Երևի Վաչե Մամիկոնյանին նկատի ունես: Չեմ կարող ասել, որ սխալ քաղաքականություն է եղել, որովհետև նախարարները ընդվզում էին, չէին ցանկանում կենտրոնական իշխանությանը ենթարկվել, Արշակունի թագավորները այլ ելք չունեին, քան` պատժել նրանց: Մամիկոնյանները` որպես սպարապետ, թագավորի հետ են եղել: Անգամ հետաքրքիր տակտիկա կար. վեճ էին հրահրում անհնազանդ նախարարների մեջ, հետո իրենք միջամտում` որպես դատավորներ: Նախարարներից խլում էին կալվածքները և, որպեսզի չսեփականացնեն ու մյուս նախարարների դժգոհությունը չհարուցեն, նվիրաբերում էին եկեղեցուն: Այ այստեղ էլ թագավորները եկեղեցու հարսցատման ու խոշոր ֆեոդալ դառնալու հիմքը ամրացրին: Ինչի արդյունքում եկեղեցին ավելի ու ավելի սկսեց միջամտել պետական գործերին:
Էջանիշներ