Բարև բոլորին.
Ի՞նչ պատմեմ... էկեք մակությանս մասին պատմեմ դաժան մանկություն եմ ունեցել, ես կասեի՝շաաատ դաժան... էն տիպի դաժան, որ փոքր ժամանակ ինձ մանկապարտեզում «խոզո» էին ասում: Բայց չաղ չէի, ուղղակի անշնորհք էրէխա եմ էղել:
Հիշում ե՞ք, էն , որ դաստիարակները ասում էին, ով ճաշը չուտի գլխներին ենք լցնելու... ես էլ շատ հասկացող էի, ճաշս չէի ուտում ու չէի սպասում, որ իրանք գան գլխիս լցնեն, ես տաք ճաշը վերցնում էի ու հավեսով լցնում էի գլխիս: Հետո, երբ մի քիչ մեծացա, հասկացա, որ ճաշը կարելի ա լցնել մնգոյիս ընգերների գլխին իսկ ավելի հետո, երբ որ մի պստլիկ էլ խելք ավելացավ, սպասում էի ճաշը սառի, նոր լցնեի... թե չէ գլուխ ա վերջապես... վառվել կա, բան կա բա հիմա՞, մեծացել եմ ու հասկացել, որ ճաշը ուտելու համար ա, ու սուս ու փուս ուտում եմ,,,, այսինքն մնգոյի ընգերներ էլ չկան, որ գլխներին լցնեմ
Դե որ ճաշերից խոսք գնաց, էկեք ակումբցիքիս ասեմ ինչ ճաշեր եմ սիրում տենց ճաշ չկա որ չուտեմ... բորշչ, քրջիկ, սուպեր՝ ոսպով, գարոխով, մակարոնով, վերջապես՝ դոլմա, քուֆթա, խորովաաաաաաաաաած, քեբաբ: Ուտող-խմող մարդ եմ էլի… դե ձեզ տեսնեմ...
Մեջբերել
armen9494-ի խոսքերից
Էջանիշներ