Տարբերակ 12.
Աշխարհի ամենահարուստ մարդը
- Բժիշկ, նրա վիճակն անտանելի է: Խնդրում եմ` օգնեք: Տանը պահելու բան չէ:
Հոգեբույժի սենյակ մտնում է մի թափթփված տղամարդ, որը վաղուց մոռացել էր, թե սափրվելն ինչ է, լողանալու մասին էլ չենք խոսում: Բժիշկ Պողոսյանի համար նորություն չէին նման հիվանդները: Այն պահին, երբ դուռը բացեց մեր պատմության հերոս Սեպիկը, բժիշկը բազկաթոռի մեջ փռված փորն էր քորում ու երազում մոտալուտ արձակուրդի մասին:
- Ես աշխարհի ամենահարուստ մարդն եմ,- ներս մտնելուն պես հայտարարեց Սեպիկը:
- Ինչու՞ եք այդպես կարծում, Ռոբերտ,- հարցրեց բժիշկը, որովհետև հիվանդի իսկական անունը Ռոբերտ էր:
- Ինձ Ռոբերտ մի ասեք, ես Սեպիկն եմ: Ես աշխարհի ամենահարուստ մարդն եմ, որովհետև նախքան ձեզ տեսնելը, քանի դեռ բակում կանգնած արևի շողերը լցվում էին, ինը հարկանի շենքի պատերը քանդվեցին, ու ես երեխա ժամանակ տեսածս կովին բացարձակապես աննշան մի քորոց տվեցի, որպեսզի օրերը երկարեն… Էնքան փող ունեմ, որ ամբողջ Հայաստանն էլ, ձեզ էլ, ձեր կնոջն էլ, էրեխեքին էլ կառնեմ, ու եթե հանկարծ մլիցաներն իմանան, որ կապույտ շալվարս կինս խանութում հաց գնեց…
- Իսկական շիզոֆազիա,- քթի տակ մրթմրթաց բժիշկը, բայց Սեպիկը լսեց:
- Իսկական շիզո ի՞նչ… բժիշկ ջան, ես հիվանդ չեմ, ես լիքը փող ունեմ, բայց վատ մարդիկ ուզում են ինձ հիվանդ սարքեն, որ փողերս առնեն… էրեկ…
- Յա, բա որ էդքան փող ունես, ինձ կտա՞ս:
Բժիշկը սիրում էր հիվանդներին ծաղրել:
- Ոնց չէ, բժիշկ ջան, մեռնեմ կյանքիդ: Հեսա աղջկաս ամուսնացնում եմ, Օբաման քավոր ա կանգնելու, ու կնիկս կպսակվի իմ ուզած…
- Դու էն ասա` ձեներ լսու՞մ ես: Մենակ ճիշտն ասա:
- Հա, հո խուլ չե՞մ : Գիժը հասկացանք, բայց ականջներս տեղում են, ու տիեզերքից ազդակներ են ստանում, որովհետև տանը մնացած քսանհինգ անգամ քեզ զանգեցի…
- Չէ, ճիշտն ասա, նենց ձեներ, որ ուրիշ մարդ չի լսում:
- Ճի՞շտն ես ուզում իմանաս… մաֆիայի ձեներն եմ լսում: Ես աշխարհի ամենամեծ մաֆիոզն եմ: Իմ դեմ խաղ չկա… Էն օրը Հիտլերը կանչեց մոտը… Բժիշկ ջան, թող տուն էթամ, քեզ ու կնգադ մի շաբաթով իմ հաշվին Դուբայ կուղարկեմ:
Բժիշկն էլ հավես չուներ: Սանիտարին կանչեց, պատվիրեց հիվանդին ներս տանել:
- Ռոբերտը շատ ծանր հիվանդ է,- ասաց դրսում սպասող հիվանդատիրոջը,- մի ամիս պիտի պառկի:
* * *
Չորս օրանց: Բաժանմունքում կռիվ-ղալմաղալ է: Սեպիկին չեն կարողանում զսպել: Բժիշկը ներս է մտնում:
- Ի՞նչ է պատահել:
- Բժիշկ ջան, էս շենքի մի անկյունում ոսկի կա պահած: Իմ մաֆիոզ ընկերն ա ասում: Ուզում եմ հանել, էն էլ չեն թողնում դուրս գամ:
- Արի, արի իրար հետ գնանք, տես, որ արդեն տարել են ոսկին
Բժիշկ Պողոսյանը շատ լավ գիտեր, որ նման ուժեղ զառանցանքներ ունեցող հիվանդներին հակառակը համոզելու լավագույն միջոցը հակառակը ցույց տալն էր ոչ թե բացառելով նրա պնդումը, այլ ապացուցելով, որ այլևս այդպես չէ: Մի անգամ մի հիվանդ պնդում էր, որ գլխի մեջ չիպ կա: Բժիշկը ձևացրեց, թե հանել է: Դրանից հետո մի քանի տարի հիվանդը լավ էր: Հիմա էլ ուզում էր Սեպիկին համոզել, որ շենքում ոսկի չկա:
Բժիշկն ու Սեպիկը քայլեցին վերջինիս ասած ուղղությամբ: Հոգեբուժարանի փակ սենյակներից մեկն էր, որտեղ սովորաբար ավելորդ իրերն են լցնում: Տեղ հասնելուն պես Սեպիկը պատին խփեց, ու հենց այդ պահին մի ճեղք բացվեց, մեջը` մի արկղիկ: Սեպիկը բացեց, ու բժիշկ Պողոսյանի աչքերը կկոցվեցին ոսկու շլացուցիչ փայլից: Հոգեբույժը շշմել էր. իր բազմամյա փորձի ընթացքում նման բան առաջին անգամ էր տեսնում: Հենց այդ պահին լսեց անծանոթ տղամարդու մի ձայն.
- Բա որ ասում էի:
Նայեց շուրջը: Սեպիկից բացի ուրիշ ոչ ոք չկար:
Մեջբերել
Էջանիշներ