Տարբերակ 8.
Գերբնական Ակումբ
Գիշերվա (կամ առավոտվա) ժամը չորսը կլիներ: Ակումբում մարդ չկար: Սովորաբար էդ ժամերին մեկ-երկու խելառներ լինում են, որ Զրուցարանն ակտիվ են պահում: Էս անգամ Ակումբցին մենակ էր: Ձանձրույթից չգիտեր` ինչ աներ: Հոգնել էր անընդհատ ռեֆրեշ կոճակը սեղմելուց: Բացի իրենից ուրիշ օնլայն մարդ չկար, ոչ նույնիսկ անտեսանելի:
Ու մեկ էլ հերթական ռեֆրեշների ժամանակ Զրուցարանում նոր գրառում հայտնվեց ինչ-որ անծանոթ Նիկի հեղինակությամբ: «Յա, նոր անդամ: Խոսացնեմ, տեսնեմ ով ա»,- մտածեց Ակումբցին ու մտավ Զրուցարան:
Պարզվեց, որ Նիկը հեչ էլ նոր անդամ չէր. նա երկու միլիոն ութ հարյուր հազար հինգ հարյուր վաթսուն մեկուկես գրառում ուներ: Հը՞: Գրառումները կոտորակային լինու՞մ են: Էս ի՞նչ հաշիվ էր: Դա դեռ հերիք չէր, Նիկի անվան տակ վարկանիշի փոխարեն պստիկ ուրվական էր նկարված, իսկ կարգավիճակը` գերբնական էակ: Ավատարն էլ դեղին աչքերով մարդու դեմք էր:
Էս ամեն ինչն ուսումնասիրելուց հետո Ակումբցին անցավ Նիկի գրառումը կարդալուն: «Ակումբցի ջան, ի՞նչ կա»: Զարմանալի էր այդպես խորհրդավոր տեսքով վիրտուալ հանրությանը ներկայանալուց հետո էսքան հասարակ գրառում անելը: Ակումբցին սկսեց պատասխանը գրել: Բայց մինչ կհավաքեր, կգրեր-կջնջեր ասելիքը, նոր գրառում հայտնվեց նախորդի անմիջապես ներքևում. «Հոպ, տենց հաշիվ չի, հերիք գրես-ջնջես: Անիմաստ ա: Ես սաղ գիտեմ»: Ակումբցին շշմեց: Կատաղած պատասխան գրեց. «Ո՞վ ես դու արա»: Նիկը ծիծաղող սմայլիկ դրեց: Ո՞նց, մենակ սմայլիկից կազմված գրառու՞մ: Բայց Ակումբցին լսում էր նաև սմայլիկի ձայնը: Էս ի՞նչ հաշիվ ա, էս ի՞նչ նորամուծություններ ա Չուկն արել:
Սմայլիկը լրջացավ, աչքերը կլորացրեց, սկսեց հորանջել, իսկ հետո ասաց. «Հը, չե՞ս գալիս, սպասում ենք քեզ»: Էստեղ Ակումբցին լրիվ խառնվեց իրար: Ձեռքերը կապ էին ընկել, էլ ոչինչ չէր կարողանում գրել: Ու հենց էդ պահին էր, որ էկրանից մի ձեռք դուրս եկավ, բռնեց Ակումբցուն, ներս տարավ (առանց կոշիկները հանելու):
Ակումբցին ուշքի չէր գալիս: Նիկը մի բաժակ ջուր տվեց: «Հանգիստ,- ասաց,- դու հիմա բառիս բուն իմաստով վիրտուալում ես: Ամեն մարդու էսպիսի հնարավորություն չի տրվում: Դա շատ արտասովոր բան է: Պետք է Ակումբում միայն մի հոգի օնլայն լինի: Նման բան մեկ էլ հինգ տարի առաջ է պատահել միայն մի հոգու հետ»: «Ու՞մ»,- հարցրեց հետաքրքրասեր Ակումբցին: «Նո, նո, նո, դու դա չես իմանալու»,- պատասխանեց Նիկը: «Ակումբում թեմա կբացեմ քո մասին»,- սպառնաց Ակումբցին: «Քեզ գժի տեղ կդնեն,- ծիծաղեց Նիկը,- լավ, արի սկսենք մեր վիրտուալ ճամփորդությունը:
Նիկն Ակումբցուն տարավ մի մեծ վիրտուալ հրապարակ, որտեղից անթիվ-անհամար փողոցներ էին սկսվում: Մի մասը շատ լայն էին ու երկար, մյուսներն էնքան պուճուր, որ Ակումբցին հազիվ էր տեսնում դրանք: Հրապարակի կենտրոնում սլաքներով ցույց էր տրված, թե որ կողմում որ փողոցն է: «Այ, տեսնու՞մ ես այն հսկա ու լայն փողոցը, որ մեջը լիքը խանութներ կան: Դա Ֆեյսբուքն է: Ուզու՞մ ես էնտեղ քո տունը գտնենք»: «Ես Ֆեյսբուքում չկամ»,- մրթմրթաց Ակումբցին: «Ժամանակի հարց է,- ծիծաղեց Նիկը,- տես, այ էն մեկն էլ Ակումբն է: Էնտեղ տները մարդկանց չեն պատկանում, այլ թեմաներին: Մարդիկ միայն կահույք նավակներ ունեն: Դրանցով շրջում են տնետուն, մասնակցում քննարկումներին: Էնտեղ անկյունում իմ ու քո նավակներն են կանգնած, որովհետև միայն երկուսով ենք օնլայն»: «Բա էս ի՞նչ փողոց է, որ անընդհատ մյուս փողոցների վրա է բարձրանում-իջնում»,- հետաքրքրվեց Ակումբցին: «Էլ ո՞վ պիտի լինի: Մեր բարեկամ Գուգլն է: Հենց մի բան ես փնտրում, սկսում է հերթով բոլոր փողոցների տեսքն ընդունել, տներն ուսումնասիրել ու գտնել ուզածդ բանը»: «Իսկ էն ի՞նչ տարօրինակ մանր փողոցներ են, որ մեծից են սկիզբ առնում ու կարգին տներ էլ չունեն: Ոնց որ մի քանի հատ տենցը կա»: «Հա, դրանք էլ բլոգներն են: Բլոգերները տուն կառուցել չգիտեն, դրա համար էլ էդքան գեշ է ստացվել: Բայց դե տեսնում ես, որ բլոգն ավելի ձեռնտու է. թեկուզ պստիկ, բայց մի ամբողջ փողոց է քեզ հասնում, որտեղ կարող ես լիքը, թեկուզ անդուր, տներ կառուցել: Բա քեզ թվում է` ինչու՞ են բլոգները ֆորումներին հաղթում: Հիմա որ քեզ հարցնեին, դու նավա՞կը կընտրեիր, թե՞ փողոցը: Բայց դե անխելք մեռնում են, էժանագին բան է: Ըստ էության, էդ մի ամբողջ փողոցը մի լավ նավակ արժե»: «Եթե ջուր չկա, նավակները ո՞նց են լողում»: «Մի մոռացիր, որ սա վիրտուալ աշխարհն է: Դու ո՞նց ես առանց ինքնաթիռ նստելու skype-ով ԱՄՆ-ում գտնվող ազգականներիդ տեսնում»:
Ակումբցին զարմացած նայում էր վիրտուալ աշխարհին, որտեղ, փաստորեն, առաջին անգամ էր լինում: «Լավ, Նիկ, բա դու ո՞վ ես, մա՞րդ ես»,- հարցնում է Ակումբցին` հուսալով որևէ խելքին մոտ պատասխան լսել: «Ինչ-որ իմաստով մարդ եմ, բայց իրական աշխարհում գոյություն չունեմ, մենակ վիրտուալ եմ»: «Քեզ նման շատե՞րը կան»: «Հա, անթիվ-անհամար: Վերցնենք միայն, որ ամեն իրական մարդ իր վիրտուալ կրկնօրինակն ունի: Բայց կան նաև վիրտուալներ, որոնց իրականները չկան, ու դուք դրա մասին երբեք չեք իմանում: Ես նրանցից եմ»:
Հետո Նիկը որոշեց Ակումբցուն հետ տանել, բայց մինչ այդ մի շիշ վիրտուալ գինի տվեց, որ հետը տանի, ընկերներով խմեն:
Ակումբցին արթնացավ: Մտածեց երազ էր, բայց հաջորդ վայրկյանին տեսավ վիրտուալ գինու շիշը, որը համ կար, համ չկար: Միացրեց կոմպը, մտավ Ակումբի ստեղծագործական նախագծեր բաժին ու առաջարկեց գերբնական թեմայով մրցույթ սկսել:
Մեջբերել
Էջանիշներ