Տարբերակ 3.
Անվերնագիր
- Այո, հենց այստեղ էր, նայիր: Նրանք բռնեցին ձեռքս: Երևի գիտակցությունս կորցրի, լավ չգիտեմ: Միայն այն եմ հիշում, որ երբ աչքերս բացեցի, ինձ նայում էին չորս աչքանի տարօրինակ մարդիկ: Երբ հարցրի, թե որտեղ եմ, պատասխան չտվեցին: Միայն ինչ-որ ֆշշոցներ արձակեցին, որից ոչինչ չհակացա...
- Սիրելիս, քո հոգեկանի հետ ինչ-որ բան այն չէ: Գուցե հանգստանա՞լ ես ուզում: Արի հենց վաղվանից մեկնենք ծով: Այնտեղի օդը կկազդուրի քեզ:
- ...իսկ երբ հետ բերեցին ինձ, ասացին, որ էլի կգան: Ականջիս կողքին փոքրիկ անցք կար: Հարցրի, թե դա ինչ է: Նրանք պատասխանեցին, որ հենց դրանով են փորձարկում... Տեսնու՞մ ես` սպիանման անցք է, մեջը մետաղյա բան:
- Ոչինչ էլ չկա: Միայն քո ձյունաճերմակ հարթ մաշկն եմ տեսնում:
Աղջիկն այլևս չշարունակեց: Հասկացավ, որ եթե մանրամասներ պատմի, իր սիրած էակն իրեն խելագարի տեղ կդնի: Այդ դեպքում ու՞մ հետ կիսվեր իր կյանքի ամենասարսափելի հատվածի մասին:
Այո, հենց այդ կամրջի վրա կանգնած սպասում էր իր սիրելիին, երբ հանկարծ դիմացից շլացուցիչ լույս տեսավ ու խլացուցիչ աղմուկ լսեց: Այդ պահին կամուրջը, քաղաքն ու ամեն ինչ կարծես վերացավ: Միայն լույսն ու աղմուկն էին մնացել: Եվ լույսի միջից մի տարօրինակ էակ մոտեցավ աղջկան, անունը տվեց ու բռնեց ձեռքը: Հենց այդ պահից սկսած ամեն ինչ ջնջվեց աղջկա հիշողության մեջ: Տարօրինակ արարածն աղջկան վերցրեց, և միասին թռչող ափսե նստեցին ու սլացան անհայտ ուղղությամբ: Ճանապարհին աղջիկը ծիծաղում էր ու անեկդոտներ պատմում, որովհետև տարօրինակ արարածն այդ թեթև հպումով տրամադրություն բարձրացնող նյութ էր ներարկել: Նա բոլորից լավ գիտեր, որ հիշողությունն անջատած մարդիկ անկանխատեսելի են: Դրա համար լրացուցիչ ծիծաղ էր նվիրել աղջկան, որպեսզի որոշ չափով կարողանա կառավարել նրա տրամադրությունը:
Թռչող ափսեն կանգ առավ մի շատ պստիկ մոլորակի վրա, որտեղ ժամանակին Փոքրիկ իշխանն էր ապրում, սակայն կատաղած այլմոլորակայինների մի ցեղ գրավել ու գիտահետազոտական կայան էր հիմնել: Վարդի հետքն էլ չէր մնացել:
Կապեցին աղջկան ու սկսեցին ուղեղը հետազոտել: Հայտնաբերեցին, որ ուղեղը սիրահարված է: Էկրանին պատկերվեց աղջկա սիրած էակի հաղթանդամ մարմինը: Այլմոլորակայինները ծիծաղեցին մարդկային թուլության վրա: Ու հենց այդ պահին էր, երբ աղջիկն աչքերը բացեց ու հարց տվեց: Բայց տարօրինակ արարածները պատասխանելու ցանկություն չունեին: Բացի դրանից, արդեն հետազոտությունը վերջացրել էին ու որոշել աղջկան վերադարձնել երկիր մոլորակ, որտեղ նորից սիրած էակին կհանդիպեր:
Կարո՞ղ եք պատկերացնել, թե ինչ էր կատարվում այդ պահին դեռատի աղջկա սրտում: Հուզմունքից դողում էր, ինչպես վախեցած մի թռչնակ: Նա մահից չէր վախենում, վախենում էր սիրած էակին այլևս չտեսնելուց:
Տարօրինակ արարածները ցանկություն չունեին աղջկան երկար պահելու` այդպիսով ավելորդ գլխացավանք պարգևելով իրենց: Դրա համար ձեռքի մի շարժումով վերադարձրին նրան նույն կամրջի վրա: Չնայած ընդամենը հինգ րոպե էր անցել, աղջկան թվացել էր, թե մի ամբողջ հավերժություն կորցրել է իր կյանքից:
Ու հենց կամրջի վրա սիրած էակն արդեն սպասում էր նրան: Աղջիկը եկավ կամրջի մի ծայրից, քայլելով, մի քիչ շշմած, բայց գիտակից: Հետո փորձեց բացատրել: Ապարդյուն: Երիտասարդ տղան ոչնչի չէր հավատում և մտածում էր, որ իր սիրելին սիրուց խելքը թռցրել է: Ու կարողացավ այնքան նախատել աղջկան, որ վերջինս հավատաց, որ ոչ մի թռչքող ափսե էլ չի եղել, որ այդ ամենն իր վառ երևակայության արդյունք է, որ սպասումն այնքան տանջալից է եղել, որ ամենասարսափելի բաներն է հորինել սիրով հիվանդ իր ուղեղը:
Աղջիկն ու տղան մեկնեցին հանգստանալու: Ծովափին պառկած էին երկուսով, երբ հանկարծ նրանց շուրջ ամեն ինչ անհետացավ, երևաց շլացուցիչ լույս ու խլացուցիչ աղմուկ լսվեց: Նորից հայտնվեց տարօրինակ արարածը ու ասաց տղային.
- Տե՞ր ես:
- Տեր եմ,- պատասխանեց տղան:
- Հնազա՞նդ ես,- դարձավ աղջկան:
- Հնազանդ եմ,- պատասխանեց աղջիկը:
Ու վերցրեց նրանց, նստեցրեց թռչող ափսե և տարավ ամենաաներևակայելի ու անմոռաց հարսանեկան ճամփորդությանը:
Մեջբերել
Էջանիշներ