Ստեղծագործական մրցույթ. Գերբնական երևույթներ

[Chuk]

Մեկնարկում է գրական նոր մրցույթ, գերբնական երևույթների մասին:

Այն ամենը, ինչը կարող է ծնվել մեր երևակայության մեջ, իսկ հետո հանկարծ պարզվի, որ իրական կյանքում է: Հոգիներ ու ուրվականներ, հանդերձյալ կյանք, անեծքներ, տելեպատիա, գերբնական ուժեր, որոնք փոխում են... Մրցույթում գերբնական երևույթների սահմանափակում չկա, սակայն փորձենք չխախտել սահմանն ու չմտնել ֆանտաստիկայի դաշտ:

Կանոններ

• Ստեղծագործությունը պետք է լինի արձակ, հայերեն ու մեքենագրված լինի հայատառ:
• Ստեղծագործությունը պետք է նամակագրական համակարգով (PM) ուղարկեք ինձ, վերնագրում գրելով «Մասնակցություն գրական մրցույթին»: Եթե ստեղծագործությունը երկար է ու դժվար է PM-ով ուղարկելը, ապա նույն PM-ով ինձնից կարող եք ճշտել իմ email հասցեն ու ուղարկել այդ հասցեով, այդ թվում՝ օրինակ *.doc ֆորմատով:
• Ստեղծագործությունը կարող եք ուղարկել մինչև հաջորդ շաբաթ օրվա (18.02.2012) ավարտը՝ 24:00-ն:
• Հաջորդ կիրակի օրը՝ փետրվարի 19-ին ստացված ստեղծագործությունները՝ առանց հեղինակների անունները նշելու կտեղադրվեն թեմայում քննարկման ու քվեարկության համար:
• Ստեղծագործությունն ինձ ուղարկելուց հետո չեք կարող ինձ խնդրել այն չտեղադրել կամ Ձեր անունը չհրապարակել, որովհետև այն ստանալու պահից համարելու եմ, որ ստեղծագործությունը ու ստեղծագործողը մասնակցելու են մրցույթին:
• Յուրաքանչյուր ակումբցի կարող է ուղարկել մեկից ավելի տարբերակ:
• Քննարկման ու քվեարկության ժամկետներն ու պայմանները կհայտարարվեն ստեղծագործությունները տեղադրելիս, դրանք կախված կլինեն ուղարկված ստեղծագործությունների քանակից, ինչպես նաև հաշվի կառնվի անցյալի փորձը:

Մրցույթի գաղափարն առաջարկել է ivy-ն:

[Chuk]

Քվեարկության պայմանները

• Ստեղծագործությունները տեղադրվում են առանց հեղինակների նշման, «Տարբերակ N. Ստեղծագործության վերնագիր» վերնագրով, որոնք էլ լինելու են քվեարկության ընտրության կետերը,
• Քվեարկությունը տևելու է 4 օր,
• Ստեղծագործությունների հեղինակները կարող են քվեարկել նաև սեփական տարբերակի օգտին՝ գուշակության փուլում իրենց վրայից կասկածը հանելու տակտիկական նկատառումով, սակայն արդյունքների վերջնական ամփոփման ժամանակ այդ ձայները չեն հաշվելու,
• Քվեարկության 4 օրերի ընթացքում կարելի է թե՛ քննարկել ստեղծագործությունները, թե՛ փորձել գուշակել հեղինակներին,
• Ստեղծագործության հեղինակներն ինքնաբացահայտվելու իրավունք չունեն,
• Քվեարկությունը բազմակի է, կարելի է քվեարկել մեկից ավելի հավանած տարբերակների օգտին, սակայն դա պետք է արվի միաժամանակ: Գրառման տեսքով քվեները չեն հաշվելու,
• «Ոչ մեկը չհավանեցի» կետ հարցման մեջ չկա: Այդպիսի կետ ընտրել ցանկանալու դեպքում կարելի է պարզապես չքվեարկել ու թեմայում՝ գրառման տեսքով, ներկայացնել կարծիքը,
• Քվեարկությունը բաց է, բոլորը տեսնելու են, թե ով որ տարբերակի օգտին է քվեարկել,
• 4 օր անց, քվեարկության ավարտից հետո կհայատարարվեն հեղինակները:

[Chuk]

Տարբերակ 1.
Անվերնագիր

Դինան աչքերը փակեց: «Վերջապես կքնեմ»,- մտածեց: Արդեն տասնհինգերորդ անքուն գիշեր էր անցկացրել իր կիսաքանդ բնակարանում: Վախենում էր աչք կպցնել, որովհետև չփակվող դռնով կարող էին գողեր մտնել ու գողանալ իր կանաչ աթոռը` միակ հարստությունը, որ մնացել էր որպես ժառանգություն հանգուցյալ հորից:

Արդեն կարող է հանգիստ քնել, որովհետև կանաչ աթոռը հանկարծ չքացավ տնից, երբ նախորդ օրը տասնհինգ րոպեով դուրս եկավ տնից ու գնաց հացի` հարևան Ժենիկին խնդրելով, որ հսկի տան մուտքը: Վերադառնալիս առաջին բանը, որ նկատեց, կանաչ աթոռի անհետանալն էր, իսկ Ժենիկն աշխարհի բոլոր սրբերով ու փչացածներով երդվեց, որ որևէ կենդանի արարած տան դռնով ներս չի մտել:

«Կենդանի արարած…»,- մտածեց Դինան ու անուշ քուն մտավ, որտեղ իրեն պիտի այցելեին բազմաթիվ կանաչ թիթեռներ, ոչ պակաս կանաչ ծաղրածուներ ու կանաչ ակնոցներով Ժենիկն իր կանաչ լիֆչիկով, որի մեջ կանաչ փող էր պահում:

Դինան վեր թռավ հարևան Ժենիկի ղժժոցից: «Երևի էլի մուկ ա տեսել»,- մտածեց ու մյուս կողքի վրա շուռ եկավ, որ էլի քնի: Մեկ էլ զգաց, որ Ժենիկի ձայնը չի դադարում ու կամաց-կամաց աղիողորմ երանգ է ստանում: Ուզեց ականջները փակել, որ չլսի, էն էլ հենց էդ պահին լսեց, թե ինչպես է դուռը բացվում ու ինչ-որ մեկը ներս է մտնում:

- Դինա, այ աղջի, էս ինչ օյին բերիր գլխիս,- ու զռռում է:

Ժենիկը մտել էր ներս, կանգնել Դինայի գլխավերևում ու մազերն էր փիդրում:

- Ժենիկ տոտա, ի՞նչ ա էղել:
- Այ աղջի... տո դու էլ, քո հերն էլ, քո հոր կանաչ աթոռն էլ...
- Իյաաա, բերանդ նորմալ բաց ու մի հատ բացատրի ինչ ա էղել:

Ժենիկն էլի բան չի ասում: Բռնում է Դինայի թևից, տեղերից դուրս հանում, տանում իր տուն:

- Է՞ս էր ուզածդ:

Դինան շշմում է: Ժենիկի ավագ դուստրը` Արմանուշը, անշունչ ընկած էր գետնին, աջ ձեռքի ցուցամատը տնկած, ու եթե նայեիր ցուցամատի ուղղությամբ, կտեսնեիր նախորդ օրն անհետացած կանաչ աթոռը, իսկ հետևում` կոտրած կողպեքով դուռը:

- Վայ, աթոռը,- բացականչում է Դինան, ու արդեն ուզում էր վերցնել ու տուն գնալ, երբ հասկանում է, որ էստեղ աթոռը չէ, որ ամենակարևորն է,- բայց... բայց ո՞նց էղավ Ժենիկ տոտա:

- Այ բալամ, էս աթոռից լավ բանի հոտ չի գալի: Քեզ ասում եմ` տուն մտնող չեմ տեսել, մարդ-մուրդ չի էկել: Բա ո՞նց էկավ, տունս մտավ, էրեխիս գլուխն էլ կերավ:

Թե ինչից էր Արմանուշը մահացել, ոչ ոք չկարողացավ բացատրել: Միայն թե Դինան հիշեց իր սեփական հոր անշնչացած մարմինը` աջ ձեռքի ցուցամատը տնկած դեպի կանաչ աթոռը, իսկ հետևում` կոտրած կողպեքով դուռը, որը ոչ մի վարպետ չէր կարողանում սարքել, հաջորդ օրը նորից փչանում էր:

Էդ աթոռը պապի կահույքից մնացած միակ նմուշն էր: Գյուղից քաղաք տեղափոխվելիս հայրը հետը բերել էր: Մնացածը մնացել էր գյուղում, հրդեհի բաժին դարձել:

Սկզբում կանաչ չէր, սովորական շագանակագույն փայտից էր: Բայց տարիներ առաջ, երբ Դինան հազիվ չորս-հինգ տարեկան կլիներ, եսիմ որտեղից կանաչ ներկ էր ճարել, աթոռը նախշել: Հայրը ջղայնացել էր, բայց աթոռը նորմալ տեսքի բերելու միակ լուծումն այն ամբողջությամբ կանաչ ներկելն էր: Ու էդպես կանաչ աթոռը եկել-հասել էր մեր օրերը, դարձել ընտանեկան խորհրդանիշ:

Արմանուշի մահվան պատճառը չկարողացան պարզել, ինչպես դեռ մի ամիս առաջ Դինայի հորինը չեն կարողացել: Ոչ ոք չհասկացավ նաև, թե ուր կորավ կանաչ աթոռը: Մինչ բոլորը զբաղված էին Արմանուշի հոգեհանգստի ու թաղման արարողությամբ, անհետ կորավ թանկագին իրը: Դե բնական բան. լիքը մարդ գնաց-եկավ էդ օրերին: Հաստատ մեկնումեկին դուր է եկել աթոռը, տարել է:

Օրեր անցան: Ոչ Դինայի, ոչ Ժենիկի տան կողպեքը չսարքվեց, բայց գոնե Դինան սկսեց հանգիստ քնել գիշերները` զանազան կանաչ երազներ տեսնելով, որոնց մասին սովորաբար մոռանում էր առավոտյան:

Բայց մեկ էլ մի օր լուր հասավ, որ կողքի շենքի Արմուշն է մահացել, էն նույն Արմուշը, որ մի քանի տարի առաջ էկել էր Դինայի ձեռքը խնդրելու, բայց չորով մերժվել էր:

Դինան աչքով չէր տեսել, բայց հարևաններն ասում էին` ընկած էր գետնին, աջ ցուցամատը տնկած դեպի… կանաչ աթոռն ու կոտրված կողպեքը:

«Էստեղ մի բան կա»,- մտածեց Դինան: Ախր ո՞նց էր էդ անշունչ առարկան տնից տուն ճամփորդում ու մահվան հանցակից դառնում: Ի՞նչ կար էդ աթոռի մեջ, որ պատուհաս էր դարձել մարդկանց գլխին:

Արմուշենց տնից չհասցրեց աթոռը վերցնել. էլի անհետացել էր: Բայց կարճ ժամանակ անց էլի ու էլի հայտնվեց` իրար հետևից հինգ մահվան լուր տալով: Վերջինը վերևի հարևանն էր, որի կնոջ աղիողորմ ճիչերի վրա հասավ, նորից ծանոթ պատկերը տեսավ` մարմինը հատակին, աջ ցուցամատը տնկած դեպի կանաչ աթոռն ու կոտրած կողպեքը:

Դինան առանց որևէ բառ ասելու վերցրեց կանաչ աթոռն ու դուրս թռավ, վազեց բակ, գրպանից լուցկի հանեց, զիբիլից` թերթեր, որ կանաչ աթոռը կրակին տա, պրծնի: Մեկ էլ լսում է` հետևից ինչ-որ մեկը ծիծաղում է: Շուռ է գալիս, տեսնում մի կնոջ, որի տեսքն էնքան ծեր էր, որ մեր իմացած 130 տարեկանից էլ էր անցնում, հագին էլ աշխարհի շորերն էին, ու զզվելի հոտ էր փչում:

- Ի՞նչ ես ուզում,- ասում է Դինան:
- Էդ աթոռը անիծած ա, մինչև հիմա չե՞ս ջոկում:
- Ո՞նց թե:
- Հա բա քեզ թվում ա էդքան մարդ հենցընենց մեռա՞վ: Կամ էլ կարո՞ղ ա հենցընենց էր էդ փեդի կտորը սաղի տներից կորում:
- Դու որտեղի՞ց էդքան բան գիտես:
- Էհեյ, դու իմ մասին չե՞ս լսել… հլա նայի է ոնց ա հետս խոսում: Լսի, ասում եմ` էդ աթոռը անիծած ա, ինչքան ուզում ես, վառի, մեկ ա ինքը տնետուն ա գնալու ու խնիտարի:
- Հը՞ :
- Ասում եմ` խնիտարի, չե՞ս լսում: Խը-նի-տա-րել…
- Էդ ի՞նչ ա:

Պառավը բան չի ասում, ծիծաղում է: Դինան ջղայնացած շրջվում է, թղթերը վառում, աթոռը կպցնում: Մինչ կանաչ աթոռը կարմիր բոցերի մեջ թավալ է գալիս, Դինան նորից շուռ է գալիս, որ պառավին ասի` տես, թե ինչ լավ ա վառվում, էն էլ պառավն էլ էնտեղ չի լինում:

Աթոռը վառվում, մոխրանում է: Դինան գնում է տուն, բացում հայերեն բացատրական բառարանը ու փնտրում «խնիտարել» բառը: Մատը սահեցնում է խ տառի վրայով: Չկա: Չէ, մի րոպե: Հանկարծ խնդիր բառը լղոզվում, ձևափոխվում է, դառնում խնիտարել, կողքը` բացատրությունը. «հոգիներ հավաքել: Խնիտարող առարկաներն իրենց մեջ հավաքում են մարդկանց հոգիները»:

Դինայի սիրտը նասկիների մեջ ընկավ: Վախից դողում էր: Մեկ էլ ոտնաձայներ լսեց: Վախենում էր շրջվել, բայց ավելի ու ավելի էին ձայները մոտենում: Մի կերպ գլուխը թեքեց ու տեսավ կանաչ աթոռը, վրան` նույն պառավը նստած գալիս են: Հաջորդ վայրկյանին Դինայի մարմինը գետնին էր` աջ ցուցամատը պարզած դեպի կանաչ աթոռը:

Պառավը վերցրեց Դինայի հոգին, դրեց փոքր տուփի մեջ ու ավելացրեց մնացած յոթ հազար չորս հարյուր իննսունինը տուփերին: Աթոռը թողեց Դինայի սենյակում: «Էս ինձ էլ պետք չի,- մտածեց,- արդեն յոթ հազար հինգ հարյուր հավաքել եմ: Սրա դիմաց ինձ վերամարմնավորում հաստատ կտան»:

Երկու օր անց քաղաքի ծննդատներից մեկում մի աղջիկ ծնվեց: Մաշկը կանաչ երանգ ուներ, բայց բոլոր հետազոտությունները ցույց տվեցին, որ առողջ է:

[Արէա]

Տարբերակ 1.
Անվերնագիր

Էդքան էլ դուր չեկավ: Նախ շարադրության մասին, հետո՝ իմաստի:

Արդեն տասնհինգերորդ անքուն գիշեր էր անցկացրել իր կիսաքանդ բնակարանում:
Կամ տասնհինգ գիշեր էր անցկացրել, կամ տասնհինգերորդ գիշերն էր անցկացնում:

Սկզբի մի քանի պարբերությունները շատ են կտրտված իրարից, կարծես արանքներում մի քանի պարբերություն ջնջված լինի:

Ժամանակները խառն են, օրինակ.

Դինան առանց որևէ բառ ասելու վերցրեց կանաչ աթոռն ու դուրս թռավ... Մեկ էլ լսում է` հետևից ինչ-որ մեկը ծիծաղում է:
Կամ վերցրեց ու լսեց, կամ վերցնում է ու լսում է: Մի քանի տեղ նույն սխալը կա:

Իսկ իմաստը չէր փայլում յուրօրինակությամբ, մեծ հաշվով սյուժետային գիծ համարյա չկար, ու բավականին անհետաքրքիր էր կարդացվում, զվարճալի բառերն ու արտահայտություններն էլ համեմված ժարգոնային (բարբառային) խոսվածքով, բավականին խորթ էին ընդհանուր տեքստի ֆոնի վրա:

Կարծում եմ հեղինակը Ժունդիային է, ու գրել է բավականին արագ, մի շնչով, առանց մանրուքների վրա ուշադրություն դարձնելու:

[armen9494]

Տարբերակ 8.
Գերբնական Ակումբ

Վերնագիրն ինքնին հետաքրքիր է, հույսով եմ մեր ակումբի մասին է
աաաաա սկիզբը լավն ա աչքիս էն դիմակ խաղացողներից մեկն ա գրել
Չուկ բայց ձենով սմայլիկի միտքը լավն էր
Կարծում եմ էս պատմվածքը հենց ինքը՝ Չուկն ա գրել
Առանց կոշիկները հանելու ակումբ մտնելը մի քիչ սխալ ա, գոնե էն չստիկներից տաին...
Հոյակապ գործ ա, մե՜ծ հետաքրքրությամբ եմ կարդում. Google-ի պահը սպանեց, ավելի լավ կանեիք Ջուջուլ գրեիք
Էս վերջին մասը մթոմ ուզել էր Այվիի վրա շեղեր, բայց չէ, իմ կարծիքով հաստատ Չուկն է, չափից դուրս թեթև ու հաճելի է գրած:

Տարբերակ 9.
Բարև, Կարո

Լավն ա, մի տեսակ պարզություն կա, բայց հաճելի ա կարդացվում:
Ջաաաաան, ինչ ջիգյարով էր, մեջը խորոված էր լիներ գրած, կասեի ես եմ գրել

Տարբերակ 10.
Առեղծվածային շրջաններ

Սկիզբն էլի անկապ:
Էս քիմիա-ֆիզիկական բաները չեմ սիրում:
Չգիտեմ պատմությունը իրական էր, թե չէ, բայց անկապություն էր

Տարբերակ 11.
Մահվան Պարը

Վերնագիրը հետաքրքիր ա
Էն Ջազվեյի չայնիկի մասին ա
Շատ հետաքրքիր ա գնում առաջ, կուզեմ ավարտն էլ հետաքրքիր լինի:
Լավն ա գրած, շատ հետաքրքիր ֆանտազյա ունեք:
Շատ լավն էր, ինչ-որ լուրջ իմաստ չէր, բայց չգիտեմ ինչի մի այլ կարգի գրավեց:
Կարծում եմ Այվին է հեղինակը:

Տարբերակ 12.
Աշխարհի ամենահարուստ մարդը

Նորից վերնագիրը շատ հետաքրքիր ա
Լավ գժի խոսակցություն եք գրել, դուրս եկավ:
Այ լավն էր՝ լրիվ գժանոց

Տարբերակ 13.
Երազների աշխարհում

Որ ասեմ շատ հետաքրքիր էր՝ սուտ կլինի, բայց որոշ չափով հետաքրքրեց


Վայ, էս արդեն պրծա՞ կարդալը
Հեսա կքվեարկեմ:

[armen9494]

Էս էլ քվեարկությունս (նախնական գուշակություններով)

Տարբերակ 1. Անվերնագիր +1 (Այվի կամ Գալաթեա)
Տարբերակ 2. Պարզապես զուգադիպությու՞ն, թե՞... +1 (Մեմե կամ uknown)
Տարբերակ 3. Անվերնագիր 0
Տարբերակ 4. Փոխանակում +1
Տարբերակ 5. Համարյա գերբնական պատմություն +1
Տարբերակ 6. Անվերնագիր 0 (strangelittlegirl)
Տարբերակ 7. Անվերնագիր 0
Տարբերակ 8. Գերբնական Ակումբ +1 (Չուկ)
Տարբերակ 9. Բարև, Կարո +1
Տարբերակ 10. Առեղծվածային շրջաններ 0
Տարբերակ 11. Մահվան Պարը +1 (Այվի)
Տարբերակ 12. Աշխարհի ամենահարուստ մարդը +1
Տարբերակ 13. Երազների աշխարհում +1

[Chuk]

Տարբերակ 2.
Պարզապես զուգադիպությու՞ն, թե՞...

Սուպերմարկետի դրամարկղի մոտ հերթ էր գոյացել: Պատճառը փոքրիկ աղջնակն էր, ով, ձեռքի փափուկ- խաղալիք ճերմակ արջուկը տարուբերելով, դրամարկղում աշխատող աղջկան ինչ-որ բան էր փորձում համոզել` աղերսելով.

– Շատ-շատ եմ խնդրում, հասկացե՛ք, էս արջուկն ինձ իրոք շատ է պետք:
– Աղջիկ ջան, դու երևի հասկանալու հետ խնդիրներ ունես: Արջուկն արժե 3000 դրամ, իսկ դու տալիս ես 2500-ը:
– Բայց միայն այդքանն ունեմ: Աղաչում եմ` տվե՛ք:
– Դի՛ր խաղալիքն ու դուրս արի: Դու խանգարում մնացած հաճախորդներին:

Աղջնակը արջուկը ճարահատյալ դրեց դրամարկղի սեղանին ու լաց լինելով դուրս եկավ: Անահիտը, ով այդ ժամանակ հերթում էր կանգնած, լուռ հետևում էր միջադեպին, ու երբ իր գնումների դիմաց վճարելուց հետո դուրս եկավ սուպերմարկետից, տեսավ հենց այդ աղջկան` պատի տակ կուչ եկած: Մոտեցավ ու ասաց.

– Կներես, բայց ես քո կամակորությունը հասկանալ չեմ կարող: Ինչու՞ այնպիսի խաղալիք չես գնում, որը հարմար է գրպանիդ պարունակությանը:
– Խաղալիքն ինձ համար չէ,– կտրուկ պատասխանեց:
– Իսկ ո՞ւմ համար է:
– Այսօր քույրիկս ծննդյան օրն է, և ես ուզում էի նրան անակնկալ մատուցել: Իսկ նա շուտվանից հենց այն արջուկից էր ուզում ունենալ:
– Իսկապե՞ս… Գիտե՞ս այդ արջուկից ես էլ ունեմ տանը: Ինձ էլ էին նվիրել… շատ եմ սիրում… բայց լավ… սպասի՛ր, ես հիմա կգամ, – ասաց Անահիտն ու մտավ սուպերմարկետ: Քիչ անց արջուկը ձեռքին վերադարձավ:

Սա տեսնելուն պես` աղջկա դեմքին անուշ ժպիտ հայտնվեց, աչքերը փալեցին երջանկությունից: Առանց վայրկյան անգամ վարանելու` գրկեց հարազատ-անծանոթուհուն` ասելով.

– Չգիտեմ էլ ոնց շնորհակալություն հայտնեմ… Դուք…. Դուք…. Կգա՞ք միասին գնանք քույրիկս մոտ` նվերը տալու:

Անահիտը նայեց ձեռքի ժամացույցին. 13:10 էր, մինչև ընդմիջման ավարտը դեռ 50 րոպե կար:

– Լավ, գնանք… Հուսով եմ` կհասցնեմ: Բայց որտե՞ղ է քույրիկդ:
– Քույրիկս… ըըըը…. երկնքում է, – կարծես անցյալը վերհիշելով` դեմքի թախծոտ արտահայտությամբ ասաց:
– Ինչպե՞ս, – ցնցվեց Անահիտը:
– Հա…. երեք տարի առաջ մահացավ, – խորը հառաչեց աղջիկը, – սպիտակարյունություն ուներ:

« Ամենայն հավանականությամբ աղջիկն ուզում է քրոջ շիրիմին այցելել, չարժե նրան միայնակ թողնել. քաղաքի ամենահեռու գերեզմանատունն այստեղից 30 րոպեի ճանապարհ է, էնպես որ ես կհասցնեմ ճիշտ ժամանակին աշխատավայրում լինել» , – մտածեց Անահիտը` ասելով.

– Ցավալի է շատ… լավ, ուրեմն մենք միասին կգնանք քույրիկիդ մոտ… ես մեքենայով եմ:

Աղջնակը ընթացքում ցույց տվեց ճանապարհը, բայց Անահիտը հասկացավ, որ նրանք ամենևին էլ գերեզմանատուն չէին գնում: Ի վերջո հասան մի կիսախարխուլ շենքի մոտ, որտեղ էլ աղջիկը խնդրեց մեքենան կանգնեցնել:

– Բայց այս ի՞նչ շենք է, այս ու՞ր ենք եկել, – շփոթված հարցրեց Անահիտը:

– Խնդրում եմ` հարցեր մի՛ տվեք, ընթացքում կհասկանաք:

Աղջիկն արագ-արագ իջավ մեքենայից, իսկ Անահիտն էլ` նրա հետևից:

Բարձրացան շինության վերին հարկը, որը ձեղնահարկ էր հիշեցնում: Շատ խոնավ ու մութ տարածք էր, որտեղ տարբեր տեսակի անպետք իրեր էին լցված:

– Կարծում եմ` Դուք շատ չեք շտապում… քույրիկս շատ չի ուշանա, մի քանի րոպեից էստեղ կլինի, – ձեռքում ամուր պահած արջուկին շոյելով` ասաց աղջիկը: Իսկ Անահիտն ապշահար հայացքով կանգնել ու լուռ նայում էր: Չէր հասկանում` ինչ էր կատարվում: Նրա զարմանքը հասավ իր գագաթնակետին, երբ տեսավ, թե ինչպես աղջիկը փարվեց օդին, կարծես գրկեց օդը, համբուրեց , հետո սկսեց խոսել ինքն իր հետ, այսինքն` գուցե քրոջ հետ, կամ էլ ավելի շուտ` քրոջ ուրվականի:

« Աստված իմ, խեղճ աղջիկ… երևի քրոջ մահը շատ է ազդել նրա վրա, ու այժմ հավանաբար հոգեկան լուրջ խնդիրների առջև է կանգնած: Երբ նրան տուն հասցնեմ, ծնողներին անպայման կպատմեմ աչքիս տեսածի մասին», – վայրկյան անգամ աչքը չկտրելով աղջնակից` խորհում էր Անահիտը:

– Լավ, քույրի՛կս, ինչպես տեսնում ես, ինձ այստեղ սպասող կա… ես արդեն պիտի գնամ… վայ, սպասի՛ր... նվե՜րդ… նվե՜րդ չմոռանաս, – ասաց աղջիկն ու ճերմակ արջուկը պարզեց օդում:

Անհնար էր նկարագրել Անահիտի դեմքի արտահայտությունը, երբ տեսավ, թե ինչպես արջուկն օդում անէացավ:

«Ուրվակա՞ն, մի՞թե այսքան ժամանակ էստեղ ուրվական կար», – մտածում էր նա ու այդ մտքից սարսափում:

– Արդեն շատ ուշ է… ես աշխատանքից ուշանում եմ, – սթափվելով ասաց Անահիտը, որից հետո ամուր բռնեց աղջկա ձեռքն ու աստիճաններով արագորեն իջան:

Տեսածն այնքան մեծ ազդեցություն էր թողել նրա վրա, որ չէր կարողանում կենտրոնանալ մեքենան վարելու վրա: Նույնիսկ աղջկա հետ խոսել չէր կարողանում: Միայն մի բան էր ուզում` շուտ տեղ հասնել: Շուտ տեղ հասնելու համար էլ արագություն էր հարկավոր , իսկ արագությունը եղավ պատճառն այն բանի, որ մեքենան բախվեց հանդիպակաց ծառին ու…
Ու լսվեց Անահիտի զարթուցիչի ձայնը: Մղձավանջ էր… աչքերը մի կերպ բաց արեց, թեթևացած շունչ քաշեց ու անկողնուց շտապ վեր կացավ: Վեր կենալուն պես` տեսավ, որ իր ճերմակ փափուկ-խաղալիք արջուկը հատակին էր ընկած:

« Բայց ինչպե՞ս է սա այստեղ հայտնվել.. կամ ո՞վ է վերցրել պահարանի միջից ու գցել հատակին, չէ՞ որ ես մենակ եմ ապրում… կամ ինչո՞ւ մի շարք խաղալիքների միջից հենց այս մեկն է ընկել հատակին… երազումս տեսած արջուկը հենց նույն այս արջուկից էր… տարօրինակ է… ուրվակա՞ն... չէ… ի՞նչ ուրվական, ուրվականներ չկան, սա պարզապես զուգադիպություն էր», – արջուկը հատակից վերցնելով ու տեղը դնելով` ինքն իրեն մտածեց Անահիտն ու պատրաստվեց աշխատանքի գնալու: Աշխատավայրում ողջ օրը կենտրոնանալ չկարողացավ… մտածում էր գիշերը տեսած մղձվանջի ու հատակին ընկած արջուկի մասին, իսկ երեկոյան, երբ տուն վերադարձավ, տեսավ, որ ճերմակ արջուկը դարձյալ հատակին էր ընկած:

[Արէա]

Տարբերակ 2.
Պարզապես զուգադիպությու՞ն, թե՞...

Ընդհանուր առմամբ դուր եկավ, չնայած էլի չէր փայլում օրիգինալությամբ:

Իսկ սուպերմարկետի աշխատակցուհուն կարելի էր ավելի մեղմ բառապաշարով "օժտել", և ուրվականի՝ խաղալիքը վերցնելուց հետո խաղալիքը կարելի էր ոչ թե անհետացնել, այլ ճախրեցնել օդում, թե չէ ինչո՞ւ պիտի անհետա, չէ՞: Ու էլի կիսատության, կրճատվածության զգացողություն էր առաջացնում:

Հեղինակի մասին գուշակություն չեմ կարողանում անել, չնայած կարծում եմ հեղինակն աղջիկ է, ու ավելի մեծ հաճույքով ինչ-որ ռոմանտիկ թեմայով կգրեր, քան գերբնական )))

Հ.Գ. Վերջին պարբերության "Չէ որ ես մենակ եմ ապրում"-ը սերիալային տրամադրություն ստեղծեց, կարծում եմ ոչ ոք, ինքն իրեն մտածելիս, այսպիսի արտահայտություն չի անում:

[Skeptic]

Տարբերակ 2.
Պարզապես զուգադիպությու՞ն, թե՞...

... և ուրվականի՝ խաղալիքը վերցնելուց հետո խաղալիքը կարելի էր ոչ թե անհետացնել, այլ ճախրեցնել օդում, թե չէ ինչո՞ւ պիտի անհետա, չէ՞:

Քանի որ Արէայի ռեվյուների հետ հիմնականում համաձայն եմ, իսկ ինքս ռեվյուներ գրելուց վատ եմ, էստեղ մենակ մի փոքր դիտարկում անեմ. խաղալիքը անհետացնելը, ԻՀԿ, ավելի օրիգինալ ա, քանի որ կա մի «վարկած» (չակերտները չանտեսել), որը համադրում ա սայ-ֆայն ու էս ժանրը, համաձայն որի՝ հոգիները, ուրվականներն ու մնացած թաշախուստը գոյություն ունեն այլ չափողականություններում, ու մեր չափողականություն մուտք են գործում ու ելնում են հատուկ պորտալների միջով:

Քվեարկել եմ
1. 4-րդի օգտին, որովհետև որպես առանձին ստեղծագործություն շատ լավն էր, բայց երկար էի տատանվում, քանի որ ըստ իս՝ մրցույթին էնքան էլ չէր համապատասխանում:
2. 7-րդի օգտին. հետաքրքիր մետաֆիզիկական մտքեր, գեղեցիկ նկարագրություն: Երևակայությանս մեջ պատկերվեց անիմեի տեսքով:
3. 11-ի օգտին. ամենաուժեղն էր. սարսափի ու դետեկտիվի շատ հաջող համադրություն, suspence-ի առկայություն: Երևի մի անգամ էլ կարդամ:

[Skeptic]

«Գերբնական Ակումբը», իմ կարծիքով, MWMS-ն ա գրել:

[StrangeLittleGirl]

Ոնց որ Բյուրի անհաջող նմանակում լիներ, ամեն ինչ անել, որ կասկածները նրան գնան, բայց որ Բյուրն ա եղել, հետը չտեմ խոսա... մի ընթացք էլի "Մահվան պարն" էլ իր գրագիտությամ, տեքստի հանդեպ հոգածությամբ Գալաթեային ա հիշացնում, բայց կարամ սխալվեմ, սովորաբար սխալվում եմ Ես քվեարկում եմ "Բարև, Կարոյի" ու "Գերբնական ակումբի" օգտին: Նենց լուրջ գրականագիտական պատճառներ չեմ կարա բերեմ, թե ինչու, բայց էդպես ուզեցի

Արխային, Բյուրի ու մի քանի հոգու հետ էս մրցույթից հետո շատերը չեն խոսելու, բայց բնավ ոչ այս պատճառով: Մրցույթին մասնակցելու ժամանակ չունենալը մեկ-մեկ լրիվ ուրիշ հետևանքների կարա բերի: Մի խոսքով, կապրենք, կտեսնենք:

[Արէա]

Քվեարկել եմ
...
2. 7-րդի օգտին. հետաքրքիր մետաֆիզիկական մտքեր, գեղեցիկ նկարագրություն: Երևակայությանս մեջ պատկերվեց անիմեի տեսքով:
...

Ես էլ էի անիմե պատկերացնում: Հիանալի անիմե կստացվեր նաև "Մահվան Պար"-ից՝ ես կարդալու ընթացքում պատկերացնում էի:

Հեղինակները, կարծում եմ, Way-ն ու Հայկօ-ն են:

[Skeptic]

Ես էլ էի անիմե պատկերացնում: Հիանալի անիմե կստացվեր նաև "Մահվան Պար"-ից՝ ես կարդալու ընթացքում պատկերացնում էի:

Իմ մոտ էդ մեկի «կինոն» առօրեական ձևով էր, չգիտեմ ինչի, սրճարանն ու սուպերմարկետն էլ՝ իրական:

Հեղինակները, կարծում եմ, Way-ն ու Հայկօ-ն են:

Իսկ ես պատկերացում անգամ չունեմ: Բայց բացառման կարգով հնարավոր ա: )))

[Արէա]

Քանի տպավորություններս թարմ են, ու զերծ կողմնակի ազդեցություններից, կատարեմ նախնական գուշակությունս.

1. Անվերնագիր - Ժունդիայի
4. Փոխանակում - ivy
5. Համարյա գերբնական պատմություն - impression
6. Անվերնագիր - StrangeLittleGirl
7. Անվերնագիր - Way
11. Մահվան Պարը - Հայկօ

[Chuk]

Տարբերակ 3.
Անվերնագիր

- Այո, հենց այստեղ էր, նայիր: Նրանք բռնեցին ձեռքս: Երևի գիտակցությունս կորցրի, լավ չգիտեմ: Միայն այն եմ հիշում, որ երբ աչքերս բացեցի, ինձ նայում էին չորս աչքանի տարօրինակ մարդիկ: Երբ հարցրի, թե որտեղ եմ, պատասխան չտվեցին: Միայն ինչ-որ ֆշշոցներ արձակեցին, որից ոչինչ չհակացա...
- Սիրելիս, քո հոգեկանի հետ ինչ-որ բան այն չէ: Գուցե հանգստանա՞լ ես ուզում: Արի հենց վաղվանից մեկնենք ծով: Այնտեղի օդը կկազդուրի քեզ:
- ...իսկ երբ հետ բերեցին ինձ, ասացին, որ էլի կգան: Ականջիս կողքին փոքրիկ անցք կար: Հարցրի, թե դա ինչ է: Նրանք պատասխանեցին, որ հենց դրանով են փորձարկում... Տեսնու՞մ ես` սպիանման անցք է, մեջը մետաղյա բան:
- Ոչինչ էլ չկա: Միայն քո ձյունաճերմակ հարթ մաշկն եմ տեսնում:

Աղջիկն այլևս չշարունակեց: Հասկացավ, որ եթե մանրամասներ պատմի, իր սիրած էակն իրեն խելագարի տեղ կդնի: Այդ դեպքում ու՞մ հետ կիսվեր իր կյանքի ամենասարսափելի հատվածի մասին:

Այո, հենց այդ կամրջի վրա կանգնած սպասում էր իր սիրելիին, երբ հանկարծ դիմացից շլացուցիչ լույս տեսավ ու խլացուցիչ աղմուկ լսեց: Այդ պահին կամուրջը, քաղաքն ու ամեն ինչ կարծես վերացավ: Միայն լույսն ու աղմուկն էին մնացել: Եվ լույսի միջից մի տարօրինակ էակ մոտեցավ աղջկան, անունը տվեց ու բռնեց ձեռքը: Հենց այդ պահից սկսած ամեն ինչ ջնջվեց աղջկա հիշողության մեջ: Տարօրինակ արարածն աղջկան վերցրեց, և միասին թռչող ափսե նստեցին ու սլացան անհայտ ուղղությամբ: Ճանապարհին աղջիկը ծիծաղում էր ու անեկդոտներ պատմում, որովհետև տարօրինակ արարածն այդ թեթև հպումով տրամադրություն բարձրացնող նյութ էր ներարկել: Նա բոլորից լավ գիտեր, որ հիշողությունն անջատած մարդիկ անկանխատեսելի են: Դրա համար լրացուցիչ ծիծաղ էր նվիրել աղջկան, որպեսզի որոշ չափով կարողանա կառավարել նրա տրամադրությունը:

Թռչող ափսեն կանգ առավ մի շատ պստիկ մոլորակի վրա, որտեղ ժամանակին Փոքրիկ իշխանն էր ապրում, սակայն կատաղած այլմոլորակայինների մի ցեղ գրավել ու գիտահետազոտական կայան էր հիմնել: Վարդի հետքն էլ չէր մնացել:

Կապեցին աղջկան ու սկսեցին ուղեղը հետազոտել: Հայտնաբերեցին, որ ուղեղը սիրահարված է: Էկրանին պատկերվեց աղջկա սիրած էակի հաղթանդամ մարմինը: Այլմոլորակայինները ծիծաղեցին մարդկային թուլության վրա: Ու հենց այդ պահին էր, երբ աղջիկն աչքերը բացեց ու հարց տվեց: Բայց տարօրինակ արարածները պատասխանելու ցանկություն չունեին: Բացի դրանից, արդեն հետազոտությունը վերջացրել էին ու որոշել աղջկան վերադարձնել երկիր մոլորակ, որտեղ նորից սիրած էակին կհանդիպեր:

Կարո՞ղ եք պատկերացնել, թե ինչ էր կատարվում այդ պահին դեռատի աղջկա սրտում: Հուզմունքից դողում էր, ինչպես վախեցած մի թռչնակ: Նա մահից չէր վախենում, վախենում էր սիրած էակին այլևս չտեսնելուց:

Տարօրինակ արարածները ցանկություն չունեին աղջկան երկար պահելու` այդպիսով ավելորդ գլխացավանք պարգևելով իրենց: Դրա համար ձեռքի մի շարժումով վերադարձրին նրան նույն կամրջի վրա: Չնայած ընդամենը հինգ րոպե էր անցել, աղջկան թվացել էր, թե մի ամբողջ հավերժություն կորցրել է իր կյանքից:

Ու հենց կամրջի վրա սիրած էակն արդեն սպասում էր նրան: Աղջիկը եկավ կամրջի մի ծայրից, քայլելով, մի քիչ շշմած, բայց գիտակից: Հետո փորձեց բացատրել: Ապարդյուն: Երիտասարդ տղան ոչնչի չէր հավատում և մտածում էր, որ իր սիրելին սիրուց խելքը թռցրել է: Ու կարողացավ այնքան նախատել աղջկան, որ վերջինս հավատաց, որ ոչ մի թռչքող ափսե էլ չի եղել, որ այդ ամենն իր վառ երևակայության արդյունք է, որ սպասումն այնքան տանջալից է եղել, որ ամենասարսափելի բաներն է հորինել սիրով հիվանդ իր ուղեղը:
Աղջիկն ու տղան մեկնեցին հանգստանալու: Ծովափին պառկած էին երկուսով, երբ հանկարծ նրանց շուրջ ամեն ինչ անհետացավ, երևաց շլացուցիչ լույս ու խլացուցիչ աղմուկ լսվեց: Նորից հայտնվեց տարօրինակ արարածը ու ասաց տղային.

- Տե՞ր ես:
- Տեր եմ,- պատասխանեց տղան:
- Հնազա՞նդ ես,- դարձավ աղջկան:
- Հնազանդ եմ,- պատասխանեց աղջիկը:

Ու վերցրեց նրանց, նստեցրեց թռչող ափսե և տարավ ամենաաներևակայելի ու անմոռաց հարսանեկան ճամփորդությանը: