.....
Երբ քաղաքացին փող կամ նյութական որեւէ բան է վերցնում եւ ըստ այդմ որոշում, թե ում է տալու իր քվեն, դա ամենեւին չի նշանակում, որ քաղաքացին չի գիտակցում, թե ինչ է անում: Դա նշանակում է, որ քաղաքացին պարզապես չի հավատում որեւէ այլ տարբերակի: Կարելի է զայրանալ, բռունցքները գետին խփել, կարելի է ոտքերը գետին խփել, կարելի է քաղաքացուն թուրք անվանել, բայց դրանով ոչինչ լուծվում: Լուծումը կերեւա այն ժամանակ, երբ հստակ լինի գիտակցումը, որ դա էլ քաղաքացու ընտրություն է,
եւ քաղաքացին ընտրում է կաշառքը, որովհետեւ ընդդիմությանը դրանից բարձր չի գնահատում իր կյանքի հեռանկարների տեսանկյունից:
........
“Ինչու եք ինձ այդքան ցածր գնահատում”՝ գուցե արժե, որ ընդդիմությունը սկսի հարցնել քաղաքացիներին: Նրանց թուրք, ծախու, Ալիեւի վկա, չգիտես էլ ինչ անվանելը բավական հեշտ է,
բավական հեշտ է քաղաքական անարդյունավետության պատասխանատվությունը դնել այդ քաղաքացիների վրա եւ ամեն ընտրությունից հետո բնորոշումների պատկերազարդ մի պաշար բաշխել նրանց: Դժվար է ընդունել, որ ընտրակաշառքն էլ քաղաքացու գնահատականն է ընդդիմությանը: Այն, որ դա գնահատման վատ չափանիշ է, կասկած չկա, բայց եթե քաղաքացին այդ չափանիշով է գնահատում, ուրեմն խնդիրը ընդդիմության մեջ է, որովհետեւ քաղաքացու ընտրական չափանիշների, ընտրական ճաշակի բարձրացումը քաղաքական ընդդիմության պատասխանատվության, անելիքի խնդիրն է, որովհետեւ քաղաքական ընդդիմությանն է ամենից շատ պետք այդ չափանիշների եւ ճաշակի բարձրացումը:
......
Ինչով է մինչեւ 2008 թվականի Միքայելյանը տարբերվում ասենք 2012 թվականի հրազդանցի ընտրողից: Խոշոր հաշվով, գրեթե ոչնչով, եթե չասենք, որ նրա ունեցած “ընտրակաշառքը” թերեւս ավելի մեծ էր՝ զգալի սեփականություն, պատգամավորական մանդատ:
Մեջբերել
Էջանիշներ