*********
Լի է երկինքն երազներով մեր զարմացած,
Երազներով՝ մեր վարմունքից սարսափ կտրած...
Եվ ո՞նց հիմա չարձագանքեմ ձայնը նրանց,
Որ ողջ երկինքն զգում է իրեն անտերացած:
*********
Լի է երկինքն երազներով մեր զարմացած,
Երազներով՝ մեր վարմունքից սարսափ կտրած...
Եվ ո՞նց հիմա չարձագանքեմ ձայնը նրանց,
Որ ողջ երկինքն զգում է իրեն անտերացած:
Թևում է այլուր ,,էժանագինը”,
Շատ թանկ է սակայն նրա հագինը,
Գրավում է նա ամեն մի անկյուն
Հաշվի չառնելով ոչ արյուն ոչ գույն...
Հիշեմ մի քանի տող՝, արդեն վաղ համարվող անցյալից...
Դու իմ սերնդի գալիքը կապույտ,
Դու մեր խենթ դարի խենթ գլխապտույտ,
Մեր երազների քնքուշ կացարան,
Ազատ ու անկախ մեր Մայր Հայաստան...
Երբ որ գալիքի դրոշդ ծածանվի
Որդիքդ պիտի պարեն քոչարի...
Բաց արա գիրկդ լայն ու կաթոգին,
Պանդուխտ բալեքիդ սեղմիր քո կրծքին...
Գալիքիդ համար կյանքս էլ է քիչ,
Չեմ ափսոսելու քեզ համար ոչինչ,
Կթքեմ անգամ դժոխքի ճակատին
Միայն քեզ ազատ տեսնեմ վերստին...
մոտավոր-1985-1987թթ
Այս տողերը պատկանում էին ոմն Ալեքսանդր Գևորգյանի գրչին, ով այսօր ակումբում հանդես է գալիս Կիլա ծածկանվամբ: Եվ գրում է մեկը մյուսից ավելի անհույս ու հիսթափված տողեր, երբեմն շարժելով ոմանց զայրույթը կամ բարկությունը: Ավելի քաղաքավարիները հարց են տալիս. ,,Ինչու՞ եք շարունակ տխուր բաների մասին գրում՛՛, կամ ,,ցրեք տխուր մտքերը, հավատացեք, որ ամեն ինչ լավ է լինելու՛՛...
Շնորհակալ եմ սիրելիներս, որ ձեր ակումբակից ընկերոջ տխուր իրավիճակը անհանգստացնում է ձեզ: Դա համենայնդեպս խոսում է ձեր մարդկային հատկանիշների մասին: Բայց ի՞նչ անեմ, որ այլևս ինձ չեն այցելում նախկինում իմ բաղկացուցիչ մասը կազմող ոգևորությունն ու հավատը, պայքարելու ու անպայման հաղթելու անխուսափելիությունը...
Վերջին ժամանակների իմ ստեղծագործությունները ավելի շատ նվիրված են եղել շատ ավելի սովորական մարդուն. ամենասովորական, ամենահասարակ: Նաև թույլ, երազող, հուսացող, իր դժբախտ գոյությունը ամեն կերպ քաշ տվող մարդուն: Այն մարդուն, որը կարող է նաև պարտվել, կարող է թույլ գտնվել...
Շատ գրողներ են գրել և հիմա էլ գրում են անկոտրուն կամքի ու պայքարի մասին: Իրենց գործերը նվիրում են ,,հերոս՛՛ մարդուն, ուժեղ մարդուն, ոչ մի կերպ չկոտրվող, չհուսալքվող, պայքարող ու անպայման հաղթող մարդուն: Ցանկալի է, ոգևորող է, քաջալերող է, բայց... Սա ըստ ինձ այդքան էլ ճշմարտանման չէ, եթե չասեմ, որ արդար էլ չէ: Այդպես չի կարող լինել:
Սա է պատճառը, որ ես իմ պարտքը համարեցի գրել իսկական մարդու մասին: Նրա իսկական հուզումների, ապրումների, թուլությունների, նրա անվերջ պրպտումների ու սպասումների մասին: Նրա մասին, որ նրանք կարող են և խաբվել, կարող են հիասթափվել, և որ նրանց երազները՝, որքան էլ ցավալի է, վերջին հաշվով մնում են անկատար, որն էլ վկայում է հենց նրանց իսկ պարտության մասին: Այո, նրանցից յուրաքանչյուրը կարող է դաժանորեն պարտվել, և այստեղ չկա ուժեղ ու թույլ, չկա գրագետ ու անգրագետ, չկա խելոք ու հիմար...
Թևում է այլուր ,,էժանագինը”,
Շատ թանկ է սակայն նրա հագինը,
Գրավում է նա ամեն մի անկյուն
Հաշվի չառնելով ոչ արյուն ոչ գույն...
aragats (09.02.2012), einnA (19.02.2012), erexa (09.02.2012), Mark Pauler (15.02.2012), My World My Space (09.02.2012), Nare-M (09.02.2012), Sambitbaba (10.02.2012), unknown (09.02.2012), Մարկիզ (09.02.2012), ՆանՍ (09.02.2012)
Եվս մեկ ..... երազ...
...Դու իմ սերնդի Գալիքը կապույտ,
Դու մեր խենթ դարի խենթ գլխապտույտ,
Մեր երազների քնքուշ կացարան,
Ազատ ու անկախ մեր Մայր Հայաստան...
Հիշում եմ ճերմակ տողերը փրփուր,
Թեկուզ քիչ նաիվ, բայց մաքրամաքուր,
Հիշում եմ դրանց ուժը մոգական
Հիշում եմ և մեզ՝ ուժեղ, առնական:
Ու՞ր չէր տանի մեզ մեր Հայրենիքը,
Ի՞նչ անել չէր տա նրա Գալիքը,
Նրա Երազը, նրա Ապագան...
Թեկուզ՝, գտնեյինք այդ ճամփին վախճան:
Պատրաստ էինք մենք մեր կյանքն զոհելու
Եվ չկա կարիք սա հաստատելու,
Մեր սերունդը իր երազը փրկեց,
Բայց երազը այդ ուրիշ կերպ գերվեց:
Ու օտար չեն մեզ տերերը այդ նոր,
Որքան էլ լկտի՛, զավակն են նույն մոր...
Եվ հենց այստեղ էր, որ մարտն ավարտվեց,
Մեր սուրը մաքուր պատյանը դրվեց...
Հիմա ոչ երազ, ոչ վառվող գարուն...
Օտար ափերում է հայ երգը մարում...
Մեր սերունդը իր Գալիքը փրկեց,
Բայց Գալիքը այդ մեզ հողից զրկեց...
09.02.2012
Թևում է այլուր ,,էժանագինը”,
Շատ թանկ է սակայն նրա հագինը,
Գրավում է նա ամեն մի անկյուն
Հաշվի չառնելով ոչ արյուն ոչ գույն...
aragats (09.02.2012), einnA (19.02.2012), erexa (09.02.2012), Mark Pauler (15.02.2012), My World My Space (09.02.2012), Nare-M (17.02.2012), Sambitbaba (10.02.2012), unknown (09.02.2012)
*************
Ո՞րն է արդյոք ճիշտը, ո՞րն է արդյոք խիղճը,
Ու՞մ անվանենք մենք Մարդ և ու՞մ կոչենք տմարդ,
Ո՞ր արարքը հարգենք, ո՞ր արարքը հերքենք,
Ու՞մ հետ արդյոք հեգենք և ու՞մ արդյոք հեգնենք...
Մեկը մեկից խելոք, մեկը մեկից գիտուն,
Գիտեն աշխարհն համայն, գիտեն անգամ հեռուն,
Գիտեն նրանք սկիզբը, հիմա վերջն են փնտրում,
Եվ բոլորն էլ, գիտե՞ք, ճանաչում են աստծուն...
Ո՞նց տարբերենք ճիշտը, ինչպե՞ս շարժենք խիղճը,
Ինչպե՞ս ասենք մարդուն, թե տմարդն է կարդում,
Ինչպե՞ս ասենք, որ մենք, ճանաչել ենք, գիտենք...
Թե դուք նոր եք վազում, մենք դադար ենք ուզում:
11.02.12
Թևում է այլուր ,,էժանագինը”,
Շատ թանկ է սակայն նրա հագինը,
Գրավում է նա ամեն մի անկյուն
Հաշվի չառնելով ոչ արյուն ոչ գույն...
aragats (11.02.2012), E-la Via (12.02.2012), einnA (19.02.2012), erexa (11.02.2012), Mark Pauler (15.02.2012), Nadine (14.02.2012), Sambitbaba (20.02.2012), unknown (11.02.2012)
Միջին ասիական տափաստաններում ապրում է կենդանու մի տեսակ, մեզ ծանոթ ,,շակալի՛՛ մի տարատեսակ, որի մասին հետաքրքիր պատմություններ եմ լսել. իբր նա կարող է մոտենալ տափաստանում գիշերող մարդուն, լիզելով անզգայնացնել լիզած տեղը՝, ցանկալի է փափուկ մասերը, իսկ հետո ,,զգույշ՛՛ պոկել ու ... բարի ախորժակ քեզ շակալ...
Այ քեզ շակա՜լ... շա՜տ շակալն ա ախար... Սա դեռ կենդանին: Պատկերացնում եք թե ի՞նչ կանի շակալ մարդը...
Ես ձեր ,,Շակալ՛՛...
Ասիական մի տափաստանում
Ապրում է մի ,,պիղծ՛՛ կաթնասուն,
Որն կարող է զուտ լիզելով
Անզգայնացնել քնած մարդուն.
,,Դե առ քոնը բժշկություն...՛՛
Եվ կապ չունի թե մարդը այդ
Որսորդ է մեծ, թե մի անտուն...
Հետո արդեն հանգիստ ,,ծամել՛՛
Անուշ քնում երազ տեսնող
Միամտի ձեռք կամ ոտքը...
Պատկերացրի՞ք
Դուք տուժվածի առավոտը.
Խորը ցավից
Վեր է կենում ու նկատում,
Որ գիշերը,
Լափել են իր ,,պետք մսերը՛՛...
Եվ առավոտ տափաստանը
Բացած իր լայն ,,լսարանը՛՛,
Գրանցում է ոռնոց դարձած
Ձայնը ահեղ անզորության.
–Վա՜խ դու շակալ... ես քո մաման...
...Գիտե՜մ, գիտես թե առակս ու՞ր է տանում,
Գիտե՜մ, գիտե՛ս թե ում է այն
Խորը տակից երես հանում,
Եվ հուսով եմ ինձ հասկացար,
Ու թե անգամ քիչ բարկացար,
Ապա՝, երբեք նրանց վրա՛
Ովքեր իրենց միամտությամբ,
Իր նմանին
Վստահելու ունակությամբ,
Կերակրեցին
Շակալների մի մեծ ոհմակ.
Կերակրեցին իրենց ,,ինչքով՛՛,
Խելք ու մտքով, մեծ թռիչքով,
Թե երազով և թե կյանքով...
Կերակրեցին առանց թևեր
Սավառնելու կարողությամբ,
Ողջ աշխարհին
Զարմացնող հերոսությամբ,
Գիտակցության սահմաններից
Դուրս գտնվող վեհ քաջությամբ,
Մարդու՛ն, մարդու աչքով նայող
Ու հիացնող մի վեհությամբ,
Մերձավորի սիրողությամբ,
Մեղավորի ներողությամբ,
Ինչպես նաև մի հաղթությամբ՝
Որը ցոլաց նահատակված
Մեր հայրերի սուրբ հարությամբ...
Կերակրեցին...
Եթե չասեմ, որ բթեցին:
Եվ վերջերս՛, վերջիններս
Այնքան արդեն ուժեղացան,
Կշտացան ու լկտիացան,
Որ խեղճ զոհին
Անզգայնացնելն էլ մոռացան.
Եթե առաջ
Թմրեցնում էին ու նոր ծամում,
Ապա հիմա
Ցավեցնելուց չեն վախենում:
Հիմա գիտես թե առակս ինչ էր ասում,
Բայց դու գիտե՞ս,
Թե քեզնաից ինչ է ուզում.
Քուն չմտնես ,,տափաստանում՛՛...
Իձանից էլ արդեն գիտե՛ս,
Մնացել է միայն մի կես...
Ինձ էլ կերան կամաց-կամաց,
Կուլ տվեցին հատված-հատված.
Թմրեցնելով իմ ուղեղը,
Խառնելով էն ,,եռ ու զեռը՛՛,
Լափեցին իմ սիրտն ու սերը,
Թալանեցին
Ներսս պահած իմ գանձերը.
Եվ իմ հոգի, որն անցյալում
Ողջ տիեզերքն էր տեղավորում,
Հիմա չունի անգամ փրկում,
Եվ փոքր ու նեղ է այնքան,
Ուր չես գտնի
Անգամ փոքրիկ ապաստարան:
Բա ո՞նց չասեմ. ,,ես ձեր մաման՛՛...
Եվ իմ խիղճը, իմ մեծ խիղճը,
Որ պատրաստ էր գիրկը առնել
Ամեն գող ու մեղավորի,
Բանսարկու ու կեղծավորի,
Հիմա փոքրիկ մեկ սխալն էլ
Չի կարող, որ ,,տեղավորի՛՛...
Իսկ իմ միտքը արդար ու բաց,
Որն ոնց թռչյուն մի սրընթաց
Սավառնում էր ողջ տիեզերքում
Եվ մտնելով ամեն անկյուն
Ուղարկում էր
Ինձ համար թանկ տեղեկություն,
Հիմա՝, կարծես
,,Թևը քաշած՛՛ մի աղավնի,
Որն իր բնից մի քիչ հեռու
Թռչկոտելու ճարն էլ չունի...
Եվ այսքանից հետո արդեն՝
Իմ երազը, որն հերիք էր
Հազար-հազար հազարների,
Հիմա արդեն
Կես մարդու էլ... չի բավարարի...
Ինչպես չասեմ ու չգոռամ
Վա՜խ ձեր ,,Շակալ՛՛... վախ ձեր մաման...
01.02.2012
Թևում է այլուր ,,էժանագինը”,
Շատ թանկ է սակայն նրա հագինը,
Գրավում է նա ամեն մի անկյուն
Հաշվի չառնելով ոչ արյուն ոչ գույն...
erexa (13.02.2012), Mark Pauler (15.02.2012), Nadine (14.02.2012), Sambitbaba (12.02.2012), Varzor (13.02.2012)
Նեղ է, շատ է նեղ...
Մեղավոր մի օր և... արդարացում,
Մեղքը արժեր մի ,,կոմունալ մուծում՛՛,
Շաբա՛թը, գուցե հիվանդ երեխա...
Խեղճն ախար ինչպե՞ս իր դերն ճիշտ խաղա:
Երկինք ու երկիր... ո՞ր կողմը անցնի,
Առած դասերը ինչպե՞ս իրացնի...
Ուզում է հարթել իր ճանապարհը,
Բայց չտրորել մյուսի աշխարհը:
Նեղ է, շատ է նեղ էս լեն աշխարհը,
Կուզեյի տեսնել, ո՞րն է արդարը.
Կառուցել տունդ մեծ ու գեղեցի՞կ,
Թե՞, փորձել երկինքն բերել մեզ մոտիկ...
05.02.1012
Թևում է այլուր ,,էժանագինը”,
Շատ թանկ է սակայն նրա հագինը,
Գրավում է նա ամեն մի անկյուն
Հաշվի չառնելով ոչ արյուն ոչ գույն...
E-la Via (14.02.2012), einnA (19.02.2012), Kanamar (17.02.2012), Mark Pauler (15.02.2012), Sambitbaba (20.02.2012), unknown (13.02.2012), Varzor (13.02.2012), Մարկիզ (15.02.2012)
Դժվար է լինել...
Դժվար է միշտ էլ ձախողակ մարդու ,,ձախ թեքվող՛՛ ճամփեն,
Անեծք թե նզովք նրան են սպասում, որ գլխին թափվեն,
Որ կողմն էլ գնա, միևնույնն է, փորձանքի մեջ է,
Թե տեղում մնա, հավատա դու ինձ, կյանքն էլի հեչ է...
–Չնկճվես ընկե՛ր, չէ՞ որ դու ուժեղ, անկոտրուն, քաջ ես...
–Քիթդ մի կախիր, ի՞նչ է եղել որ, կարևորն ողջ ես...
–,,Ձախորդ օրեր են, ձմեռվա նման կուգան ու կերթան՛՛...
–Քիչ էլ դիմացիր և լավ իմացիր, որ վերջ կունենան...
Շա՜տ հեշտ է խոսել, երբ ճամփեդ ուղիղ, գործդ շիտակ է,
Ամեն հաջողակ խորհուրդ տալու մեջ շատ մեծ գիտակ է,
,,Ճամփա՛՛ ցույց կտա, որին իրոք որ, պետք է նախանձել,
Բայց ինչի՞ է պետք էդ նշած ճամփեն՝, երբ ինքն չի անցել...
Իսկ ձախողակի ճամփեն հուշողը իր պահարանն է,
Պահարանի մեջ վաղուց կծկված էն հին պարանն է.
Էս ծայրին օղակ՝, իսկ մյուս ծայրին անփույթ հանգույց է,
Կարճ ,,ուղղու՛՛ համար նա իր պարանին վարձահատույց է...
Թևում է այլուր ,,էժանագինը”,
Շատ թանկ է սակայն նրա հագինը,
Գրավում է նա ամեն մի անկյուն
Հաշվի չառնելով ոչ արյուն ոչ գույն...
einnA (19.02.2012), Kanamar (17.02.2012), Sambitbaba (20.02.2012), Մարկիզ (15.02.2012)
******* *******
Ինչքան դժվար է լինել պինդ, կարծր, լինել ,,չլուծվող՛՛,
Ինչքան դժվար է ունենալ կարծի՛ք, այն էլ չփոխվող...
Դժվար է լինել խիղճ-խղճմտանքի պարանված գերին,
Բայց և ճանաչել մարդու բնության դաժանն ու թերին:
Դժվար է լինել իմաստուն այնքան, որ հարգել բարին,
Սակայն չհավատալ մարդու սարգելիք բարի աշխարհին,
Դժվար է ավել՝ հավատարմության խարանը կրել,
Էլ ավել դժվար՝ խռոված հոգով այդ մասին գրել...
Դժվար է ապրել հավատ շաղ տվող անհավատի պես...
Ապրել հենց այնպես... հերքել ինքդ քեզ...
Թևում է այլուր ,,էժանագինը”,
Շատ թանկ է սակայն նրա հագինը,
Գրավում է նա ամեն մի անկյուն
Հաշվի չառնելով ոչ արյուն ոչ գույն...
E-la Via (18.02.2012), einnA (19.02.2012), Kanamar (17.02.2012), Sambitbaba (20.02.2012), Մարկիզ (19.02.2012)
******
Գիշեր է արդեն.
Ձմեռ, ցուրտ, քամի...
Ոչ մեկը դրսում անելիք չունի:
Ցուրտ է գիշերը
Ոտքերս վկա.
Իսկ նա դեռ չկա...
–Ուր որ է կգա
Քիչ էլ դիմացիր...
Ինձ հույս եմ տալիս,
Իսկ նա չի գալիս.
Սիրտս կծկվում,
Հոգիս է լալիս...
Լռւմ են շները,
Մարում են լույսերը,
Ցուրտն էլ ավել է
Կրծում իմ ոտքերը...
Այսպես եմ ապրելու
Մնացած իմ օրերը...
Թևում է այլուր ,,էժանագինը”,
Շատ թանկ է սակայն նրա հագինը,
Գրավում է նա ամեն մի անկյուն
Հաշվի չառնելով ոչ արյուն ոչ գույն...
E-la Via (20.02.2012), einnA (19.02.2012), Sambitbaba (20.02.2012), unknown (19.02.2012), Մարկիզ (19.02.2012)
Սևացրած տողերը այն է, ինչ դուրս չեկավ: Եվ ընդհանրապես, ինձ թվաց, թե առանց նրանց՝ ավելի լավ կլիներ…KiLa-ի խոսքերից
Մնացածը՝ հոյակապ էր և անթերի: Ցավոք, չթողեց, որ վարկանիշ տամ:
Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267
E-la Via (20.02.2012)
Շնորհակալություն բոլորին...
Սամբիտ. ջան, գուցե դա ամենասարսափելին չէ, գուցե նաև դա պետք է համարենք ,,պարգև՛՛ ու գնահատենք: Գուցե լավ է, որ գոնե ցուրտը կրծում է միայն ոտքերս, թե չէ ինչ իմանաս, չէ որ քիչ չեն մարդիք, որոնց սիրտն ու ուղեղն է արժանացել իմ ոտքերի բախտին...
Թևում է այլուր ,,էժանագինը”,
Շատ թանկ է սակայն նրա հագինը,
Գրավում է նա ամեն մի անկյուն
Հաշվի չառնելով ոչ արյուն ոչ գույն...
Առաջին հայացքից, կարծես թե՝ իհարկե, Կիլա ջան: Առաջին հայացքից կարծես թե ամենակարևորն այն է, որ քեզ "պարգևված է" շնորհք՝ գրելու այդ գեղեցիկ տողերը:
Իսկ երկրորդ հայացքից… Իմ հաստատ համոզմունքն է, որ ես և դու՝ մեր Պարգևատրողի անբաժանելի մասերն ենք հանդիսանում ու բոլորս էլ եզակի օրինակներ ենք Նրա համար և անհամեմատելի՝ մյուս բոլորի հետ: Եվ քեզ պարգևատրելիս, Նրա համար չափանիշը ոչ թե քեզ ուրիշների հետ համեմատելն է, այլ քո ցանկությունը, թե ինչո՞վ ես դու ինքդ ցանկանում "պարգևատրված" լինել: Նա երբեք քեզ չի ասել, որ քո ցանկությունը պետք է արժենա մեկ կոպեկ կամ հարյուր միլիոն: Այստեղ ամբողջ հարցը նրանում է, թե որքան ես դու ինքդ քեզ գնահատում կամ, այլ կեպ ասած, ինչի՞ ես դու քեզ համարում արժանի. կոպեկի՞, թե՞ միլլիոնի…
"Ամենասարսափելին" չէ, բայց՝ տխուր է: Տխուր է, քանզի դու ինքդ քո Պարգևատրողի վզին փաթաթում ես քո այդ ցանկությունը քո վաղվա օրվա համար.Եվ, հավատարիմ Իր ամենամեծ պարգևին քեզ՝ կամքի ազատությանը, Նրան ուրիշ ոչինչ չի մնում անել քեզ համար, քան ի կատար ածել քո կամքը…Այսպես եմ ապրելու
Մնացած իմ օրերը...
…Եթե գիտենայիր միայն, թե որքան մեկը մյուսից ավելի լավ ու քեզ ավելի արժանի "մնացած օրեր" ուներ Նա քեզ համար նախատեսված…
Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267
****** *****
Հոգնած մարմինս ոռնալ է ուզում...
Երկաթին, ինչ խոսք ոչինչ չի հուզում.
Ցավից ծռմռվել նրան չի սազում,
Հարվածը անգամ իր մեջ է սուզում...
Թքած երկաթը ինչից է տուժում,
Իմ խեղճ մարմինը ոռնալ է ուզում...
Թևում է այլուր ,,էժանագինը”,
Շատ թանկ է սակայն նրա հագինը,
Գրավում է նա ամեն մի անկյուն
Հաշվի չառնելով ոչ արյուն ոչ գույն...
******* *******
Ինձ վաղուց արդեն ձեռքով չես անում,
Հիվանդ մտքերս հեռու չես վանում,
Ի՞նչ է, լքեցիր, դու՞ էլ հեռացար,
Նախորդիդ նման՝ էլ չդիմացա՞ր:
Ախար ասեցի, որ դժվար դեպք եմ,
Խոտովանեցի՝ աննախադեպ եմ...
Եվ մի արտասվիր, դու չես մեղավոր,
Իմ մեջ սեղմված ցավն է ահավոր:
Թևում է այլուր ,,էժանագինը”,
Շատ թանկ է սակայն նրա հագինը,
Գրավում է նա ամեն մի անկյուն
Հաշվի չառնելով ոչ արյուն ոչ գույն...
Քո շնորհալի լինելը հերքել
ոչ ոք չի ուզում,
Բայց քո գեղեցիկ տողերին, եղբայր,
բան է պակասում.
Կարծում եմ, անուն… Ես կանվանեի
այս գործն. "Ընտրություն":
Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267
KiLa (23.02.2012)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ