-Ի՜նչ սիրուն ծաղիկ ես դու, կակաչ: Դու կակաչ ես չէ՞,-ասաց երիտասարդը՝ հմայված նայելով ծաղկին…
-Հեռու մնա ինձնից: Ես սիրուն եմ, բայց աղաչում եմ քեզ՝ գործ մի ունեցիր ինձ հետ:
Երիտասարդը մեկն էր այսօր քիչ հանդիպող այն տղաներից, ովքեր մի այլ կարգի ռոմանծիկ են սիրում են գիշերները էշ-էշ նայել աստղերին, կարդալ սիրավեպեր, քաղել դաշտային ծաղիկներ ու նվիրել աջիկներին:
Տղան զարմացած ու վախեցած հետ քաշվեց ծաղկից: Այդ պահին հիշեց վերջերս լրիվ պատահաբար համացանցում կարդացած հոգեբուժության վերաբերյալ ռեֆերատի «Ընկալման խանգարումներ» պարագրաֆը: «Միթե՞ ինձ թվաց… Ես միայնակ եմ ախր». մտածեց երիտասարդը՝ նայելով շուրջը: Մոտակայքում շնչավոր էակ չկար… Այդ վայրը արագորեն լքելու, փախչելու անզուսպ ցանկություն առաջացավ: Մի վերջին անգամ նայեց ծաղկին և արագ քայլերով սկսեց հեռանալ, երբ լսեց նույն նուրբ ու քաղցր ձայնը.
-Գնու՞մ ես…
Լսելով ձայնը՝ երիտասարդը շրջվեց և նայեց ծաղկին…
-Մի վախեցի՛ր: Մոտ արի: Թույլ տուր խոսել քո հետ: Դու այնպիսին չես, ինչպես բոլորը: Դու ոչ ստանդարտ ես:
Հմայված և զարմանքից քար կտրած երիտասարդը դանդաղ վախեցած քայլերով մոտեցավ ծաղկին ու հազիվ լսելի ձայնով արտաբերեց.
-Դու կակա՞չ ես: Դու խոսել գիտե՞ս:
-Այո՛, ես կակաչ եմ: Ու խոսել գիտեմ բոլոր լեզուներով՝ ռուսերեն, անգլերեն, պարսկերեն, չինարեն… Ճիշտ է, տեղացի չենք: Ես Հայաստան եմ եկել Ոսկե կիսալուսնուց: Մեր ցեղը ոսկեկիսալուսնեցի է… Բայց բոլոր լեզուներով խոսում եմ ես էլ, մեր սաղ ցեղն էլ:
Տղայի աչքերը փայլում էին:
-Սիրուն աչքեր ունես դու, Պողոսիկ,-հեգնական հայացքով նայելով տղային՝ ասաց կակաչը:
-Անունս էլ գիտե՞ս,-հարցրեց տղան:
-Այո՛, Պողոսիկ… Ընդհանրապես, ես քո բոլոր մտքերը կարդում եմ: Կօգնե՞ս ինձ… Բայց դա ռիսկային է մի քիչ:
-Ասա՛, սիրու՜ն, ինչո՞վ պետք է քեզ օգնեմ,-հարցրեց արդեն սիրահարվող Պողոսիկը:
-Պոկիր ինձ: Հոգնել եմ ապրելուց: Պոկիր ինձ, չորացրու, ապա մի քանի օր անց իմ չորացած մասնիկներից թուրմ պատրաստիր ու յուրաքանչյուր օր այդ թուրմից խմիր: Այդպես և ինձ կօգնես, և դու քեզ առույգ ու լավ կզգաս: Բայց հիշիր՝ երբ իմ բոլոր չորացած մասնիկները կպրծնեն, այլևս ինձ չհիշես, կմոռանաս: Հոգնել եմ ապրելուց: Օգնի՛ր ինձ, Պողոսիկ: Արմատներս էլ կհանես: Դրանք էլ կչորացնես:
-Ախր ինչու՞…
-Պողոսիկ, հավեսդ չունեմ: Կամ արա այն, ինչ խնդրում եմ, կամ էլ ռադդ քաշիր ու գնա:
Պողոսիկը հմայված էր, հիպնոզված, հիմարացած, երջանկացած: Ինքնաքննդատությունը զրոյի էր ձգտում:
Ձեռքը մոտեցրեց ծաղկի ցողունին, որ իրականություն դարձնի նրա թախանձագին խնդրանքը, երբ կակաչն արդեն հաբռգած հեգնական տոնով ասաց.
-Հա, ի դեպ, Պողոս (Պողոս ասենք, յեքա մարդ ես), հիշիր սա՝ կմոռանաս ինձ: Հիշի՛ր… Դե հիմա պոկի՛ր… Սպանիր ինձ, սպանիր, սիրելիս:
1 տարի անց
-Մեռնում եմ… Փրկե՛ք… Ոսկորներս ջարդվում են, մկաններս ոլորվում են, աղիներս քիչ է մնում դուրս գան… Մարմինս սառը քրտինքի մեջ կորած է: Ի՞նչ անեմ… Փրկե՜ք… Չեմ դիմանում այս ցավերին…
-Քեզ միայն սա կօգնի,-ասաց սպիտակխալաթավորը՝ սեղանին դնելով ինչ-որ սրվակ, որի վրա գրված էր «Omnopon», քիչ ներքևում՝ Պակիստան:
-Սա ի՞նչ է,-ուժգին ցավ արտահայտող ձայնով հարցրեց հիվանդը:
-Քեզ չասացի՞՝ արմատներս հանիր: Քեզ չասացի՞՝ կմոռանա՛ս ինձ անպայման… Չնայած, այդ ո՞վ է կարողացել ինձ մոռանալ, որ դու մոռանայիր-սպիտակխալաթավորի փոխարեն պատասխանեց սրվակը,-թույլ եք դուք, մարդիկ: Շատ թույլ եք:
Մեջբերել
) ինձ հետ կատարված իմ կողմից նշված
): Ուղղակի դրա համար պատճառ չեմ ունեցել: Այսինքն՝ խոսել փակ ու չվերծանվող կոդերով ինչ-որ մարդկանց հետ, ինձ հարկավոր չի եղել: Այստեղի «սերը» կամ «Պրոն» լրիվ այլ մարդիկ են ու որևիցե կապ չունեն ակումբի հետ:
Մարկիզ-ի խոսքերից
Էջանիշներ