Բարև իմ սիրելի հայ: Ուզում եմ մի քիչ զրուցենք: Ճիշտ է զրույցը միակողմանի կստացվի, բայց դրանից մենակ ես կտուժեմ, քո մտքերը չեմ լսի: Ուզում եմ կիսվել քեզ հետ իմ մտահոգություններով: Ո՞վ ենք մենք՝ հայերս, և ինչո՞ւ ենք այսօր այսքան անմխիթար վիճակում: Հասկանանք դրանց պատճառներն ու վերացնենք դրանք: Եթե իհարկե ուզում ենք, որ հայը լինի այս աշխարհում: Հիմա կասես՝ ես ի՞նչ կարող եմ անել, ես հազիվ իմ գլուխն եմ պահում: Բայց չէ: Շատ, շատ բան մեր մտածողությունից է կախված: Եթե փոխփոխություն ենք ուզում, այդ փոփոխությունը նախ և առաջ մեր մեջ պիտի լինի: Մեր մտքի մեջ: Նախ և առաջ պիտի հասկանանք, որ մեր երկիրը ուրիշը չի, որ պիտի լավը դարձնի: Պիտի հասկանանք, որ մեր երկիր լավը, դա մեր լավն է, որ երբ մեր երկրում ամեն ինչ կարգին լինի, ինքնաբերաբար մեր կյանքնում էլ ամեն ինչ կարգին կլինի և ապրել ու գործել այս մտքով: Կասես, բա պաշտոնյանե՞րը: Այո պաշտոնյաների մտքի փոփոխություն նույնպես պետք է լինի: Ու երբ ամեն մեկս նպաստենք մեր կողքինի մեջ մտքի փոփոխությանը, այդ շղթայական ռեակցիան կհասնի նաև նրանց: Պաշտոնյան օդից չի ընկնում: Նա էլ մեր՝ հասարակ ժողովրդի միջից է դուրս գալիս: Այ, եկեք մի պահ կանգ առնենք ու մտածենք, ինչո՞ւ են մեզնից շատերը անում այսպիսի արտահայտություն՝ “Երկիրը երկիր չի… Ազգ չենք…”: Է հե՞տո: Բա էդ ասողը ո՞ր ազգից է, կամ ո՞ր երկրից: Երկիրը մենակ էդ պաշտոնյան չի, որից դժգոհ ես: Երիրը նաև այն հերոսներն են, որ մեր այսօրվա համար արյուն են թափել, երկիրը նաև ես ու դու ենք, մեր մայրերն ու քույրերը, մեր հարազատները: Նման բան ասելուց առաջ գիտակցենք, որ մենք մեզ, մեր հարազատներին ու մեր սրբություններին նույնպես անպատվում ենք: Ինչո՞ւ է մեր ինքնագնահատակաը այսքան ցած իջել: Մենք կարող ենք ամեն ինչ: Մեզ ընդհամենը միմյանց նկատմամբ հարգանք է պետք, որ կարողանանք մեզ հուզող հարցերում օգտակար լինենք միմյանց և համագործակցենք: Մենք դադարել ենք վստահել միմյանց: Ինչո՞ւ: Որովհետև դադարել ենք ինքներս մեզ վստահելուց: Մենք վստահ չենք, որ պետք եկած պահին կկանգնենք մեր կողքինի թիկունքին, այդ իսկ պատճառով չենք վստահում մեր կողքինին, այն հարցում, որ նա էլ կկանգնի մեր թիկունքին: Եկեք նախ և առաջ ինքներս մեզ վստահենք, հավատանք, որ մենք ուժեղ ենք ու կարող ենք անել ամեն ինչ: Նոր դրանից հետո, մնացած հարցերում, վստահությունը ինքսինքյան իր հունը կգտնի: Նժդեհը սենց մի լավ արտահայտություն ունի՝ “Պարտվեցինք, որովհետև մեր ցեղի ոգու բովանդակ ուժն օգտագործելու փոխերեն հովանավոր փնտրեցինք”: Ոչ ոք քեզ չի օգնի քեզնից բացի: Օգնողները հայտնվում են ինքնավստահների կողքին: Ոչ ոք չի հովանավորում ինքն իրեն օգնել չցանկացողին:
Իմ սիրելի հայ, եկ միասին վերականգնենք մեր մեջ մեր իսկ ուժերի նկատմամբ հավատն ու վստահությունը:
Այսօր այսքանը: Մեր զրույցը դեռ նոր է սկսվում: Եվ դեռ երկար շարունակություն պիտի ունենա: Մինչև հասնենք մեր երկրի ու ազգի ծաղկմանը:
Հարգանքներով՝ քո սիրելի հայ:
Մեջբերել
Էջանիշներ