User Tag List

Էջ 5 6-ից ԱռաջինԱռաջին 123456 ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 61 համարից մինչև 75 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 78 հատից

Թեմա: Osho Ошо Օշո...

  1. #61
    Մշտական անդամ S.L.V.-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    15.05.2016
    Տարիք
    34
    Գրառումներ
    252
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Sambitbaba-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Վերևում արդեն գրել էի, որ երբ դու արդեն ինչ-որ բան ես, ուրեմն քեզ պետք չէ ինչ-որ բանի հասնել, ինչպես նաև` ինչ-որ բան անել: Իսկ ասածդ տալը կամ վերցնելը` նույնպես ինչ-որ բան անել է:
    Երբ դու արդեն ինչ-որ բան կաս, այդ առումով դու արդեն ոչինչ չես անում: Դա չի նշանակում, որ դու ընդհանրապես ոչինչ չես անում, բայց ինչ էլ անես, արածդ արդեն բխում է նրանից, ինչ դու կաս:

    Արևը ոչ ուզում է, ոչ էլ չի ուզում լույս տալ, ուղղակի նա ինքը հենց լույս է, որ կա: Եվ, քանի որ նրա էությունը` լույսն է, նա, ուզի թե չուզի, լուսավորում է:

    Եվ եթե դու էլ էությամբ արդեն լույս ես, այլևս չես կարող ուզել կամ չուզել, վերցնել կամ տալ, դու ուղղակի կաս այդ լույսը: Եվ, ուզենաս թե չուզենաս, կապ չունի արդեն: Դու լուսավորում ես:


    Ճշմարիտ է: Որովհետև մեկի առկայության դեպքում է միայն, որ մենք կարող ենք ճանաչել մյուսին: Առանց խավարի երբեք չէինք իմանա, թե ինչ է լույսը: Առանց ձախի` աջը, առանց վարի` վերը, առանց սառի` տաքը:
    Բայց դրա հետ մեկտեղ չպետք է մոռանալ նաև, որ մութ իրականում չկա, որ մութը` լույսի բացակայությունն է ընդամենը: Այսինքն` անիրականություն:
    Նույն ձևով կարող եմ ասել որ լույսը խավարի բացակայություննա, այդ բառախաղն իրականում մեզ ոչինչ չի տալիս: Դրանք ընդամենը պատկերացումներ են, մտքեր: Լույսն իր համար ենա ինչ-որ այա, ու եթե դրան պատկերացում կպցնենք, կամ անուն, այդ պատկերացումը չի դառնա ինքը:

    Իմաստ չեմ գտնում լույս ու խավար իրարից տարբերելու մասին մտածել:

    Ես հասկանում եմ, որ քեզ պետք չի հասնել նրան ինչ-որ դու կաս, բայց գոնե չհասկանաս թե դու ինչ կաս?? ))) Հարցը հասկանալու մեջա, ոչ թե դառնալու ձգտման:
    Վերջին խմբագրող՝ S.L.V.: 19.05.2016, 04:31:

  2. #62
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում S.L.V.-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Հիասթափվելու խնդիր չկա, ես ուղղակի ուզում եմ հասկանամ, եթե դու իսկապես կարողացել ես այդ դիմակը պատռել ու տեսնել իրական դեմքը, ուրեմ կարող ես ինձ էլ օգնել, դա եմ փորձում հասկանալ ))
    Հաստատ կարող եմ ասել մի բան. դիմակը` բացահայտել եմ: Իսկ երբ նրան բացահայտում ես, նա արդեն կամաց-կամաց սկսում է ինքնապատառոտվել:

    Յոգա, Դզեն ու մնացած սիստեմաները շատ բան են տալիս, բայց եթե գործ ունես մարդու հետ, ով իր անձնական փորձով հասելա են բանին, ինչին դու ես ուզում հասնել, խնդիրն ավելիա հեշտանում:
    Հարցը քո անկյալությունը չէ, բայց եթե խոսում ես ձէնից...
    Ձէնի մեծագույն վարպետներից մեկի` Իսանի, ոչ պակաս մեծ աշակերտը`Կյոձանը, պայծառացավ Իսանի մահվան օրը միայն... Քառասուն տարուց ավել Իսանը Կյոձանին այդպես էլ ոչինչ չասաց...
    Սա` եթե խոսում ենք ձենից:

    Ես հասկանում եմ, որ միտքը ես չեմ, որովհետև այդ միտքը "իմ մեջա ծնվում ու անհետանում": Հասկացողություն նկատի ունեմ հենց էտ ջոկելը էլի )))
    Դա զգացում չի, էտի հենց ջոկելնա, էտ ուրիշ բառով չեմ կարա ասեմ:
    Լավ, եկ ասենք` Սրտի Ձայն: Բայց վախենամ, հոգու պես սրան էլ մի անուն կպցնես...

    Օրինակ կարող եմ բերել գիտակցված ու կառավարելի երազներից: Նման փորձ պրակտիկայի արդյունքում շատ եմ ունեցել: Են որ պահի տակ ջոկում ես որ երազի մեջ ես, ետ զգացողություն չեմ կարա անվանեմ: Նույն ձև էլ վստահ եմ որ սամադխինա, որ պահի տակ ջոկում ես որը որանցա )))) Այ էտ ջոգելու պահը իմ մոտ չի եղել:
    "Մնացածից" անբաժանելությունը ենթադրումա, որ դու գործ ունես քեզանից դուրս ինչ-որ օբյեկտի հետ: Բայց այդ ամբողջը ուղեղը ընկալում է 5 զգայարանների միջոցով: 5 զգայարանները դրանք կենտրոններ են, որտեղից ուղեղը ստանումա էլեկտրա մագնիսական ու բիոսիգնալներ ու դրանց միջոցով ընկալում "շրջակա" միջավայրը: Այսինքն ուղեղը գործ ունի միայն էլ. մագնիսական ու բոիսիգնալների հետ:
    Անգամ եթե գոյություն ունեն արտաքին օբյեկտներ, ուղեղը` ընկալիչը, ընկալումա դրանց կոպյաները իր մեջ, դրանով իսկ մենք երբեք չենք կարող համոզվել, այդ սիգնալները գալիս են արտաքին աղբյուրներից, թե ուղեղի ստեղծագործությունն են: Ու դրա վառ ապացույցը հենց երազներն են: Երազներն ապացուցում են, որ ուղեղը կարող է առանց որևէ արտաքին աղբյուրի ստեղծել 5 զգայարանների վրա հիմված տեսարաններ, հավատալ որ դա իրականա ու գործել այդ հորինված միջավայրում` հորինված մարմնի միջոցով:
    Արթուն վիճակում մենք նույն 5 զգայարաններով ենք ընկալում ամեն ինչ, ինչ որ մեզ թվումա, որ մեզանից դուրսա: Բայց իրականում այն ինչի հետ մենք առնչվում ենք, գտնվումա մեր ներսում:
    Կառավարվող երազների մասին գիտեմ, բայց երբեք մեջը չեմ խորացել: Ինձ թվում է, որ արտակարգ հետաքրքիր, բայց միևնույն ժամանակ վտանգավոր թեմա է: Այնպես որ, եթե զգում ես, որ դա քոնը չէ, ուրեմն անիմաստ է խորանալու ռիսկին դիմել: Իսկ ինձ "սամադհիս" ասեց, որ իմը չէ...
    Բայց և այնպես համոզված եմ, որ կառավարելի երազների թեման հենց այն պատճառով եկավ լույս աշխարհ, որ մենք հասկանանք, որ ասածդ 5 զգայարաններով մենք ընկալում ենք ոչ ամեն ինչ, իսկ վեցերորդով` գիտականորեն չընդունվածով-որովհետև- չապացուցվածով, ընկալում ենք շատ ու շատ ավելին, քան ընկալում ենք ընդունված հինգով: Ինտուիցիա... չէ, ինձ ավելի դուր է գալիս հայերենը` ներըմբռնողություն, ու նաև համահունչ է տեսողությանը, լսողությանը, հոտառությանը: Ես այն նույնպես ինտրոցեպտիվ զգայարանների կարգին կդասեի, քանզի այն անմիջական կապ ունի մարդու ներքնաշխարհի հետ: Հա, ֆիզիկական մարմնի ներսում դա սրտի, թոքի կամ պլոճիկի պես կոնկրետ տեղ չի գրավել: Բայց չէ՞ որ մենք խոսում ենք քո ներքնաշխարհի, այլ ոչ թե քո մարմնի ներքին աշխարհի մասին... Տես, դու արդեն համաձայնվեցիր, որ դու` քո միտքը չես: Հավատա, շատ ավելի հեշտ է համաձայնվել, որ դու քո մարմինն էլ չես:

    Կարծում եմ, որ կառավարելի երազները նաև նրա համար են, որ դու քո հասկացած հինգ զգայարաններին քեզ հետ տանես երազ, որպեսզի նրանք այնտեղ հասկանան այն, ինչ չեն հասկանում քո արթուն ժամանակ: Եվ գիտե՞ս, թե ինչու է դա այդքան կարևոր... Որովհետև ոչ թե երազներն են հաջորդում իրականությանը, այլ քո իրականությունն է հաջորդում քո երազներին: Այսինքն, երազներին կարելի է անվանել նաև նախազգուշացումներ: Եվ որքան ավելի շատ բան հասկանաս քո երազներից, այնքան ավելի նախապատրաստված կլինես քո վաղվա օրվան: Ինչու իրականությունը դրան չի՞ համապատասխանում: Իրականությունը` համապատասխանում է, ուղղակի մեր հինգ զգայարաններով մենք ընկալում ենք իրականության` ցավոք, - շատ փոքրիկ մասը միայն... Գիտականորեն ապացուցված մասը:
    Բայց գիտականորեն ապացուցված է մի բան էլ: Կներես, ճիշտ թվերը չեմ հիշում, բայց ասենք թե, լա՞վ: Մեր ուղեղը` մեր հինգ զգայարանների օգնությամբ, ի վիճակի է ընկալել մեկ վայրկյանում, ասենք, հինգ բայթ ինֆորմացիա: Բայց իրականում մեր շուրջ տեղի է ունենում, ասենք, հինգ հարյուր գեգաբայթ ինֆորմացիա: Պատկերացնու՞մ ես. հինգ բայթն ուր, հինգ հարյուր գեգաբայթն ուր... Ու տես, թե ամենահետաքրքիրն ինչն է:
    Եթե դու քեզ ամբողջի մաս չես համարում, ուրեմն քոնն է քո ուղեղի ընդունած հինգ բայթը միայն: Իսկ եթե համարում ես քեզ ամբողջի մասը, ուրեմն լրիվ հինգ հարյուր գիգն էլ քոնն է: Ջո՞կ... Այստեղ կախարդական խոսքը` համարելն է:

    Ստացվումա որ ամեն ինչ, ինչի հետ որ ուղեղը թվումա թե փոխգործակցումա, գտնվումա ուղեղի ներսում: Դրանով իսկ ամեն ինչի մեկ լինելը ապացուցվումա:
    Այս բանաձևդ ուղղակի հոյակապ էր: Ազնիվ խոսք: Կարելի է որպես ցիտատ օգտագործել ուրիշների հետ խոսելիս:

    Ստացվումա որ ամեն ինչ քո ներսումա, բոլոր գիտելիքներն ու հնարավորությունները: Դա էլ եմ հասկանում, բայց սամադհիի համար անհրաժեշտ ջոկելու պահը հլը չի եղել իմ մոտ: Միգուցե տարբերակներ առաջարկես? )
    Կարող եմ հիշեցնել միայն. մի փորձիր անել, այլ փորձիր լինել: Եղի՛ր այդ անտեր սամադհին ու հարցեր չեն մնա:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  3. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    S.L.V. (27.05.2016)

  4. #63
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում S.L.V.-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Հա, կստատի, հոգինել եթե կա, մնացած ամեն ինչի պես ներսումա, որովհետև այն ինչ ընկալվումա, դա քո ներսումա, դու հոգին չես: Բայց քանի որ հոգին դա ընդամենը հասկացողությունա ու չկա նենց բան, որի մասին կարաս ասես հենա էս հոգինա, ես համարում եմ դա հորինված գաղափար: Չնայած դա էական նշանակություն չունի: Դու դու ես, հոգին միտքա, պատկերացում ընդամենը:
    Կստատի:

    Քանի դեռ դու համարում ես, թե հոգին կամ կա կամ չկա, ուրեմն մոռացիր համ սամադհին համ էլ մեր այս ամբողջ խոսակցությունը: Չէ, ես պատրաստ եմ հաճույքով շարունակել մեր զրույցը, բայց դու ուղղակի իզուր ժամանակ ես ծախսելու...

    Նախ, հոգին ներսում չէ: Հոգին համ ներսում է, համ դրսում: Դու համակված ես հոգով:
    Եթե քեզ ծանոթ է մեր` ոչ թե սովետականացված "Սասունցի Դավիթ", այլ իրական "Սասնա Ծռեր" էպոսն իր բոլոր տարբերակներով, - ուրեմն հիշում ես, թե մեր էպոսի իրական հերոս Փոքր Մհերն ինչ է ասում, հովվի հետ զրուցելիս: Գարին` պոպոքի և պոպոքը` ձմերուկի չափ դառնալու հետ մեկտեղ, նա ասում է ամենակարևորը, որն է. "Երբ որ ես դուրս գամ, արդեն ոչ թե հոգին կլինի մարդու մեջ, այլ մարդը` հոգու մեջ": Ի՞նչ է սա նշանակում, ի՞նչ ես կարծում... ինձ թվում է, որ նշանակում է մի բան միայն, որ մենք կվերհիշենք, թե Ով Ենք Մենք Իրականում:

    Երկրորդ, հոգին հասկացողություն չէ: Հոգին` էներգիա է: Ավելի ճիշտ, ոչ թե ընդամենն էներգիա, այլ էներգիաների համակարգ: Ես գիտեմ նրանցից երեքի մասի, եթե ավելի շատ են, - կներես...

    1. Աուրա: Ոմանք այս բառը հայերեն թարգմաննում են որպես լուսոլորտ: Կարող է, դեմ չեմ: Առավել ևս, որ այսօր այն տեսանելի է ոչ քչերին և ասում են, որ իրոք, լույս է տալիս... Իմիջիայլոց իհարկե, առաջներում էլ է այն տեսանելի եղել, և դրա ապացույցն է սրբապատկերները շրջապատող ոսկեգույնը (կարծում եմ, որ եթե քիչ ավելի խորանանք, կհայտնաբերենք, որ ամենաառաջին սրբապատկերները շրջապատված են եղել ծիրանագույնով): Եվ, իհարկե, մեկ անգամ ևս հաստատում է Փոքր Մհերի խոսքերի ճշմարտությունը:
    Աուրան` մեր ֆիզիկական մարմինը պահպանող էներգիան է, և դա նշանակում է, որ այն ավելի ամուր է, քան մեր մարմինը: Ասում են, որ մեր յուրաքանչյուր հիվանդություն` մեր աուրայի սահմանաշերտի վրա ինչ-որ տեղի վնասվածք է առաջին հերթին, այսինքն, առաջին հերթին վնասվում է աուրան, հետո նոր հիվանդանում է մարմինը: Եվ այդ պատճառով, ես ավելի մեծ հաճույքով աուրան հայերեն կթարգմանեի որպես "Ամուրը", - այսինքն, մեզանից (մարմնից, հոգուց, մտքից և այլնից) ամենա-ամուրը, պինդը:
    2. Կունդալինի: "Հնդկերենից" թարգմանվում է որպես Լուսաբեր Օձ: Սա` մեր հոգին, միտքը և մարմինն իրար կապող էներգիան է և առանց նրա մենք չէինք կարողանա ապրել մեր մարմնավորված վիճակում: Հավանաբար գիտես, որ քնած վիճակում բնակվում է առաջին չակրայի տակ, իսկ երբ զոռ ես տալիս հոգևորին, այսինքն, սկսում ես քայլել դեպի սամադհի, - արթնանում է եկու օձերի տեսքով ու ոլոր-մոլոր սկսում է բարձրանալ, չակրաներն առնելով իր մեջ:
    3. Մերկաբա: Սկիզբ է առնում մեր կենտրոնից և շարունակվում է մինչև անվերջություն: Մերկաբան` մեր կապն է Ամբողջի հետ, կուզես` Տիեզերք կոչիր այդ Ամբողջը կամ կոչիր ինչ կուզես: Եվ հենց այդպես էլ կարելի է թարգմանել. Մեր կաբա - Մեր կաբը - Մեր Կապը:

    Եվ Երրորդ: Ոմանք ասում են, որ Հոգին և Բարձրագույն Եսը` նույն բանն են: Ու չեմ կարծում, որ սա բացատրության կարիք ունի...

    Լաբիրինթոսի պահով հասկանում եմ իհարկե, բայց ամեն մի ելքը տենց 5 հատ շարունակություն ունի ու տենց հլը որ ելքը չի երևում, էտ ամեն մի ելքը փորձելու իմաստ կլինի եթե մնում ես ինքդ քո հետ, բայց եթե կա մեկը որ գիտի որտեղա ելքը խնդիրը միանգամից հեշտանումա:
    Սխալ կարծիքի ես Ելքի մասին: Շատ ավելի հեշտ է հինգ մուտքը, քան մի ելքը... Հինգ մուտքից ամեն մեկի վրա կարող ես հինգ տարի ծախսել, բայց այդ ելքը` միակը, կգտնես: Իսկ հենց որ գտա՜ր...

    Աշխարհը սկսվում է քեզանից: Աշխարհը սկսվում է քո դռնից: Աշխարհը սկսվում է քո այդ միակ Ելքից: Այդ ելքի առջև է ամբողջ աշխարհը, հասկանու՞մ ես... Դու ի վիճակի՞ ես գոնե հաշվել դեպի այդ ամբողջ աշխարհը տանող քո բոլոր ճանապարհները: Դու գիտե՞ս, թե որն է այն միակ, ճշմարիտ, իսկական` Քո Ճանապարհը... Գիտե՞ս...

    Նույն ձևով կարող եմ ասել որ լույսը խավարի բացակայություննա
    Չես կարող, քանզի դա բառախաղ չի:

    Լույսը` մթի, և մութը` լույսի փոխարկելու համար, քո բոլոր գործողությունները կապված են լույսի հետ: Դու փակում ես լույսի ճանապարհը, բացում ես լույսի ճանապարհը; միացնում ես լույսը, անջատում ես լույսը: Իսկ ի՞նչ կարող ես անել խավարի հետ: Կարո՞ղ ես:

    Ես հասկանում եմ, որ քեզ պետք չի հասնել նրան ինչ-որ դու կաս, բայց գոնե չհասկանաս թե դու ինչ կաս?? ))) Հարցը հասկանալու մեջա, ոչ թե դառնալու ձգտման:
    Կորիզը գիտի՞, թե ինչ է ծիրանը, մինչև ծիրան չի դառնում: Նա մտածու՞մ է արդյոք ծիրան դառնալու մասին: Ոչ, նա ուղղակի դառնում է: Եվ դառնալով, անմիջապես պարզում է, որ ինքը` ծիրան է:
    Ծիլը գիտի՞, թե ինչ է ծառը, մինչև ծառ չի դառնում: Նա մտածու՞մ է արդյոք ծառ դառնալու մասին: Ոչ, նա ուղղակի դառնում է: Եվ դառնալով, անմիջապես պարզում է, որ ինքը` ծառ է:
    Սերմը գիտի՞, թե ինչ է մարդը, մինչև մարդ չի դառնում: Նա մտածու՞մ է արդյոք մարդ դառնալու մասին: Ոչ, նա ուղղակի դառնում է: Եվ դառնալով, անմիջապես պարզում է, որ ինքը` մարդ է:
    Ուղղակի հետևիր նրանց օրինակին...
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  5. #64
    Մշտական անդամ S.L.V.-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    15.05.2016
    Տարիք
    34
    Գրառումներ
    252
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ես հասկացա քո տեսանկյունը Ամեն դեպքում շնորհակալություն, որոշ հարցերում իսկապես օգնեցիր: Կարող եմ շատ հարցերի շուրջ բանավիճել ( հոգու գոյ., լույս-խավար և այլն), բայց դրա իմաստն իսկապես չկա ուղղակի: Իմ կարծիքով իսկապես անիմաստ բառախաղ ա ստացվում Համենայն դեպս քո ասածներից որոշ եզրակացություններ արեցի:

  6. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Sambitbaba (19.05.2016)

  7. #65
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Օշո,
    Երկու ամիս ես ապրել եմ անանուն հարբեցողների համայնքում`
    Ֆրանսիայի մի քանի համայնքներում: Բոլոր այդ մարդիկ անհաջողության են մատնվել` ատելությունը դարձել է սիրոց ավելի ուժեղ: Ես զգում էի, որ,
    ապրելով կոլեկտիվ որոշումներ ընդունող, ընդհանուր սեփականություն ունեցող և սեքսի հանդեպ ազատամիտ խմբում,
    կկարողանամ ներքնապես ավելի քիչ դատարկված լինել: Ի՞նչ ես դու՛ մտածում համայնքի կյանքի մասին:



    Խնդիրն այն չէ, թե որտեղ եք դուք ապրում, խնդիրը` ձեր մեջ է: Դուք կարող եք գալ համայնք և բերել ձեզ հետ ձեր բոլոր խնդիրները: Համայնքում ապրող մյուսներն էլ, ճիշտ ինչպես դուք, եկել են այնտեղ իրենց բոլոր խնդիրներով: Վաղ թե ուշ այդ խնդիրները մակերես դուրս կգան: Այդ արտաքին բաները չեն կարող օգնել: Նրանք միայն ուշադրություն են շեղում: Իրական փոփոխությունը պետք է տեղի ունենա ձեր ներսում` համայնքում, թե ոչ համայնքում, կարևոր չէ: Իսկական փոփոխությունը պետք է տեղի ունենա ձեր էության ամենախորքում: Միայն եթե այնտեղ է տեղի ունենում, կյանքը կարող է այլ դառնալ; հակառակ դեպքում այն չի փոխվի:

    Հարցում ասվում է. "Բոլոր նրանք անհաջողության են մատնվել": Նրանք "անհաջողության են մատնվել", քանի որ այնտեղ ձեզ հետ ոչինչ տեղի չի ունեցել: Իրականում նրանք անհաջողության չեն մատնվել: Այն, ինչը դուք անհաջողություն եք անվանում, ապացուցում է միայն, որ դուք հիասթափված եք, քանի որ նրանք ձեր սպասումները չեն արդարացրել: Իսկ ի՞նչ էիք դուք սպասում: Դուք ենթադրում էիք, որ բավական է ընդամենն ապրել համայնքում, և ձեր խնդիրները կլուծվեն: Ոչ, չի օգնի ոչ համայնքը, ոչ ճամփորդությունը Հիմալայներ, ոչ էլ քարանձավում ապրելը: Կյանքին պետք է վերաբերվել շատ գործիմացորեն: Դուք պետք է տեսնեք ձեր խնդիրները, պետք է հասնեք մինչև նրանց արմատները, դուք պետք է ոչնչացնեք այդ խնդիրների սկզբնաղբյուրն ինքը, և միայն այդ ժամանակ` այդ ժամանակ դա կարող է պատահել որտեղ ասեք:

    Դուք դրա՞խտ էիք փնտրում: Հենց դրանով են մարդիկ զբաղված դարերի ընթացքում: Նրանք իրենց չեն փոխում, նրանք դրախտ են տենչում, բայց ուր էլ նրանք գան, ամենուր դժոխք են ստեղծում: Նրանք հենց կան այդ դժոխքը: Հարցն այն չէ, որ վերջիվերջո գտնեք այդ դրախտն ինչ-որ տեղ: Մինչև այն չլինի ձեր մեջ, նրան ոչ մի տեղ չեք գտնի:


    Ինձ մի հոյակապ ասույթ են ուղարկել...


    Մի անգամ ես ճանաչում էի մի մարդու, ով ամբողջովին վճարված ճամփորդություն էր շահել դեպի դրախտ և դժոխք: Նրան հարցրեցին, թե ու՞ր կուզենար նա գնալ սկզբից: "Սկզբից կուզեի գնալ դժոխք", - պատասխանեց նա: Եվ այդպես եղավ:

    Հենց որ նա ժամանեց դժոխք, նրա աչքերի առջև վիթխարի տեսարան բացվեց: Նա գտնվում էր ճաշկերույթի մի մեծ դահլիճում, որտեղ դրված էին ամենահնարավոր ուտեստներով լի երկար սեղաններ: Սեղանի շուրջ նստած էին մարդիկ, պատառաքաղները բռնած ուտեստների վրա, որոնք գայթակղիչ ծխում էին և լցրել էին օդն ամենահրաշալի հոտերով, - բայց ոչ ոք չէր ուտում:

    Մարդը զարմացած էր, բայց երբ ուշադիր նայեց, նկատեց, որ բոլոր մարդիկ արմունկի հոդերի կաթվածք ունեն: Նրանք ջանում էին, ինչպես կարող են, բայց ոչ մի կերպ չէին կարողանում ուտելիքը մոտեցնել բերանին:

    "Ահա թե ինչ է ուրեմն դժոխքը, - մտածեց նա: - Ապրել աշխարհում, որտեղ առատորեն կա ամենն, ինչ կուզես, և դրա հետ մեկտեղ, չունենալով ուտելու հնարավորություն, մեռնել սովից":

    Վերադառնալով ժոխքից, այդ մարդը խնդրեց իրեն դրախտ տանել: Դրախտում նա տեսավ նույնպիսի հսկայական ճաշկերույթի դահլիճ, նույնպիսի ամենահնարավոր ուտելիքներով լիքը երկար սեղաններ: Նայելով ինչպես հարկն է, նա նկատեց, որ մարդիկ տառապում են արմունկի հոդերի նույնպիսի կաթվածքով: "Սա դրա՞խտն է", - գոչեց նա որքան ուժ ուներ: Բայց, ավելի մոտենալով, այդ մարդը մի տարբերություն նկատեց: Նա նկատեց, որ դրախտի և դժոխքի մեջ կա շատ փոքր մի տարբերություն, որն ամեն ինչ փոխում է: Նա տեսավ, որ դրախտում մարդիկ կերակրում են մեկմեկու:

    Նրանք նույնպես կաթվածահար էին, բայց կերակրում էին իրար: Նրանք չէին կարող հասցնել ուտելիքը սեփական բերանին, բայց կերակրում էին ուրիշներին` իսկ ուրիշները կերակրում էին իրենց:

    Դա միակ տարբերությունն էր, բայց այդ տարբերությունը ներքին փոփոխությունների արդյունք դարձավ` խորը ներսում ծնվեց կարեկցանքը: Քանի դեռ դուք չեք դարձել կարեկցող, որտեղ էլ լինեք, կլինեք դժոխքում: Երբ կիրքը փոխակերպվել է կարեկցանքի... այդ ժամանակ, որտեղ էլ լինեք, կլինեք դրախտում: Դա միակ դրախտն է, որ կա:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  8. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    S.L.V. (22.06.2016)

  9. #66
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Օշո,
    Մի՞թե դու չես ձանձրացել, չես զզվել օր օրի վրա պատասխանել միևնույն հարցերին, այն դեպքում երբ մենք նստել ենք այստեղ խցանված ականջներով,
    փակ աչքերով ու սեղմված բերաններով, անընդունակ հասկանալ ուղերձն այն մասին, որ պատասխաններ գոյություն չունեն: Դու շարունակում
    ես հիացնել մեզ քո թարմությամբ, որը նման է առավոտյան շաղին, իսկ մենք, կույր, խուլ և անօգնական ինչպես միշտ, անընդունակ
    ենք, հազվադեպ պահերը չհաշված, մասնակից լինել քո հրաշալիությանը:



    Առաջին. ես չկամ, այդ պատճառով ես չեմ կարող ձանձրանալ և ոչինչ ինձ չի կարող զզվեցնել: Ձանձրություն զգալու համար նախ և առաջ պետք է լինել: Որքան մեծ է ձեր "եսը", այնքան շատ եք ձանձրանում, որքան փոքր է ձեր "եսը", այնքան քիչ եք զզվում: Ահա թե ինչու երեխաները ծերերից ավելի քիչ են ձանձրանում: Նրանք ամբողջ ժամանակ խաղում են միևնույն խաղալիքների հետ, վազվզում են միևնույն թիթեռների հետևից, հավաքում են նույն ծովախեցիները: Եվ չեն ձանձրանում:

    Դուք երբևիցէ պատմե՞լ եք երեխային մի ինչ-որ պատմություն: Լսելով մեկ անգամ, հետո նա ամբողջ ժամանակ խնդրում է. "Պատմիր մեկ անգամ էլ..." Եվ որտեղ էլ նրան հանդիպեք, նա խնդրելու է. "Պատմիր այն պատմությունը: Այն ինձ դուր է գալիս": Ինչու՞ երեխան չի ձանձրանում: Որովհետև "ես" չունի: Կամ "եսը" կա, բայց շատ քիչ արտահայտված տեսքով; նրա էգոն դեռ չի զարգացել: Էգոն` այն գործոնն է, որը ձանձրույթ է ստեղծում:

    Կենդանիները չեն ձանձրանում, ծառերը չեն ձանձրանում, իսկ ի՞նչ նոր բան կարող է լինել կենդանիների ու ծառերի կյանքում: Վարդի թուփը տարեցտարի նույն վարդերն է տալիս, և թռչունն էլ ամեն առավոտ ու երեկո նույն երգն է երգում: Իսկ կկուն ընդհանրապես մեկ նոտա ունի: Միայն այն էլ կրկնում է նա` այդ միապաղաղ հնչյունը: Բայց ոչ մի կենդանի չի ձանձրանում, ոչ մի ծառի ձանձրույթը չի համակում: Բնությունը ձանձրույթի մասին ոչինչ չգիտի: Ինչու՞: Որովհետև բնությունը չունի էգո:

    Բուդդան չի ձանձրանում, Հիսուս չի ձանձրանում, քանզի նրանք դեն են նետել իրենց էգոները: Բնության մեջ էգոն դեռ չի զարգացել, իսկ Բուդդան այն արդեն դեն է նետել: Բուդդան ու բնությունը` համարյա նույն բանն են: Ես ասում եմ "համարյա", որովհետև միայն մեկ տարբերություն կա` մեծ նշանակություն ունեցող, բայց միայն մեկ տարբերություն: Այդ տարբերությունը գիտակցվածությունն է: Բնությունը չունի էգո, բայց նա անգիտակից է, իսկ Բուդդան չունի էգո, բայց նա գիտակից է:

    Երբ դուք գիտեք, որ չկաք, ո՞վ կարող է ձեր մեջ ձանձրանալ, ու՞մ կարող է զզվեցնել ինչ-որ բան: Ահա թե ինչու ես կարող եմ գալ ամեն առավոտ ու պատասխանել ձեր հարցերին: Ես չեմ ձանձրանում: Ես չեմ կարող ձանձրանալ: Համարյա քսանհինգ տարի ես արդեն ձանձրույթ չեմ զգում: Ես մոռացել եմ նրա համը, չգիտեմ, թե ինչ է դա:


    Երկրորդ. հարցերը միշտ նույնը չեն: Նրանք նույնը լինել չեն կարող` նրանք գալիս են տարբեր մարդկանցից, ինչպե՞ս կարող են նույնը լինել: Այո, բառերը կարող են երբեմն լինել նույնը, բայց հարցերը` ոչ: Երկու մարդ այնքան տարբեր են իրարից, ինչպե՞ս նրանք կարող են նույն հարցը տալ: Նույնիսկ եթե բառերը նույնն են, նույնիսկ եթե ձևակերպվել են նույն կերպ, նրանք` հիշեցնում եմ ձեզ, - նույնը լինել չեն կարող:

    Հիմա այս հարցը տվեցիք դուք; ուրիշ ոչ ոք այն տալ չէր կարող: Ոչ ոք այս ամբողջ մեծ հողագնդի վրա այն տալ չէր կարող: Այդ հարցը տալու համար դուք էիք պետք: Ձեր էությամբ դուք միակն եք: Դուք եզակի եք:

    Այդ պատճառով հիշեք. ամեն անձ եզակի է: Այդ հարցերը նույնն անվանելն անքաղաքավարություն է: Ես հարգում եմ ձեր հարցերը: Նրանք նույնը չեն: Նրանց մեջ միայն իրենց յուրահատուկ նրբերանգներ կան, նյուանսներ, բայց ձեզ շատ խորաթափանց աչքեր են պետք, որպեսզի դրանք տեսնեք, այլ կերպ ոչինչ չեք տարբերի:

    Երբ դուք նայում եք ձեր շուրջ ու տեսնում եք, որ բոլոր ծառերը կանաչ են, ձեզ թվում է, թե նրանք կանաչ են միանմա՞ն: Նշանակում է, դուք ընդունակ չեք տարբերել գույները: Ուրեմն դիմեք նկարչի, հարցրեք այդ մասին նրան, և նա կասի ձեզ. "Նրանք բոլորը կանաչ են տարբեր կերպ: Կանաչի հազարավոր նրբերանգներ կան, տարբեր տոներ, տարբեր նյուանսներ: Երկու միևնույն կանաչ գույնի ծառեր ընդհանրապես գույություն չունեն": Միայն նայեք ձեր շուրջ և կտեսնեք. այո, ամեն կանաչ գույն տարբերվում է մյուսից:

    Նույնն էլ հարցերի հետ է: Եվ նույնիսկ եթե նույն մարդը նորից ու նորից նույն հարցը տա, հարցը նույնը լինել չի կարող, որովհետև դուք ամբողջ ժամանակ փոխվում եք: Անփոփոխ ոչինչ գոյություն չունի: Դուք երկու անգամ նույն գետը մտնել չեք կարող, և չեք կարող նորից նույն մարդուն հանդիպել: Դուք չեք կարող նույն հարցը տալ վաղը, որովհետև վաղը դուք ուրիշ եք արդեն: Գանգեսը կհոսի, շատ ջուր կգնա: Տվյալ պահին այդ հարցը կարևոր է, վաղն այն կարող է անտեղի լինել; գիտակցության մակերեսին մի այլ բան կհայտնվի:

    Մարդ նման է կրակի անընդհատ փոխվող բոցին, և այդ պատճառով չի կարող միշտ նույն հարցը տալ: Բայց դուք պետք է այնուամենայնիվ խորքը նայեք: Ես երբեք միանման հարցերի չեմ հանդիպել: Ու միշտ շատ հուզվում եմ ձեր հարցերից: Միշտ զարմանում եմ, ինչպե՞ս է ձեզ հաջողվում տալ դրանք:

    "Մի՞թե դու չես ձանձրացել, չես զզվել օր օրի վրա պատասխանել միևնույն հարցերին, այն դեպքում երբ մենք նստել ենք այստեղ խցանված ականջներով, փակ աչքերով ու սեղմված բերաններով, անընդունակ հասկանալ ուղերձն այն մասին, որ պատասխաններ գոյություն չունեն":

    Հենց այն պատճառով որ դուք նստել եք այստեղ "խցանված ականջներով, փակ աչքերով ու սեղմված բերաններով, անընդունակ հասկանալ ուղերձը", դա ինձ համար մարտահրավեր է դառնում: Դա մեծ արկած է: Դուք համառ եք, և ես էլ եմ համառ: Հարցն այն է, թե ո՞վ կհաղթի: Կամ դուք ամբողջ ժամանակ կմնաք փակ, կամ էլ մի անգամ կխղճաք ինձ և կլսեք... կբացեք ձեր ականջները, ձեր սրտերը, գոնե մի փոքր: Դա պայքար է: Դա մենամարտ է, որ տեղի է ունենում վարպետի և աշակերտների միջև` մշտական ճակատամարտ:

    Բայց աշակերտը չի կարող հաղթել: Ոչ ոք երբեք չի լսել, որ աշակերտը հաղթի: Նա կարող է ժամանակ ձգել, կարող է խույս տալ, բայց երբեք չի կարող հաղթել: Եվ որքան ավելի շատ եք խույս տալիս, այնքան ավելի անխուսափելի է դառնում ձեր պարտությունը: Ես ներխուժում եմ ձեր մեջ տարբեր ճանապարհներով: Ուղղակի շարունակեք նստել այստեղ խցանված ականջներով, փակ աչքերով ու փակ սրտով` ուղղակի մնացեք այստեղ և վերջ: Ուղղակի եղեք այստեղ: Վաղ թե ուշ, մի սքանչելի օր դուք ուղերձը կլսեք:

    Որքա՞ն երկար կարող եք փակ աչքերով մնալ: Ասում են, որ երբ մարդ համառ է իր հիմարության մեջ, նա իմաստուն է դառնում: Դուք համառ եք: Մի անգամ, չնայած ձեր համառության, դուք կլսեք ինձ: Ահա թե ինչու եմ ես շարունակում խոսել ամեն առավոտ, ամեն երեկո, տարեցտարի:

    Եվ դուք բողոքու՞մ եք. "...անընդունակ ենք հասկանալ ուղերձն այն մասին, որ պատասխաններ գոյություն չունեն": Դուք կհասկանաք այդ ուղերձն այն ժամանակ միայն, երբ ձեր մտքի մեջ հարցեր չեն մնա, ավելի շուտ` ոչ մի կերպ: Ինչպե՞ս կարող եք հասկանալ, որ պատասխաններ չկան, եթե ինքներդ դեռ ունեք հարցեր: Հարցն ինքն արդեն պատասխան է նախորոշում: Հարցը` պատասխան փնտրելն է: Տալով հարց, դուք ենթադրում եք, որ կա պատասխան, այլ կերպ ինչպե՞ս կարող էր հարց լինել: Հարցն ինքնին գոյություն ունենալ չի կարող, այն միշտ կախվածության մեջ է պատասխանից կամ, ծայրահեղ դեպքում, պատասխանի հնարավորությունից:

    Միայն այն ժամանակ, երբ դուք հասկանում եք, որ ձեր մեջ էլ հարցեր չկան, կլսեք պատասխանն այն մասին, որ պատասխաններ չկան: Եվ այդ ժամանակ միայն կտեսնեք, որ դուք ոչինչ չեք հարցնում, իսկ ես ոչինչ չեմ պատասխանում: Լիակատար լռություն կտիրի: Բոլոր այս հարցերն ու պատասխանները ձեզ երազ կթվան:

    Բայց քանի դեռ տալիս եք հարցեր, ես պետք է պատասխանեմ: Դա միակ միջոցն է օգնել ձեզ ազատվել ձեր հարցերից: Հիշեք. իմ պատասխանները պատասխաններ չեն, նրանք` ուղղակի հնարանք են: Իմ պատասխանները պատասխաններ չեն, քանզի ես լավ գիտեմ, որ հարցեր գոյություն չունեն: Բոլոր հարցերը կեղծիք են: Նրանք ձեզ թվում են, ինչպես երազն է թվում: Բայց երբ դուք հարցնում եք, ես հարգանքով եմ վերաբերվում ձեզ: Պատասխանում եմ: Իմ պատասխանը` հարգանք է ուղղակի ձեր հանդեպ, և իմ պատասխանը` հնարանք է: Այն օգնում է ձեզ տեսնել, թե ինչպես է հարցն աստիճանաբար վերանում:

    Մի սքանչելի օր դուք հանկարծ կարթնանաք, և ոչ մի հարց չի լինի: Այդ օրը դուք կհասկանաք, որ ես ոչինչ չեմ պատասխանել: Ոչ մի հարցի պատասխանել չի կարելի, որովհետև գոյություն ունեցող ոչ մի հարց չկա: Գոյատևումը հարցերի կարիք չունի: Դա հանելուկ է` չկա ոչ մի խնդիր, այլ կա սեր, կա կյանք:

    Եվ դուք ասում եք. "Դու շարունակում ես հիացնել մեզ քո թարմությամբ, որը նման է առավոտյան շաղին, իսկ մենք, կույր, խուլ և անօգնական ինչպես միշտ, անընդունակ ենք, հազվադեպ պահերը չհաշված, մասնակից լինել քո հրաշալիությանը":

    Այդ հազվադեպ պահերը բավական են: Այդ կարճ պահերը` հույս են: Այդ կարճ ակնթարթներին ես ձեր մեջ կմտնեմ: Այդ կարճ ակնթարթներն աստիճանաբար ավելի ու ավելի երկարատև կդառնան: Եվ մի անգամ դուք կհայտնաբերեք, որ այդ կարճ ակնթարթներն այլևս հաղթել են ձեզ:

    Նույնիսկ եթե մեն-միակ ակնթարթ իմ և ձեր մեջ կապ է հաստատվել, դա բավական է, դա ավելի քան բավական է: Նույնիսկ թեթև շփումն ինձ հետ ձեր մեջ կրակ կվառի: Այդ փոքրիկ կայծն ամբողջովին կայրի ձեր էգոն` մինչև նրա ուղնուծուծը:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  10. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Micke (06.06.2016), S.L.V. (22.06.2016)

  11. #67
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Օշո,
    Ես հաճույք չեմ ստանում Բուդդայի սուտրաներից: Նրանք չոր են,
    բարդ ու դժվար: Մի՞թե ճշմարտությունը պարզ ու
    հասկանալի չէ:



    Ճշմարտությունը պարզ է, և ճշմարտությունը բարդ է: Ըստ էության, այն բարդ է հենց այն պատճառով, որ պարզ է: Այն այնքան պարզ է, իսկ ձեր միտքն այնքան բարդ է, որ դուք չեք կարողանում հասկանալ, թե ի՞նչ եք անընդհատ բաց թողնում: Այն այնքան պարզ է, որ դուք նրա վրա ուշադրություն չեք դարձնում: Այն այնքան պարզ է, որ դուք անցնում եք նրա կողքով, բացարձակապես չգիտակցելով, որ ճշմարտության կողքով եք անցել:

    Ճշմարտությունը պարզ է, որովհետև այն ակներև է: Բայց պարզ` չի նշանակում հեշտ: Այդ պարզությունը շատ բարդ է: Եթե նրա մեջ չմտնեք, դուք կկորչեք նրա մեջ, կարող եք նրանից երբեք դուրս չելնել: Այդ պարզության մեջ խորություն կա, այն ծանծաղ չէ: Եվ այդ պարզության մեջ մուտք գործելու համար դուք ստիպված եք բաժանվել շատ-շատ բաներից, իսկ բաժանվել նրանցից` դժվար է:

    Օրինակ, ինչու՞ են Բուդդայի սուտրաները ձեզ դժվար թվում: Որովհետև նրանք տրամաբանական չեն: Եթե դուք կարողանաք բաժանվել ձեր տրամաբանությունից, նրանք պարզ կդառնան: Դժվարությունը ձեր մտքից է սերում, այլ ոչ թե Բուդդայի սուտրաներից: Բուդդան շատ պարզ մարդ է: Նա ուղղակի արձանագրում է փաստերը: Բայց խնդիրը ձեր մեջ է, խնդիրն այն է, որ դուք այդ հասարակ փաստը չեք կարողանում ընդունել: Դուք ձեր գաղափարներն ունեք: Եվ այդ գաղափարները խոչընդոտներ են ստեղծում:

    Դուք ասում եք. "Ինչպե՞ս դա կարող է լինել: Եթե այդ մարդը ճիշտ է, ուրեմն իմ ամբողջ տրամաբանությունը սխալ է": Եվ չեք կարողանում դա ընդունել: Ձեր կրթությունը, դաստիարակությունը` ամենը հենված էր տրամաբանության վրա, իսկ նա հայտարարում է բացարձակապես անտրամաբանական բաների մասին: Բուդդան դրա հետ ոչինչ անել չի կարող: Այն բարձրության վրա, այն ամբողջականության մեջ տրամաբանություն գոյություն չունի: Նա ի՞նչ կարող է անել: Այն ամբողջականության և լիության մեջ ամեն ինչ պարադոքսային է: Այնտեղ հակադրությունները միանում են, հակասությունները լրացնում են մեկմեկու: Ի՞նչ կարող է նա անել: Նա միայն ասում է այդ մասին: Խնդիրը ձեր մեջ է` քանզի դուք ուզում եք, որ այդ ճշմարտությունները ձեր տրամաբանությանը համապատասխան տրվեն:

    Պատկերացրեք, որ միջնակարգ դպրոցի աշակերտը դասի ժամանակ հայտարարում է.
    - Ես չեմ ընդունում Ալբերտ Այնսթայնի ֆորմուլան:
    - Չ՞ես ընդունում, - հարցնում է ուսուցիչը: - Ինչու՞:
    - Դե... նախ, այն հետաքրքիր չէ, և երբ դուք այն բացատրում եք, իմ քունը միշտ տանում է: Երկրորդ, այն համաչափ չէ: Նայե՛ք հապա նրան: E = mc2 Ֆորմուլայի մի մասում Այնսթայնը տեղադրել է միայն մեկ մեծություն, իսկ մյուս մասում` ամբողջ երե՛ք: Դա նրբագեղ չէ: Ինչու՞ նա այդ երեք նշաններից մեկը ձախ կողմ չտեղափոխեց, որպեսզի ֆորմուլան ավելի համաչափ դարձնի: Ահա թե ինչու ես նրան տանել չեմ կարող:

    Եվ այսպես, աշակերտը հրաշալի հարց է բարձրացրել: Ֆորմուլան անհամաչափ է. "Ի՞նչ հավասարություն է դա: Նրա մասերը հավասար չեն: Դա էսթեթիկ չէ: Մի մեծության հասարակ տեղափոխումը հավասարության մյուս կողմը` թույլ կտա բարելավել հավասարությունը, այն ավելի համաչափ դարձնել":

    Աշակերտը բացարձակապես չի հասկանում, թե ինչի մասին է խոսում, չնայած նրա խոսքերը տրամաբանական են թվում: Բայց Այնսթայնի այդ ֆորմուլան գոյություն ունի ոչ թե ձեր ճաշակը բավարարելու համար: Նրա նպատակն է` պատկերել իրականությունը: Եթե այն ձանձրալի է ձեզ համար, դա ցույց է տալիս միայն, որ դուք շատ սահմանափակ եք և նրա խորաթափանցությունը չեք հասկանում: Ասում են, որ միայն տասներկու հոգի են հասկանում Այնսթայնի հարաբերականության տեսությունը: Ամբողջ մոլորակի վրա` միայն տասներկու՛սը:

    Ճշմարտությունը հասարակ է, բայց երբ խորանում եք նրա մանրամասների մեջ, այն դժվար է դառնում: Սուրբ Ավգուստինն ասել է. "Ամեն մեկը գիտի, թե ինչ է ժամանակը: Ես նույնպես գիտեմ, բայց երբ ինչ-որ մեկը հարցնում է. Ի՞նչ է ժամանակը, փորձիր ինձ բացատրել, - ես շփոթվում եմ":

    Դուք էլ գիտեք, թե ինչ է ժամանակը, դուք ապրում եք ըստ ժամանակի: Առավոտյան վեցին վեր եք կենում, երեկոյան տասնմեկին պառկում եք քնելու, ցերեկվա մեկին ճաշում եք: Գնում եք գործի, վերադառնում եք տուն: Օգտվում եք ժամանակից, ամեն ինչ նրա մասին գիտեք, բայց կարո՞ղ եք արդյոք բացատրել, թե ինչ բան է դա: Այն պահին, երբ պատրաստվում եք ինչ-որ բան ասել ժամանակի մասին, այն անորսալի է դառնում: Դուք երբեք այն չեք տեսել, երբեք չեք բռնել ձեր ձեռքին: Երբեք չեք կարող կառչել նրանից: Ի՞նչ է ուրեմն այն` ժամանակը:

    Ավգուստինը ճշմարիտ է. խնդիրը ծագում է այն պահին, երբ փորձոում եք բացատրել, թե ինչ է ժամանակը: Լույսը, դա այնքան պարզ բան է, այն ամենուր է, այն պարում է ծառերի բներին, նրանով լիքն է ամբողջ երկինքը: Փորձեք բացատրել դա կույրին` նա կձանձրանա և կասի. "Վերջ տուր, անհեթեթ բաներ ես ասում": Դուք կհայտնաբերեք, որ բառերով շատ դժվար է լույսի մասին պատմել: Լավ, մի կողմ թողնենք լույսը: Դա գիտական թէեմա է, այն կարող է ձեզ չհետաքրքրել:

    Դուք սիրել եք, դուք գիտեք, թե ինչ է սերը: Պե՛տք է սիրեիք` ծայրահեղ դեպքում պետք է սիրեիք ձեր մորը, հորը, քրոջը, ինչ-որ մի կնոջ, ձեր կնոջը, ամուսնուն, երեխաներին: Կարո՞ղ եք բացատրել, թե ինչ է սերը: Ոչ, անմիջապես համրանում եք: Անմիջապես կորցնում եք ձեր ամբողջ խելամտությունը` ասես ինչ-որ մեկը շշմեցրել է ձեզ: Դուք կաթվածահար եք լինում: Ի՞նչ ասել է սեր: Դուք կարո՞ղ եք դա սահմանել:

    Սեր ապրում է յուրաքանչյուրը, այս կամ այն չափով, բայց ոչ ոք չի կարող սահմանում տալ նրան: Նիրվանա ընդունակ է ապրել ոչ ամեն մեկը` այն հազվադեպ է պատահում, - և Բուդդան փորձում է բացատրել ձեզ, թե ինչ բան է նիրվանան:

    Ճշմարտությունը հասարակ է, բայց հենց այն պահին, երբ դուք փորձում եք բացատրել, այն դառնում է դժվար: Սակայն հիշեք. դուք այստեղ եք ոչ միայն զվարճանալու համար: Ես դեմ չեմ զվարճանքներին` նրանք լավ են, երբ ժամանակին են: Բայց պահանջվում է ավելի մեծ բան, քան զվարճանքն է, միայն դա ձեր պայծառացումը կդառնա: Զվարճանքը` շատ ցածր պահանջ է: Պայծառացումը` բարձրագույն պահանջն է: Եթե դուք ուղղակի մի զվարճանքից մյուսին եք անցնում, ուրեմն մնալու եք սահմանափակ և երբեք չեք աճի: Ժամանակ առ ժամանակ ուղղակի անհրաժեշտ է սուզվել կյանքի, սիրո, լույսի խորքերը, պետք է ընկղմվել Աստծո մեջ: Ժամանակ առ ժամանակ պետք է լուծվել հավերժության մեջ, որպեսզի զգաս նրա համը: Միայն դա է ձեզ հասուն դարձնում:

    Ես հասկանում եմ ձեր բարդությունները: Դուք ասում եք. "Ես հաճույք չեմ ստանում Բուդդայի սուտրաներից": Այդ դեպքում սովորեք ստանալ: Սովորեք հաճույք ստանալ վեհ բաներից: Գոյություն ունեն վեհ բաներ: Եթե ցանկանում եք հաճույք ստանալ հնդկական երաժշտությունից, պետք է սովորեք դրան: Չեք կարող ուղղակի գնալ և հաճույք ստանալ դրանից, անհրաժաշտ է որոշակի նախապատրաստում, դուք պետք է սովորեք ընկալել այն: Այն այդքան պարզ բան չէ: Այն ըմբռնման կարիք ունի... մեղեդու և լռության խորն ըմբռնում` քանզի երաժշտությունը բաղկացած է մեղեդուց և լռությունից: Այն` ոչ միայն ձայներն են, այն իր մեջ նաև լռություն է պարունակում:

    Երաժշտությունն ավելի բարձր ու խորն է դառնում, երբ իր մեջ ավելի շատ լռություն ունի: Այդ դեպքում նա արթնացնում է ձեր ներքին լռությունը, այդ ժամանակ նա թափանցում է ձեր սիրտը, այդ ժամանակ նրա շնորհիվ մտքերը կանգ են առնում և խելքն անհետանում է... Բայց ձեզ պետք է սովորել, ձեզ պետք է անցնել որոշակի կարգավիճակի միջով, դուք պետք է ավելի խորհրդածող դառնաք: Եվ այդ ժամանակ ի վիճակի կլինեք հաճույք ստանալ երաժշտությունից: Իսկ եթե ցանկանում եք հաճույք ստանալ հենց հիմա, բայց պատրաստ չեք դրան, մի մեղադրեք երաժշտությանը:

    Մի ասեք, թե Բուդդայի սուտրաները ձանձրալի են, ուղղակի խոստովանեք ձեզ, որ առայժմ անկարող եք ընդգրկել նրանց լիությունը, ընդունակ չեք նայել այդքան բարձր, պատրաստ չեք հաղթահարել գիտակցության այդ բարձրագույն գագաթը: Բուդդան խոսում է ամենաբարձր գագաթից: Դուք պետք է դուրս սողաք ձեր մութ բներից: Դուք պետք է բարձր սարերը բարձրանաք, միայն այդ ժամանակ կկարողանաք հասկանալ այդ արևային սուտրաները:

    Դա դժվար է, որորվհետև դուք բացարձակապես նախապատրաստված չեք այդպիսի ըմբռնմանը, և այդ պատճառով երբեմն կձանձրանաք: Պայքարեք ձեր ձանձրույթի հետ, քարուքանդ արեք այն, դուրս վանեք նրան ձեզանից: Դուք պետք է Բուդդայի հետ համաչափ քայլեք, պետք է ջանաք տեսնել այն, ինչ տեսնում է նա: Տեսնելով այդ, դուք իրականացված կդառնաք:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  12. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    S.L.V. (22.06.2016), Ուլուանա (22.06.2016)

  13. #68
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Օշո,
    Արդյո՞ք մեր տուն վերադառնալու միակ խոչընդոտը չէ կասկածը,
    որ մենք դեռ տանը չենք, և ինչն էլ հենց ամրապնդվում է մեզ շրջապատող մարդկանց նմանատիպ կասկածներով:



    Կասկածը միակ բանն է, ինչը խանգարում է ձեզ, - կասկածը, որ մենք այնպիսին չենք, ինչպիսին պետք է լինենք, կասկածը, որ աստվածայինը կարող է մեր մեջ գտնվել: Ինչպե՞ս Աստված կարող է մեր մեջ լինել: Չէ՞ որ մեզ սովորեցրել են, որ Աստված այնտեղ է, յոթերորդ երկնքում, և, շրջապատված տավիղ նվագող և ալելուիա երգող հրեշտակներով, նստած է ոսկե գահի վրա:

    Նա այստեղ չէ, նա ինչ-որ տեղ հեռվում է: Նա մեծ է, նա հզոր է, նա հավերժական է: Ինչպե՞ս այդպիսի Աստված կարող է լինել մեր սրտում: Այդքան փոքրիկ սրտում: Մենք այնքան այլանդակ ենք, այնքան զազրելի, և անընդհատ դատապարտում ենք մեզ հազար ու մի միջոցներով: Ինչպե՞ս նա կարող է մեր մեջ լինել: Եթե Աստված մեր մեջ է, որտե՞ղ է ուրեմն բնակավում սատանան: Կասկածանք...

    Երբ ինչ-որ մեկն ասում է, որ Աստված ձեր մեջ է, դուք չեք կարող դա ընդունել: Դուք լսել եք դա բազում անգամներ, լսել եք, թե ինչպես է Հիսուս ձեզ ասում. "Աստծո արքայությունը ձեր ներսում է": Բայց նույնիսկ քրիստոնյաներն այդ չեն լսում: Նույնիսկ Հիսուսի ամենամոտ հետևորդները, նույնիսկ նրա աշակերտներն ամբողջ ժամանակ հարցուփորձ են անում Հիսուսին երկնքում ապրող Աստծո մասին, և Հիսուոս չի հոգնում կրկնել անվերջ. "Նա ձեր ներսում է": Իսկ նրանք նորից շարունակում են խոսել երկնքի Աստծո մասին ու հարցնում են. "Երբ մենք մահանանք, ինչպե՞ս ենք ապրելու դրախտում: Ո՞վ է կանգնելու Աստծո աջ կողմը: Ինչպիսի՞ն կլինի մեր դիրքը: Ո՞վ կլինի այնտեղ: Ինպիսի՞ վերարքայություն է լինելու այնտեղ": Իսկ Հիսուս չի հոգնում կրկնել. "Նա ձեր մեջ է": Բայց ոչ ոք դրան չի հավատում, որովհետև ձեզ չեն սովորեցրել հավատալ ինքներդ ձեզ:

    Սկսած ծննդից, ձեզ հեռացրել են ձեր իսկական էությունից: Բոլորը դատել են ձեզ` ծնողները, ուսուցիչները, հոգևորականները, քաղաքագետները: Բոլորը մեղադրել են ձեզ: Բոլորն ասել են. "Դու՛: Այնպիսին, ինչպիսին կաս, դու լավը չե՛ս: Դու պետք է լա՛վը դառնաս: Դու պետք է հասնես կատարելության":

    Ձեր առջև դրել են նպատակներ, և այդ նպատակների ու կատարելության իդեալների պատճառով դուք շարունակում եք մնալ դատապարտված ու հուսաբեկված: Ինչպ՞ես դուք կարող եք ընդունել ուղերձն այն մասին, որ աստվածայինը ձեր մեջ է, որ դուք արդեն տանն եք, որ դուք երբեք ձեր տունը չեք լքել, որ ամեն ինչ լավ է այնպես, ինչպես կա: Ուղղակի մի լարվեք, և աստվածայինը կհայտնվի ձեր ներսում: Ոչ այն է, թե փնտրեք ու հետազոտեք, ուղղակի դադարեք լարվել, և աստվածայինը ձեր հետ կլինի:

    Ձեզ կհամակեն կասկածները. "Աստված իմ մե՞ջ է: Իսկ հայրս ասում էր. "Դու ամենազզվելի երեխան ես այս քաղաքում": Մայրս ողբում էր. "Ինչու՞ դու չմեռար: Դու ընտանիքի անեծքն ես, դու ընտանիքի ամոթն ես: Մենք ափսոսում ենք, որ քեզ կյանք ենք տվել"": Իսկ ձեր ուսուցիչները միշտ կրկնում էին, որ դուք հիմարներ եք, որ դուք տգետներ եք, ապուշներ եք: Եվ տերտերներն էլ հաստատում էին, որ անխուսափելիորեն դժոխք եք ընկնելու, որ դուք մեղյալներ եք:


    Վերջերս կարդացի մի հնդիկ միստիկի մասին, ում քրիսոտեական եկեղեցի
    էին հրավիրել: Քարոզից հետո քրիստոնեական վանականը բարձրաձայն դիմում է ծխականներին.

    - Դուք բոլորդ մեղյալնե՛ր եք: Ծնկի եկեք և աղոթ՛եք: Ծնկի՛ և աղոթե՛լ:

    Բոլորը ծնկի են իջնում, բացի հինդուիստ միստիկը: Քահանան նայում է նրան ու հարցնում.

    - Մի՞թե դուք չեք մասնակցում մեր աղոթքին:

    Վերջինս պատասխանում է.

    - Ես պատրաստվում էի մասնակցել, բայց ես մեղյալ չեմ: Եվ ոչ մի մեղյալ այստեղ չեմ տեսնում: Ես պատրաստվում էի միանալ ձեզ, բայց հիմա դուք դա անհնար դարձրեցիք ինձ համար:
    Ես չեմ կարող ծնկի գալ: Ես մեղյալ չեմ: Աստված` իմ ներսում է; ես չեմ կարող այդքան անհարգալից լինել Աստծո հանդեպ: Ես աղոթում եմ միայն հանուն Աստծո, ով իմ ներսում է: Ես չեմ աղոթում
    հանուն ինչ-որ բանի: Իմ աղոթքը երախտագիտություն է այն ամենի համար, ինչ Աստված արդեն տվել է ինձ: Դա իմ երախտագիտությունն է այն բանի համար, որ նա ինձ ընտրել է
    որպես իր օթևան, որ նա ինձ այնպիսի հարգանք է ցուցաբերել, որ իր մասնիկն է դարձրել, այն բանի համար, որ նա պատկանում է ինձ: Ես պատրաստ եմ աղոթել,
    պատրաստ եմ ծալել ծնկերս, բայց ես մեղյալ չեմ, որովհետև դա այդպես չէ:


    Ձեզ ներշնչել են, որ դուք մեղյալներ եք, որ, եթե Հիսուս ձեզ չփրկի, դուք անպայման կընկնեք դժոխք: Ձեզ այնքան հաճախ ու շատ են մեղադրել, որ երբ Արևելքի այս ուղերձը ներխուժում է ձեր էության մեջ, դուք սկսում եք կասկածել. "Դա անհնար է: Ե՞ս: Ես երբեք չեմ լքել իմ տու՞նը: Կարող է Բուդդայի վերաբերյալ դա ճիշտ է, կարող է Հիսուսի վերաբերյալ ճիշտ է դա, բայց իմ վերաբերյա՞լ: Չէ՞ որ ես մեղյալ եմ":

    Ոչ ոք մեղյալ չէ: Նույնիսկ եթե դուք ընկնում եք կյանքի ամենամռայլ վիճակների մեջ, դուք աստվածային եք ինչպես միշտ: Դուք չեք կարող կորցնել ձեր աստվածայնությունը, նրան հրաժեշտ տալու միջոց դուք չունեք: Այն` ինքը ձեր էությունն է: Այն` նյութն է, որից դուք ստեղծված եք:

    Դուք հարցնում եք. "Արդյո՞ք մեր տուն վերադառնալու միակ խոչընդոտը չէ կասկածը, որ մենք դեռ տանը չենք, և ինչն էլ հենց ամրապնդվում է մեզ շրջապատող մարդկանց նմանատիպ կասկածներով":

    Այո, այդ կասկածը հաստատում են բոլորն, ովքեր շրջապատում են ձեզ: Ահա թե ինչու եմ ես ասում, որ սերը գոյություն ունի այն ժամանակ միայն, երբ ինչ-որ մեկը ձեր մեջ աստվածայինն է ընդունում: Երբ ինչ-որ մեկը հաստատում է ճշմարտությունն այն մասին, որ դուք աստվածային եք: Եթե ինչ-որ մեկը, պնդելով, որ դուք աստվածային չեք, ձեր վզին է փաթաթում հակառակը, դա սեր չէ: Այդ մասին կարող է ասել ձեր մայրը, այդ մասին կարող է ասել ձեր հայրը, նշանակություն չունի: Եթե ինչ-որ մեկը ձեզ ինքնադատապարտման գաղափար է տալիս, այդ մարդը թունավորում է ձեզ: Եթե ձեզ չեն ընդունում այնպիսին, ինչպիսին կաք, եթե ինչ-որ մեկն ասում է, որ Աստված կսիրի ձեզ այն դեպքում միայն, եթե դուք համապատասխանեք ինչ-որ որոշակի պահանջների, ուրեմն այդ մարդը քայքայում է ձեզ; նա ձեր թշնամին է` զգուշացեք նրանից:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  14. #69
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Օշո,
    օրվա վերջում ես միշտ պահանջ եմ զգացել ոչ մեծ նվերի՝ մի քիչ գարեջուր, ծխախոտ կամ թմրադեղեր: Հիմա դա ինձ այլևս հաճույք չի պատճառում,
    չնայած ինչ-որ նման բան, ինչ-որ հաճույք ստանալու ցանկությունը մնացել է: Որտեղի՞ց է այդ ցանկությունը, և ի՞նչը կհագեցնի այն:




    Ոչինչ չի հագեցնի: Գոյություն ունի ցանկությունների խորամանկ մեխանիզմ, որը պետք է հասկանալ: Ցանկությունը գործում է այնպես, որ կապում է ձեր երջանկությունը մի ինչ-որ պայմանի հետ. "Ես երջանիկ կդառնամ, եթե ունենամ այս մեքենան, այս կնոջը, այս տունը": Ցանկության իրականացումն ազատում է ձեր երջանկությունը պայմաններից: Դուք թեթևացում եք ստանում ու սկսում եք ձեզ լավ զգալ: Իրականում ամենն, ինչ արեցիք, - մի կողմ վանեցիք ձեր երջանկությանը խանգարող անպետք խոչընդոտները: Բայց կանցնի շատ քիչ ժամանակ, և դուք կբռնեք ձեզ հետևյալ մտքի վրա. "Եթե ես նորից խոչընդոտ ստեղծեմ, իսկ հետո այն վերացնեմ, նույնպիսի ուժեղ թեթևություն կզգամ, ինչպես անցյալ անգամ": Ահա թե ինչպես է դա տեղի ունենում. ցանկությունները, եթե նույնիսկ իրականանում են, բերում են նորանոր ցանկությունների առաջացմանը:

    Հետևու՞մ եք մտքին: Սկզբում դուք ստեղծում եք պայման: Դուք ասում եք. "Մինչև այս կնոջը չստանամ, երջանիկ չեմ լինի: Ես կարող եմ լինել երջանիկ միայն այս կնոջ հետ": Հետո սկսում եք միջոցներ ձեռնարկել այդ կնոջը ստանալու համար: Եվ որքան ավելի դժվար է դա, այնքան ավելի ուժեղ է ձեր խանդավառությունը, այնքան ավելի ուժեղ է ձեր հուզմունքը: Որքան ավելի դժվար է դա, այնքան ավելի մեծ մարտահրավեր է ձեզ համար: Որքան ավելի դժվար է, այնքան ավելի մեծ է զգացումը, որ ձեր ամբողջ կյանքը խաղասեղանի վրա է դրված: Եվ իհարկե, որքան ավելի շոշափելի է հույսը, այնքան ավելի մեծ է այդ կնոջը տիրանալու ցանկությունը: Այնքա՜ն ծանր է դա, այնքա՜ն դժվար: Պետք է որ դրա տակ մի հսկայական բան թաքնված լինի, ահա թե ինչու է դա այդքան ծանր, այդքան դժվար: Դուք շարունակում եք փափագել, և մի սքանչելի օր ստանում եք այդ կնոջը:

    Հաջորդ օրը, երբ նա արդեն ձերն է դարձել, "Ես կարող եմ լինել երջանիկ միայն այս կնոջ հետ" պայմանը հանվում է: Այդ պայմանը հերթում առաջինն էր ձեզ համար: Հիմա դուք արդեն նվաճել եք կնոջը և թեթևություն եք զգում: Հետապնդելու անհրաժեշտություն այլևս չկա, դուք հասել եք ձեր նպատակին, արդյունքը ձեր ձեռքին է; դուք ձեզ լավ եք զգում՝ որովհետև թեթևություն է եկել:



    Մի անգամ ես հանդիպեցի զբոսնող Մոլլա Նասրեդինին, որը բարձր հայհոյում էր ու կնճռոտվել էր ցավից: Հարցրեցի նրան.
    - Ի՞նչ է պատահել: Ինչ է, գլու՞խդ է ցավում, փո՞րդ, թե՞ էլի ինչ-որ բան:
    - Չէ, ոչինչ, - պատասխանեց նա: - Ամբողջ հարցը կոշիկներս են, նրանք շատ են փոքր:
    - Ուրեմն ինչու՞ ես դրանք հագել:
    Եվ նա ասաց.
    - Օրվա վերջին, երբ հանում եմ կոշիկներս, այնպիսի՜ թեթևություն եմ զգում: Աստված իմ, դա այնպիսի... այնպիսի հաճույք է: Բայց դա՝ իմ միակ հաճույքն է, և ես չեմ կարող դրանից հրաժարվել: Կոշիկներս մի համար փոքր են: Դա իսկական դժոխք է,
    բայց երեկոյան նրանց շնորհիվ ես դրախտ եմ ընկնում: Երբ գալիս եմ տուն, հանում եմ կոշիկներս ու ինձ գցում եմ թախտին, այդ ժամանակ ասում եմ ինձ. ես ազա՜տ եմ: Այնքա՜ն սքանչելի է դա:



    Ահա թե ինչով եք դուք զբաղված: Դուք ստեղծում եք ցավ, ստեղծում եք տանջանքներ, հետապնդումներ, տենդ, հետո գալիս եք տուն, հանում եք կոշիկներդ և ասում. "Ի՜նչ լավ է: Սքանչելի՜ է: Ես ազա՛տ եմ": Բայց որքա՞ն երկար դա կարող է տևել: Դուք թեթևություն եք ապրում մի պահ ընդամենը, հետո նորից սկսում եք կրքոտ նույն ցավը ցանկանալ:

    Հետո այդ կինն արդեն հետաքրքիր չէ ձեզ համար, որովհետև դուք նրան արդեն ձեռք եք բերել: Եվ այլևս չեք կարող ձեր առջև նույն պայմանը դնել: Չեք կարող ասել. "Եթե ես ստանամ այդ կնոջը, երջանիկ կլինեմ", որովհետև նա արդեն իսկ ձերն է: Հիմա դուք սկսում եք արդեն նայել մեկ ուրիշի կնոջ հետևից և մտածում եք. "Այ, եթե ունենայի այս կնոջը..." Հիմա դուք արդեն գիտեք այդ հնարանքը. սկզբում պետք է դնեք պայման, որն անհրաժեշտ է եջանկության համար, հետո համառորեն հետևեք այդ պայմանին, և դրանից հետո ինչ-որ ժամանակով կգա թեթևությունը: Անիմաստ է այդ ամենը: Հասկացող մարդը տեսնում է, որ պայմաններ հորինելու ոչ մի անհրաժեշտություն չկա, դուք կարող եք երջանիկ լինել առանց որևէ պայմանի: Ինչու՞ շարունակել ման գալ նեղ կոշիկներ հագած ու շարունակել տանջվել հանուն այն բանի, որ օրվա վերջում միայն թեթևություն ստանաք: Ինչու՞ չկրել այդ թեթևությունն ամբողջ օրվա ընթացքում: Ինչու՞ թեթևություն չունենալ ամբողջ ժամանակ: Բայց այդ դեպքում դուք այն չեք զգա, ահա թե որն է խնդիրը: Թեթևություն զգալու համար ձեզ կոնտրաստ է պետք: Հակառակ դեպքում դուք կլինեք երջանիկ, բայց չեք զգա դա:

    Ահա իրոք երջանիկ մարդու սահմանումը. իսկապես երջանիկ մարդը նա է, ով երջանկության մասին ոչինչ չգիտի, ով երջանկության մասին երբեք չի լսել, ով այնքան երջանիկ է, այնքան անպայմանորեն է երջանիկ, որ ուղղակի չի կարող գիտենալ այն մասին, որ ինքը երջանիկ է: Միայն դժբախտ մարդիկ են ասում. "Ես երջանիկ եմ, ինձ մոտ ամեն ինչ հիասքանչ է": Երջանիկ մարդը երջանկության մասին ոչինչ չգիտի: Այն ուղղակի կա, այն միշտ նրա հետ է: Ինչպես շնչառությունը:

    Մի՞թե դուք ձեզ երջանիկ չեք զգում այն պատճառով, որ շնչում եք: Ուրեմն սեղմեք մատներով ձեր քիթը: Մի քանի անգամ խորը շունչ քաշեք և պահեք ձեր շնչառութույնը՝ և շարունակեք պահել, շարունակեք պահել: Սկսվում է հոգևարք: Իսկ դուք շարունակեք պահել ձեր շնչառությունը: Եվ այդ ժամանակ այն հանկարծակի դուրս է պրծնում, և այնքա՜ն ուրախալի է այդ պահը: Սա հիմարություն է, բայց սա այն է, ինչ անում են բոլորը: Ահա թե ինչու եք դուք ձեր երեկոյան նվերին սպասում:

    Երջանկությունն այստեղ-է-և-հիմա, այն ինչ-որ պայմանների կարիք չունի: Երջանկությունը բնական բան է: Ուղղակի հասկացեք, թե որն է իմաստը: Նրան պայմաններից կախվածության մեջ մի դրեք: Մնացեք երջանիկ առանց որևէ պատճառի: Երջանիկ լինելու համար պատճառ փնտրելու անհրաժեշտություն դուք չունեք: Ուղղակի եղեք երջանիկ:

    Ծառերը երջանիկ են, նրանք երեկոյան իրենց գարեջուրն ու սիգարետը չեն ստանում, բայց նրանք բացարձակապես երջանիկ են: Նայե՛ք... Թե քամին, թե արևը, թե ավազահատիկները երջանիկ են, ծովերն էլ երջանիկ են, և աշխարհիս երեսին ամեն ինչ երջանիկ է, բացի մարդը, - որովհետև ոչ մեկը ոչ մի պայման չի դնում: Ուղղակի եղեք երջանիկ:

    Եթե չեք կարող երջանիկ լինել, ուրեմն գոնե անկատարելի պայմաններ մի ստեղծեք, - որպեսզի դժվարություններ չավելացնեք: Այս դեպքում ճիշտ է Նասրեդինը. թող այդպիսի մանրուքներ լինեն: Ես հասկանում եմ նրան: Նա շատ ավելի խելոք է, քան դուք կարծում եք: Այնքան հասարակ բան է դա՝ կոշիկները մի համար փոքր են; այնքան համեստ միտք է դա, որը ոչ ոք չի կարող խանգարել ձեզ իրագործել, - իսկ երեկոյան կողմ դուք արդեն երջանիկ եք: Ընդամենը մանրուքներ, հորինեք փոքրիկ հնարանքներ, և կլինեք այնքան երջանիկ, որքան ցանկանաք:

    Բայց դուք ասում եք. "Ես երջանիկ կլինեմ միայն այն ժամանակ, երբ այս հսկայական տունն իմը կլինի": Դուք ձեր առջև մաշտաբային պայման եք դնում: Այն իրագործելու համար կարող են երկար տարիներ անցնել, դուք կհոգնեք, ուժազուրկ կլինեք, և մինչև հասնի ձեր ցանկությունների դղյակը մտնելու պահը, դուք կարող եք արդեն մահամերձ լինել: Ահա թե ինչ է տեղի ունենում: Դուք իզուր ծախսում եք ձեր ամբողջ կյանքը, և այդ հսկայական տունը ձեր գերեզմանն է դառնում: Դուք ասում եք. "Մինչև միլիոն դոլար չունենամ, երջանիկ չեմ լինի": Եվ ուրեմն ստիպված եք շատ աշխատել և ամբողջ կյանքներդ ծախսել դրա վրա: Մոլլա Նասրեդինն ավելի գիտակից է: Հորինեք փոքրիկ պայմաններ և ստացեք այնքան երջանկություն, որքան ցանկանաք:

    Եթե հասկանում եք այդ ամենը, ուրեմն ոչ մի պայմանների կարիք չկա: Ուղղակի հասկացեք ամենակարևորը. բոլոր այդ պայմանները ձեզ երջանիկ չեն դարձնում, նրանք ուղղակի թեթևություն են բերում ձեզ: Բայց այդ թեթևությունը մշտական չի լինի, ոչ մի թեթևություն մշտական լինել չի կարող: Այն տևում է մի քանի ակնթարթ միայն: Մի՞թե դուք նորից ու նորից չեք բախվում դրա հետ: Ուզում էիք մեքենա գնել; և ահա այդ մեքենան կանգնած է ձեր բակում, ամբողջ մեկ օր: Երկու օր անց այն երկու օրով հին կլինի, և բոլոր հարևանները տեսել են այն արդեն, և բոլորն արդեն բարձր գնահատել են: Եվ ամեն ինչ վերջացե՛լ է արդեն: Հիմա արդեն նրա մասին ոչ ոք չի խոսում: Ահա թե ինչու ավտոմեքենաների գործընկերությունները շարունակում են ամեն տարի նորանոր մոդելներ արտադրել՝ որպեսզի ձեր համար նոր պայմաններ ստեղծեն:

    Մարդիկ շարունակում են երազել նոր իրերի մասին, միայն որպեսզի թեթևացում ձեռք բերեն՝ և թեթևացումը հասանելի է: Դուք այս պատմությունը լսե՞լ եք:



    Ոչ հեռու ծառից, որի տակ նստած էր մուրացկանը, փչացավ հարուստի ավտոմեքենան: Քանի վարորդը զբաղված էր այն վերանորոգելով, հարուստը որոշեց դուրս գալ մեքենայից: Իսկ մուրացկանն այդ ժամանակ, ծառին հենված, շարունակում էր
    իր հանգիստը: Թեթև քամի էր փչում, արևը շողում էր և ամեն ինչ սքանչելի էր: Հարուստը մոտեցավ ծառին, նստեց մուրացկանի կողքին ու հարցրեց նրան.
    - Ինչու՞ դու չես աշխատում:
    Ինչի՞ համար, - պատասխանեց մուրացկանը:
    Հարուստն ասաց.
    - Եթե աշխատես, փող կունենաս:
    - Ինչի՞ համար, - հարցրեց մուրացկանը:
    Հարուստն ինչ-որ շփոթմունք զգաց և շարունակեց.
    - Երբ ունես փող, կարող ես մեծ հաշիվ ունենալ բանկում:
    Բայց մուրացկանը նորից հարցրեց.
    - Ինչի՞ համար:
    Հարուստն ավելի շատ շփոթվեց:
    - Ինչպե՞ս թե ինչի: Այդ ժամանակ դու կարող ես, երբ ծերանաս, անցնել թոշակի, և կարող ես հանգստանալ:
    - Բայց, - ասաց մուրացկանը, - ես հիմա է՛լ հանգստանում եմ: Ինչու՞ սպասեմ ծերությանն ու զբաղվեմ այդ հիմարություններով: Փող կուտակեմ, անհանգստանամ բանկի հաշվիս համար, իսկ հետո, վերջապես, հանգստանամ:
    Մի՞թե դու չես տեսնում՝ ես հիմա էլ հանգստանում եմ: Ինչու՞ սպասեմ:



    Ինչու՞ սպասել երեկոյին: Եվ ինչու՞ սպասել գարեջրին: Ինչու՞ չխմել ջուր և ստանալ հաճույք, քանի խմում եք այն:

    Դուք լսե՞լ եք այն պատմությունը, թե ինչպես Հիսուս ջուրը գինի դարձրեց: Քրիստոնյաներն այն չեն հասկացել: Նրանք կարծում են, թե Հիսուս իրոք ջուրը գինի է դարձրել: Այդպես չէ: Նա, ամենայն հավանականությամբ, սովորեցրել է իր աշակերտների նույն գաղտնիքին, ինչին հիմա ես եմ ձեզ սովորեցնում: Նա, հավանաբար, ասել է նրանց. "Խմեք ջուրն այնպիսի ուրախությամբ, ասես այն գինի լինի":

    Դուք կարող եք խմել ջուրն այնպիսի ուրախությամբ, որ այն կարող է արբեցնել ձեզ: Փորձե՛ք: Հասարակ ջուրը կարող է ձեզ արբեցնել: Դա ձեզանից է կախված՝ ոչ թե գարեջրից կամ գինուց: Եվ եթե դուք այդ չեք հասկանում, հարցրեք հիպնոսիչներին: Նրանք գիտեն: Եթե հիպնոսացված մարդուն տաս ջուր և ասես, որ դա գինի է, նա կգինովնա՝ ջրից:

    Այսօր բժիշկները գիտեն պլացեբոյի էֆեկտի մասին, և երբեմն պլացեբոյի արդյունքներն ուղղակի փակուղի են բերում: Մի հոսպիտալում փորձ կատարեցին: Քսան հոգուց բաղկացած մի խմբի տալիս էին դեղեր, իսկ նույն հիվանդություններն ունեցով մեկ այլ քսանհոգանոց խմբի տալիս էին ջուր՝ ուղղակի տեսնելու համար, կազդի՞ արդյոք ջուրը: Ոչ բժիշկը, ոչ հիվանդները չգիտեին, թե որտեղ է ջուրը, որտեղ դեղերը, չէ՞ որ եթե բժիշկը գիտենար, այդ դեպքում նույնիսկ նրա վարքը կփոխվեր: Տալով ջուր, նա այդ լուրջ չէր ընդունի, և դա կարող էր հիվանդների մեջ որոշ կասկած հարուցել: Այդ պատճառով ոչ բժիշկը, ոչ էլ հիվանդները ոչինչ չգիտեին:

    Եվ հրաշքն այն է, որ թե ջուրը, և թե դեղամիջոցներն օգնեցին հավասար քանակով հիվանդների: Երկու խմբում էլ երկրորդ շաբաթվա սկզբին քսան հիվանդներից տասնյոթն առողջացել էին: Իսկ ավելի զարմանալի է այն, որ նրանք, ովքեր ջուր էին խմել, ավելի երկար մնացին առողջ, քան նրանք, ովքեր դեղեր էին ընդունել:

    Ի՞նչ տեղի ունեցավ: Ինչու՞ ջուրն այդքան լավ օգնեց: Ամբողջ բանն այն է, որ դեղամիջոցի օգնելու գաղափարը հենց իր դեղամիջոցի մեջ չէ: Եվ քանի որ ջուրն ընդամենը ջուր է, այն չի կարող վնաս պատճառել: Իսկ դեղը պատճառում է: Ահա թե ինչու մարդիկ, ում դեղեր էին տվել, սկսեցին հետ վերադառնալ: Նրանց մեջ սկսեցին ծնունդ առնել նոր ցանկություններ, նոր հիվանդություններ, նոր խնդիրնեեր... քանզի յուրաքանչյուր դեղամիջոցի ընդունում ձեր համար առանց հետևանքների անցնել չի կարող: Իսկ ջուրը չի կարող բերել ոչ մի հետևանքների: Դա՝ մաքուր հիպնոս է:

    Ցանկացած սովորական գործողություն կարելի է փոխակերպել՝ առավոտյան զբոսանքն էլ կարող է արբեցուցիչ լինել: Իսկ եթե առավոտյան զբոսանքը ձեզ չի արբեցնում, ուրեմն ինչ-որ բան այն չէ հենց ձեզ հետ: Վարդի թփի հասարակ դիտարկումը կարող է արբեցուցիչ լինել: Եվ եթե դա ձեզ չի արբեցնում, ուրեմն ոչինչ ձեզ արբեցնել չի կարող: Երբ նայում եք երեխայի աչքերի մեջ՝ դա էլ կաերող է արբեցուցիչ լինել:

    Սովորեք ամեն պահ ապրել ուրախությամբ: Մի ընկեք արդյունքների հետևից, դրանք չկան: Կյանքը ոչ մի տեղ չի շարժվում, կյանքը նպատակներ չունի: Կյանքը նպատակին հասնելու միջոց էլ չի, կյանքը՝ այն է, ինչ տեղի է ունենում այստեղ-և-հիմա: Ապրեք այն: Ապրեք այն ամբողջովին, գիտակցված, ուրախությամբ՝ և դուք իրականացված կդառնաք:

    Հարկ չկա մի կողմ դնել իրականացումը, հակառակ դեպքում դուք երբեք իրականացված չեք լինի: Իրականացմանը պետք է հասնել հենց այժմ՝ այժմ կամ երբեք:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  15. #70
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Օշո,
    Կարո՞ղ է արդյոք մեկնումեկը պնդել, որ ճանաչել է Աստծոն:



    Եթե դուք ճանաչել եք Աստծոն, ձեր կյանքն ինքը կվկայակոչի այդ մասին, այդ մասին հայտարարելու կարիք դուք այլևս չունեք: Ամեն դեպքում, այդ մասին հարցնելու անհրաժեշտություն չկա: Եթե այնուամենայնիվ գալիս է անհրաժեշտություն այդ մասին ասել, այն գալիս է՝ դուք ի՞նչ կարող եք անել: նա, ով ճանաչել է Աստծոն, ոչինչ չի որոշում, նա չի որոշում նույնիսկ, պե՞տք է հայտարարի այդ մասին, թե ոչ: Նա, ով ճանաչել է Աստծոն, դեն է նետել իր խելքը: Հիմա, ինչ էլ պատահի, նա Աստծո մեջ է արդեն, նա ամբողջովին Աստծո մեջ է: Եվ եթե հայտարարելու անհրաժեշտությունը գալիս է, այն գալիս է:



    Այդպիսի անհրաժեշտություն ծագել էր Մանսուրի մոտ: Նա հայտարարեց. "Ես Աստված եմ": Նրա վարպետ Ջունիադը փորձեզ կանխազգուշացնել նրան. "Մանսուր, դա ճիշտ չէ: Դու փորձանքի մեջ կընկնես: Ես էլ եմ Աստված, բայց այդ մասին երբեք չեմ ասում: Չէ՞ որ դու գիտես այս մահմեդականներին, որոնք ապրում են քո շուրջ, - նրանք կսպանե՛ն քեզ":

    Բայց Մանսուրը պատասխանեց. "Ես ի՞նչ կարող եմ անել: Երբ Նա ասում է, ես ի՞նչ կարող եմ անել: Դա անսպասելիորեն է տեղի ունենում, նա տիրում է ինձ և հայտարարում է իր մասին":

    Ջունիադն այնպես վախեցավ, որ Մանսուրին վռնդեց իր դպրոցից:

    "Հեռացիր այստեղից, - ասաց նա: - Մի ուրիշ տեղ գնա: Դու փորձանքի մեջ կընկնես և իմ գլխին էլ փորձանք կբերես":

    "Ի՞նչ կարող եմ ես անել, - ուսերը թափ տվեց մանսուրը: - Եթե Նա ցանկանում է փորձանքն ընկնել, ես ի՞նչ կարող եմ ասնել":

    Եվ նա ընկավ փորձանքը: Բայց ճշմարիտ է այն, որ նա ոչինչ անել չէր կարող: Վերջին պահին, խաչի վրայից, նա նորից հայտարարեց. "Ես Աստված եմ, - և ծիծաղեց:

    Ամբոխից մեկը գոռաց. "Եթե դու հրաժարվես, եթե ասես, որ սխալ էիր, երբ քեզ Աստված էիր հայտարարում, այդ ժամանակ կա հույս, որ քեզ կներեն":

    Նա ծիծաղեց և ասաց. "Բայց ի՞նչ կարող եմ անել ես: Աստված է այդ մասին հայտարարում":



    Եվ դուք ինձ հարցնում եք. "Կարո՞ղ է արդյոք մեկնումեկը պնդել, որ ճանաչել է Աստծոն": Եթե պնդում է Աստված՝ լավ է: Եթե Աստված լռում է, խնդրում եմ, դուք էլ լռեք: Թողեք դա Նրան:


    Ահա թե ինչ է գրում Դոնալդ Ուոլթերսը.

    "Մի քանի տարի առաջ հանդիպեցի քեֆը լավ մի մարդու, որը սեփական կարևորության մեծ զգացումով շաղակրատում էր այն մասին, թե ինչպես փրկել մարդկությունը: Չեմ հիշում ինչ կապակցությամբ,
    բայց ես հիշատակեցի, որ իմ կյանքում հանդիպել եմ, հավանաբար, վեց մարդու, ովքեր ճանաչում էին Աստծոն: Զրուցակիցս վեր տնկեց իր մեծ, մազապատ ձեռքն ու ինքնավստահ, կոպիտ ձայնով արտասանեց.
    "Սարսռա՛: Հենց նոր դու հանդիպեցիր յոթերորդին":

    Հետո Դոնալդ Ուոլթերսն ասում է, որ նա չէր կարողանում հավատալ, որ այդ մարդը ճանաչել է Աստծոն: Նա համարում է, որ եթե դուք ճանաչել եք Աստծոն, արդյո՞ք այդպես կոպիտ և ինքնավստահորեն կհայտարարեք այդ մասին. "Սարսռա՛: Հենց նոր դու հանդիպեցիր յոթերորդին":



    Բայց ես այլ կարծիք ունեմ: Դա հնարավոր է... քանի որ երբեմն Աստված հանդես է գալիս նաև կոպիտ կերպարով; երբեմն նա շատ նուրբ է, երբեմն շատ կոպիտ: Աստված կարող է արտահայտվել ցանկացած տեսքով և ցանկացած ձևի մեջ: Երբեմն նրա ձեռքերը շատ հարթ են, երբեմն՝ շատ մազակալած: Նա տարբեր կերպարանքներով է արտահայտվում: Նրա ուղիներն անիմանալի են:

    Այնպես որ, եթե նա ուզում է իր մասին հայտարարել ձեր միջոցով, բարձրացեք տան տանիքն ու թույլ տվեք նրան այդ անել: Բայց եթե նա չի ցանկանում, իսկ դուք ինքնակամ ձեզ Աստված եք հայտարարում, փորձանքի մեջ կընկնեք: Եթե նա ցանկանում է փորձանքն ընկնել, դա նրա գործն է, բայց մի որոշեք նրա փոխարեն, հակառակ դեպքում դուք հերթական անգամ էգոյի սարքած ծուղակն եք ընկնելու:

    Կարդալով Դոնալդ Ուոլթերսի պատմությունը, ես շատ էի խղճում մարդուն, որն ասաց. "Սարսռա՛: Հենց նոր դու հանդիպեցիր յոթերորդին":

    Ուոլթերսը նրա մասին կշտամբանքով է գրում: Նա համարում է, որ դա սխալ ճանապարհ է: Ո՞վ է որոշում, թե որ ճանապարհն է ճիշտ: Ոչ ոք: Ո՞վ եմ ես, որ ձեզ ասեոմ, որ չպետք է ձեզ Աստված հայտարարեք: Եթե նա այդ է ուզում, ո՞վ եմ ես, որ ձեզ ճանապարհ ցույց տամ: Թող նրա կամքը կատարվի:

    Բայց միշտ հիշեք. դա չպետք է ձեր որոշումը լինի: Եթե որոշում եք դուք, դա ընդամենը նշանակում է, որ Աստծոն չեք ճանաչել: Այդ դեպքում միտքը ձեզ հետ իր չար կատակն է խաղում, արթնացնելով ձեր մեջ վեհության մեծագույն մոլուցքը: Այդ ժամանակ միտքը ցնորվում է:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  16. #71
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    S.L.V.-ի հետ զրույցի ժամանակ հիշատակել էի մարդու երեք էներգետիկ դաշտերի մասին իմ հասկացածը: Այսօր ստացվել է այնպես, որ նոր եզրահանգումներ եմ արել: Ինձ համար իհարկե, և առանց գիտական փաստարկների, բայց և այնպես կարևոր եմ համարում,
    որ եթե կարծիքս փոխել եմ, ուրեմն հին գրառումս էլ վերանորոգեմ...

    Մեջբերում Sambitbaba-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Հոգին հասկացողություն չէ: Հոգին` էներգիա է: Ավելի ճիշտ, ոչ թե ընդամենն էներգիա, այլ էներգիաների համակարգ: Ես գիտեմ նրանցից երեքի մասի, եթե ավելի շատ են, - կներես...

    1. Աուրա: Ոմանք այս բառը հայերեն թարգմաննում են որպես լուսոլորտ: Կարող է, դեմ չեմ: Առավել ևս, որ այսօր այն տեսանելի է ոչ քչերին և ասում են, որ իրոք, լույս է տալիս... Իմիջիայլոց իհարկե, առաջներում էլ է այն տեսանելի եղել, և դրա ապացույցն է սրբապատկերները շրջապատող ոսկեգույնը (կարծում եմ, որ եթե քիչ ավելի խորանանք, կհայտնաբերենք, որ ամենաառաջին սրբապատկերները շրջապատված են եղել ծիրանագույնով): Եվ, իհարկե, մեկ անգամ ևս հաստատում է Փոքր Մհերի խոսքերի ճշմարտությունը:
    Աուրան` մեր ֆիզիկական մարմինը պահպանող էներգիան է, և դա նշանակում է, որ այն ավելի ամուր է, քան մեր մարմինը: Ասում են, որ մեր յուրաքանչյուր հիվանդություն` մեր աուրայի սահմանաշերտի վրա ինչ-որ տեղի վնասվածք է առաջին հերթին, այսինքն, առաջին հերթին վնասվում է աուրան, հետո նոր հիվանդանում է մարմինը: Եվ այդ պատճառով, ես ավելի մեծ հաճույքով աուրան հայերեն կթարգմանեի որպես "Ամուրը", - այսինքն, մեզանից (մարմնից, հոգուց, մտքից և այլնից) ամենա-ամուրը, պինդը:
    2. Կունդալինի: "Հնդկերենից" թարգմանվում է որպես Լուսաբեր Օձ: Սա` մեր հոգին, միտքը և մարմինն իրար կապող էներգիան է և առանց նրա մենք չէինք կարողանա ապրել մեր մարմնավորված վիճակում: Հավանաբար գիտես, որ քնած վիճակում բնակվում է առաջին չակրայի տակ, իսկ երբ զոռ ես տալիս հոգևորին, այսինքն, սկսում ես քայլել դեպի սամադհի, - արթնանում է եկու օձերի տեսքով ու ոլոր-մոլոր սկսում է բարձրանալ, չակրաներն առնելով իր մեջ:
    3. Մերկաբա: Սկիզբ է առնում մեր կենտրոնից և շարունակվում է մինչև անվերջություն: Մերկաբան` մեր կապն է Ամբողջի հետ, կուզես` Տիեզերք կոչիր այդ Ամբողջը կամ կոչիր ինչ կուզես: Եվ հենց այդպես էլ կարելի է թարգմանել. Մեր կաբա - Մեր կաբը - Մեր Կապը:
    Աուրա - սա մեր այն էներգիան է, որով շրջապատված է մեր մարմինը: Կամ՝ պարուրված է: Իսկ պարուրված և բարուրված բառերը միևնույն նշանակությունն ունեն, չէ՞: Եվ ուրեմն ստացվում է, որ այսօրվա հայերենով Աուրան՝ ոչ այլ ինչ է, քան հենց ինքը, մարդու Բարուրը

    Կունդալինի - Եթե հնդիկները դա թարգմանել են որպես "Լուսաբեր Օձ", դա իրենց գործն է: Բայց փորձենք պատկերացնել, թե ինչ է իրենից ներկայացնում այդ Կունդալինին: Քանի դեռ մարդ իր հոգևոր աճը չի սկսել, կունդալինին քնած է առաջին, սեռական չակրայի տակ: Ի՞նչ է չակրան: Գոյություն ունեցող (ինձ հանդիպած) երևի թե հազարավոր նկարներում բոլոր չաակրաները պատկերված են լուսատու գնդերի տեսքով, և խորհրդածմանը (մեդիտացիա) քիչ թե շատ տեղյակ յուրաքանչյուր ոք կարող է հաստատել դա: Եվ ուրեմն, հոգևոր աճի դեպքում այս լուսատու գնդերը, սկսած առաջինից, աստիճանաբար սկսում են գործել: Իսկ Կունդալինին անմիջապես արթնանում և շրջապատում, ֆիկսում է արդել գործել սկսած չակրա-գունդը: Հաստատում է, որ հերթական գունդը՝ կա: Ասում է. Գունդը Լինի՛:

    Մերկաբա - սրա մասին կարծիքս մնացել է նույնը ՝ Մեր Կապը Տիեզերքի հետ:

    Եվ ուրեմն.

    Բարուրը - Աուրա
    Գունդը-Լինի - Կունդալինի
    Մեր-Կապը - Մերկաբա


    Կարծում եմ, որ երեք անվանումներն էլ բուն հայերեն ծագում ունեն, որովհետև նրանցից յուրաքանչյուրը լիովին բացատրում է իր գործունեության, նշանակության իմաստը:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  17. #72
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Օշո,
    Ինչու՞ քո զրույցների ժամանակ ես միշտ քնում եմ: Երբեմն ես չեմ կարողանում չհամեմատել ինձ նրանց հետ, ովքեր նստած են բացարձակապես անշարժ, և կուլ են տալիս ամենն, ինչ դու ասում ես: Դրանից ինձ թվում է, որ ես դեռ
    շատ երկար ճանապարհ ունեմ անցնելու: Հատկապես զգում եմ դա այն ժամանակ, երբ մարդիկ մոտենում են ինձ զրույցից հետո և ասում. "Այսօր ցնցող զրույց էր, ճի՞շտ է": Միգուցէ ավելի ճիշտ կլինի, որ ես ուղղակի ընդունե՞մ այն փաստը, որ այս դահլիճը՝ շատ լավ տեղ է ինձ համար, որպեսզի քնե՞մ:



    Սա կատարյալ տեղ է: Մի անհանգստացեք նրանց մասին, ովքեր մոտենում են ձեզ և ասում են ինչ-որ բան, նրանք, հավանաբար, կատակում են: Քնեք որքան ուզում եք: Նրանք հավանաբար փորձում են ձեզ շփոթեցնել, նախանձ արթնացնել ձեր մեջ: Իրականում նրանք, ավելի շուտ, նախանձում են ձեզ՝ դուք այնքան պինդ քնած եք և նույնիսկ խռռացնում եք, իսկ այդ խեղճերը նստած են ուղղակի: Նրանք փորձում են ձեզ շփոթեցնել: Մի անհանգստացեք: Շարունակեք քնել: Դուք երկար ճանապարհ ունեք անցնելու, բայց ոչ թե ինչ-որ տեղ, այլ քնի մեջ:


    Ներկայացումն ավելի ու ավելի ձանձրալի էր դառնում, երբ հանդիսատեսներից մեկը հանկարծ բարձր ծափահարեց: Նրա հարևանը հարցրեց.
    - Ինչու՞ դուք այդ արեցիք:
    - Ներեցեք, - պատասխանեց ծափահարողը: - Ես արեցի դա, որ չքնեմ:


    Դուք չեք պատկերացնում, թե մարդկանց համար որքան դժվար է պահել իրենց արթուն վիճակում: Ուղղակի գնացեք ձեր քուն, հանգստացեք նրա մեջ: Եթե ընդունեք այն ամբողջությամբ, դա մեծ փորձ կլինի:

    Միտքը միշտ կոֆլիկտ է ստեղծում: Եթե դուք քնած չեք, միտքն ասում է. "Ես զգում եմ, որ հիմա վատ չէր լինի քնել": Իսկ եթե քնել եք, միտքը հետո անպայման կասի. "Դու ինչ-որ բան բաց թողեցիր, դու այդ չպետք է անեիր": Միտքը միշտ կոնֆլիկտ է ստեղծում, շփում: Նա երբեք գոհ չի լինում: Դեն նետեք միտքը: Եթե քունը գալիս է բնականաբար, թույլատրեք նրան լինել: Հենց այդ ընդունման և մտքի անհետանալու մեջ դուք կլսեք Ադամանդե սուտրան:*

    Պատանջալին**
    ասում է, որ քունը՝ համարյա սամադհի*** է: Բարի, խորը քունը և սամադհին տարբերվում են մի բանով միայն. սամադհիի մեջ մարդ գիտակցում է, իսկ քնի մեջ՝ ոչ: Բայց գիտակցված կարելի է լինել նաև քնի մեջ: Մի ստեղծեք ձեզ խնդիրներ, մի բաժանեք ձեզ: Եթե քունը չի գալիս, լավ է, մնացեք արթուն, և դա ձեզ չի ստիպի լարվել: Եթե քունը գալիս է, ուրեմն քնեք, մի ջանացեք արթուն մնալ: Ես չեմ ասում ձեզ, որ դուք պետք է աշխատեք քնել, եթե քուններդ չի տանում: Ընդունեք ամենն, ինչ տեղի է ունենում: Ընդունեք իրականությունն այնպիսին, ինչպիսին այն կա տվյալ պահին: Ամբողջովին եղեք տվյալ պահի մեջ:

    Դա է իմ ուղերձը՝ ամբողջովին տվյալ պահի մեջ լինել: Այդ գաղափարը. "Ես չպետք է քնեմ", - որտեղի՞ց է այն: "Հոգևոր բան չէ դա՝ քնել սեմինարի ժամանակ": Ինչու՞: Քունը՝ կատարելապես հոգևոր զբաղմունք է, հիանալի հոգևոր զբաղմունք: Քունը նույնքան լավ բան է, որքան նստել ու տրվել մտորումների; երազներ տեսնելը նույնքան լավ բան է: Երազը՝ մտածելու ավելի բնական, ավելի վառ ձև է: Ուրիշները կշտամբում են ձեզ, որ դուք երազներ եք տեսնում: Ձեզ համար մեկ չէ՞: Վայելեք ձեր երազները, քնեք, հանգիստ եղեք:

    Մի անգամ շնորհիվ այդ հանգիստ վիճակի դուք կսկսեք դառնալ գիտակցված և զգոն, բայց այդ զգոնությունն այլ որակ կունենա: Այն ստիպողաբար չի լինի, այն ուղղակի կգա: Մի անգամ, սեմինարի ժամանակ դուք՝ խորը քնից թարմացած ու երիտասարդացած՝ հանկարծ կբացեք աչքերդ, և ինչ-որ բան՝ ուղղակի հասարակ մի խոսք, - կարող է մտնել ձեր էության մեջ ու ձեզ փոխակերպել:

    Ամբողջ Ադամանդե սուտրան ոչ պիտանի դարձավ, երբ Հայ Նենգը լսեց չորս տող, - դա նրա համար բավական էր: Երբեմն բուդդայի մի խոսքն էլ է բավական; այն, նետի պես, խոցում է ձեր սիրտը, և դուք այլևս նախկինը չեք:

    Այնպես որ մի անհանգստացեք: Հանգստացեք, ինչպես հարկն է: Եվ եթե դուք լավ հանգստանաք ու աչքերդ բացեք՝ երբեմն դա պատահում է, - կարող է տեղի ունենալ հանդիպումը ձեր և իմ մեջ: Եվ դուք քնից հետո կլինեք այնքան թարմ, չմտածող, չիմացող, թե ով եք դուք...

    Մի՞թե դա ձեզ ծանոթ չէ: Երբեմն այդպես առավոտներն է լինում. երբ արթնանում եք, ձեզ պետք է մի քանի վայրկյան, որպեսզի իմանաք, թե ով եք դուք, մտքին որոշ ժամանակ է անհրաժեշտ, որ խելքի գա: Երբեմն դուք նույնիսկ չեք կարողանում հասկանալ, թե որտեղ եք գտնվում: Յուրաքանչյուր ոք, արթնանալով գիշերվա կեսին, կարող է չիմանալ, թե ով է և որտեղ է: Խելքի գալու համար անհրաժեշտ կլինի մի քանի վայրկյան:

    Հնարավոր է, մի սքանչելի օր հենց քնի միջից դուք կլսեք իմ ձայնը: Հանկարծ կարթնանաք, չհասկանալով, թե ով եք դուք և որտեղ եք գտնվում: Դա հենց այն պահն է, երբ ես կարող եմ մտնել ձեր մեջ:

    Այդ պատճառով մի անհանգստացեք, ամենը, ինչ տեղի է ունենում, - ճիշտ է: Ես ընդունում եմ ձեզ այնպիսին, ինչպիսին դուք կաք, ես ձեր համար ոչ մի "դուք պետք է" չունեմ:


    - - - - - - - -
    * Ադամանդե սուտրա - Գաուտամա Բուդդայի լավագույն սուտրաներից, որի մեկնաբանության ընթացքում էլ հենց տեղի է ունենում այս զրույցը:
    ** Պատանջալի - յոգայի հիմնադիրը Հնդկաստանում մ.թ.ա. II դարում:
    *** Սամադհի - վիճակ, երբ անհետանում է սեփական անհատականության գաղափարը (բայց ոչ թե գիտակցությունը) և ծնվում է ընկալողի և ընկալվող ամեն ինչի ամբողջականությունը:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  18. #73
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    * * *



    Մի մարդ կար ՝ մի հասիդ, թաքնագետ, որը փոխ առ փոխ ապրում էր վեց ամիս Գոմորում և վեց ամիս Սոդոմում: Նա դիմեց Աստծուն և ասաց Նրան.

    - Իսկ հնարավոր չե՞ս համարում Դու արդյոք, որ այս երկու մեծ քաղաքներում կարող են հարյուրավոր կատարելապես նորմալ, իմաստուն մարդիկ ապրել: Մի՞թե Դու մտադրված ես նրանց նույնպես ոչնչացնել պարզապես այն բանի համար, որ մյուսներն արատավոր են: Բայց դա մեծ անարդարություն կլինի, կատարյալ անարդարություն, և անբարեգութ կլինի Քո կողմից: Մեկ անգամ և՛ս մտածիր այս մասին:

    Աստված չէր մտածել այն մասին, որ այս երկու մեծ քաղաքներում, գրեթե նույնքան մեծ, որքան Հիրոսիման և Նագասակին, հավանաբար կգտնվեն հարյուր խելացի, այլասերվածության չհակված, գիտակցից ապրող մարդիկ: Նրանք նույնպես կվախճանվեն, իսկ դա չի համապատասխանում Նրա աստվածային ծրագրին, դա պարզապես սարսափելի կլինի: Այդ ժամանակ Աստված ասաց.

    - Եթե դու ապացուցես, որ կա հարյուր բարեպաշտ մարդ, ես չեմ ոչնչացնի այդ երկու քաղաքները:
    - Իսկ եթե ընդամենը հիսուն մարդ լինի, Դու նրանց կկործանե՞ս, - հարցրեց հասիդը:

    Աստծված տարակուսել էր թաքնագետ-հասիդի հարցից: Նա ասաց.

    - Նույնիսկ եթե հիսուն կգտնես ...
    - Իսկ եթե ընդամենը քսանհի՞նգ, ասաց թաքնագետը: - Դա ի՞նչ նշանակություն ունի: Քանա՞կն է կարևոր են Քեզ համար, թե որակը: Դու քանակի՞ մասին ես հոգում, թե որակի:
    - Իհարկե, որակի մասին, - պատասխանեց Աստված:

    Եվ հասիդն ասաց.

    - Եթե կարևորը որակն է, ապա, ճշմարիտն ասած, ես միակ մարդն եմ, որն այլասերված չէ, ապրում է բնական, արդար կյանքով: Բայց ես հերթով ապրում եմ վեց ամիս Գոմորում և վեց ամիս Սոդոմում: Եվ Դու դեռ մտադրվա՞ծ ես ավերել այդ երկու քաղաքները:
    Աստված երբեք նման խելամիտ մարդու չէր հանդիպել: Հասիդն այնպես արեց, որ Աստծո համար մեկը դարձավ հարյուրին հավասար: Միայն հրեան կարող է նման բան անել: Հրեաները գիտեն սակարկել, և նա սակարկեց: Այս պատմության ուղղափառ վարկածի համաձայն՝ Աստված ոչնչացրեց այդ քաղաքները, բայց ըստ թաքնագետների վարկածի՝ ոչ: Մարդիկ փրկվեցին, քանի որ նույնիսկ մեկ արժանապատիվ մարդու, նույնիսկ մեկ՝ իմաստությամբ լի մարդու, Աստված չէր կարող ոչնչացնել, թող նույնիսկ ամբողջ քաղաքը թաղվել էր մեղքի մեջ:


    * * *
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  19. #74
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    “Զ'առատուշտրա, պարող աստված” գրքից


    Երբ ես սովորում էի համալսարանում, սովորաբար վեր էի կենում վաղ, առավոտյան ժամը երեքին: Համալսարանը շրջապատված էր սարերով, և գիշերվա ժամը երեքին ճանապարհները դատարկ էին, չկար ոչ մի շարժում: Սովորաբար ես վազում էի մի քանի մղոն:

    Կամաց-կամաց ուսանողները սկսեցին հարցնել.

    - Ի՞նչ նպատակով ես դու այդ անում:

    Ես ասացի.

    - Նպատա՞կ: Դա այնպիսի հաճույք է, երբ քո վրա փչում է թեթև քամին լուռ, աստղերով լի գիշերը, ու ճանապարհին էլ ոչ մի ավտոմեքենա չկա; ծառերն էլ երկու կողմից խորը քնած են: Դա մի հեքիաթային աշխարհ է, ու պարել քամուն ընդառաջ...

    Նրանցից ոմանք հետաքրքրվեցին. "Մի օր պետք է փորձել":

    Աստիճանաբար ձևավորվեց մի խում մոտ երկուսուկես տասնյակ ուսանողներից, որոնք նույնպես սկսեցին պարել ճանապարհներին:

    Համլսարանի ճաշարանի վարիչը կանչեց ինձ և ասաց.

    - Ես ձեզանից ուտելիքի, կաթի, թեյի վճար չեմ վերցնի, նույնիսկ ձեր հյուրերից էլ չեմ վերցնի: Բայց վերջ տվեք այն, ինչ սկսեցի՛ք: Այս քսանհինգ երիտասարդները սովորաբար ուտում էին երկու, ամենաշատը երեք բլիթ, իսկ հիմա ամեն մեկը քսանն է ուտում: Դուք ինձ կսպանեք. ես ընդամենն աղքատ կապալառու եմ. իսկ հիմա այդ քսան երիտասարդներն ուտում են համարյա թե նույնքան, որքան կուտեին երկու հարյուրը: Խղճացե՛ք ինձ:

    Ես ասացի.

    - Ինձ շատ դժվար է նրանց խանգարել, որովհետև նրանք ճաշակել են այդ հաճույքը:

    Նա ասաց.

    - Պետք է մի բան անել, հակառակ դեպքում ես կսնանկանամ: Մտածե՛ք իմ երեխաների, կնոջ, ծերունի ծնողներիս մասին:

    Ես ասացի.

    - Ստիպված եմ գնալ փոխ-վարչապետի մոտ, որովհետև ես չեմ կարող նրանց արգելել: Նրանց քանակն իրոք ավելանում է, որովհետև նրանք բոլորին հայտնում են այդ նորությունը. "Մենք հիմարներ էինք, որ ամենակարևոր ժամանակը ծախսում էինք քնի վրա; իսկ առավոտյան քամու առջև աստղերի տակ պարելն այնքան հիանալի է, մենք երբեք նման սքանճահամակ ապրումներ չենք ունեցել: Առողջությունն՝ ընդամենը հետևանք է: Մենք զգում ենք, որ մեր գիտակցությունն ավելի սուր է դառնում, բայց դա էլ երկրորդական է: Մթի մեջ այդ առավոտյան պարը մենք կատարում ենք ոչ թե նրա համար, որ սրենք մեր բանականությունը կամ կատարելագործենք մարմինն ու այն ավելի ատլետիկ դարձնենք":

    Ես ստիպված էի բացատրել փոխ-վարչապետին, որ այդ դժբախտ կապալառուն մեծ բարդություներ ունի, և փոխ-վարչապետը պարտավոր է հոգալ, որպեսզի նրան բավականաչափ միջոցներ հատկացնեն; չէ՞ որ այդ պարող ուսանողները շուտով ավելի քան երկու հարյու՛ր կդառնան:

    Փոխ-վարչապետն ասաց.

    - Բայց դա դժվար է: Եթե դուք փոխակերպեք ամբողջ համալսարանը, կսնանկանա ոչ միայն այդ կապալառուն, կսնանկանա ամբողջ համալսարանը: Քսա՛ն բլիթ ամեն ուսանողի համար:

    Ես ասացի.

    Բայց ի՞նչ կարող եմ անել ես:

    Նա հարցրեց.

    - Իսկ ո՞րն է այդ ամենի նպատակը:

    Ես ասացի.

    - Դա աննպատակ գործունեություն է. եկեք մի անգամ:

    Նա ասաց.

    - Լավ, վաղը կգամ:

    Կապալառուին ես նույնպես ասացի.

    - Դուք էլ եկեք:

    Նրանք երկուսն էլ միացան մեզ և ասացին.

    - Ա՜խ, Աստված, դա իրոք որ սքանչելի է: Այդ լռությունը, այդ աստղերը, ոչ մի ավտոմեքենա, ոչ մի վախ, որ ինչ-որ մեկը նայում է քեզ... Կարելի է ուղղակի պարել փոքրիկ մանչուկի պե՛ս:

    Փոխ-վարչապետն ասաց կապալառուին.

    - Ես միջոցներ ձեռք կառնեմ: Դուք վնասներ չեք կրի, մի անհանգստացեք: Ես հասկացա, որ նրանց, ով սա փորձել է, խանգարել անհնար է:

    Այդ ժամանակից ի վեր փոխ-վարչապետը երբեմն միանում էր մեզ: Իսկ երբ փոխ-վարչապետն ու մի քանի պրոֆեսոր միացան մեզ, դա արդեն հեղինակավոր բան դարձավ:

    Երբ անձրև էր գալիս, ես սովորաբար քայլում էի դատարկ փողոցներով; և շուտով մի քանի հոգի առանց անձրևանողների սկսեցին քայլել ինձ հետ միասին՝ ուղղակի վայելելով անձրևը:

    Փոխ-վարչապետն ինձ ասաց.

    - Ահա, հիմա դուք ավելի մեծ անախորժություն եք ստեղծում: Շուտով ինձ մոտ կգա արդեն լվացքատան աշխատողը: Որտեղի՞ց եք դուք այդ գաղափարները վերցնում: Անձրև ամեն տարի էլ գալիս է: Ես այստեղ եմ տաս տարի, բայց ձեզանից առաջ ոչ ոք անձրևի տակ չի քայլել; և դուք տարածում եք այդ միտքը, որ անձրևի տակ քայլելը՝ այնքա՜ն սքանչահամակ ապրում է:

    Ես ասացի.

    - Եկեք մի անգամ:

    Նա ասաց.

    - Դուք մեծագու՜յն առևտրական եք: Ես չեմ էլ պատրաստվում գալ, որովհետև գիտեմ, որ դուք ճիշտ եք:

    Սակայն նա եկավ: Ես հարցրեցի.

    - Ի՞նչ պատահեց:

    Նա ասաց.

    - Ես չեմ կարող հաղթել գայթակղությունը. իսկ ի՞նչ, եթե ես ինչ-որ բան կորցնում եմ: Իմ ամբողջ կյանքի ընթացքում ես չեմ եղել անձրև տակ, ամպերի տակ, կայծակի տակ:

    Նա ծեր էր, բայց հսկայական հաճույք ստացավ: Նա գրկեց ինձ, բերեց իր տուն և ասաց.

    - Դուք թեթևակի խելագար եք, դրանում կասկած չկա; բայց ձեր գաղափարների մեջ հաստատ կա ինչ-որ բան: Բայց խնդրում եմ, համալսարանում այս գաղափարը մի տարածեք; հակառակ դեպքում բոլոր ուսանողները կլքեն լսարանները և անրևի տակ քայլելու կգնան:

    Դա այնքան սքանչելի էր, պարել անձրևի տակ քամուն ընդառաջ...

    Կյանքի մեջ ոչ մի պատճառ չկա:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  20. #75
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    “Զ'առատուշտրա, պարող աստված” գրքից


    Ես հիշեցի մի հնդկական կայսրի, Ագբարի մասին: Նրա ինքնակենսագրությունը կոչվում է Ագբարնամա, և այնտեղ ասվում է, որ իր ամբողջ կյանքում նա շատ հետաքրքրված էր բոլոր ստեղծագործ մարդկանցով: Նրա արքունիքում էին գտնվում երկրի մեծագույն բանաստեղծները, ամենաիմաստուն մարդիկ, մեծ երգիչներ, երաժիշտներ, պարողներ: Նրա արքունիքը հավանաբար կայսերական արքունիքներից ամենահարուստն էր:

    Թանսենը նրա պալատական երաժիշտն էր, իսկ Թանսենին բոլորն անգերազանցելի էին համարում: Նրա երաժշտությունը մոգական էր, նրանում ինչ-որ հիպնոսացնող ուժ կար, և Ագբարը չէր կարողանում հագենալ, չնայած ամեն օր լսում էր նրան:

    Մի երեկո, ուշ, երբ Թանսենը հեռանում էր պալատից, Ագբարն ասաց նրան.

    - Թանսեն, ես քեզ երբեք չեմ ասել, բայց մի միտք բազմիցս գլուխս է եկել: Ես չեմ կարող պատկերացնել, որ ինչ-որ մեկը քեզանից լավ նվագի; դա պարզապես անհավանական է: Բայց, ներիր ինձ... ես մտածում եմ. եթե քո ուսուցիչը կենդանի է, ես կցանկանայի տեսնել նրան, ով քեզ երաժշտություն է սովորեցրել, ում մոտ դու դասընթաց ես անցել: Ո՞վ գիտի, միգուցե քո ուսուցիչն ավելի մեծ երաժիշտ է, չնայած ես չեմ պատկերացնում, թե ինչ-որ մեկը կարող է քեզ գերազանցել:

    Թանսենը պատասխանեց.

    - Իմ ուսուցիչը կենդանի է և, կհավատաք դուք ինձ, թե ոչ, ես ուղղակի փոշի եմ նրա ոտքերի տակ: Ես չեմ էլ կարող մտածել անգամ ինձ համեմատել նրա հետ, - այնքան մեծ է տարբերությունը:

    Ագբարը շատ հուզվեց, նա ասաց.

    - Հրավիրիր նրան պալատ, մենք կընդունենք նրան, կպարգևատրենք, մեծ տոն կսարքենք:

    Թանսենը պատասխանեց.

    - Դժվար է դա, քանի որ նա սանյասին է. նա ապրում է պալատին շատ մոտ՝ Յամունա գետի ափին, մի փոքրիկ տնակում: Նրա անունը Հարիդաս է, և նա երբեք չի երգում, երբեք չի նվագում, եթե դա տեղի չի ունենում ինքնաբուխ. պատվերով նա երբեք չի նվագի: Այնպես որ, դա շատ է դժվար:

    Եթե քեզ իրոք հետաքրքիր է, ապա մեզ հարկ կլինի նստել նրա խրճիթի կողքին վաղ առավոտյան, ժամը երեքին, քանի որ այդ ժամին նա արթնանում և լողանում է գետում, իսկ հետո` ուսուցիչն ունի իմաստության աստվածուհու փոքրիկ արձանը, - նա նվագում է այդ արձանի առջև: Այս ժամին այնտեղ ուրիշ ոչ ոք չկա: Ձեզ անհրաժեշտ է թաքնվել տնակի ետևում, ծառերի մեջ, որովհետև, եթե նա նկատի, որ ինչ-որ մեկը լսում է իրեն, նա ոչ կերգի, ոչ էլ կնվագի իր գործիքների վրա: Նա խենթ է:

    Բայց երբևէ լսե՞ լ եք, որ մեծ ստեղծագործողը խելագար չլինի: Նրանց մեջ կա որոշակի խելագարություն, աշխարհի աչքերին նրանք աննորմալ են:

    Ագբարն այնպիսի անհամբերության մեջ էր ընկել, որ ասաց.

    - Այս գիշեր մենք կգնանք: Մի գնա տուն: Այստեղ քնիր, իսկ ժամը երեքին մենք կլինենք նրա խրճիթի մոտ:

    Կայսրը, մեծագույն կայսրը, - նա կառավարում էր ամբողջ Հնդկաստանը, - գնում էր երաժշտություն լսելու... գողի պե՛ս: Եվ երբ նա լսեց այն, - Թանսենը չհավատաց իր աչքերին. Ագբարի աչքերից հորդեցին արցունքները, ուրախության և էքստազի արցունքները:

    Վերադարձին Ագբարը Տանսենին ասաց.

    - Եթե քո երաժշտությունը մոգություն է, ապա Հարիդասի երաժշտությունը` հրաշք է: Բայց որտեղի՞ց այդպիսի տարբերություն: Մինչև օրս ես կարծում էի, որ անհնար է մտածել անգամ, որ ինչ-որ մեկը քեզանից ավելի մեծ երաժիշտ է: Հիմա մտածում եմ, որ դու անհուսալիորեն հետ ես մնացել: Այդ աղքատ սանյասինը, քո ուսուցիչը, ինչ-որ շատ անորսալի մի բան ունի, և հենց դա կանգնեցրեց իմ մտածողությունը: Ես ամբողջովին մոռացել էի ժամանակի մասին: Ես մոռացել էի, որ մեծ կայսր եմ: Այս մի քանի ակնթարթները մեծագույնն էին իմ կյանքում: Ո՞րն է պատճառը, որ դու չես կարող հասնել այդպիսի բարձունքների:

    Պատասխանն արժե հիշել: Թանսենն ասաց.

    - Ամեն ինչ շատ պարզ է: Ես երգում ու նվագում եմ, որպեսզի քեզանից ինչ-որ բան ստանամ: Ես աղքատ եմ. Իմ մեջ ագահություն կա: Երաժշտությունը ես վաճառում եմ; ես երգում եմ, քանի որ ուզում եմ ինչ-որ բան ստանալ: Նա երգում է, քանի որ ինչ-որ բան ստացել է: Նա կայսր է: Նրա երգը ծնվում է սրտի լիությունից, այլ ոչ թե սոված ագահությունից:

    Նրա երաժշտությունը ծնվում է սիրո առատությունից, առանց որևէ այլ պատճառի; մաքուր ուրախությունից, ինչպես բուրմունքն է բխում ծաղկից: Այն չի վաճառվում, և տարբերությունը հենց սա է:

    Ես հիանալի տեխնիկա ունեմ: Ես սովորել եմ նրա ամբողջ տեխնիկան, իմ տեխնիկայի մեջ թերություններ չկան: Բայց իմ սիրտը դատարկ է: Ինձ անծանոթ է այդ էքստազը, ես չեմ ապրել այդ գոյությունը, աստվածայինն ինձ չի դիպչել:

    Նա լրիվ խենթ է: Նա արբած է աստվածայինով, և երաժշտությունը նրանից դուրս է թափվում առանց որևէ ջանքի, ինքնաբուխ կերպով: Ահա թե ինչու նրան հնարավոր չէ պատվիրել:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  21. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    մարդ եղած վախտ (28.02.2021), Ուլուանա (25.02.2021)

Էջ 5 6-ից ԱռաջինԱռաջին 123456 ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •