User Tag List

Էջ 6 6-ից ԱռաջինԱռաջին ... 23456
Ցույց են տրվում 76 համարից մինչև 78 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 78 հատից

Թեմա: Osho Ошо Օշո...

  1. #76
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    "ՍԻՐԱՀԱՐՎԵԼՈՎ ՄԹԻՆ" գրքից


    Մի անգամ Ալեքսանդր Մակեդոնացուն ասացին, որ մոտակայքում ապրում է մի ինչ-որ արտասովոր թաքնագետ և որ արժի նրան այցելել։ Թաքնագետի անունն է Դիոգենես, նա միշտ մերկ էր և բնակվում էր գյուղի ծայրամասում։
    Ալեքսանդրը գնաց նրան տեսակցելու։ Վաղ առավոտ էր, և թաքնագետը մերկ պառկած էր բաց երկնքի տակ։ Արևը պայծառ շողում էր և նա արևային լոգանք էր ընդունում։ Երբ Ալեքսանդրը կանգնեց նրա կողքին, նրա ստվերն ընկավ Դիոգենեսի վրա։ Ալեքսանդրն ասաց

    - Հավանաբար դու չգիտես, որ ես՝ Ալեքսանդր Մեծն եմ։ Ես եկել եմ քեզ այցելելու։

    Դիոգենեսը բարձր ծիծաղեց և գոչեց իր շանը, որը նստած քր նրա խրճիթում, և ասաց նրան.

    - Եկ և լսիր այս մարդուն, որն ինքն իրեն մե՛ծ է անվանում։ Նույնիսկ շներն ընդունակ չեն այդպես սխալվել։

    Ալեքսանդրը ցնցված էր։ Մարդը, որը նույնիսկ հագուստ չունի, համարձակվում է նման բան ասել Ալեքսանդր Մեծի՞ն։ Նրա ձեռքը ձգվեց դեպի սուրը։
    Դիոգենեսն ասաց.

    - Թող սուրդ իր տեղում մնա, իզուր ուժերդ մի ծախսիր. սրերը՝ նրանց համար են, ովքեր վախենում են մեռնել։ Ես դուրս եմ եկել այն տեղի սահմաններից, որտեղ կարող է մահ պատահել, ես դեն եմ նետել երազները, որոնք մահ են ծնում։ Այդ երազների համար ես արդեն մեռել եմ։ Այժմ ես գտնվում եմ այն տեղում, որի մեջ մահ չկա։ Թող սուրդ պատյանում մնա։ Իզուր ուժերդ մի վատնիր։

    Մի՞թե ինչ-որ մեկը կարող է խոսել Ալեքսանդրի հետ այս կերպ։ Եվ Ալեքսանդրի նման կտրիճը ստիպված է սուրը հետ դնել պատյանի մե՛ջ։ Այդպիսի մարդու առջև ավելորդ բան էր սուրը։ Դիոգենեսի նման մեկի առջև նրանք, ովքեր սրերով են, նման են խաղալիքներով խաղացող երեխաների։
    Ալեքսանդրը հարցրեց.

    - Կարո՞ղ եմ ես քեզ համար ինչ-որ բան անել։

    Դիոգենեսը պատասխանեց.

    - Ի՞նչ կարող ես դու անել։ Ի՞նչ կարող էիր դու անել։ Դու կարող ես անել ընդամենը մեկ բան՝ քիչ կողմ քաշվիր, որովհետև ես արևի լոգանք էի ընդունում, իսկ դու փակում ես արևի լույսը։ Եվ հիշիր. երբեք խոչընդոտ մի եղիր ինչ-որ մեկի արևի լույսի առջև։

    Ալեքսանդրն ասաց.

    - Ես գնամ, բայց առաջին անգամ եմ տեսնում մի մարդու, ում առջև ես ինձ զգում եմ ինչպես այն ուղտը, որն առաջին անգամ սար է տեսել։ Իմ կյանքում ես շատ մարդկանց եմ հանդիպել, մեծամիտ մարդկանց, և ես ստիպեկ եմ նրանց խոնարհվել իմ առջև, բայց քո առջև… Եթե Աստված ինձ նորից կյանք պարգևի, ես կխնդրեմ հաջորդ անգամ ինձ ստեղծել Դիոգենես։

    Դիոգենեսը պատասխանեց.

    - Դու էլ իմ պատմությունը լսիր. եթե Աստված գա ինձ մոտ խոնարհած ձեռքերով, դնի գլուխը ոտքերիս և խնդրի ինձ դառնալ Ալեքսանդր Մեծ, ես կպատասխանեմ, որ ավելի լավ է ինձ ընդհանրապես չարարե՛լ։ Բայց նախքան դու կգնաս, ես ուզում եմ հարցնել քեզ, ու՞ր ես դու այդպես շտապում, այդքան աղմկոտ և այդպիսի մեծ բանակով։

    Երջանիկ դեմքով և փայլքն աչքերի մեջ Ալեքսանդրը պատասխանեց.

    - Դու հարցնում ես ի՞նձ։ Ես գնում եմ Փոքր Ասիան նվաճելու։

    Դիոգենեսը հարցրեց.

    - Իսկ ի՞նչ ես դու անելու հետո։
    - Հետո կնվաճեմ Հնդկաստանը։
    - Իսկ հետո՞։
    - Չինաստանը։
    - Իսկ հետո՞։
    - Հետո ես կնվաճեմ ամբողջ աշխարհը։
    - Այդ դեպքում վերջին հարցը. իսկ ի՞նչ ծրագիր ունես դրանից հետո։
    - Այդքան հեռու ես դեռ չեմ մտածել։ Բայց, քանի որ դու հարցրեցիր, կարծում եմ, որ դրանից հետո ես կհանգստանամ։

    Դիոգենեսը շուռ եկավ դեպի իր շունը հետևյալ խոսքերով.

    - Այս ի՜նչ խելակորույց մարդ է կանգնած այստեղ մեզ մոտ։ Մենք հանգստանում ենք, առանց աշխարհը նվաճելու, իսկ այս մարդն ասում է, որ սկզբից կնվաճի աշխարհը, հետո նոր կհանգստանա։

    Հետո նա ասաց Ալեքսանդրին.

    - Նույնիսկ իմ շունն է հանգստանում, նույնիսկ ես եմ հանգստանում։ Դու ինչ է՝ խելքդ գցե՞լ ես։ Չէ՞ որ վերջիվերջո դու պատրաստվում ես հանգստանալ։

    Ալեքսանդրը պատասխանեց.

    - Իհարկե, ես ցանկանում եմ հանգստանալ։

    Դիոգենեսը շարունակեց.

    - Աշխարհը քո հանգստին չի խանգարում։ Խնդրւմ եմ, մնա մեզ հետ, մեր խրճիթում բավականաչափ տեղ կա։ Այստեղ նույնիսկ ևս երկու մարդ կտեղավորվեին։

    Աղքատի խրճիթը միշտ շատ ավելի մեծ է հարստի պալատից։ Հարստի պալատում դժվար է նունիսկ ինչ-որ մի հոգու տեղավորել։ Նրա պալատը բավական ընդարձակ չէ նույնիսկ մի հոգու համար՝ իրականում, նույնիսկ հենց իր, հարստի։ Իսկ աղքատի խրճիթը հսկայական է։
    Թաքնագետը շարունակեց.

    - Այստեղ շատ տեղ կա, և մենք երկուսով կարող էինք հարմարավետ ապրել։ Խնդրում եմ, մնա մեզ հետ։ Ու՞ր ես դու ճանապարհ ընկել առանց ինչ-որ անհրաժեշտության։ Ի՞նչ ես քեզ համար դժվարություններ սարքում։

    Ալեքսանդրը պատասխանեց.

    - Քո առաջարկը շատ հրապուրիչ է հնչում։ Քո համարձակությունը, քո արժանապատվությունը և այն, ինչ ասում ես, թափանցում են իմ միտքը։ Բայց ես արդեն հաղթահարել եմ ճանապարհի կեսը, ինչպե՞ս կարող եմ հետ դառնալ կես ճանապարհից։ Բայց ես կաշխատեմ շուտով վերադառնալ։

    Դիոգենեսն ասաց.

    - Ինչպես կամենաս։ Բայց ես շատ ճանապարհորդների եմ տեսել, և նրանցից ոչ մեկը հետ չի վերադարձել։

    Վերադարձե՞լ է արդյոք ինչ-որ մեկը սխալ ճանապարհից։ Եվ եթե դուք մտածում եք, որ գիտակից եք, բայց չեք կարող հետ վերադառնալ սխալ ճանապարհից, դա ուղղակի նշանակում է, որ դուք դեռ գիտակից չեք։ Ենթադրեք, որ հենց հիմա մարդն ընկնելու է ջրհորը, նա գնաց սխալ ճանապարհով և նրա առջևում՝ ջրհոր է։ Ջրհորի մասին նա չգիտի։ Եթե ինչ-որ մեկը նրան ասի. "Մի գնա այն կողմ, այնտեղ ջրհոր է", - մի՞թե այդ մարդը կպատասխանի. "Ես արդեն հաղթահարել եմ ճանապարհի կեսը, ինչպե՞ս կարող եմ հետ վերադառնալ"։ Ոչ, նա անմիջապես հետ կվերադառնա։ Եթե ինչ-որ մեկը ոտքը դնում է հողի վրա օձի կողքին, և ինչ-որ մեկն ասում է. "Մի գնա այն կողմ, այնտեղ, մթի մեջ, օձ կա", - մի՞թե սա կասի. "Բայց ես արդեն քայլել եմ դեպի այն կողմը, ինչպե՞ս հիմա հետ վերադառնամ"։

    Դիոգենեսը շարունակեց.

    - Ալեքսանդր, երազանքներն անվերջ են, իսկ մարդու կյանքը՝ կարճ։ Կյանքը մոտենում է ավարտին, իսկ երազանքները երբեք չեն իրականանում։ Դա քո ընտրությունն է։ Բայց երբ էլ դու վերադառնաս, մեր տունը բաց կլինի քեզ համար։ Այս խրճիթում դռներ չկան։ Նույնիսկ եթե մենք քնած լինենք, չանհանգստանաս, համեցիր, հանգստացիր։ Եվ եթե դու նույնիսկ չգտնես ինձ այստեղ… Ոչ մի գրավական չկա՝ այսօր արևը երկնքում է, իսկ վաղը կարող է այնտեղ չլինել, այս խրճիթի վրա սեփականություն մենք չենք ձևակերպել։ Բայց դու կարող ես վերադառնալ եւ մնալ այստեղ։ Խրճիթն այստեղ կլինի։

    Ալեքսանդրն էությունը հասկանալ չկարողացավ։ Իրականում նրանք, ովքեր ապրում են երազների աշխարհում, հայտնվում են մեծ բարդության մեջ, երբ մոտենում են ճշմարտության մարդուն, որովհետև նրանց լեզուները տարբեր են։ Բայց Ալեքսանդրն, ամենայն հավանականությամբ, ցնցված էր։
    Հնդկաստանից վերադառնալիս նա մեռավ ինչ-որ տեղ ճանապարհին, տուն վերադառնալ նա չկարողացավ։ Կույր ճամփորդությունները երբեք հաջողությամբ չեն ավարտվում, մարդեու կյանքը մոտենում է ավարտին։ Եվ ճշմարտությունն այն է, որ բազում կյանքերի ընթացքում մենք ճամփորդել ենք կուրորեն, մենք մահացել ենք նորից ու նորից, իսկ հետո նորից սկսել ենք հետապնդել չիրականացված երազանքները։
    Եթե մարդ գիտենար, թե ինչով է զբաղվել անցյալ կյանքերում, ներկա կյանքն ամբողջովին կանգ կառներ, որովհետև նախկինում նա ճիշտ նույնն է արել, նույն հիմարությունները։ Նույն թշնամությունը, նույն մտերմությունը, նույն վազքը հարստության հետևից, փառքի հետևից, կարգավիճակի… Ոչ ոք չգիտի, թե ամեն մարդ քանի անգամ է անցել մահվան միջով։ Այդ պատճառով բնությունը կարգավորել է այնպես, որպեսզի դուք մոռանաք ձեր անցյալ կյանքերը, որպեսզի կարողանաք մասնակցել գործերի նույն շրջապտույտում, որով շարժվել եք բազմաթիվ անգամներ։ Եթե դուք իմանաք, որ այդ ամենն արել եք արդեն շատ անգամներ, ամեն ինչ կատարելապես անիմաստ կդառնա։
    Ալեքսանդր Մեծը մահացավ։
    եվ նույն օրը մահացավ նաև Դիոգենեսը։ Եվ կատարվեց անհավատալին… Նրանց մահից հետո մի պատմություն հայտնի դարձավ Հունաստանում։ Պատմությունն այն մասին, որ մի սովորական մարդ, թաքնագետ, շատ բան ասաց Ալեքսանդրին, արդեն տարածվեց Հունաստանում, իսկ հետո նրանք մահացան նույն օրը։ Նրանց մահից հետո ինչ-որ մեկը տարածեց մի այլ պատմություն, իբր նրանք հանդիպեցին դրախտի դարպասների մոտ…



    Շարունակելի
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  2. #77
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Դարպասի առջև Ալեքսանդրը Դիոգենեսի առջև էր կանգնել, քանի որ մեռել էր մեկ ժամ ավելի շուտ։ Իր հերթին սպասելիս, նա բարձր ծիծաղ լսեց։ Նրա սիրտը թպրտաց։ Նրան ծանոթ էր այդ ծիծաղը, դա այն մարդու՝ Դիոգենեսի ծիծա՛ղն էր։
    Դիոգենեսից բացի, ոչ ոք այդպես ծիծաղել չէր կարող։ Իրականում մեր ծիծաղը՝ իսկական չէ։ Անընդհատ տառապանքների և լացի մեջ գտնվող մարդու ծիծաղը, անշուշտ, պետք է կեղծ լինի։ Մակերեսին ծիծաղ է, իսկ խորքում՝ արցունքներ։ Նույնիսկ ծիծաղին արցունքներ են խառնված։ Նրա ծիծաղը միշտ կեղծ է։ Միայն նա, ում ծիծաղը թափանցել էր Ալեքսանդրի էության մեջ, կարող է ծիծաղել իսկապես։
    երբ մեկը, ում սիրտը լիքն է տառապանքով, փորձում է ծիծաղել մակերեսին, նա ընդամենը ջանք է գործադրում, նա ուղղակի ջանում է մոռանալ իր վիշտը։
    Ծիծաղը պատկանում է այնպիսի մարդկանց, ինչպիսին է Դիոգոնեսը։ Ալեքսանդրը դողաց։ Եվ նա զգաց, որ այդ օրն իրեն անախորժություններ են սպասվում։ Իրենց վերջին հանդիպման ժամանակ Ալեքսանդրը հագնված էր որպես կայսր, իսկ Դիոգենեսը մերկ էր։ Այսօր իրավիճակն այլ էր՝ Ալեքսանդրը նույնպես մերկ էր։ Նրանք երկուսն էլ մերկ էին։ Դիոգենեսը միշտ մերկ էր եղել, այնպես որ այժմ նույնպես չէր ամաչում իր մերկությունից։ Ալեքսանդրը հետ նայեց և նույնպես ծիծաղեց, որպեսզի թաքցնի իր շփոթմունքը։
    Դիոգենեսն ասաց.

    - Վե՛րջ տուր ծիծաղիդ։ Դա կեղծ ծիծաղ է։ Ամբողջ կյանքդ դու զբաղված էիր կեղծ բաներով, և նույնիսկ հետմահու էլ քո ծիծաղը կեղծ է։ Վե՛րջ տուր։

    Ալեքսանդրը շատ էր անհանգիստ։ Նա ասաց.

    - Ես երջանիկ եմ, որ նորից հանդիպեցի քեզ։ Ինչ հրաշալի է դա։ Հազվադեպ բան է, որ կայսրը հետմահու հանդիպի մերկ ֆակիրին Ադամանդե Դարպասների առջև։ Հավանաբար, նման բան տեղի է ունենում առաջին անգամ։

    Դիոգենեսը պատասխանեց.

    - Դու ճիշտ ես։ Բայց դու սխալվում ես այն բանի վերաբերյալ, թե ով է այստեղ կայսրը, իսկ ով՝ աղքատը։ Ներկա իրավիճակում կայսրը կանգնած է հետևում, իսկ աղքատը՝ առջևում։ Դու եկար այստեղ, ամեն ինչ կորցնելուց հետո։ Ամենը, ինչ դու ցանկանում էիր, նվաճում էր ընդամենը երազի մեջ։ Իսկ ես այստեղ եմ եկել լիակատար իրականացումից հետո, քանզի դադարել եմ երազել և գտել եմ այն, ինչե երազից սահմաններից այն կողմ է գտնվում։

    - - - - - - -

    Մեր ամբողջ վազքը պատկանում է երազների աշխարհին։ Հասնելով աղմկոտ փառքի և բարձր կարգավիճակի, մարդ ի՞նչ կշահի։ Ի՞նչ տեղի կունենա։ Ի՞նչ իմաստ կա նրանում, եթե մի քանի մարդ խոնարհվում են ձեր առջև, մեծարում և հարգում են ձեզ։ Ոչինչ տեղի չի ունենա։ Իսկ մի ինչ-որ կարևոր բան, ինչը կարող է տեղի ունենալ շնորհիվ ներքին որոնումների, հետաձգվում է կատաղի վազքի պատճառով։
    Երբ մարդիկ գալիս են ինձ մոտ, նրանք տրտնջում են. «Այն, ինչ դու ասում ես, ճիշտ է, բայց մենք ազատ ժամանակ չունենք։ Որտեղի՞ց ժամանակ գտնենք ներդիտարկումների համար։ Որտեղի՞ց ժամանակ գտնենք ճշմարտության որոնումների համար։ Որտեղի՞ց այն գտնենք»։ Նրանց ժամանակը կուլ են տալիս նրանց երազանքները։ Նրանք ասում են. «Որտեղի՞ց ժամանակ գտնենք ճշմարտության համար»։
    Ի՜նչ տարօրինակ և անհավանական պնդում է։ Երազներն այնքան ամուր են տիրել նրանց մտքին, որ հրամայում են ժամանակի և ոչ մի ակնթարթ չառանձնացնել։ Իսկ ինչու՞ են երազները գործում այդ կերպ։ Որովհետև եթե ձեր կյանք ներթափանցի ճշմարտության գոնե մեկ շող, այդժամ ոչ միայն երազանքը, այդժամ ողջ անրջող միտքը կանհետանա։
    Այն հօդս կցնդի։ Այդ պատճառով մի փոքր հնարավորություն անգամ մի տվեք նրան։ Շարունակեք զբաղեցնել ձեզ մրցավազքով, շարունակեք փախչել։ Մի մրցավազքը չավարտած, սկսեք մյուսը։ Միտքն ասում է. «Նախքան մի երազը կանցնի, արթնացրու ևս մեկ երազ»։ Չէ՞ որ եթե ճշմարտության գոնե մեկ շող թափանցի երկու երազների միջև, կփոխվի ամեն ինչ։ Ամեն ինչ կփոխակերպվի։ Կարևոր չէ, թե որքան խորն են ձեր երազները՝ արթնացման նույնիսկ թեթևակի ցնցումն էլ չի կարող նրանց փրկել։
    Այդ պատճառով այսօր, այս երրորդ հանդիպման ժամանակ, ես ցանկանում եմ ձեզ ասել. Եթե դուք ցանկանում եք շարժվել ներս դեպի ճշմարտություն, սկզբում ձեզ պետք է ընդունել, որ ձեր երազները՝ երազ են։ Եվ դուք ստիպված կլինեք հարցնել ձեզ. սնուցու՞մ եք դուք արդյոք ձեր երազներին։ Դուք ստիպված կլինեք փնտրել ներսում, որպեսզի համոզվեք, սնուցու՞մ եք դուք արդյոք ձեր երազների արմատները։ Ուժեղացնու՞մ եք դուք արդյոք ձեր երազները։ Ապրու՞մ եք արդյոք երազների մեջ հանուն երազների։ Դուք ստիպված կլինեք տալ ձեզ այդ հարցերը։ Եթե ձեր որոնումն ընթանում է ճշմարիտ ուղղությամբ, միտքը գալիս է ըմբռնման և գիտակցությունը սկսում է սահմանազատել երազը։ Այն պահին, երբ գալիս է գիտակցումը, որ երազը՝ երազ է, - մրցավազքն ավարտվում է։
    Որպեսզի տարրալուծվեք երազների մեջ, դուք պետք է գտնվեք պատրանքի մեջ, որ նրանք իրական են։ Իրականում երազներն այնքան թույլ են, որ ձեր վրա գերիշխել չեն կարող, եթե միայն չձևանան իրականություն։ Եթե դուք ցանկանում եք, որ դիմակահանդեսը վարի սուտը, նա պետք է ճշմարտության հագուստը հագնի։ Եթե նույնիսկ անազնվությունն է ցանկանում գերիշխել շուկայում, նա պետք է կախի ցուցանակ. «Մեր քաղաքականությունն է՝ ազնվությունը»։ Եթե նույնիսկ ցանկանում եք վաճառել կեղծ կարագ, ձեզ անհրաժեշտ է իսկական կարագի՛ խանութ բացել։
    Երազները, սուտը և ողջ անկարևորը՝ այնքան թույլ են, այնքան անզոր են, որ միշտ ստիպված են փոխ առնել ճշմարտության ոտքերը։

    Ես լսել եմ մի պատմություն…
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  3. #78
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    "ՈւՍՈւՑՉԻ ՈՏՔԵՐԻ ՄՈՏ" գրքից



    Նա մեծահարուստի որդի էր և ապրում էր չլսված շքեղության մեջ, բայց հետո հագեցավ այդ ամենից: Եվ ահա, մի օր, երբ նա լսեց Բուդդային, աշակերտության մասին մտքից նրա սիրտը թրթռաց:

    Այնուամենայնիվ, դա ընդամենը ցնորամտություն էր: Երբ մարդիկ սիրահարվում են, սիրահարվում են նաև Ուսուցչին, սակայն մեղրամիսը հետո անցնում է: Ուստի երեք-չորս օր հետո, երբ մեղրամիսն անցավ, երիտասարդը սկսեց մտածել, թե որքան հիմար է նա վարվել։ Ի՞նչ։ Մինչ օրս նա ապրում էր հարմարավետության, շքեղության մեջ, շրջապատված գեղեցիկ կանանցով, հարստությամբ՝ ամենով, - իսկ հիմա նա պարզապես մուրացկան է, դատապարտված մուրալ ուտելիքի և կացարանի մասին։ Գիշերը Բուդդայի շուրջ մինչև տասը հազար վանականներ էին հավաքվում։ Մարդիկ քնում էին որտեղ պատահի և այնպիսի աղմուկ էր, որ նա չէր կարողանում քնել ամբողջ գիշերը՝ չէ՞ որ նրան երբեք չէր վիճակվել քնել մարդկանց այդպիսի բազմության մեջ:

    Նա երիտասարդ էր, և, հետևաբար ստացավ ամենահեռավոր տեղը, իսկ ծերերն ավելի լավ տեղերում էին տեղավորվում։

    Չորրորդ գիշերը նա արդեն լրիվ կորցրել էր ինքնատիրապետումը և մտածեց. «Ահա, կգա առավոտը, և ես կասեմ Բուդդային. այս ամենն ինձ համար չէ: Ես անկարող եմ քնել. մոծակներն այնքան շատ են այստեղ, տեղ չկա, և հետո մարդիկ այս բոլոր, մեկ գալիս են, մեկ գնում…»

    Հաջորդ առավոտ նա մոտեցավ Բուդդային: Բուդդան նայեց նրան և հարցրեց. «Դե ինչ, նորից մոծակնե՞րը»: «Ի՞նչ է նշանակում «նորից»», - հարցրեց երիտասարդը։
    «Քո անցյալ կյանքում դու նույնպես չէիր կարողանում ներդիտարկել մոծակների պատճառով: Այդ չնչին արարածների պատճառով...», - ասաց Բուդդան։
    Երիտասարդը ցնցված էր. Նա փակեց աչքերը և նրա առաջ հառնաց այդ տեսարանը՝ նա տեղափոխվել էր իր անցյալ կյանք։ Նա տեսավ իրեն-վանականին, իսկ մոծակները չափազանց աներես էին, ներդիտարկողների այդ վաղեմի թշնամիները, - և այդ պատճառով նա դադարեց ներդիտարկել։
    Երիտասարդը բացեց իր աչքերը, խոնարհվեց Բուդդային և ասաց. «Ոչ, այլևս ո՛չ: Այս անգամ ես չեմ ընկրկի»:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

Էջ 6 6-ից ԱռաջինԱռաջին ... 23456

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •