User Tag List

Էջ 3 6-ից ԱռաջինԱռաջին 123456 ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 31 համարից մինչև 45 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 78 հատից

Թեմա: Osho Ошо Օշո...

  1. #31
    Exterminate Rhayader-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    20.09.2006
    Հասցե
    Մակոնդո
    Տարիք
    37
    Գրառումներ
    6,277
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Գիտա Մեհտայի «Carma Cola: Marketing the Mystic East» գիրքն էի կարդում, շատ հետաքրքիր նկատողություններ է անում Օշոյի մասին: Գիրքը խորհուրդ եմ տալիս բոլորին, որոնք պատրաստվում են արևելյան որևէ ավանդույթ կամ պրակտիկա ուսումնասիրել, չօգտվելով սկզբնաղբյուրներից
    "Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"

    Voice of the Nightingale - իմ բլոգը

  2. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Sambitbaba (26.11.2014)

  3. #32
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Օշո,
    Ինչու՞ մարդիկ դիմավորում են ամեն նորը մեծ դժկամությամբ և վախով, փոխարենն ուրախանալու դրան։



    Նորը ձեր ներսում չի, որ ծնվում է, այն գալիս է անդրսահմանից։ Այն ձեր մասնիկը չէ։ Նորի գալու հետ մեկտեղ ձեր անցյալը բախտախաղի է դրվում։ Նորը ոչ մի կերպ կապված չէ ձեր հետ, այստեղից էլ վախը։ Դուք ապրում էիք որոշակի կերպով, մտածում էիք որոշակիորեն, ստեղծել էիք ձեր հավատամքների վրա հիմնված հարմարավետ գոյատևություն։ Եվ հանկարծ մի ինչ-որ նոր բան թակում է ձեր դուռը։ Այժմ կյանքի ձեր համար սովորական դարձած մոդելը քարուքանդ է լինելու։ Եթե թույլ տաք նորին ներս մտնել, դուք այլևս երբեք նախկինը չեք լինի, նորն ամբողջովին կփոխի ձեզ։

    Դա վտանգավոր է։ Երբեք չգիտես, թե նորի հետ հանդիպումն ինչով է վերջանալու։ Հինը սովորական և հեշտճանաչելի է; դուք նրա հետ այնքան երկար եք ապրել, որ այն ձեզ հարազատ է դարձել։ Իսկ նորի մասին ձեզ ոչինչ հայտնի չէ։ Այն կարող է ընկեր լինել, իսկ կարող է նաև թշնամի՝ ով գիտի։ Եվ ոչ մի միջոց չկա իմանալ նրա մասին ինչ-որ բան։ Միակ միջոցը նրա մասին իմանալ՝ թույլ տալ նրան տեղի ունենալ; այստեղից էլ ամբողջ տագնապն ու վախը։

    Եվ նմանապես դուք չեք կարող բացասել նրան, քանզի հինը մինչև օրս ձեզ չի տվել այն, ինչ փնտրում եք։ Հինը խոստացել է շատ բան, բայց խոստումներն ի կատար չեն ածվել։ Հինը ճանաչելի է, բայց խղճուկ։ Նորը կարող է անսովոր լինել ձեր համար, բայց կա հավանականություն, որ ձեզ վայելություն կբերի։ Եվ այսպես, դուք չեք կարող ոչ հրաժարվել նրանից, ոչ ընդունել այն։ Դուք տատանվում եք, դողում եք վախից, ձեր ներսում ուժեղ ցավ է առաջանում։ Այդ ամենը բնական է, դրանում սխալ ոչինչ չկա։ Այդպես եղել է միշտ, և միշտ այդպես կլինի։

    Փորձեք հասկանալ նորի անհրաժեշտությունը։ Այս աշխարհում յուրաքանչյուրը նոր բան է ուզում, քանի որ ոչ ոք բավարարված չէ հնով։ Ոչ ոք չի կարող բավարարված լինել հնով, որովհետև, ինչ էլ որ այն լինի, նրա մասին ամեն ինչ դուք գիտեք։ Երբևիցէ լինելով ճանաչված, այն ամբողջ ժամանակ կրկնվում է; լինելով երբևիցէ ճանաչված, այն դառնում է տաղտկալի, միապաղաղ։ Դուք ցանկանում եք ազատվել հնից, դուք փորձություններ, արկածներ եք տենչում։ Դուք ցանկանում եք նորը դառնալ, բայց, չնայած դրան, բավական է նորը թակի դուռը, դուք հետ եք նահանջում, փախչում եք նրանից, թաքնվելով հնի պաշտպանության ներքո։ Ահա թե որն է երկընտրանքը։

    Ինչպե՞ս մենք նորը դառնանք։ Չէ՞ որ ամեն մեկը ցանկանում է նորը դառնալ։ Դրա համար խիզախություն է պետք, և ոչ հասարակ, այլ արտակարգ խիզախություն։ Բայց աշխարհը լիքն է վախկոտներով, այդ պատճառով մարդիկ դադարել են աճել։ Ինչպե՞ս դուք կարող եք աճել, եթե վախկոտ եք։ Ամեն նոր հնարավորության դեպքում, գոցելով վախից աչքերդ, դուք հետ եք նահանջում։ Ինչպե՞ս ուրեմն կարող եք աճել։ Ինչպե՞ս կարող եք լինել։ Դուք ուղղակի ձևանում եք, թե կաք։ Իսկ քանի որ չեք կարող աճել, դուք պետք է դրան փոխարինող մի բան գտնեք։ Դուք չեք կարող աճել, բայց կարող է աճել ձեր բանկային հաշիվը՝ դա փոխարինում է։ Դրա համար խիզախություն պետք չէ, այդպիսի փոխարինումն ամբողջովին համաձայնեցված է ձեր վախկոտության հետ։ Եվ ձեր բանկային հաշիվը շարունակում է աճել, իսկ դուք կարծում եք, թե այդ դուք եք աճում։ Դուք ավելի պատկառելի եք դառնում։ Ձեր համբավն ու փառքը շարունակում են աճել, և դուք մտածում եք, թե դու՞ք եք աճում։ Դուք ուղղակի մոլորեցնում եք ձեզ։ Ռեր համբավը՝ դուք չեք, և ձեր փառքն էլ՝ դուք չեք։ Ձեր բանկային հաշիվը ձեր էությունը չէ։ Բայց բավական է մտածեք ձեր էության մասին, և անմիջապես սկսում եք դողալ վախից։ Սակայն, եթե ցանկանում եք աճել, պետք է մի կողմ նետեք ձեր ամբողջ վախը։

    Ինչպե՞ս նորը դառնանք։ Մենք ինքնստինքյան նորը չենք դառնում։ Նորը կողքից է գալիս, ասենք, Աստծոց։ Նորը գալիս է գոյից։ Միտքը միշտ հին է։ Միտքը չի կարող նոր լինել, քանզի այն իր մեջ անցյալն է կուտակում։ Նորը դրսից է գալիս; այն աստվածային նվեր է։ Այն գալիս է անդրսահմանայինից և անդրսահմանայինին է պատկանում։

    Անհայտ և անճանաչելի անդրսահմանայինը ձեր ներսը թափանցելու հնարավորություն ունի։ Այն դեպի ձեզ մուտք ունի, որովհետև դուք երբեք կտրված ու մեկուսացված չեք եղել նրանից; դուք կղզի չեք։ Դուք կարող էիք մոռանալ անդրսահմանայինի մասին, բայց անդրսահմանայինը ձեզ չի մոռացել։ Երեխան կարող է մոռանալ մոր մասին, բայց մայրը երեխային երբեք չի մոռանում։ Ամբողջի մասը կարող է մտածել. “Ես առանձին եմ”, բայց ամբողջը գիտի, որ մասն իրենից առանձին չի։ Ամբողջը մուտք ունի դեպի դուք։ Այն անընդմեջ շփման մեջ է ձեր հետ։ Ահա թե ինչու նորը շարունակում է գալ, չնայած դուք նրան նույնիսկ չեք էլ ընդունում։ Այն գալիս է ամեն առավոտ և ամեն երեկո։ Այն գալիս է հազար ու մի ձևով։ Եթե ունեք աչքեր, ուրեմն կտեսնեք, որ այն գալիս է դեպի ձեզ անդադար։

    Գոյատևությունն անդադար հորդում է ձեր վրա, բայց դուք զնդանված եք ձեր անցյալի մեջ։ Դուք այնտեղ ասես գերեզմանում լինեք։ Դուք անզգա եք դարձել։ Ձեր վախկոտության պատճառով դուք կորցրել եք ձեր զգայունակությունը։ Լինել զգայունակ՝ նշանակում է անընդհատ զգալ նորը, ապրել քեզ վրա նրա թրթիռները, կրքոտ ցանկանալ այն։ Եվ այդ ժամանակ ծնվում է արկածի ծարավը, և դուք սկսում եք շարժվել դեպի անհայտը, պատկերացում չունենալով անգամ, թե ուր եք գնում։

    Միտքը համարում է, թե դա խելագարություն է։ Միտքը համարում է, որ աննպատակահարմար է հինը լքելը։ Բայց աստվածայինը միշտ նոր է և միշտ գտնվում է ներկայում։ Ահա թե ինչու Աստծո հանդեպ մենք անցյալ կամ ապագա ժամանակը չենք կիրառում։ Չենք կարող ասել. “Աստված կար” կամ “Աստված կլինի”։ Նա միշտ թարմ է, անարատ։ Եվ նա մուտք ունի մեր մեջ։

    Հիշեք, ձեր կյանք մտնող ամեն նոր բան՝ աստվածայինի ուղերձ է։ Եթե դուք ընդունում եք այն, ուրեմն՝ հոգևոր եք։ Եթե մերժում եք, ուրեմն հոգևոր չեք։ Մարդուն պետք է փոքր ինչ ևս չլարվել այդ նորն ընդունելու համար, փոքր ինչ ևս բացվել, որպեսզի թույլ տա նորին մտնել իր մեջ։ Զիջեք ճանապարհն աստվածայինին, թույլ տվեք նրան մտնել ձեր մեջ։

    Աղոթքի կամ խորհրդածման ամբողջ իմաստը հենց դրանում է՝ դուք բացվում եք, դուք ասում եք “այո”, դուք ասում եք. “Ներս մտիր”։ Դուք ասում եք. “Ես երկար եմ սպասել, և երախտապարտ եմ քեզ, որ եկար”։ Միշտ ընդունեք նորը մեծագույն ուրախությամբ։ Նույնիսկ եթե նորն անհանգստություն է ձեզ պատճառում, միևնույն է, պետք է ընդունել նրան։ Եթե նույնիսկ նորը ձեզ ինչ-որ սխալի է տանում, պետք է այն ընդունել, որովհետև սխալների վրա մենք սովորում ենք և հաղթահարելով դժվարությունները, աճում ենք։ Նորը միշտ դժվարություններ է բերելու։ Հինը ոչ մի դժվարություն չի բերում՝ ահա թե ինչու եք դուք այն ընտրում։ Այն սփոփանք է ձեր համար, թաքստոց։

    Միայն խորինս և համապարփակ ընդունված նորն է ի վիճակի փոխակերպել ձեզ։ Դուք չեք կարող ստիպել նորին ձեր կյանքը մտնել; նորն ինքնիրեն է գալիս։ Դուք կարող եք կամ ընդունել նրան, կամ մերժել։ Եթե մերժում եք, դուք մնում եք ինչպես քար՝ փակ և մեռած։ Եթե ընդունում եք նրան, դառնում եք ծաղիկ, սկսում եք բացվել… և երբ բացվեք՝ դա ձեր համար տոն կլինի։

    Միայն նորն ընդունելը կարող է փոխակերպել ձեզ, այլ ճանապարհ չկա։ Բայց հիշեք, դա ընդհանուր ոչինչ չունի ոչ ձեր, ոչ էլ ձեր ճիգերի հետ։ Բայց ոչինչ չանել՝ չի նշանակում ընդհանրապես դադարել գործել; դա նշանակում է գործել առանց անցյալից եկող ցուցմունքի կամ խթանի։ Նորի հետազոտումը չի կարող հասարակ հետազոտություն լինել, քանզի հետազոտության օբյեկտն է նորը։ Ինչպե՞ս կարող եք այն հետազոտել։ Դուք նրա մասին ոչինչ չգիտեք, երբեք նրա հետ չեք հանդիպել։ Նորի հետազոտությունը պետք է բաց հետազոտություն լինի։ Ձեզ ոչինչ հայտնի չէ նրա մասին։ Պատք է սկսել անգիտության վիճակից և շարժվել անմեղորեն, ինչպես իր առջև բացվող հնարավորություններից հուզմունք ապրող երեխան՝ և այդ հնարավորություններն անսահման են։

    Նորը ստեղծելու համար դուք ոչինչ անել չեք կարող. ինչ էլ անեք, ամեն ինչ հին կլինի, ամեն ինչ կլինի անցյալից։ Բայց դա չի նշանակում, որ դուք պետք է դադարեք գործել։ Ոչ, դա նշանակում է գործել, չունենալով ոչ ցուցմունք, ոչ ազդակ անցյալից: Գործեք, չունենալով ցուցմունք և ազդակ անցյալից, - և դա կնշանակի, որ դուք գործում եք մեդիտատիվ կերպով: Գործեք ինքնակայորեն: Որոշումը թող ընդունի ձեր ներկա պահը:

    Դուք չեք պարտադրում ձեր որոշումը, քանզի այդ դեպքում դա կլինի որոշում անցյալից, և այն քարուքանդ կանի նորը: Դուք ուղղակի գործում եք տվյալ պահին ինչպես երեխա: Բացարձակապես հրաժարվեք ձեզանից հանուն ներկա պահի՝ և ամեն օր նոր հայտնաբերություններ կանեք, կլցվեք նոր լույսով, նոր խորաթափանցությամբ: Եվ այդ նոր ունակությունները կսկսեն ձեզ փոխել: Մի անգամ, հանկարծ, դուք կտեսնեք, որ ամեն նոր պահի դուք նոր եք: Հինն այլևս չի կառչում ձեզանից: Եվ դուք, եղյամի կաթիլի պես, թարմ և պատանի եք:

    Հիշեք. բուդդան ապրում է պահից պահ: Դա նման է օվկիանոսում հսկայական ալիքի հայտնվելուն: Այն բարձրանում է, հույսերով ու երազանքներով, ապրելով մեծագույն ուրախություն և պարելով, որպեսզի դիպչի աստղերին: Խաղալով ինչ-որ ժամանակ, այն անհետանում է: Հետո նորից է բարձրանում, որպեսզի ևս մեկ պահ ապրի: Նորից կատարում է իր պարը և նորից անհետանում է: Այդպես արտահայտվում է աստվածայինը… հատնվում է, անհետանում է, հայտնվում է և նորից անհետանում է: Այդպիսին է բուդդայի գիտակցությունը: Ամեն պահի այն հայտնվում է, որոշակի կերպով արձագանքում է ձեր մեջ, և ահա արդեն չկա: Հետո նորից հայտնվում և անհետանում է:

    Երկու պահերի մեջ կա տարածություն; այդ տարածության մեջ բուդդան անհետանում է: Ես ձեզ մի խոսք եմ ասում և՝ անհետանում եմ: Հետո մի ուրիշ խոսք եմ ասում՝ և նորից այստեղ եմ… Իսկ հետո նորից անհետանում եմ: Ես արձագանքում եմ ձեր մեջ, և նորից ես չկամ: Հետո նորից արձագանք, և նորից չկամ: Այդ ինտերվալները, այդ դատարկությունները ձեզ թույլ են տալիս բացարձակ թարմ մնալ, քանզի միայն մահն է ընդունակ ձեզ կատարելապես կենդանի դարձնել:

    Մի անգամ դուք կմեռնեք՝ յոթանասուն տարի հետո: Այդ յոթանասուն տարիների ընթացքում դուք, բնականաբար, ահագին աղբ կկուտակեք: Բուդդան մահանում է ամեն պահ, այդ պատճառով նրա մեջ ոչ մի աղբ չի կուտակվում, ընդհանրապես ոչինչ չի կուտակվում, և ոչինչ նրա սեփականությունը չի դառնում: Ահա թե ինչու Բուդդան ասում է, որ նախանշաններին տիրելը՝ խաբեություն է, այնպես ինչպես յուրաքանչյուր տիրում` կապված է անցյալի հետ: Չտիրել նախանշանների՝ նշանակում է բուդդա լինել:

    Մտամուխ եղեք միայն. ձեր կյանքի ամեն պահ ծագում է ձեր շնչառության հետ մեկտեղ: Դուք շնչում եք, արտաշանչում եք: Նորից եք շնչում և նորից արտաշնչում եք: Ամենը ներշնչումը` կյանք է, իսկ ամեն արտաշնչում` մահ: Դուք ծնվում եք ամեն ներշնչման և մահանում եք ամեն արտաշնչման հետ: Թույլ տվեք ձեր ամեն պահին կյանք և մահ լինել: Այդ ժամանակ դուք միշտ նոր կլինեք:

    Բայց այդ նորն ընդհանուր ոչինչ չունի ձեր անցյալլի հետ, ձեր ցանկությունների, ծրագրերի և մղումների հետ: Այն ինքնակայորեն է գործում: Այն ռեակցիա չէ ինչ-որ բանի, այն ուղղակի արձագանք է գտնում ձեր մեջ: Ամենն, ինչ դուք մտածում եք, ապավինելով անցյալի վրա, հին է, այդ պատճառով, եթե ելնեք միայն ձեր փորձից, նոր ոչինչ ստեղծել չեք կարողանա: Նորը զգալու համար անհրաժեշտ է վերջ դնել հնին, կտրել կապդ անցյալի հետ, ինքդ քեզ հետ: Դա ամենն է, ինչ մենք կարող ենք անել: Բայց դա իրոք ամենն է, դա` ամենն է: Հնի հեռանալուց հետո նորը կարող է գալ, իսկ կարող է նաև չգալ: Դա նշանակություն չունի: Նորը ցանկնալն ինքը` արդեն հին ցանկություն է: Նույնիսկ հարցը նորի մասին` հին ցանկություն է:

    Բուդդային նորը չի հետաքրքրում: Նրա մեջ “Սա պետք է ահա այսպես լինի” տիպի ոչ մի ցանկություն չկա: Երբ կա ցանկություն, դուք կսկսեք հարմարեցնել այն մի ինչ-որ գաղափարի հետ, կսկսեք խաբել ինքներդ ձեզ: Ընդունեք կյանքն առանց որևէ ցանկության: Ընդունեք կյանքն առանց պայմանների: Ընդունեք կյանքն այնպիսին, ինչպիսին այն կա` յաթհա բհութամ *, - և անընդհատ կփոխվեք, անընդհատ կերիտասարդանաք:



    - - - - - - - - - -
    *բառացիորեն` իրականություն: Յաթհա-բհութա-նյանա-դասսանա – իմաստություն է, որը ծագում է, երբ սկսում ես տեսնել իրականությունն այնպիսին, ինչպիսին այն կա:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  4. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Baltazar (12.02.2015)

  5. #33
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Դա է վերածննդի իսկական իմաստը: Եթե հասկանում եք դա, հիշողությունից, ձեր հոգեբանական հիշողությունից ազատ կլինեք: Հիշողությունը` մեռած բան է: Հիշողությունը ճշմարտությու չէ և լինել այն երբեք չի կարող, քանի որ ճշմարտությունը միշտ կենդանի է, այն ինքը կյանքն է: Հիշողությունն անըդհատ վերադառնում է նրան, ինչն այլևս չկա: Այն ստիպում է մեզ ապրել ցնորական աշխարհում, որի մեջ մենք ամփոփված ենք և որը մեր բանտն է: Իրականում, մենք էլ հենց այդ աշխարհն ենք։ Հիշողությունը ստեղծում է պրոբլեմների մի ամբողջություն և անվանում է այն “ես” կամ “էգո”։ Եվ բնականաբար, այդ կեղծ էությունն ամբողջ ժամանակ վախենում է մահից: Ահա թե ինչու եք դու վախենում նորից։

    Այդ “եսն” է վախենում, այլ ոչ թե ձեր իսկական էությունը։ Էությունը վախ չունի, բայց ունի վախ էգոն, որովհետև էգոն շատ է վախենում մեռնել։ Այն արհեստական է, անցողիկ և կազմված է պատահական ֆրագմենտներից։ Ցանկացած պահի այն կարող է մասնատվել։ Եվ երբ ձեր մեջ նորն է մտնում, էգոն սկսում է վախենալ։ Էգոն վախենում է, քանզի կարող է զոհվել։ Ինչ-որ կերպ նրան հաջողվում է պահպանել իրեն, բայց ահա գալիս է նորը և կարող է ամբողջովին քարուքանդ անել ձեր էգոն։ Ահա թե ինչու դուք չեք ընդունում նորն ուրախությամբ։ Էգոն չի կարող ուրախությամբ ընդունել իր մահը։ Ինչպե՞ս նա կարող է սեփական մահն ուրախությամբ ընդունել։

    Քանի դեռ չեք հասկացել, որ դուք ձեր էգոն չեք, չեք սովորի ընդունել նորը։ Հենց տեսնեք, որ էգոն` ձեր հիշողությունն է անցյալի մասին և ուրիշ ոչինչ, որ դուք` ձեր հիշողությունը չեք, որ հիշողությունը` բիոհամակարգչի պես մի բան է, որ դա մեքենա է, մեխանիզմ, պրագմատիկ ինչ-որ բան… Իսկ դուք գտնվում եք դրա սահամաններից դուրս… Դուք` գիտակցություն եք, այլ ոչ թե հիշողություն։ Հիշողությունն ամփոփված է գիտակցության մեջ, իսկ դուք գիտակցությունն ինքն եք։

    Օրինակ, դուք տեսնում եք, որ ինչ-որ մեկն անցնում է ճանապարհով։ Դուք ճանաչում եք նրա դեմքը, բայց չեք կարող անունը հիշել։ Եթե լինեիք հիշողություն, իհարկե, անունն էլ կհիշեիք։ Բայց դուք ասում եք. “Ես ճանաչում եմ դեմքը, բայց անունը չեմ հիշում”։ Հետո մտնում եք ձեր հիշողությունն ու սկսում եք փորփրել այն, և հանկարծ անունը դուրս է գալիս մակերես և դուք ասում եք. “Այո, սա նրա անունն է”։ Հիշողությունը` ձեր գրառումներն են։ Դուք նա եք, որ կարդում է իր գրառումները, բայց դուք ինքը հիշողությունը չեք։

    Բավական հաճախ պատահում է, որ դուք, հիշելով ինչ-որ բան, չափազանց ուժեղ եք լարվում։ Եվ չեք կարողանում վերհիշել այդ, քանի որ հենց լարումը, հենց ուժ ներդնելը թույլ չի տալիս հիշողությանը ազատ արձակել անհրաժեշտ ինֆորմացիան։ Դուք ամեն կերպ ջանում եք վերհիշել ինչ-որ մեկի անունը, իսկ այն ոչ մի կերպ չի վերհիշվում, նույնիսկ եթե, ինչպես դուք եք ասում, պտտվում է ձեր լեզվի ծայրին։ Դուք հասկանում եք, որ գիտեք այդ անունը, բայց այն առաջվա պես չի վերհիշվում։

    Դա տարօրինակ է։ Եթե դուք ձեր հիշողությունն եք, ուրեմն ո՞վ է ձեզ խանգարում վերհիշել այդ անունը և ինչու՞ այն ձեր միտքը չի գալիս։ Եվ այդ ո՞վ է ասում. “Ես գիտեմ այն, բայց այն դեռևս իմ միտքը չի գալիս”։ Եվ սկսում եք ջանալ ավելի ուժեղ, և որքան ավելի ուժեղ եք ջանում, այնքան ավելի դժվար է այն ձեզ տրվում։ Հետո ձեզ այդ ամենը ձանձրացնում է, դուք գնում եք այգի ման գալու և հանկարծ, նայելով վարդի թփին, վերհիշում եք անունը։

    Ձեր հիշողությունը` դուք չեք։ Դուք` գիտակցություն եք, իսկ հիշողությունը` այն է, ինչ ամփոփված է նրա մեջ։ Բայց հիշողությունը` էգոյի կյանքի համար անհրաժեշտ էներգիա է։ Իհարկե, հիշողությունը հին է, և այն վախենում է նորից։ Նորը կարող է ձեզ մոլորության մեջ գցել, այն կարող է լինել այնպիսին, որ անհնար կլինի այն մարսել։ Նորը կարող է ինչ-որ անախորժություններ բերել։ Դուք ստիպված կլինեք նորից ու նորից հարմարվել նրան, ինչ-որ բան փոխել ձեր մեջ։ Իսկ դա թվում է դժվար։

    Որպեսզի ընդունես նորը, պետք է ապանույնացվես էգոյի հետ։ Հենց որ ապանույնացվեք, ձեր համար միևնույնը կլինի, կմեռնի՞ էգոն, թե կենդանի կմնա։ Էգոն` մեխանիզմ է։ Օգտագործեք այն, բայց թույլ մի տվեք որ նա օգտագործի ձեզ։ Էգոն ամբողջ ժամանակ վախենում է մահից, քանի որ ինքն անցողիկ է։ Այստեղից էլ վախը։ Վախը գոյությունից չի ծագում, այն չի կարող գոյությունից ծագել, որովհետև գոյությունը` կյանքն է։ Ինչպե՞ս կարող է կյանքը վախենալ մահից։ Կյանքը մահի մասին ոչինչ չգիտի։

    Էգոն արհեստական է, անցողիկ և կազմված է տարբեր բեկորներից, այն պատրանքային է և կեղծ։ Եվ բացի այդ… և բացի այդ… էգոյի մահը` դա ուղղակի թույլատրման վիճակ է, դա մահ է, որը մարդուն կենդանի է դարձնում։ Մեռնել էգոյի մեջ, նշանակում է ծնվել գոյության մեջ, աստվածայինի մեջ։

    Նորը` գոյատևման համհարզն է, նորը` գոյատևման ուղերձն է։ Կտակարան է։ Ականջ դրեք նորին, քայլեք նրա հետ միասին։ Ես գիտեմ, որ վախենում եք։ Ընդդեմ վախի միաբան եղեք նորի հետ։ Այդ ժամանակ ձեր կյանքն ավելի ու ավելի կհարստանա, և մի անգամ դուք կկարողանաք ազատ արձակել ձեր մեջ թաքնված մեծությունը։
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  6. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Baltazar (12.02.2015), S.L.V. (27.05.2016)

  7. #34
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Օշո,
    Ի՞նչ նկատի ունես դու,
    երբ ասում ես, որ կյանքը կատարյալ է:



    Ես նկատի ունեմ հենց դա: Կյանքը կատարյալ է: Բայց ես հասկանում եմ, թե ինչու ծագեց այդ հարցը: Այն ծագեց, որովհետև դուք որոշակի գաղափարներ ունեք կատարելության մասին, իսկ կյանքը դրանց չի համապատասխանում, այդ պատճառով էլ դուք կյանքը ոչ կատարյալ եք համարում:

    Երբ ես կյանքը կատարյալ եմ անվանում, նկատի չունեմ, որ այն համապատասխանում է կատարելության մասին իմ պատկերացմանը`դրա վերաբերյալ ես որևէ գաղափարներ չունեմ: Երբ ես կյանքը կատարյալ եմ անվանում, ուղղակի նկատի ունեմ, որ նրան ոչինչի հետ համեմատել չես կարող, ոչ մի նմուշ չկա: Այդ կյանքը` ամենն է, ինչ կա; այն պարտավոր է կատարյալ լինել:

    Ձեր “կատարելությունը” միշտ կապ ունի համեմատության հետ; իմ “կատարելությունը”` ուղղակի փաստի հաստատում է, համեմատության հետ ոչ մի կապ չունի: Դուք համեմատում եք, դուք ասում եք. “Այո, սա կատարյալ է, իսկ սա կատարյալ չէ”, և արդեն ունեք կատարելության չափանիշ:


    Ես լսել եմ սուֆիական վանականի մասին, ով, սրճարանում մարդկանց հետ զրուցելիս, մեջբերեց մի հին սուֆիական ասույթ. “Կյանքը կատարյալ է, ամեն ինչ կատարյալ է, ամեն մեկը կատարյալ է”:

    Մի կուզիկ մարդ լսեց նրա խոսքերը: Նա վեր կացավ ու ասաց. “Նայի՛ր ինձ վրա: Ես` ապացույցն եմ նրա, որ կյանքը կատարյալ չէ: Նայի՛ր ինձ վրա: Մի՞թե սա բավական չէ, որ հերքի կյանքի կատարելության մասին քո գաղափարը: Նայիր ինձ վրա` տես, թե ինչ այլանդակ եմ ես և որքան ծանր է ինձ համար: Ես կուզիկ եմ”:

    Սուֆին նայեց նրան ու աաց. “Բայց դու ամենակատարյալ կուզիկն ես, ում ես երբևիցէ տեսել եմ”:


    Ամենակատարյալ կուզիկը…

    Հենց որ դուք սկսում եք տեսնել կյանքն այնպիսին, ինչպիսին այն կա, և երբ պատկերացում չունեք այն մասին, թե ինչպիսին պետք է այն լինի, ամեն ինչ կատարյալ է դառնում: Նույնիսկ անկատարելությունն է կատարյալ: Երբ ասում եմ, որ կյանքը կատարյալ է, ես նկատի ունեմ հասարակ մի բան. հենց որ սկսում եք համեմատել այն իդեալի` կատարելատիպի հետ, դուք անկատարելություն եք ստեղծում:

    Եթե դուք պնդում եք, որ մարդ պետք է 190 սանտիմետր հասակ ունենա, իսկ նա չի համապատասխանում դրան, այդ ժամանակ բարդություն է ծագում: Կամ եթե ունեք գաղափար, որ մարդ պետք է ընդամենը 150 սանտիմետր հասակով լինի, իսկ նա չի համապատասխանում դրան, ուրեմն նորից դժվարություն է ծագում: Կյանքն ուղղակի կա: Մի ծառ աճում է մինչև ամպերը, մյուսը փոքրիկ է մնում: Բայց ամեն ինչ կատարելապես սքանչելի է, ամեն ինչ այնպիսին է, ինչպիսին պետք է լինի, այդ պատճառով իմ մտքում ոչ մի “պետք է” չկա: Ես ուղղակի տեսնում և ընկալում եմ կյանքն այնպիսին, ինչպիսին այն կա: Ես ոչ մի գաղափար չունեմ այն մասին, թե ինչպիսին այն պետք է լինի: Ահա թե ինչու եմ ասում, որ այն այնպիսին է, ինչպիսին կա: Ուրիշ կյանք գոյություն չունի:

    Եվ դա իմ ուղերձն է. դեն նետեք համեմատությունները, դեն նետեք ձեր գնահատականները, հակառակ դեպքում խեղճ ու թշվառ եք մնալու, և դա` ձեր դատողությունների ու համեմատությունների շնորհիվ միայն: Նայեք կյանքին, առանց նրան դատելու: Ո՞վ եք դուք, որ դատեք: Ի՞նչ գիտեք կյանքի մասին: Ի՞նչ գիտեք ձեր մասին: Դատապարտելը բխում է ձեր գաղափարից, որ իբր ամեն ինչ գիտեք; դատապարտելը` ձեր ամենագետ լինելու արդյունքն է:

    Նայեք կյանքին անգիտության վիճակում, անգիտության վիճակից: Նայեք կյանքին զարմանքով` և ձեր համար անսպասելիորեն այն կատարյալ կդառնա: Այո, երբեմն ամպամած է, բայց այդ ամպերն էլ կատարյալ են: Իսկ երբեմն արևոտ է, և դա նույնպես կատարյալ է: Երբեմն անձրև է գալիս, իսկ երբեմն չի գալիս, բայց այդ ամենը կատարյալ է: Այն, ինչ կա, բարեմաղթանք է: Համատրամադրված լինել այդ բարեմաղթանքի հետ, նշանակում է լինել աղոթքի մեջ:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  8. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Զաքար (16.01.2015), Ուլուանա (10.01.2015)

  9. #35
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Օշո,
    Մարդկանց մասին դու երբեմն ասում ես, որ նրանք նորից բաց են թողնում շատ բան
    և իրենց կյանքն անտեղի են ապրում: Դա ընկալվում է այնպես, որ իբր կա ինչ-որ նպատակ, ինչ-որ կետ,
    որը կարելի է աչքից բաց թողնել կամ որին կարելի է հասնել: Իսկ հետո նորից ասում ես,
    որ չկա ոչ մի նպատակ, որ ամեն ինչ ուղղակի կա, այդ պատճառով`
    ինչպե՞ս ես կարող եմ ինչ-որ բան բաց թողնել:



    Դուք նորի՛ց բաց եք թողնում: Այն պահին, երբ հարցնում եք. “Ինչպե՞ս”, - դուք բաց եք թողնում: Իմաստն այն չէ, որ պատկերացնեք ձեզ մի կետ, որին պետք է հասնել, այն է իմաստը, որպեսզի պարզեք, որ ոչ մի “ինչպե՞ս” լինել չի կարող, որովհետև “այն”(կետը, նպատակը) արդեն այստեղ է: Ձեզ պետք է միայն ընկնել լռության տարածքը, որպեսզի կարողանաք տեսնել: Ձեզ պետք է ներկա պահ ընկնել, երբ ոչինչ չեք անում, ոչ մի տեղ չեք գնում, չեք ձգտում ինչ-որ բան ուղղել, - երբ դուք ուղղակի լարված չեք: Այդ դադարի մեջ, այդ թուլության պահին` “այն” այստեղ է: Դա ճանաչումն է; ոչ թե հասկացումը, այլ ճանաչումը, որովհետև խորը ձեր ներսում դուք արդեն “այն” եք և միշտ այդ եք եղել:

    Հարցրեք “Ինչպե՞ս”, - և նորից բաց կթողնեք, որովհետև “ինչպես”-ը ենթադրում է ինչ-որ գործունեություն: Չկա անհրաժեշտություն որևէ մեթոդի, որևէ ճանապարհի, որևէ տեխնիկայի: Բոլոր տեխնիկաները, ճանապարհներն ու մեթոդները պետք է դեն նետվեն: Դուք պետք է լիակատար լռության վիճակում գտնվեք, որպեսզի կարողանաք լսել ձեր դեռևս թույլ ներքին ձայնը: Այն միշտ ձեր մեջ է, բայց ձեր ցանկություններն այնպիսի աղմուկ են բարձրացնում, որ դուք ձեր սեփական երաժշտությունը լսել չեք կարողանում:

    Մի հարցրեք “Ինչպե՞ս”, - և դեն նետք բոլորը մեթոդները, որոնք կուտակել եք, տալով այդ հարցը: Ուղղակի ընկեք լուռ տարածություն: Դա ճարպիկ հնարանք է, այլ ոչ թե տեխնիկա: Հետևելով արևածագին, նստեք ուղղակի լռության մեջ ու նայեք; ի՞նչ կարող ես այստեղ անել: Լուսինն է շողում երկնքում` ուղղակի պառկեք խոտին և եղեք լուսնի հետ; և այդ սպիտակ լողացող ամպերը… ուղղակի եղեք նրանց հետ: Եվ ծտերն են երգում, երեխաներն էլ խաղում են… և ձեզ պետք չէ ոչինչ անել:

    Պասսիվ մնացեք: Երբ պասսիվ եք, գալիս է աստվածայինը: Մնացեք կանացի: Երբ կանացի եք, գալիս է աստվածայինը: Մի՞թե չեք նկատել դա: Բուդդան շատ կանացի տեսք ունի, Կրիշնան շատ կանացի տեսք ունի: Ինչու՞: Որովհետև դա փոխաբերություն է: Նրանք կանացի, նրբագեղ են պատկերված, որպեսզի ցույց տրվի նրանց ներքին որակը` դյուրըմբռնողություն:

    Երբ ինչ-որ բան եք անում, դուք ագրեսիվ եք: Երբ ոչինչ չեք անում, ագրեսիվությունը բացակայում է: Աստվածայինը նվաճել չի կարելի; դուք կարող եք միայն թույլ տալ, որ աստվածայինը նվաճի ձեզ:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  10. #36
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Օշո,
    Կարո՞ղ է խորհրդածումը (մեդիտացիա) կրքոտ լինել:



    Այո, և դա խորհրդածման գոյության միակ միջոցն է: Կիրքը` էներգիա է, կիրքը` կրակ է, կիրքը` կյանք է: Եթե խորհրդածում եք անփութորեն, առանց կիրք, առանց կրակ, - ոչինչ տեղի չի ունենա: Եթե աղոթում եք ձևականորեն, աղոթքը սրտից բխող սեր չի լինի, այն անիմաստ, աբսուրդ մի բան կլինի:

    Եթե աղոթում եք Աստծոն առանց կիրք, ձեր և Աստծո միջև կապ չի հաստատվի: Միայն կիրքը կարող է կամուրջ դառնալ, միայն ծարավը, ուժեղ ցանկությունը միայն: Որքան ավելի ուժեղ է ձեր ծարավը, այնքան ավելի մեծ է Աստծո հետ միասնանալու հնարավորությունը: Եթե ձեր ծարավն անսահման է, եթե ինքերդ եք դարձել ծարավ և ձեր ամբողջ էությունը համակված է կրքով, միայն այդ ժամանակ ինչ-որ բան կարող է տեղի ունենալ` այդ լարվածության, այդ հարյուր աստիճանում եռացող կրքի պահին:

    Անտարբեր մի եղեք: Մարդիկ ապրում են անտարբեր կյանքով և այդ պատճառով միջակություն են մնում: Եթե ցանկանում եք դուրս պրծնել միջակության սահմաններից, ապրեք մեծ կրքով: Ինչ էլ անեք, կրքոտ արեք: Երգում եք` երգեք կրքոտ: Սիրում եք` սիրեք կրքով: Նկարում եք` ներդրեք ձեր ամբողջ կիրքը: Խոսում եք`խոսեք կրքոտ: Եթե խորհրդածում եք` կրքոտ խորհրդածեք:

    Եվ ինչ էլ որ անեք, եթե ձեր մեջ ներկա է կիրքը, դուք կսկսեք կապի մեջ մտնել անդրսահմանայինի հետ: Եթե նկարում եք ներդրած ձեր ամբողջ կիրքը, ձեր նկարչությունը խորհրդածում կլինի: Անհրաժեշտություն չկա մի ինչ-որ այլ խորհրդածման: Եթե պարում եք բացարձակ կրքով, այնպես, որ պարողն անհետանում է և միայն պարն է մնում, դա խորհրդածում է` այլ խորհրդածում պետք չէ, ոչ մի տեղ պետք չէ գնալ, յոգայի ոչ մի դիրք պետք չէ... Հենց դա է յոգի վիճակը. պարողն անհետացել է, իսկ պարը մնացել է: Դա մաքուր էներգիա է, թրթռուն էներգիա:

    Այդ վիճակում դուք կապի մեջ եք մտնում: Ինչու՞ եք այդ վիճակում կապի մեջ մտնում: Որովհետև, երբ կիրքը մեծ է, էգոն մահանում է: Էգոն կարող է գոյություն ունենալ միայն միջակ մտքերում; էգոիստ են միջակ մարդիկ միայն: Իսկապես մեծ մարդիկ էգոիստ չեն, նրանք չեն կարող էգոիստ լինել: Բայց նրանց կյանքը բացարձակապես այլ ուղղություն ունի, այլ տարածք` այլ կրքեր:

    Խորհե՞լ եք դուք արդյոք "կիրք" և "կարեկցանք" բառերի վրա: Կիրքը փոխակերպվում է կարեկցանքի: Կիրքը քվանտային թռիչք է կատարում և դառնում է կարեկցանք` բայց այդ քվանտային թռիչքը տեղի է ունենում միայն այն ժամանակ, երբ դուք հասնում եք եռման կետին, երբ ջուրը գոլորշի է դառնում: Դա նույն այն էներգիան է, որը սկզբում գոյություն ունի որպես կիրք, իսկ հետո` որպես կարեկցանք: Կարեկցանքը կրքին հակառակ չէ; դա կիրք է, որը չափահաս է դարձել, դա կիրք է, որը ծաղկել է: Դա կրքի գարունն է: Ես ամբողջովին կրքի կողմն եմ: Արեք ամենն, ինչ կուզեք, միայն թե կորեք կրքի մեջ, մոռացեք ձեզ նրանում, լուծվեք նրա մեջ: Եվ այդ տարրալուծումը ձեր փրկությունը կդառնա:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  11. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Ուլուանա (16.02.2015)

  12. #37
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Օշո՜-Օշո՜...

    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  13. #38
    Exterminate Rhayader-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    20.09.2006
    Հասցե
    Մակոնդո
    Տարիք
    37
    Գրառումներ
    6,277
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Եկա, որ հիշեցնեմ, թե ինչպես օշոֆիլները ԱՄՆ տարածքում ամենամեծ բիոտեռորիստական հարձակման կազմակերպիչներն են

    https://en.wikipedia.org/wiki/1984_R...oterror_attack
    "Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"

    Voice of the Nightingale - իմ բլոգը

  14. #39
    Paranoid Android Ռուֆուս-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    13.02.2008
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    11,459
    Mentioned
    4 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Sambitbaba-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Օշո՜-Օշո՜...

    Մեջբերում Kaskadovich-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    հարգանքներս նման ԱՆՆՄԱՆ ԱՆՁՆԱՎՈՐՈՒԹՅԱՆԸ .... Նա պատկանում է 20-րդ դարի մեջ ամենամեծ ներդրումներ կատարած 100 մարդկանց շարքին... Հիանում եմ նրա ամեն նախադասությամբ...ես իրա ֆանատն եմմմմմմմմմ )
    Կներեք, եթե էս կլոունն ա 20-րդ դարի ամենամեծ ներդրում արած մարդկանցից մեկը, մարդկության հույսն ու ապագան, մարդկությունն իրոք դատապարտված ա:
    I may be paranoid but no android!

  15. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Quyr Qery (22.01.2020), մարդագայլուկ (26.08.2015)

  16. #40
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Ռուֆուս-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Կներեք, եթե էս կլոունն ա 20-րդ դարի ամենամեծ ներդրում արած մարդկանցից մեկը, մարդկության հույսն ու ապագան, մարդկությունն իրոք դատապարտված ա:
    Մարդկության հույսն ու ապագան ես ու դու էլ ենք, Ռուֆ ջան, և ավելի լավ կլիներ, որ հենց դրա վրա կենտրոնանայինք:
    Հակառակ դեպքում նույնիսկ կլոուն լինելու էլ չենք արժանանա:

    Անուն դնելը շատ է հեշտ:
    Իսկ անուն հանե՞լը...
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  17. #41
    Paranoid Android Ռուֆուս-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    13.02.2008
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    11,459
    Mentioned
    4 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ամեն մարդ չի, ով արժանի ա, որ անուն հանի: Ու ամեն անուն հանած մարդ չի, ում արժի սենց ակտիվորեն ՊՌ անել:
    I may be paranoid but no android!

  18. #42
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Ռուֆուս-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Ամեն մարդ չի, ով արժանի ա, որ անուն հանի:
    Արժանի... ա: Բոլորը: Ուղղակի քեզ համար մեկն է արժանի, իսկ ինձ համար` մեկ ուրիշը:
    Ու յուրաքանչյուրին մենք գնահատում ենք ոչ թե նրա արժանիքներով, այլ մեզ համար ավելի թանկ արժեքներով:
    Կամ նրանով, ինչ ինքներս ենք ցանկանում տեսնել:

    Ու ամեն անուն հանած մարդ չի, ում արժի սենց ակտիվորեն ՊՌ անել:
    Եկ ձեռնամուխ չլինենք ուրիշնեի փոխարեն և այդ նույն ուրիշների համար ընտրություն կատարելուն: Թող ամեն մարդ ընդառաջվի իր մտքով:


    Գիտե՞ս, թե ինչն է ափսոս, Ռուֆ: Այս թեման այնքան հետաքրքիր կարող էր լինել... Ու շատ եմ ափսոսում, որ ժամանակ չունեմ այն ավելի ակտիվ պահելու համար:
    Որովհետև շատ դժվար է գտնել Օշոյի պես հայտնի ու հակասական մեկ այլ անձնավորություն, ում մասին կարելի էր խոսել տարբեր տեսանկյուններից: Երբ գտա ու թարմացրեցի այս թեման, բոլորիցդ խնդրեցի հնարավորինս օգնել նոր նյութեր տեղադրելու հարցում:

    Ռեյն օգնեց: Լավ էր, լիքը աղբ հանեց ու հիանալի ցուցադրեց Օշոյի մյուս կողմն էլ:
    Բայց որքան էլ պախարակենք Օշոյին այդ աղբի համար, միևնույն է, չենք կարող հերքել Կասկադովիչի խոսքերն էլ. Օշոն հսկայական հետք է թողել այսօրվա մտավոր աշխարհում:

    Եվ ինձ, ասենք, շատ հետաքրքիր կլիներ իմանալ, դու կոնկրետ նրա մտավոր ժառանգության հետ որևէ խնդիրներ ունե՞ս: Խոսքս այս տեղադրածս վիդեոն չէ, կամ, ասենք, Ռեյի հիշեցրած` Օշոյի զառանցանքները սեքսի մասին: Խոսքս այն ժառանգությանն է վերաբերվում, որով Օշոն կայացել և հայտնի է դարձել ամբողջ աշխարհում միլիոնավոր մարդկանց համար: Ծանո՞թ ես, ասենք, "Ադամանդյա սուտրային", կամ "Մամանեխի սերմին", կամ "Հրաշքի որոնումներին", կամ "Առյուծի մռնչոցին" և այլն: Դրանցից ո՞ր մեկը կարող ես կլոունադայի դասագիրք համարել: Եվ ինչու՞:

    Օշոն վաղուց արդեն չկա: Ու գիտե՞ս թե ինչ եմ մտածում:
    Ժամանակի հետ ավելի ու ավելի քիչ են լինելու նրանք, ում հետաքրքիր կլինի, թե որքան բացասական բաներ է արել Օշոն: Որովհետև, ոնց էլ գցես-բռնես, նա այլևս Ռոլս Ռոյս կուտակել չի կարող, այլևս ուտելիք թունավորել չի կարող...
    Բայց նրա գրքերը հրատարակվել են, հրատարակվում են ու կշարունակեն հրատարակվել, քանզի մարդիկ կարդացել են, կարդում են ու կշարունակեն կարդալ դրանք:

    Իհարկե, կարող ես ասել, որ գրքերն էլ մտավորապես են թունավորում:
    Բայց այդ դեպքում կխնդրեի, որ ավելի կոնկրետ խոսես այդ մասին, ընդ որում, սեփական, այլ ոչ թե քոփի/փեյսթ արած կարծիքով:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  19. #43
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Օշո,
    Ի՞նչ է նշանակում հանձնվել քեզ:



    Հանձնվել ինձ` նշանակում է հրաժեշտ տալ նրան, ինչ դուք չունեք, սակայն կարծում եք, թե ունեք: Իրականում դուք չունեք էգո, չունեք "ես", չունեք էություն: Դուք իրոք դրանք չունեք: Դուք գտնվում եք պատրանքի մեջ, որ իբր բաժան եք գոյատևումից: Այդ բաժանումը չկա: Եթե ձեզ բաժանեն գոյատևումից, դուք չեք կարող ապրել մի պահ անգամ: Դուք չեք կարող ապրել կղզու պես: Դուք մասն եք ամբողջի: Այդ ամբողջն անընդհատ մասնակցում է ձեր գոյատևմանն, անընդմեջ իր էներգիան սփռելով ձեր վրա: Բայց ձեր մեջ ապրում է գաղափար` "ես առանձին եմ":

    Այդ "եսը" պետք է ինձ հանձնվի: Եվ քանի որ դուք ոչ մի "ես" չունեք, դուք ստիպված եք ուղղակի բաժանվել պատրանքից: Թույլ տվեք կրկնել. ես ցանկանում եմ վերցնել ձեզանից այն, ինչ դուք չունեք: Իսկ այն, ինչ ունեք, ցանկանում եմ հետ վերադարձնել: Ես ցանկանում եմ ձեզ հետ վերադարձնել ձեր իրականությունը; դուք նրա մասին մոռացել եք: Իսկ ձեր անիրականությունը ցանկանում եմ խլել ձեզանից:

    Հիշեք. երբ ձեր էգոն հանձնվում է, դուք ոչինչ չեք կորցնում, դուք ձեռք եք բերում` ձեռք եք բերում իրականություն: Պատկերացրեք, որ քնած էիք ու երազ էիք տեսնում, իսկ ես եկա ու արթնացրեցի ձեզ: Ձեր երազն անհետացավ: Բայց մի՞թե դուք ինչ-որ բան կորցրեցիք: Երազը ձեզ համար ոչ մի նշանակություն չուներ, այն իրականություն չէր: Դա երազ էր, ընդամենը երազ, իսկ հիմա դուք բացում եք աչքերդ, և ահա այն` առավոտը, և ծագում է արևը, և թռչուններն են երգում, և ծառերն են ուրախանում նոր օրվան:

    Ես տալիս եմ ձեզ այն, ինչ կա, և վերցնում եմ այն, ինչ չկա: Ես արթնացնում եմ ձեզ: Դուք ոչինչ չեք կորցնում: Եվ հիշեք. ես դրանից օգուտ չունեմ: Մի մտածեք, որ եթե դուք հանձնվեք, ես ինչ-որ բան կստանամ, - ես ոչինչ չեմ ստանա: Երբ ես արթնացնեմ ձեզ, ձեր երազը կչքվի, բայց իմը չի դառնա: Հակառակ դեպքում ես ձեզ երբեք չէի խնդրի հանձնվել; հակառակ դեպքում ես ուղղակի կավերվեի, կսպանվեի:


    Մի շատ նվվացող մարդ հյուր եկավ ընկերոջը: Ընկերը շատ էր վախենում նրանից, քանզի նրա հետ շփման փորձ արդեն ուներ: Նվվկանն ահագին զզվեցրեց նրան, շաղակրատեց մի քանի ժամ շարունակ, իսկ հետո, գնալիս, ասաց.
    - Տարօրինակ է: Երբ եկա, գլուխս ցավում էր, իսկ հիմա ցավն անհետացել է:
    Ինչին զոհը` տանտերը, - պատասխանեց.
    - Մի անհանգստացիր, հիմա այն ինձ մոտ է: Ոչ մի տեղ չի կորել:


    Երբ դուք հրաժեշտ եք տալիս ձեր էգոյին, այն ինձ չի անցնում: Երբ դուք ազատվում եք գլխացավից, ես այն չեմ վերցնում: Այնպես որ ժլատություն մի արեք: Մի մտածեք, թե ձեր հանձնվելուց ես կհարստանամ: Ես ոչինչ չեմ ստանում: Այն, ինչից դուք հրաժարվում եք` ոչինչ է: Բայց, հանձնվելով, դուք շատ բան եք ստանում: Դուք ձեռք եք բերում իրականություն, դուք ձեզ եք վերադարձնում ձեր իսկական էությունը:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  20. #44
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Օշո,
    Բուդդան ասում է, որ այն, ինչ մենք կանք, արդյունքն է նրա, ինչ մենք մտածում ենք մեր մասին: Մեր "եսը" ստեղծված է մեր մտքերից: Եթե մարդ մաքուր մտքեր ունի,
    երջանկությունը ստվերի պես հետևում է նրան: Ինչպե՞ս սա հարաբերակցել
    ոչ-մտքի հետ: Տիրապետելով հստակ մտածողության և կառավարելով մտքերը, մենք կարող ենք հասնել երջանկության,
    բայց դրա հետ մեկտեղ
    ոչ-միտքը, թվում է, ամբողջովին հակադրվա՞ծ է կառավարվող մտքին:




    Նախ և առաջ, գոյություն ունեն մտքի երեք հնարավոր տարբերակներ: Առաջինը` չար միտքն է, որն ապրում է ավերումներով, որը մտածում է ավերելու մասին, որը հաճույք է ստանում մարդկանց տառապանքներ պատճառելուց: Բուդդան ասում է, որ դժբախտությունը ստվերի պես քայլում է այդպիսի մտքի հետևից: Եթե ցանկանում եք ինչ-որ մեկին դժբախտացնել, դուք, վերջին հաշվով, դժբախտացնելու եք ձեզ: Եթե դուք դեմ եք գոյատևմանը, գոյատևումը դեմ է լինելու ձեզ, որովհետև գոյատևումը` հայելի է, այն արտացոլում է ամենն, ինչ անում եք դուք:

    Եթե դուք վիրավորում եք ինչ-որ մեկին, վիրավորանքները կվերադառնան և կփլվեն ձեր վրա: Եթե գեղեցիկ երգ եք երգում, երգը կվերադառնա և իր գեղեցկությունը կնվիրի ձեզ: Ինչ էլ դուք անեք, ամենը հազարապատիկ ձեզ է վերադառնում: Ինչ էլ որ ցանեք, հնձելու եք հազարապատիկը: Այդ պատճառով չարին հաջորդում է դժբախտությունը, չար մտքին հաջորդում է դժոխքը: Չար միտքն` այն միտքն է, որը հաճույք է ստանում տանջելուց, ավերելուց, սպանելուց: Տամեռլանը, Չինգիզխանը, Ադոլֆ Հիտլերը, Իոսիֆ Ստալինը` չար մտքեր են:

    Կա նաև սուրբ միտք` չար մտքի հակադրությունը, լիակատար հակադրությունը: Դա արարիչ միտքն է, նա ուրախանում է, երբ մարդկանց երջանիկ է տեսնում: Նա օգնում և ծառայում է ուրիշներին, երջանկացնում է նրանց: Այդպիսի` սուրբ մտքին, ստվերի պես հետևում է երջանկությունը:

    Բայց կա մի ինչ-որ բան էլ, ինչի մասին դուք չգիտեք: Եթե առկա է երջանկությունը, ուրեմն ինչ-որ տեղ նրա հետևում թաքնված է դժբախտությունը: Եթե կա դժբախտություն, ուրեմն երջանկությունն էլ ինչ-որ տեղ մոտակայքում է: Նրանք գոյություն ունեն միասին: Չար մտքին հետևում է դժբախտությունը, դժոխքը, բայց դժոխքի հետևում թաքնված է դրախտը: Սուրբ մտքին հետևում է երջանկությունը, բայց երջանկության հետևում դժբախտությունն է թաքնված, քանզի նրանց բաժանել անհնար է: Դրանք երկու տարբեր երևույթներ չեն:

    Ինչպե՞ս դուք կարող եք լինել երջանիկ, եթե չգիտեք, թե ինչ ասել է դժբախտ լինել: Եթե մոռացել եք, թե ինչ է դժբախտությունը, ուրեմն չեք հիշում նաև, թե ինչ է երջանկությունը: Եթե չգիտեք, թե ինչ է նշանակում հիվանդություն, տկարություն, դուք չեք կարող հասկանալ, առո՞ղջ եք արդյոք, արդյո՞ք լավ եք ձեզ զգում: Դա անհնար է: Որպեսզի համոզված լինեք, որ առողջ եք, պետք է անցնեք հիվանդության միջով:

    Դուք չեք կարող սպիտակ կավիճով գրել սպիտակ պատի վրա: Չէ, իհարկե, գրել դուք կարող եք, բայց ոչ ոք ի վիճակի չի լինի ձեր գրածը կարդալ, նույնիսկ ինքներդ: Սպիտակ կավիճով գրելու համար ձեզ սև գրատախտակ է պետք: Այդ սև գրատախտակը ֆոն է ծառայում: Այդ դեպքում ամենն, ինչ գրված է սպիտակ կավիճով, տեսանելի է դառնում: Այդպես էլ կյանքում է. ձեր երջանկությունը, սպիտակ կավճի պես, սև ֆոնի կարիք ունի: Սուրբ մարդը երջանիկ է, բայց նրա երջանկությունը` կավիճով գրած գրություն է, իսկ դժբախտությունը նրա համար նման է ֆոնի: Առանց դժբախտության նա երբեք չէր իմանա, որ երջանիկ է; առանց հակադրության իմանալ այդ անհնար է:

    Այնպես որ, վերջին հաշվով, սուրբ միտքն ու չար միտքը` երկու միտք չեն, այլ միևնույն մեդալի երկու կողմերը: Սուրբն ու արատավորը գոյատևում են միասին: Յուրաքանչյուր ակնթարթ սուրբը կարող է մեղավոր դառնալ, իսկ արատավորը` սուրբ: Տարածություն նրանց մեջ չկա բոլորովին, նրանք հեռավոր հարևաններ չեն: Նրանք իրար շատ մոտ են ապրում, նրանք շատ են մոտիկ: Սահմանը նրանց մեջ ջնջված է:

    Մտքի երրորդ տարատեսակը` ոչ-միտքն է: Նրանում սրբի և արատավորի, երջանկության և դժբախտության բաժանում չկա: Երկվությունը դեն է նետված: Եվ այդ ժամանակ կա միայն լռութուն և անդորր: Եվ այդ ժամանակ կա միայն հանգիստ, և չկա ոչ մի իրարանցում: Հիշեք. նույնիսկ երջանկությունն իրարանցում է, նույնիսկ երջանկությունը տենդ է հիշեցնում: Երջանկությունը դուր է գալիս ձեզ, դա հասկանալի է, բայց այն տենդ է հիշեցնում, այն անհանգիստ է: Դուք չե՞ք նկատել: Երբ երջանիկ եք, սկսում եք դրանից հոգնել: Ժամանակ առ ժամանակ` դա շատ է լավ, բայց դուք չեք կարող երկար երջանիկ մնալ: Վաղ թե ուշ կշտանում եք երջանկությունից: Այն հոգնեցնում է:

    Եթե չափազանց երջանիկ եք, գիշերը չեք կարող քնել: Ճիշտ նույնպես, եթե դժբախտ եք, քունը փախնում է ձեզանից և դուք լիցքաթափվել չեք կարողանում: Երջանկությունը դեպի լարվածություն է տանում: Թե երջանկությունը, և թե դժբախտությունը հոգնեցուցիչ են: Երբ դուք հոգնում եք երջանկությունից, դեպի դժբախտություն եք շարժվում: Երբ զզվեցնում է դժբախտությունը, սլանում եք դեպի երջանկություն: Ահա այդպես էլ տատանվում է կյանքի ճոճանակը` մի ծայրահեղությունից դեպի մյուսը: Ոչ-միտքը` լրիվ այլ բան է: Այն ընդհանուր ոչինչ չունի մտքի, երջանիկի կամ դժբախտի, սրբի կամ արատավորի հետ:

    Հիշու՞մ եք: Երբ Բոդհիդհարման եկավ Չինաստան, կայսր Վուն նրան մի քանի հարց տվեց: Դրանցից մեկը հետևյալն էր. "Ես հիմնել եմ շատ մենաստաններ, կառուցել եմ բազմաթիվ տաճարներ: Զոհաբերել եմ ամբողջ հարստությունս Բուդդայի ուսմունքը տարածելու վրա: Ի՞նչ ես կարծում, դրանք սու՞րբ գործեր են":

    Բոդհիդհարման ծիծաղեց և ասաց. "Ի՞նչ սուրբ բան կա դրանում: Դա բիզնեսի պես մի բան է: Դու ծրագրեր ես կառուցում հետմահու կյանքի համար, հուսում ես դրախտ ընկնել: Դրանում, ինչպես և մնացած ամեն ինչում, սուրբ ոչինչ չկա":

    Ի՞նչ նկատի ունի Բոդհիդհարման: Նա ասում է, որ ձեր այսպես կոչված սուրբ գործերի հետ սերտորեն կապված են արատավոր գործերն էլ, որովհետև ձեր ներսում ծագող` ինչ-որ բան ի կատար ածելու ցանկությունն ինքը, - արատավոր է արդեն:

    Բոդհիդհարմայի պատասխանը կայսրին շփոթմունքի մեջ գցեց ու զայրացրեց: Նա ասաց. "Նա` սուրբ չէ և անհատ չէ: Նա` բացարձակ դատարկություն է: Ինչպե՞ս նրա մեջ կարող է սրբություն լինել: Այդ դեպքում սրբությունը կեղտի պես մի բան կլիներ: Նա բացարձակապես հանգիստ է, նա` դատարկություն է":

    Ոչ-մտքի վիճակը ոչ սրբազան է, ոչ արատավոր: Բուդդան ոչ սուրբ է, ոչ էլ մեղավոր: Նա երկվության սահմանների դուրս պրծավ: Նա` ինքն անսահմանությունն է:

    Այնպես որ, խնդրում եմ, հիշեք. դուք կարող եք չար միտքը սուրբ միտք դարձնել, բայց դա իսկական փոխակերպում չի լինի: Առայժմ դա ընդամենը որակի խնդիր է; դուք դեռևս մտքի սահմաններից դուրս չեք եկել: Միայն ոչ-միտքը կարող է ձեզ ազատագրել:

    Այդ պատճառով մի փորձեք սուրբ դառնալ: Սրբերն իրականում սրբության չեն տիրապետում: Մի փորձեք դառնալ սուրբ, որորվհետև բոլոր ձեր ջանքերը ոչ այլ ինչ են, քան էգոյի ճարպիկ քայլ` միտքը նոր և շատ խորամանկ խաղ է սկսում: Ուղղակի դեն նետեք այդ ամբողջ հիմարությունը սուրբ կամ մեղավոր լինելու մասին: Մնաս բարով ասեք թե սրբին, թե մեղավորին: Մնաս բարով ասեք մթին ու լույսին, դրախտին և դժոխքին:

    Եվ այդ ժամանակ ձեր առջև կբացվի լրիվ նոր մի աշխարհ, որի մասին դուք չեք երազել անգամ: Բացարձակ անդորրի ու հանգստի աշխարհ, աշխարհ, որտեղ չկա անհանգստություն, որտեղ նույնիսկ ծփանք չկա վերևում: Այդ վիճակն էլ կա հենց բուդդայությունը: Նրանում չկա ցավ, չկա հաճույք, որովհետև հաճույքը ցավից ոչնչով չի տարբերվում, իսկ ցավը ոչնչով չի տարբերվում հաճույքից:

    Այդ դեպքում ի՞նչ կա այնտեղ: Այդ մասին Բուդդան ոչինչ չի ասում: Այդ մասին ոչինչ ասել չի կարելի, - ինչ էլ ասվի, երկվության մասը կլինի: Եթե ասեք, որ դա երանություն է, ուրեմն կմտածեք, որ դա տառապանք չէ: Եթե ասեք, որ դա լույս է, ուրեմն մտածելու եք, որ մութ չէ: Եթե ասեք ամառ է, ուրեմն կմտածեք, որ ձմեռ չէ: Եթե ասեք, որ ծաղիկ է, այդ ժամանակ մտածելու եք, որ մոլախոտ չէ: Բայց միշտ մտածելու եք երկվության սահմաններում:

    Բուդդան այդ մասին բացարձակապես ոչինչ չի ասում: Պատճառն այն է, որ դա կարող է արտահայտվել միայն լռության միջոցով: Դա` լռությունն է: Ինչպե՞ս կարող եք արտահայտել լռությունը ձայների օգնությամբ:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  21. #45
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Օշո,
    կա՞ արդյոք որևէ կապ գիտակցման և բնազդական զգոնության միջև,
    որը երբևիցէ անհրաժեշտ էր մարդուն կենդանի մնալու համար:



    Որոշակի կապ կա: Գոյություն ունի ֆիզիկական բիոլոգիական բնազդական իմաստություն: Դու այն չես գիտակցում, բայց քո մարմինը հրաշքներ է գործում ամեն ակնթարթ...

    Եթե ընդամենը վեց րոպեի ընթացքում որոշակի քանակության թթվածին ուղեղ չթափանցի, գիտակցությունը կվերանա: Նրա բջիջները կախված են թթվածնից: Քնած է մարմինը թե արթուն, նա անընդհատ անհրաժեշտ քանակության թթվածին է մատակարարում ուղեղին` ոչ քիչ, ոչ շատ: Որտեղ է արյուն անհրաժեշտ, որքան` մարմինն ամեն ինչի մասին ինքնուրույն հոգ է տանում, և քեզանից դա կախված չէ: Ինչպես սնունդը դարձնել արյուն, միս, ոսկորներ, ներվեր` մարմինը բոլոր այդ գաղտնիքները գիտի:

    Նույնիսկ գիտնականները դեռ հեռու հետևում են: Կարո՞ղ ես հացը արյուն դարձնել` դու մեծագույն հրա՛շք կգործես: Հիսուս ընդամենը ջուրը գինի դարձրեց, և նրան մեծագույն հրաշագործ սարքեցին, իսկ քո մարմինը հազարավոր փոխակերպումներ է կատարում: Մարմինը քեզ չի հարցնում, թե ինչ վիտամիններ` ուր ուղարկի, - դու այդ մասին անհանգստանալու կարիք չունես: Մարմինն ունի իր սեփական իմաստությունը, և այդ մեծագույն իմաստությանը հարկ է հագանքով վերաբերվել:

    Ինչպես մարմինն ունի սեփական իմաստություն` մենք այն բնազդ ենք անվանում, - ճիշտ նույնպես իմաստություն ունի հոգին էլ: Մենք այն ներըմբռնում (ինտուիցիա) ենք անվանում: Քո գիտակցությունը` փոխառված բան է, բնազդին կամ ներըմբռնմանը մոտ ոչինչ նա չունի: Նա ընդամենն անընդհատ ամենատարբեր տեղեկություններ կուտակող մի համակարգիչ է: Բայց նա հսկայական իշխանություն ունի քեզ վրա, քանզի տիրապետում է ամենին, ինչ դու գիտես: Եթե այդ ամենը ջնջենք, դու ապուշ կդառնաս, չես իմանա անգամ, թե ով ես, ուր և ինչու ես գնում: Եվ ուրեմն ի՞նչն է բանը:

    Գիտակցությունը գործում է իր կուտակած գիտելիքներին համապատասխան, նա փոխառված ինչ-որ բան է: Մարմինը գործում է այնպես, ինչպես բնությունն է սահմանել, և հոգին էլ գործում է այնպես, ինչպես սահմանել է բնությունը: Իսկ նրանց միջև գտնվում է որպես համակարգիչ գործող գիտակցությունը: Ծառայի դերում նա լավ է, բայց որպես տեր` վտանգավոր է շատ:

    Հենց որ սկսում է աշխատել քո հոգուն յուրահատուկ ներըմբռնումը, գիտակցությունն անմիջապես հասկանում է, թե ով է տերը: Գիտակցելով այն, նա շատ լավ ծառա է դառնում` չէ՞ որ շատ որակյալ է: Նա ընդամենը մեխանիզմ է: Իհարկե, կարող է հրաշքներ էլ գործել, բայց դրա համար նրան տեր է անհրաժեշտ: Առանց տիրոջ գիտակցությունը երևակայում է, թե ինքն է գլխավորը, և դա խնդիրներ է ծնում: Նա ոչ մի տեր էլ չէ: Նա նույնիսկ սեփական բնական իմաստություն չունի: Նույնիսկ մարմինն ավելի լավ վիճակում է գտնվում:

    Պետք է պայծառացում ներդնել հոգու մեջ և ամենայն ակներևությամբ ցույց տալ գիտակցությանը, որ նոր կենսաձևը հնից շատ ավելի լավ է: Մարմինը միշտ գործում է բնականորեն, սակայն գիտակցությունը երբեմն փորձում է մարմնի տերը դառնալ: Հենց դրան են ձեզ մղում բոլոր կրոնները: Բոլոր սուրբ գրերը լիքն են ուսմունքներով, թե ինչպես մարմինը որոշակի կարգապահության ենթարկել: Կուսակրոնությունը` գիտակցության գաղափարն է, մարմինն այդ մասին ոչինչ չգիտի: Եվ գիտակցությունը մարմնին հաղթել չի կարողանում... մարմինը դիմադրում է ճնշմանը և սկսում է գործել աննորմալ, այլասերված: Մարմինը շատ անմեղ է: Հենց գիտակցությունը` այդ հոգևորականը, փիլիսոփան, խրատատուն, - փորձում է խառնվել, ուր պետք չէ:

    Հոգին չի խառնվում ինքը և երբ գիտակցությանն էլ թույլ չի տալիս խառնվել մարմնի գործերին, դու իմաստության անխախտելի կոթող ես դառնում: Քո մարմինն արդեն իսկ համակարգավորված է բնության հետ, իսկ հիմա գիտակցությունն էլ դադարում է խանգարել նրան: Գիտակցությունը նույնպես համակարգավորվում է քո բարձրագույն գիտակցության` հոգու հետ, քո պայծառացման հետ: Քո ամբողջ էությունը մաքուր լույսի հեղեղ է դառնում:

    Դա է ամբողջ խնդիրը... մարդուն ամբողջականություն դարձնել, լույսի հեղեղ:
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

Էջ 3 6-ից ԱռաջինԱռաջին 123456 ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •