ok, սպասում եմ:Mephistopheles-ի խոսքերից
ok, սպասում եմ:
Maybe that's what hell is, the entire rest of eternity spent in fucking Bruges.
Mephistopheles (01.12.2012)
Ամեն դեպքում, ես կարծում եմ սերն ու անբարոյականությունը ընդհանրապես իրար հետ կապ չունեցող հասկացություններ են... ու երբեք չեմ կարծել, որ ասիրո արդյունքը կարող է անբարոյականություն լինել, իսկապես փիլիսոփայություն կա էստեղ, թեման ամուսնացած տղամարդու մասին է, կարծում եմ հենց նա պետք է փոիլիսոփայորեն մոտենա
Հ.Գ. Եթե իհարկե նա դրան ընդունակ է.....
Avira (03.12.2012), Mephistopheles (01.12.2012), Rhayader (17.12.2012)
հարցը միանշանակ չի էնքան էն իմաստով որ երբ խոսքը գնում ա սիրահարվելուն ամուսնացած տղամարդու վրա, ստեղ գործեղ անձինք 2-ն են… կարա ամուսնացած կինը սիրահարվի ամաուսնացած տղամարդու վրա, կարա ազապ աղջիկը սիրահարվի իրան հասակակից ամուսնացած տղամարդու վրա և կարա ջահել աղջիկը սիրահարվի իրենից մեծ ամուսնացած տղամարդու վրա…
էսի էնքան ծավալուն թեմա ա, որ բոլորին մի անգամից դժվար ա անդրադառնալը… հարցի ճիշտ ու սխալ պատասխան չունի և ոչ էլ կարճ պատասխան ունի…
Կիվերայի հետ համաձայն չեմ էն պահով որ… ճիշտ ա բայց գործող անձինք երկուսն են իրենց առանձին մոտեցումներով և անգամ փիլիսոփայություններով, բայց լուծումը մեկ փիլիսոփայությանը հանգելն ա…թեման ամուսնացած տղամարդու մասին է, կարծում եմ հենց նա պետք է փոիլիսոփայորեն մոտենա
երբ որ մարդուն սիրում ես, սիրում ես նրա լավ հատկանիշների համար, իսկ ամուսնացած մարդը կարա լավ հատկանիշներ ունենա չէ՞… ու երբ լավ հատկանիշներով ամուսնացած մարդուն մեկը մոտենում ա ու ասում ա "ես քեզ սիրում եմ", դրա պատասխանը "կներես բայց ես ամուսնացած եմ" ամենակարող պատասխանը չի, բայց չի էլ նշանակում որ պտի գրկաբաց ընդունես… այ էս հարցն ա ամենաբարդը… երբ որ մեկը մարդուն տալիս ա ամենաբարձր գնահատականը բնության մեջ գոյություն ունեցող, ապա պատասխանը տենց չոր ու կոպիտ, կամ միանշանակ չի կարող լինել…
էսի իհարկե էն դեպքում երբ կինը որոշում ա ասել ամուսնացած տղամարդուն իր սիրո մասին… իսկ եթե չի ասելու ապա ես ոչ մի խնդիր, կամ անբարոյականություն չկա… սիրի ինչքան սիրտդ կուզի…
CactuSoul (06.12.2012), Quyr Qery (08.02.2013), Sambitbaba (06.12.2012), Նաիրուհի (03.12.2012)
Գիտե՞ք, հարցը դրված էր միակողմանի, էդ պատճառով ես խնդրի լուծումը դրեցի տղամարդու ուսերին (կամ էլ բնությունն ա մեզ մի քիչ էդպես երես տվել, որ շատ բարդ հարցերը տղամարդու լուծելու հարցեր են), ... ահավոր բարդա...ամուսնացած տղամարդ, ու սեր խստովանող,մի քիչ էլ անփորձ աղջնակ... հենց ամբողջ փիլիսոփայությունը կայանում է նրանում որ չտուժի ո՛չ էդքան գեղեցիկ զգացմունքը և ո՛չ էլ տղամարդու կարգավիճակը, ի վերջո մյուս կողմում էլ սիրված ու մեծի մասամբ սիրո հողի վրա ստեղծված ընտքանիք է...ինչ եք կարծում, Մեֆ, էս պարագայում ամենամեծ պատասխանատվությունը չի ընկնում տղամարդու փորձառության ու փիլիսոփայության վրա... ի վերջո և՛ ձեռք բերողը և՛ կորցնողը տղամարդն է... օֆֆֆ չգիտեմ, շատ բարդա...
Վերջին խմբագրող՝ Ձայնալար: 02.12.2012, 14:24: Պատճառ: ]
Mephistopheles (02.12.2012)
Կիվերա ջան ,քեզ եմ պատասխանում կարծես ,թեման ծավալուն էր ,չհասցրեցի ամբողջությամբ կարդալ բոլորի կարծիքները ,բայց հասկանալի է :Ես ազատ եմ մտածում ու պահպանողական գործում ,նման հարցերում սրտին չես թելադրի ,բայց կա ողջախոհության պահը ,կա երեխաների պահը ,ու ամուսնացած տղամարդու կողքին եղած կինը ,որոնք կրում են հետեվանքները ,նայած թե ում մոտ էգոն որքան է զարգացած :Գիտե՞ք, հարցը դրված էր միակողմանի, էդ պատճառով ես խնդրի լուծումը դրեցի տղամարդու ուսերին (կամ էլ բնությունն ա մեզ մի քիչ էդպես երես տվել, որ շատ բարդ հարցերը տղամարդու լուծելու հարցեր են), ... ահավոր բարդա...ամուսնացած տղամարդ, ու սեր խստովանող,մի քիչ էլ անփորձ աղջնակ... հենց ամբողջ փիլիսոփայությունը կայանում է նրանում որ չտուժի ո՛չ էդքան գեղեցիկ զգացմունքը և ո՛չ էլ տղամարդու կարգավիճակը, ի վերջո մյուս կողմում էլ սիրված ու մեծի մասամբ սիրո հողի վրա ստեղծված ընտքանիք է...ինչ եք կարծում, Մեֆ, էս պարագայում ամենամեծ պատասխանատվությունը չի ընկնում տղամարդու փորձառության ու փիլիսոփայության վրա... ի վերջո և՛ ձեռք բերողը և՛ կորցնողը տղամարդն է... օֆֆֆ չգիտեմ, շատ բարդա...
Հազարավոր ուղիներ են տանում դեպի մոլորություն, իսկ դեպի ճշմարտություն` միայն մեկը:
Ավիրա ջան, դու երևի աշխարհում էնպիսի մարդ չես գտնի որ չհամաձայնվի քո գրածի հետ, որովհետև շատ ճիշտ բան ես ասել, բայց էդ ամեն ինչն էդքան պարզ չի գործում ու բացատրեմ թե ինչու…
մարդիկ երբ ամուսնանում են նրանք միանշանակ նույնը չեն մնում… նրանք աճում են երբեմն միասին երբեն աճն իրանց առանձնացնում ա երբեմն էլ միացնում առանձնացնում ա ու տենց շարունակ… մարդիկ միասին նույն տեմպերով ու ուղղությամբ միշտ չի որ աճում են ու ստատիստիկան ցույց ա տալիս որ 50%-ով տարբեր ուղղություններով են գնում մարդիկ… ամուսնությունների 50% ավարտվում ա բաժանությամբ ու ես չեմ կարող միանշանակ պնդել որ բոլոր բաժանվողները ողջախոհ մարդիկ չեն ու ոչ երեխաների մասին են մտածում, ոչ էլ իրենց կողակցի… տենց չի… մենք սովորաբար բաժանումը դիտում ենք որպես ամենավատ բանը (սպանությունից հետո), բայց իրականում բաժանումը շատ հաճախ լուծում ա և ի՞նչ տեսակետից… մենք միշտ մտածում ենք թե "բա երեխաները", իսկ մենք երբևէ հարցրե՞լ ենք ինչ ա կատարվում երեխաների հետ երբ իրենք ապրում են անհաշտ ընտանիքում, այսինքն հավերժ շիկացող հարաբերությունների պայմաններում ու անգամ երբեմն ծայրահեղության հասնող ելքերով… մեկը հարցրել ա՞ ինչ ա էդ երեխաների վիճակը երբ զույգերն իրենց վատագույն կողմերն են սկսում ցուցաբերել այն էլ օրական ռեժիմով…
ամուսնությունը միանշանակ մոնոտոն պրոցես/երևույթ չի… ամուսնության մեջ լինում են ճաքեր, որոնք ընթացքում կամ ապաքինվում են կամ էլ խորանում, սա միանշանակ ա…
հիմա ինչի՞ էսքամ զահլեքդ տարա…
Ընենց որ Բաժանման պատճառը միանշանակ ինչ որ մեկի սիրահարվելը չի մյուսի վրա… there's a lot more to it… there's a huge background… հսկա պայման գոյություն ունի որը պետք ա հաշվի առնել… ընենց չի լինում ոը մեկը գնում ա մեկին սեր ա խոստովանում, էն էլ տեսնում ա էսի ավելի լավն ա քան էն մեկը ու գնում բաժանվում ես առանց մտածելու երեխաների մասին…
դու երբ խոստովանում ես սերդ ամուսնացած մեկին, դու պոտենցիալ սեպ ես դառնում էդ մարդկանց ամուսնության մեջ անկախ նրանից թե ինչքան վատ են նրանց հարաբերություններն ու կբաժանվեն իրարից թե չէ… ըստ էության դու ման ես գալիս էդ ճաքը որ մտնես ու խորացնես քանի որ քո նպատակն էդ անձնավորությանն ունենալն ա… հակառակ դեպքում ի՞նչ իմաստ ունի խոստովանելը…
սիրահարվելն ամեն մարդ էլ կարա սիրահարվի, բայց խոստովանել նշանակում ա սեպ դառնալ ու դու պետք ա որոշես ուզու՞մ ես սեպ դառնալ հնարավոր ճեղքում թե չէ… ուզու՞մ ես էդ բեռը/մեղքը քո վրա վերցնել թե չէ… նույնն էլ մյուս անձնավորությունը ում խոստովանել են. ուզու՞մ ես "առիթն" օգտագործել ու խորացնել ճաքը որ քո կարծիքով միգուցե արդեն ճեղք ա թե՞ որոշում ես փորձել ճաքերը փակել… փորձը ցույց ա տալիս որ մարդիկ շատ հաճախ որոշում են էդ բեռը վերցնել իրենց վրա, ավելի հաճախ քան մենք կարծում ենք, որովհետև մարդիկ որոշումը կայացնում են իրենց՝ տաքացած, սիրահարված, ոչ սթափ ուղեղներով այլ ոչ թե կողքի մարդկանց սթափ ու կշռադատված ուղեղներով…
անբարոյակա՞ն են էդ մարդիկ թե՞ ոչ… ես միանշանակ չեմ կարող ասել, որովհետև ես շատ լավ մարդկանց եմ ճանաչում որ նման որոշումներ են կայացրել… սխա՞լ են արել… who knows…
ես ուզում եմ որ հարցին նայենք իրա բարդության մեջ այլ ոչ թե պարզեցնենք ու միանշանակ պատասխան տանք…
Մեֆ ջան,երկար բարակ բաժանման պատճառներից ես գրել(որոնց հետ իհարկե չհամաձայնվել չեմ կարող),բայց հարցն էստեղ էդպես չի դրված:Քո թվարկած բոլոր պատճառների հետ, բաժանվելն ավելի արդարացի է,քան թե երկկողմանի կյանք վարելը ,թե տղամարդու ,թե կնոջ կողմից:Եթե տարիների հետ լճացել են հարաբերությունները կամ տարբեր ուղղությամբ են զարգացել բնավորությունները(ցանկացածի հետ կարող է պատահել),արդարացի չի՞ լինի կողակցին էլ կյանքի հաճույքներից օգտվելու հնարավորությունը տալ:Ամեն դեպքում նախընտրում եմ,ինչքան էլ ցավալի լինի,ասել կամ լսել ճշմարտությունը:
Քո աչքերն ինձ կանչեցին, ու ես հլու վեր կացա…
Quyr Qery (15.12.2012)
Մինա ջան, ճիշտն ասած էդքան լավ չեմ հասկանում ինչ ինկատի ունես երբ ասում ես "արդարացի չի՞ լինի կողակցին էլ կյանքի հաճույքներից օգտվելու հնարավորությունը տալ"… ես կին-տղամարդ հարաբերությունները դիտում եմ հավասարը հավասարի հետ՝ նույն իրավունքներով…
Մի քիչ մանրամասնի Մինա ջան, ու կարծիքս կգրեմ…
Մեֆ ջան,սովորաբար հայկական մենտալիտետով ապրող ընտանիքներում ,քո ասած լճացումների ժամանակ ,ամուսինը "բուռն ապրումներից" հետո "աչքը" կուշտ(լավագույն դեպքում ,եթե կնոջ բախտը բերի երեկոյան)վերադառնում եմ կենցաղային խնդիրներից հոգնած ու տարբեր ուղղությամբ աճած կնոջ մոտ :Հիմա ,եթե ամուսինը ազնվություն ունենա խոստովանելու կնոջը,որ իրոք համատեղ հարաբերությունները մտել են փակուղի ու ուրիշ կին գոյություն ունի իր կյանքում,ավելի ազնիվ չի՞ լինի կնոջ հանդեպ:Չէ որ նույն ճահճացած կյանքով կինն էլ է ապրում:Ավելի մանրամասն էլ ի՞նչ ասեմ:ՈՒզում եմ ասել,որ կինն էլ իր կյանքը հետաքրքիր դարձնելու հնարավորություն կունենա այդ դեպքում :
Հ.գ. թեմայից շատ ենք շեղվում ոնց որ,իմ կարծիքը ամուսնացած տղամարդկանց սիրահարվելու մասին արդեն հայտնել եմ նախորդ գրառումներում:
Քո աչքերն ինձ կանչեցին, ու ես հլու վեր կացա…
Մինա ջան, իմ կարծքը (գրված վերը) վերաբերվում ա համ տղամարդուն համ կնոջը հավասարապես… ես բացարձակապես չեմ ընդունում որ տղամարդը կարա "բուռն ապրումներ" ունենա իսկ կինը ոչ… Ինչ որ տաղամարդու հետ ա կատարվում նույնն էլ կարա կնոջ հետ լինի ու իմ վերաբերմունքը նույնն ա… ոչ մի տարբերություն… հայկական ընտանիքներում էդ դրվածքը շատ սխալ ա… տղամարդն առավելություններ ու հավելյալ իրավունքներ չունի…Մեֆ ջան,սովորաբար հայկական մենտալիտետով ապրող ընտանիքներում ,քո ասած լճացումների ժամանակ ,ամուսինը "բուռն ապրումներից" հետո "աչքը" կուշտ
Հ.գ. թեմայից շատ ենք շեղվում ոնց որ,իմ կարծիքը ամուսնացած տղամարդկանց սիրահարվելու մասին արդեն հայտնել եմ նախորդ գրառումներում:
Անձամբ ես կարծում եմ որ եթե նման խնդիր ա ծագում ապա պետք ա ասվի կնոջը կամ ամուսնուն, դա պարտադիր ա… բայց մարդիկ, ոնց որ նշել էի միշտ չի որ ռացիոնալ ու բարոյական քայլի են դիմում… շատերը փորձում են "գլխացավանքի" մեջ չընկնել ու զբաղվում են ֆոկուսնիկությամբ (դրա մասին անգամ գրականություն կա)… ու էս սխալներն անում են բավականին խելացի մարդիկ (չգիտեմ հետևու՞մ ես նորություններին թե չէ… օրինակները լիքն են)… ու սա իրականությունն ա որը գալիս ա մարդու բնույթից… մի խոսքով "իդեալական կյանքում" այո դու միանգամայն ճիշես ասում պետք ա գալ ու կողակցին ասել ճշմարտությունը, բայց ե՞րբ… ո՞րն ա էն սահմանը որից հետո պետք ա ասել… մի օր, մի շաբաթ, մի ամիս, մի տարի յարաբերություններ ունենալուց հետո՞… Մինա ջան, ես դրա պատասխանը չունեմ, չգիտեմ … ազնվությունը պահանջում ա որ ասվի, բայց կա նաև բարոյականության մեկ այլ չափանիշ՝ նախ լուծում ես ընտանեկան հարցերդ հետո նոր սկսում նոր հարաբերություններ, բայց սենց բան հազվադեպ ա լինում…
… իսկ թեմայից չենք շեղվել Մինա ջան, էս խնդիրները թեմայի անբաժան մասն են կազմում… առանց սրա թեմայում քննարկելու բան չի մնում…
տղամարդու ու կնոջ հավասարության խնդիրը, նամանավանդ այս առումով, շատ մոտավոր ա: օրինակ, միջինացված կինը կարող ա ժամերով համբուրվել ու դրանով էլ բավարարվել: ու տենց կարա շարունակվի ամիսներ շարունակ... իսկ եթե տղամարդը մտնի էտ ռեժիմի մեջ, ապա մի շարք լուրջ հիվանդություններ կունենա, սկսած հոգեբանականից մինչև եսիմ ուր...
ու ստեղ հեչ կապ չունի, տղամարդ - կին զույգը հայ ա , թե աֆրիկացի: էտ սուտ ա, որ հայերս առանձնահատուկ ենք էս առումով: մեզ թվում ա, որ մեր ազգի կանայք են մենակ ըտենց: սուտ ա, բոլոր ազգերն էլ էտ սխեմայով են ապրում:
...
Մեծամասամբ, երբ կինը դավաճանում ա իրա ամուսնուն, ապա դա անում է ոչ թե "կյանքը վայելելու" համար, ինչպես սովորաբար անում է տղամարդ-արուն, այլ ընդամենը իր տղամարդուց վրեժ լուծելու համար:
keyboard (15.12.2012)
Մի բան եմ ուզում ասել Մինա ջան, եթե խոսում ենք հայերի մասին, հայ կնոջ մասին, բայց եկեք համաձայնվենք, որ ինչքան դավաճանող տղամարդ կա, էդքան էլ դավաճանող կին կա չէ? էդ տղամարդը հո դավաճանությունը միայնակ չի անում? ես էսպես եմ հասկանում, որ դիսբալանս չկաՄեֆ ջան,սովորաբար հայկական մենտալիտետով ապրող ընտանիքներում ,քո ասած լճացումների ժամանակ ,ամուսինը "բուռն ապրումներից" հետո "աչքը" կուշտ
Հ.գ. թեմայից շատ ենք շեղվում ոնց որ,իմ կարծիքը ամուսնացած տղամարդկանց սիրահարվելու մասին արդեն հայտնել եմ նախորդ գրառումներում:
ՄԵՖ ՋԱՆ ,գուցե գրածս նախնադարի տպավորություն է թողել ,բայց ապրածս տարիները ինձ միայն մի բան են հուշել ,,,քանի երեխա էլ լինի ընտանիքում ,ինչ էլ որ լինի ,եթե ամուսինները համապատասխանում են իրենց մակարդակով (շեշտում եմ ,որովհետեվ այդպես ավելի հեշտ կարող են գալ ընդհանուր հայտարարի), ԱԶՆԻՎ է ասել աչքերի մեջ նայելով _Իմ կյանքում հայտնվել է այլ ,,,,,որին սիրում եմ
Ցավը կա անշուշտ ,բայց դա հարգանք է դիմացինի նկատմամբ ու նայեվ երեխաների , ոչ ոք խաբված չպիտի լինի այդ եռանկյունու մեջ ,,հայերեն պարկեշտությունը այնքան էլ չի արտահայտում ասելիքս ,որքան ռուսերեն порядочный բառը , բոլոր հարաբերություններում պետք է լինել այսպիսին ,չէ սա բարոյապաշտության մասին չէ ,այլ պարզ ու մարդկային ճակատագրի ,,,եթե հնարավոր է ապրել սիրած մարդու հետ ,նախընտրելի է հեռանալ ժամանակին,առանց նվաստացնելու դիմացինի արժանիքները ,,ամենահզոր սերն անգամ ամուսնական փորձությունների միջով անցնելիս խունանում է ու այդտեղ է ,որ երեվում է ով ում որքան շատ է սիրում (ախ անտեր մնա այդ սերը)
Հազարավոր ուղիներ են տանում դեպի մոլորություն, իսկ դեպի ճշմարտություն` միայն մեկը:
Համաձայն եմ Ավիրա ջան, ու դա չեմ էլ շխտել, բայց դա թայմինգի հարց ա… խնդիրն ընենց ա որ էդ ,,,,,-ն մի օր մի անգամից out of the blue չի հայտնվում, որ տղամարդը կամ կինը գնա ու ասի… սիրելը պրոցես ա ու մինչև հաստատ որոշելը բավականին երկար ճանապարհ պետք ա անցնել հասնելու համար էն կետին որ էդ մարդը հենց "նա" ա…ՄԵՖ ՋԱՆ ,գուցե գրածս նախնադարի տպավորություն է թողել ,բայց ապրածս տարիները ինձ միայն մի բան են հուշել ,,,քանի երեխա էլ լինի ընտանիքում ,ինչ էլ որ լինի ,եթե ամուսինները համապատասխանում են իրենց մակարդակով (շեշտում եմ ,որովհետեվ այդպես ավելի հեշտ կարող են գալ ընդհանուր հայտարարի), ԱԶՆԻՎ է ասել աչքերի մեջ նայելով _Իմ կյանքում հայտնվել է այլ ,,,,,որին սիրում եմ
Ցավը կա անշուշտ ,բայց դա հարգանք է դիմացինի նկատմամբ ու նայեվ երեխաների , ոչ ոք խաբված չպիտի լինի այդ եռանկյունու մեջ ,,հայերեն պարկեշտությունը այնքան էլ չի արտահայտում ասելիքս ,որքան ռուսերեն порядочный բառը , բոլոր հարաբերություններում պետք է լինել այսպիսին ,չէ սա բարոյապաշտության մասին չէ ,այլ պարզ ու մարդկային ճակատագրի ,,,եթե հնարավոր է ապրել սիրած մարդու հետ ,նախընտրելի է հեռանալ ժամանակին,առանց նվաստացնելու դիմացինի արժանիքները ,,ամենահզոր սերն անգամ ամուսնական փորձությունների միջով անցնելիս խունանում է ու այդտեղ է ,որ երեվում է ով ում որքան շատ է սիրում (ախ անտեր մնա այդ սերը)
իդեալական կյանքում դու ճիշտ ես ասում, բայց պրակտիկորեն դա շատ դժվար ա ու դեռ ոչ ոք չի արել… կա որ բաժանվում, կամ հեռանում են հետո նոր հանդիպում են, բայց դա ուրիշ խնդիր ա…
Պարզ չի՞… գեղեցիկ, խելացի, խորը և ճաշակով անձնավորություն…
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ