Ամուսնանալուց հետո չեմ հիշում, բայց երեխա ունենալուց հետո ամեն ինչը փոխվում ա: Ընդ որում սկսում ա փոխվել, երբ դեռ երեխան սաղմնային վիճակում ա: Ավելի հեշտ ա ասել ինչը չի փոխվում Բայց նենց ընդհանուր վատ չի, եթե ուզում եք դուք էլ ամուսնացեք
Ամուսնանալուց հետո չեմ հիշում, բայց երեխա ունենալուց հետո ամեն ինչը փոխվում ա: Ընդ որում սկսում ա փոխվել, երբ դեռ երեխան սաղմնային վիճակում ա: Ավելի հեշտ ա ասել ինչը չի փոխվում Բայց նենց ընդհանուր վատ չի, եթե ուզում եք դուք էլ ամուսնացեք
Ariadna (27.01.2012), Cassiopeia (27.01.2012), Chuk (28.01.2012), E-la Via (28.01.2012), Mephistopheles (28.01.2012), Աթեիստ (28.01.2012), Գալաթեա (27.01.2012), Դեկադա (27.01.2012), Ժունդիայի (28.01.2012), Լուսաբեր (27.01.2012), Մինա (28.01.2012), ՆանՍ (20.06.2012), Նարե91 (28.01.2012), Տրիբուն (21.06.2012), Ֆոտոն (28.01.2012)
Ameli (27.01.2012), Ariadna (27.01.2012), Chilly (17.03.2012), Chuk (28.01.2012), E-la Via (28.01.2012), Freeman (27.01.2012), Katka (17.03.2012), keyboard (19.06.2012), Lem (27.01.2012), Աթեիստ (28.01.2012), Գալաթեա (27.01.2012), Ժունդիայի (28.01.2012), Մինա (28.01.2012), ՆանՍ (20.06.2012), Նարե91 (28.01.2012), Տրիբուն (21.06.2012), Ֆոտոն (28.01.2012)
Իմ կյանքում հիմնական փոփոխությունը էն ա, որ էլ տնից չեմ ուշանում, բայց միևնույն ժամանակ, էլ չեմ էլ գնում ընկերուհիներիս կամ ընկերներիս հետ իմ հավեսին ֆռֆռալու, որ մի հատ էլ ուշանամ Հա, մեկ էլ որ էլ տխուր դեմքերով չեն հարցնում՝ նորություն չունե՞ս Իսկ այ էրեխուց հետո փոփոխությունները ավելի շատ են. ինչքան որ երջանկություն ա պարգևում, էնքան էլ հոգսը, մտածմունքներն ու վախերն են ավելանում։ Ամեն դեպքում շարունակում եմ մտածել, որ ինչքան ուշ ամուսնանաս ու երեխա ունենաս, էնքան ավելի ճիշտ է, ամեն դեպքում հոգսը մեծանում ա, ու էն ինչ կարող ես անել մինչև ամուսնությունն ու հատկապես մինչև երեխա ունենալը, դրանից հետո էլ հաստատ չես անի։ Թեկուզ անկապ ու աննպատակ փողոցում քայլելը, ու մի քանի երթուղային միտումնավոր բաց թողնելը, շատ բան չեմ ասում, հետո հոգնած տուն մտնելը ու միանգամից գնալ քնելը ) Մի խոսքով էդ անկախությունը հաստատ էլ չես ունենում։
Հ.Գ. Ըհն, զարթնեց, դե արի քո հավեսին գրառում արա՝ անկապ ու աննպատակ
When life gives you lemons, make lemonade
Ameli (27.01.2012), Cassiopeia (27.01.2012), Chuk (28.01.2012), E-la Via (28.01.2012), Katka (17.03.2012), Lem (27.01.2012), murmushka (27.01.2012), StrangeLittleGirl (15.06.2012), Աթեիստ (28.01.2012), Արևհատիկ (27.01.2012), Գալաթեա (27.01.2012), Գեա (28.01.2012), Դեկադա (27.01.2012), Լուսաբեր (27.01.2012), Մինա (28.01.2012), Նաիրուհի (27.01.2012), ՆանՍ (20.06.2012), Ուլուանա (28.01.2012), Ֆոտոն (28.01.2012)
Բոլոր հեքիաթներն ավարտվեցին ամուսնությամբ: Դրանից հետո կյանքը սկսվեց:
Վերջին խմբագրող՝ Peace: 27.01.2012, 17:26:
Ամեն ինչի շատը լավ չէ:
Մինա (30.06.2012)
Հետաքրքիր թեմա է։ Ինձ արդեն թվում էր, թե էս բաժնում հետաքրքիր թեմաներ այլևս չեն կարող բացվել ։
Իմ դեպքում փոփոխությունը մեծ էր հիմնականում էն պատճառով, որ ամուսնանալս ու ԱՄՆ տեղափոխվելս, կարելի է ասել, համընկան, իսկ ամբողջ կյանքում Հայաստանում ապրած լինելուց հետո ԱՄՆ–ում բնակություն հաստատելն ահռելի փոփոխություն էր ինձ համար, ու դրանից արդեն բխեցին մնացած բոլոր փոփոխությունները, որոնք անմիջականորեն կապված չեն ամուսնանալու հետ։ Եթե ամուսնանալուց հետո շարունակեի Հայաստանում ապրել, ինձ թվում է՝ լուրջ փոփոխություններ առանձնապես չէին լինի... մինչև երեխայիս ծնվելը, բնականաբար ։ Երեխայի ծնվելուց հետո, ինչպես արդեն ասվեց վերևում, համարյա ամեն ինչ է փոխվում. կարծես ամբողջ կյանքդ սկսում է պտտվել երեխայիդ շուրջ։
Ընկերության առումով վերաբերունքի, մոտեցման առումով հաստատ ոչինչ չի փոխվել, էդ մեկը կարող եմ ասել, ուղակի Հայաստանում չլինելու պատճառով հազվադեպ եմ իրականում հանդիպում ընկերներիս։
Հա, կոնկրետ իմ մեջ մի կարևոր բան է փոխվել ամուսնանալուց հետո։ Մինչ այդ իմ մեջ բավական ուժեղ էր նստած սեփականատիրության զգացումը։ Ամեն ինչի իմն էի ուզում ունենալ, թեկուզ քիչ, թեկուզ փոքր, բայց ԻՄԸ։ Իրերի համատեղ օգտագործման միտքն ինձ հեչ դուր չէր գալիս. մինչև իմ սեփականը չունենայի, չէի հանգստանում։ Գերադասում էի որոշ բաներից ինձ զրկել՝ փոխարենը ձեռք բերելով ինչ–որ իր, որը միայն իմը կլիներ։ Ու ինչ որ իմն էր, պիտի միայն իմը լիներ։ Չէի սիրում, երբ ընտանիքում որևէ մեկն իմ իրերից օգտվում էր։ Խոսքն այն իրերի մասին է, որոնք ընտանիքում սովորաբար ընդհանուր են կամ կարող են ընդհանուր լինել։ Բայց հետաքրքիր է, որ դեռ չամուսնացած, երբ արդեն ընկերություն էի անում ապագա ամուսնուս հետ, սեփականատիրության զգացումը կամաց–կամաց սկսեց խամրել, «իմը» հասկացությունն սկսեց աստիճանաբար իր տեղը զիջել «մեր»–ին։ Իսկ ամուսնանալուց հետո կարծես ընդհանրապես վերացավ... Հիմա էնքան բաներ կան, որ, մտածում եմ, հեշտ ու հանգիստ կարող եմ իմն ունենալ, բայց էլ չեմ ուզում, ուղղակի կարիքը չեմ զգում մի տեսակ։ ՄԵՐԸ լրիվ բավարարում է։
Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 28.01.2012, 02:36:
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Ariadna (28.01.2012), boooooooom (20.03.2012), Chuk (28.01.2012), E-la Via (28.01.2012), Empty`Tears (29.01.2012), Ripsim (28.01.2012), Աթեիստ (28.01.2012), ՆանՍ (20.06.2012), Ֆոտոն (28.01.2012)
Բոլորովին պարտադիր չի:
Եթե դուք կյանք ասելով, ի տարբերություն հեքիաթի, բացասական իմաստ եք ներդնում, որպես ամուսնացած մարդ թույլ տվեք չհամաձայնել: Ես շատ հաճախ ամուսնուս շնորհիվ ինձ հեքիաթում եմ զգում դեռ: Ես, համենայն դեպս, չեմ զգում, որ կենցաղը փչացնում է ամեն ինչ, ինչպես ընդունված է համարել: Ինձնից ու ամուսնուցս է կախված՝ կանցկացնենք մենք մեր օրը առօրյա դժվարությունների վրա խորանալով, թե ամեն ինչ կանենք, որ դա կուլ չտա մեզ:
Ես ինչ այս թեման բացվել ա՝ մտածում եմ՝ կարող եմ արդյոք որևէ կոնստրուկտիվ բան գրել, թե ինչն ա փոխվել իմ կյանքում:
Բայց մի տեսակ դեռ չկա գրելու՝ կոնկրետ փոփոխությունների հետ կախված
Կյանք ասելով չեմ դնում իմաստ հատուկ բացասական: Ոչ էլ դրական: Կյանք ասելով նկատի ունեմ հենց կյանք՝ դրական ու բացասական միախառնված:
Ինչ վորաբերվում է հեքիաթին, երբ ոտքդ տան շեմից դուրս ես դնում ու տեսնում մարդկային արյունով հոսող բարակ առվակ, բառիս բուն իմաստով, երբ տեսնում ես զավակ կորցրած ծնողը ինչպես է խելագարի պես վազում այս ու այն կողմ, չի մնում էլ հեքիաթ: Ոչ էլ հեքիաթում գտնվելու տրամադրություն է մնում: Դու հասկանում ես, որ կյանք ես մտել ռեալ:
Ամեն ինչի շատը լավ չէ:
Չնայած ամուսնացած չեմ, երեխա չունեմ , բայց երեխա ունենալու առումով համաձայն եմ` կարծում եմ` կարելի ա չվռազել, իսկ այ ուշ ամուսնանալու հետ հեչ համաձայն չեմ: Ի՞նչ անպայման ա անմիջապես ամուսնանալուց հետո անցնել երեխա ունենալու գործին: Եթե մարդիկ իրար սիրում են, ինո՞ւ չամուսնանան, հետո երբ որ կորոշեն, էդ ժամանակ էլ երեխա կունենան: Ես հաստատ կնախընտրեմ էս տարբերակը:
Հարգելի Peace, Astgh և Reh32,
Ձեր գրառումներից երևում է, որ ամուսնացած չեք:
5-6 տարի առաջ նույնիսկ չէի ուզում ամուսնանալու մասին մտածել: Ոչ մի տղայի չէի հավանում, այսինքն՝ աղջիկներին էլ չէի հավանում: Լիքը բան միայն վատ տեսանկյունից էին երևում: Ինչպես Ուլուանան նշեց, մինչև ամուսնանալը ինքներս մեզ ենք «աշխարհի կենտրոն» զգում, ուզում ենք ոչինչ չփոխվի, մեր իրերը միայն մերը լինեն և այլն: Իսկ սիրող մարդու հոգեբանույթունն այլ է: Այնպես որ, պետք չի սվիններով ընդունել ապագայում լինելիք փոփոխությունները, քանի որ դրանք իրենց ժամանակին դիտվում են որպես հաճելի ու սովորական:
Օրինակ՝ ինձ մոտ ո՛չ թե հեքիաթից իրականություն է փոխվել, ա՛յլ վատատես-լավատեսից դեպի իրական հեքիաթ, որը ես չեմ պատկերացրել ու մտքովս չի էլ անցել երազել: Մտքովս չէր անցնում, որ երբևէ այդքան շատ կանհանգստանամ, երբ ամուսինս կուշանա կամ հոգնածությունից չի ժպտա: Ճաշ եփել կամ տուն հավաքելը շատ աղջիկների մոտ տհաճությամբ է ընդունվում: Իսկ հետո ամուսնուն հաճոյանալու, ամուսնու բերանը «քաղցրացնելու» միջոց է դառնում: Մտքովս չէր անցնի, որ անհամբերությունից դրսի դռան կողքով անընդհատ կանցնեմ ու գլազոկից կնայեմ, որ մինչև ամուսնուս մտնելը ես բացեմ դուռն ու իրեն գրկեմ:
Agni (29.01.2012), Cassiopeia (28.01.2012), Chuk (28.01.2012), Ripsim (28.01.2012), Ժունդիայի (28.01.2012)
Cassiopeia (28.01.2012), Chuk (28.01.2012), Rammstein (28.01.2012), Աթեիստ (28.01.2012), Նարե91 (28.01.2012)
Ինձ միշտ թվացել ու մինչև հիմա էլ թվում է, որ հենց էդ կարոտի նվազումը կարող է հանգեցնել նրան, որ սերը ավելի թուլանա, խամրի... մտածել եմ, որ չամուսնացած ժամանակ սիրահարները ավելի ուժգին են սիրում միմյանց, իսկ ամուսնանալուց հետո սերը կամաց-կամաց մարում է գուցե սխալ եմ, համենայնդեպս էդպիսի պատկերացում ունեմ ամուսնության վերաբերյալ:
Why is the truth always being raped?...because its naked and beautiful.
Rammstein (28.01.2012)
Հեքիաթից իրական...հայրական օջախում ամեն ինչ «հեքիաթային» ա թվում, որովհետև ծնողները հնարավորինս երեխաների ներկայությամբ չեն քննարկում խնդիրները, ընտանիքի հոգսը երեխաների ուսին չի: Իսկ ամուսնանալուց հետո արդեն ստիպված եք լինում ինքներդ լուծել ձեր խնդիրները իսկ ծնողները կարող են օգնել կամ նաև չօգնել էտ հարցերում: Հայրական տանը չես մտածում եփելու մասին, պարզապես կարող ես մի ամբողջ սառնարանի պարունակությունը « վարի տալ» համով աղցան սարքելու վրա ու սպասել գովասանքների: Իսկ ամուսնանալուց հետո մտածում ես վաղվա օրվա մասին նաև: Պարզապես ամուսնանալուց հետո հեիքաթները ինքներդ եք ձեզ համար ստեղծում ու սկսում եք գնահատել ամեն պահը, ինչին շատ հաճախ անփութորեն եք վերաբերել մինչ էտ: Իսկ երեխաներից հետո արդեն սեփական կյանքը այնքան անփութորեն ու գեղեցիկ մի կողմ ենք գցում, որ անգամ փոշմանելու տեղ էլ չի լինում, որովհետև արդյունքում օգտվում են միայն երեխաները:
boooooooom (20.03.2012), Cassiopeia (28.01.2012), Ֆոտոն (28.01.2012)
երկու օր է անցնում եմ այս թեմայի կողքով ու.... ուզում եմ հասկանամ ինչն է փոխվել իմ մեջ մեկ տարվա ընթացքում,
ամեն ինչ ու միաժամանակ ոչինչ, ժամանակը սկսել է կատաստրոֆիկ չհերիքել, չնայած դեռ երեխաներ չունենք, բայց ընկերների հետ շփումը ցավոք հասել է մինիմումի, զգացմունքների մեջ ոչինչ չի փոխվել, այն դարձել է ավելի վստահ, ավելի բովանդակալից, դեռ շարունակում է սիրտս թրթռալ, երբ հեռախոսիս վրա գրվում է նրա անունը, ուղղակի հիմա այլևս դու մենակ չես, միայն քեզ համար պատասխանատու չես, քայլերդ արդեն ավելի մտածված են, դու արդեն պատասխանատու ես ապագա երեխաներիդ համար նույնպես։ Մեկ մեկ պակասում է խենթությունը, բայց դե դա կարելի է նաև կազմակերպել
ընդհանուր առմամբ փաստորեն ոչինչ չի փոխվել, կարծում եմ սա նաև ամուսնուս շնորհիվ, քանի որ չի փորձել փոխել ինձ, հարգել է իմ ես–ը, գնահատել իմ ինքնությունը.... այսպիսի բաներ
Մի՛ փորձիր թաքցնել սխալդ, ընդունի՛ր այն, պատասխա՛ն տուր և շարժվի՛ր առաջ
Cassiopeia (28.01.2012), Chuk (28.01.2012), Ֆոտոն (28.01.2012)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ