Էնթոնի Դե Մելլո

[Sambitbaba]

@ @ @



Վարպետը լավ էր գլուխ հանում ամենից, ինչ տեղի է ունենում աշխարհում: Մի անգամ նրան խնդրեցին բացատրել իր մի սիրելի ասույթը. "Լավ է մարդու համար թե վատ՝ որոշում է ինքը":
Նա պատասխանեց.

- Այն, ինչ մարդիկ հրմշտուք են անվանում գնացքում, գիշերային պանդոկում դառնում է մթնոլո՛րտ:



@ @ @



Որպես միևնույն աքսիոմայի լուսաբանում նա պատմեց, որ մի անգամ երեխա ժամանակ պատահաբար լսել էր, թե ինչպես իր հայրը, որը հայտնի քաղաքական գործիչ էր, կտրուկ քննադատեց ընդդիմադիր կողմն անցած իր կուսակցության մի անդամի:

- Բայց հայրիկ, դու դեռ երեկ գովաբանում էիր այն մարդուն, որը լքեց ընդդիմադիր խումբը և միացավ քո կուսակցությանը:
- Որդյակս, քեզ պետք է հնարավորինս շուտ հասկանալ մի հասարակ ճշմարտություն. Նա, ով անցնում է մեկ այլ կուսակցություն, դավաճանել է յուրայիններին: Նա, ով մտնում է մեր շարքերը, - փոխել է իր համոզմունքները:

[Sambitbaba]

@ @ @



- Պայծառացման երկրում գիտելիքները պետք են ոչ ավելի, քան մահակները ժամանակակից պատերազմում: Այստեղ միայն գիտակցվածություն է անհրաժեշտ, - ասաց Վարպետը:

Եվ իր ասածը նա ամրապնդեց պատմվածքով իր մի աշակերտուհու մասին, որ իրեն տնային սպասավորուհի էր վերցրել Մոնղոլիայից փախստական մի աղջկա: Շուտով նա հիասթափված բացահայտել էր, որ աղջիկը չի կարողանում օգտվել փոշեծծիչից, չգիտի, թե ինչպես են աշխատում խառնիչն ու լվացքի մեքենան:

- Դու գոնե ինչ-որ բան կարո՞ղ ես անել, - հարցրեց հուսահատված տանտիրուհին:

Աղջկա դեմքը լուսավորվեց հպարտ ժպիտով.

- Ես կարող եմ կթել մայր ուղտի՛ն, - պատասխանեց նա:

[Sambitbaba]

@ @ @


Վարպետը պնդում էր, որ աստվածաբանները չափից շատ են նվիրված իրենց համոզմունքներին. նրանք հեշտությամբ փակում են աչքերը ճշմարտության վրա, և նույնիսկ եթե հանկարծ հայտնվի Մեսսիան, նրանք նրան կհերքեն:



@ @ @


- Ի՞նչ պետք է անել, որ հասանես Աստծուն:
- Աստվածայնությունը գործողությամբ չի հասանվում՝ հասանելու համար պետք է կարողանալ տեսնել:
- Ո՞րն է ուրեմն գործելու իմաստը:
- Այն, որպեսզի արտահայտես աստվածայինը, այլ ոչ թե հասանես:

[Sambitbaba]

@ @ @



Գիշերը կինը հրում է ամուսնուն.

- Վեր կաց, ծածկիր լուսամուտը: Դրսում ցուրտ է:

Ամուսինը հոգոց է՝ հանում.

- Ա՜խ, Աստծո սիրո: Եթե ես ծածկեմ լուսամուտը, դրանից ինչ է, դրսում կտաքանա՞:

[Sambitbaba]

@ @ @


- Ինչու՞ դու երբեք չես սովորեցնում ներել, - հարցրեց քարոզիչը Վարպետին:
- Ես միայն դրան էլ հենց սովորեցնում եմ:
- Բայց ես երբեք չեմ լսել, որ դու ողբաս կատարած մեղքի մասին:
- Զղջումը՝ ափսոսանք չէ անցյալի մասին: Անցյալը մեռած է և արժանի չէ նույնիսկ մեկ վայրկյան ափսոսանքի: Իսկ զղջումը՝ դա մտքի փոխակերպում է. կատարելապես այլ հայացք աշխարհի վրա:

[Sambitbaba]

@ @ @



- Հպարտ եմ նրանով, որ ես՝ անհողդողդ դատավոր եմ:
- Մի՞թե դրանով հպարտանում են:
- Իսկ մի՞թե ոչ:
- Ոչ: Թե լավ, և թե վատ դատավորը մի ընդհանուր թերություն ունի. նա դատում է:

[Sambitbaba]

@ @ @


Երբ աշակերտներից մեկը խախտեց վարքի կանոնները, բոլորը մտածում էին, որ որպես մյուսներին խրատ Վարպետը նրան կպատժի: Բայց քանի որ ամբողջ ամսվա ընթացքում այդպես էլ պատիժը չհետևեց, վրդովված աշակերտները եկան Վարպետի մոտ:

- Մենք չենք կարող հենց այնպես մոռանալ նրա արարքի մասին: Վերջիվերջո, Աստված մեզ աչքեր է տվել:
- Ճշմարիտ է: Բայց Նա ձեզ կոպեր է՛լ է տվել:



@ @ @


- Մի՞թե ոչինչ չի կարելի անել, որպեսզի հասնես պայծառացման:
- Ինչու՞ ոչ, - բարյացկամորեն պատասխանեց Վարպետը: - Կարելի է պատկերացնել, որ դու՝ մեծահասակ տիկին ես, որը սեղմում է վագոնի պատը, որպեսզի արագացնի գնացքի ընթացքը:

[Sambitbaba]

@ @ @


Քարոզիչը եռանդով բողոքում էր Վարպետի ուսմունքի դեմ այն մասին, որ մարդն ի վիճակի չէ արագացնել պայծառացումը:

- Իսկ մի՞թե դու չես ասում այն մասին, որ աշխարհում ամեն ինչ՝ Աստծո նվերն է, որ մեր բարեպաշտությունը՝ Նրա ողորմածությունն է, - հարցրեց նրան Վարպետը:
- Ճիշտ է, բայց ես քարոզում եմ նաև այն, որ Աստված մեր մասնակցությունն է պահանջում:
- Ա՜հ: Դա նույնն է, ինչ փայտահատը պահանջի, որ իր փոքրիկ տղան օգնի իրեն իր ֆսֆսոցո՛վ, - ուրախ պատասխանեց Վարպետը:

[Sambitbaba]

@ @ @



Պարզվեց, որ նորեկների համար ամենադժվարն էր ընտելանալ նրան, որ Վարպետը բացարձակապես հասարակ մարդ էր և ոչնչով ուրիշներից չէր տարբերվում: Նա ուրախանում էր կյանքին և այնպիսի բուռն հաճույք էր ստանում, որ բոլորովին չէր համընկնում սուրբ մարդու մասին նրանց պատկերացման հետ:

Նորեկներից մեկն իր նկատառումներով կիսվեց մի աշակերտի հետ և լսեց այսպիսի պատասխան.

- Ստեղծելով Վարպետ, Աստված նրա մեջ մարդուն չի ոչնչացնում:

[Sambitbaba]

@ @ @


- Ինչպիսին ըմբռնումն է, այնպիսին էլ՝ գործողությունը: Փոխել պետք է ոչ թե գործողությունը, այլ աշխարհայացքը:
- Իսկ ի՞նչ է պետք անել այն փոխելու համար:
- Ուղղակի հասկանալ, որ աշխարհի ընկալման քո միջոցը թերություններ ունի:

[Sambitbaba]

@ @ @



- Բոլորը գիտեն, որ ես ոչնչից չեմ վախենում, - ասաց Տիրակալը, - բայց, խոստովանեմ, մի վախ այնուամենայնիվ իմ մեջ առկա է... մահվան վախը: Ի՞նչ է մահը:
- Որտեղի՞ց իմանամ:
- Բայց չէ՞ որ դու՝ պայծառացած Վարպե՛տ ես:
- Հնարավոր է: Բայց դեռևս ոչ մեռած:

[Sambitbaba]

@ @ @


Գիտնականը մի վավերագրեկան ֆիլմ ցույց տվեց Վարպետին ժամանակակից գիտության նվաճումների մասին:

- Այսօր մենք կարող ենք ոռոգել անապատները, - ցնծում, էր նա, - սանձահարել Նիագարայի ջրվեժի ուժը, որոշել հյուլեի և հեռավոր աստղի քիմիական բաղադրությունը: Սարերի հետևում չէ նաև բնության լիակատար հպատակեցու՛մը:

Ֆիլմը տպավորություն թողեց, բայց Վարպետը տխուր էր:
Ավելի ուշ նա ասաց.

- Ինչու՞ հպատակեցնել բնությանը: Բնությունը՝ մեր բարեկամն է: Ինչու՞ մեր ամբողջ այդ էներգիան չուղղենք մարդկության միակ թշնամու՝ վախի վրա:

[Sambitbaba]

@ @ @


Մի ընկերության տնօրենը հարցրեց Վարպետին հաջողակ կյանքի գաղտնիքի մասին:

- Ամեն օր մեկ մարդու երջանիկ դարձրու, - խորհուրդ տվեց վերջինս:

Րոպե անց Վարպետն ավելացրեց.

- ...հատկապես, եթե այդ մարդը... դու ինքդ ես:

[Sambitbaba]

@ @ @


Ինչ-որ մեկը հարցրեց, թե ինչու է Վարպետն այդքան զգուշավորությամբ վերաբերվում կրոնին: Մի՞թե կրոնն ամենասքանչելի բանը չէ, ինչ ունի մարդկությունը:

- Ամբողջ լավը և ամբողջ վատը՝ ահա թե ինչ է տալիս կրոնը, - խորհրդավոր պատասխանեց Վարպետը:
- Ինչու՞ ամենավատը:
- Որովհետև որպես կանոն մարդիկ դառնում են բավականաչափ կրոնավոր, որպեսզի ատեն, բայց ոչ բավականաչափ հոգևոր, որպեսզի սիրեն:

[Sambitbaba]

@ @ @


Միանգամ աշակերտը առդեմ հարց տվեց Վարպետին.

- Դու հասե՞լ ես պայծառացածության:
- Որտեղի՞ց ես իմանամ:
- Բայց ուրիշ էլ ո՞վ գիտի, եթե ոչ դու:
- Հարցրու նորմալ մարդուն՝ այդյո՞ք նա նորմալ է, և նա կվստահեցնի քեզ, որ նորմալ է: Հարցրու խելագարին՝ նորմա՞լ է նա արդյոք, և նա՛ էլ կվստահեցնի քեզ, որ նորմալ է:

Ընդ որում Վարպետը բարձր ծիծաղեց:
Հետո նա ասաց.

- Եթե դու գիտակցում ես, որ նորմալ չես, ուրեմն դու այնքան էլ աննորմալ չես, ճի՞շտ է: Եթե դու համարում ես, որ սուրբ ես, ուրեմն դու այնքան էլ սուրբ չես, ճի՞շտ է: Սրբությունը երբեք ինքն իրեն չի գիտակցում: