ՀԻՄԱՐ ՁԿՆԻԿԸ
- Կներեք, - մի անգամ հարցրեց փոքրիկ ձկնիկը մեծին, - իսկ Դուք չգիտե՞ք, թե ինչպես կարելի է գտնել օվկիանոսը:
- Օվկիանոսն այնտեղ է, որտեղ դու հիմա գտնվում ես, - պատասխանեց մեծ ձուկը:
- Հենց այստե՞ղ: Բայց սա ընդամենը ջուր է: Իսկ ես ցանկանում եմ Օվկիանո՜սը գտնել, - հիասթափված հոգոց հանեց ձկնիկն ու լողաց էլի ինչ-որ տեղ փնտրելու:
Նա եկավ Վարպետի մոտ: Նա ասաց: “Երկար տարիներ ես փնտրել եմ Աստծոն: Ես փնտրել եմ Նրան ամենուր. Սարերի կատարներին, անծայրածիր անապատներում, մենաստանների լռության մեջ և աղքատների ապաստարաններում”:
- Եվ ի՞նչ, գտա՞ր, - հարցրեց Վարպետը:
- Ոչ, չգտա: Իսկ դու՞:
Ի՞նչ կարող էր պատասխանել դրան Վարպետը: Երեկոյան արևը լուսավորում էր սենյակն իր ոսկե շողերով: Ճնճղուկների երամը ծլվլում էր թզենու տերևների մեջ: Հեռվից լսվում էր մայրուղիով ընթացող ավտոտրանսպորտի աղմուկը: Կողքին սպառնալի ճվճվաց սոված մոծակը… Իսկ այդ մարդը նստել այստեղ և ասում է, թե չի կարող գտնել Աստծո՛ն:
Որոշ ժամանակ անց հիասթափված մարդը հեռացավ, էլի ինչ-որ տեղ փնտրելու…
* * * * *
Ոչինչ մի փնտրիր, փոքրիկ ձկնիկ: Փնտրելու ոչինչ չունես: Մի բան է քեզ պետք` շուրջդ նայել:
Էջանիշներ