Առաջարկում եմ այս թեմայում քննարկել մանկատներին վերաբերվող հարցեր:
Ամանորից առաաջ "Պարենք Հայերեն" նախաձեռնությունով երկու անգամ այցելել ենք Մարի Իզմիրլյանի անվան մանկատուն ու երեխեքին մի քանի պար սովորացրել: Դրանից հետո մանկատուն ասվածը ուղեղիցս դուրս չի գալիս: Ճիշտ է իրավիճակի շատ մանրամասներին չեմ տիրապետում, բայց կարծում եմ մանկատուն ասված երևույթում շատ սխալ ձևով են առաջնորդվում: Չգիտեմ օրենսդրությամբ դա կարգավորվո՞ւմ է, թե ոչ, բայց ինձ հուզում են հետևյալ հարցերը: Երեխան չափահաս դառնալով և դուրս գալով մանկատնից, հայտնվում է դեպրոսիվ վիճակում: Քանի որ մինչ այդ նրա համար ամեն ինչ արել են, և արել են "բոլորը": Չափահաս դառնալով և զրկվելով այդ հովանավորչությունից աղջկներից շատերը դառնում է անբարոյական, տղաներից շատերն էլ՝ հանցագործ: Մանկատան երեխաները բացի ընտանեկան սեր ասվածից ոչ մի պակաս բան չեն ունենում: Մենք տեսանք լավ կահավորում, տեխնիկա, սնունդն ու հագուստն էլ նորմալ են, զբաղվածության պակաս էլ չունեն: Բայց նրանց ապագայով ոչ ոք չի հետաքրքրվում: Ինկատի ունեմ նրանց որևէ մասնագիտություն չի սովորեցվում, որով հետագայում նրանք կարող են աշխանք գտնել: Կարծում եմ մանկատներում բավականին մեծ ֆինանսներ են առկա, և ավելի նպատակահարմար կլիներ այդ ֆինանսները օգտագործվեին համապատասխան մասնագերներ վարձելու համար, որոնք երեխաներին որևէ կիրառական արհեստ, մասնագիտություն կսովորեցնեին: Սա կնպաստի նաև աշխատատեղերի շատացմանը: Կարծում եմ ճիշտ կլիներ նաև, որ մանկատնից հետո երեխաները հնարավորություն ունենաին անվճար սովորել նաև ուսումնարաններում, իսկ առավել ընդունակները ԲՈՒՀ-երում: Եվ ուսման ժամանակ նրանց տրվեր հանրակացարաններ: Ինչպես նաև կարծում եմ կարելի է կենտրոնանալ մանկատան տղաներին զինվորական որևե մասնագիտություն սովորեցնելուն: Կարծում եմ հեռավոր սահմանամերձ վայրեր նրանց ուղարկել աշխատելու համար ավելի նպատակահարմար կլինի, ու քանի որ նրանք քաղաքում իրենց կապող բան չունեն, կարծում եմ նրանց աշխատանքը առավել արդյունավետ կստացվի: Իսկ նրանք քանի որ ծնողազուրկ են նույնիսկ զորակոչման ենթական չեն...
Մեջբերել
Էջանիշներ