Կարծում եմ՝ պատմվածքը ուսուցողական կլինի ռոբոտացած մարդկանց համար, ովքեր խրվել են ճահճացած կյանքի հորձանուտի մեջ ու մոռանում են գոնե մեկ-մեկ ժպտալ իրենց հարազատներին, գրկել, համբուրել, ուրախանալ, որ նրանք կան, իր կողքին են...
Շնորհակալ եմ Նարե ջան, որ չես զլացել գրի առնել...
Ու մեկ էլ մի խորհուրդ՝ որն ինձ տվել են ժամանակին ու սիրով հետևում եմ այդ խորհրդին՝ երկար գրառումներ անելուց յուրաքանչյուր մի քանի տողից հետո մի տող բաց թող, որ կարդացողի աչքի համար դժվար չլինի... ասենք էջը «թերթելուց» հետո դժվարությամբ չգտնի, թե որտեղ էր հասել
Մեջբերել
Էջանիշներ