Երեկ խոռի էի գնացել: Ընդունեցին ինձ շատ ջերմ, կարոտել էինք իրար շաաա՜տ: Ընկեր Արմինեն շատ ուրախացավ, անակնկալ էր իր համար մեր գնալըԵս էի ու Մերին
Իրար հետ մենք մինչև հիմա կապ ենք պահպանում: Նստեցինք վերջում: Դե քանի որ շաբաթ օր էր, ամբողջ խոռը ներկա չէր. վեցն էին. առաջին ալտ երկու երեխա էին, նույնքան էլ երկրորդ ալտ ու սոպրանո: Ուրեմն մնացել էի զարմացած. էտ ութ-ինը տարեկան երեխաները նենց էին երգում.....էտ նյութերը նախատեսված էին էս տարվա երևանյան մի կոնկուրսի մեծերի համար: Խոռի ավարտից հտո դասատուիս հետ մոտ մի ժամ խոսեցինք
Հաջողություն
Մեջբերել
Արդեն որ մտնում էր ծիծաղներս էլ չէինք թաքցնում 
Իսկ ինքն ինձ հետ նորմալ ձևով էր վերաբերվում, ինչպես առաջ (բայց իհարկե զգում էի, որ հոգին տխուր ա ու ես իրեն նեղացրի, ինչն ինձնից չէր սպասում) : Առաջին անգամ գնացի քիմիայիս պարապմունքին: Էնքա՜ն բան ունեմ սովորելու...մենակ երկուս ու կես ժամ արտագրել եմ սովորելուս նյութը, հետո ինչը չէի անցել, չգիտեի, բացատրեց շաաա՜տ մատչելի 
Լրիվ փչանում ա տրամադրությունս ու ինչքան ուզում ա ինձ տրամադրեմ դասին, չեմ կարում նստեմ անեմ: 
Ուրեմն էտ երեխաները կարծրաթևավորներ էին պատմում: Ով գալիս ա, խոսում ա,որ մեկ միլիոն տեսակ միջատ կա ու թվարկում հերթով էն տեղերը, որտեղ միջատ կարող է լինել....պատկերացնում եք, չէ՞ 
Ու ոնց էին զարմացել մեր պատմելու վրա, մեր օգտագործած տերմինների......Ու մի պահ հիշեցի ինձ էտ տարիքում ու ժպիտ եկավ դեմքիս 
... Ու՜ֆ, էս ինչ բողոքավոր եմ. հաջողություն ինձ, գնացի պատրաստվեմ:
Էջանիշներ