Օրերից մի օր

[Smokie]

Չեմ ուզում էսպես մտածել, բայց երևի չեմ կարող: Վախենում եմ...
Չգիտեմ ինչի, բայց զգացողություն կա, որ էնքաան նման ա նախորդ տարվան: Նման ա: Կորոնավիրուս: Չի ուզում թեթևանա էդ անտերը: Վախենամ թե մինչև տարվա վերջ էլի կձգվի: Ու դեռ դրանից հետո էլ: Ժողովուրդն էլ արխայնացել, կամ հոգնել ա` էլ արդեն հազարից մեկ կտեսնես փողոցում դիմակով մարդկանց:
Ու դեռ ամենավախենալուն առջևում ա: Բա որ կրկնվի՞: Սեպտեմբերը ինչքան մոտենում էր, էդքան էս գիտակցումս աճում էր: Չեմ կարում մտքիցս ցրեմ: Հըլը մենակ պատերազմն ու կորոնան չէին էէէ սեպտեմբերին... ճիշտ ա, էնպես էր սկսվել, որ դրական ազդեցություն կթողներ, տարբերվող էր շատ առումներով ու դրական կողմից, բայց... Բայց էն ինչ որ իմացա հետո, երևի անջնջելի հետք ա թողել: Էլ չեմ խոսում պատերազմի մասին, որ դեռ երկար չի մոռացվի շատերի կողմից: Ու որ պարբերաբար շարունակվում ա լարված դրությունը:

Գործիս վրա էլ չկարացի էսօր կենտրոնանամ:

Երևի երկար քնել ա պետք, որ օրվա ընթացքում հոգնած չլինեմ: Որ կարդալուց չքնեմ:

Ամենավատը երևի էն ա, որ ոչինչ չեմ կարող փոխել էս կորոնայի պատճառով:

[Smokie]

Զարմանալ կարելի ա իհարկե։ Կարելի ա հարցնել, թե ինչու՞։ Կարելի ա և սաղ մտքերը մի կողմ թողնել, գլուխդ թափ տալ ու ստուգել` տեսնել, թե մեջը ի՞նչ ա մնացել։։lol
Ամեն ինչ անիմաստ ա դառնալու էս տեմպերով։ Կմոռացվի նաև էս մի գաղափարը։ Բաց կթողնվի պահը ու հետո կարդարացվի, իբր` "ուրեմն էսպես էր պետք` իսկապես անիմաստ էր":

*

Առաջինն ու երևի ոչ վերջինը։ Բայց դե որ շատ բան ա փոխվել ու փոխվելու ա` փաստ ա։ Նույնիսկ հնարավոր ա` պատկերացրածիցս ավելի վատ լինի։ Պիտի պատրաստ լինել ամեն բանի։ Հոգեպես պատրաստ լինել։ Որ վերջնականապես չկորցնես քո միջի վստահությունը։ Եթե ինքդ որոշ հարցերում չես հասել դրան, գոնե դու էլ մի կորցրու էդ զգացողությունը մարդկանց հանդեպ։

[Smokie]

Մի տարի ու մի ամիս ոչ մի գրառում ակումբում։ Ու ոչ էլ կարիք կար։ Օրագիրս էլ առաջին էջում ա անձնական օրագրերի։ Գրեթե բոլորն են դադարել։
Առանձնապես ոչ էլ կարդում եմ ակումբային նորությունները, շարունակում եմ հետաձգել։ Կամ արդեն անիմաստ ա դարձել կարդալը։

Գրքերը քանի գնում ավելի ու ավելի են դառնում իմ կյանքի իմաստալից էջերից, որ լցնում են ժամանակս ու... հուսով եմ նաև գլուխս։ Փորձում եմ ռեվյուներ գրել FB-ում, եթե իհարկե գիրքը հավանել եմ։
Էս տարին պիտի ահագին առաջադիմեր, բայց արդեն ձմռան վերջն ա։ Ամեն դեպքերում դեռ հույս կա, որ փոխվում եմ դեպի լավը ու աճ ա գրանցվում։ Ժամանակի անիմաստ կորուստն էլ ա հասնում մինիմալ մակարդակի ու շուտով ամեն ինչ կարող ա գնա իր հունով։ Ով գիտի, գուցե կարողանամ օրվա ընթացքում շատ ավելին անել, քան մինչ հիմա պլանավորում էի ու չէի հաջողում։

[Smokie]

............
Քանի անգամ էս երեք տարվա ընթացքում ինքս եմ նշել, որ հետևում եմ, Ղեկավարման վահանակի թեմաներին ու պարզում, որ մի քանիսն արդեն կորել են էնտեղից, որովհետև 15 օրից ավելի վաղեմություն ունեն: Արդեն չեմ էլ ստուգում, կորցրել ե՞մ, թե՞ չէ` դրա կարիքը չկա, ուղղակի միանգամից մտնում եմ Ղեկավարման վահանակից դեպի "նայել բաժանորդագրված բոլոր թեմաները": Ղեկավարման-ից կորածները աչքի անցկացնում, մնացածը թողնում հետոյին։։oy
.....

Սա էլ էդ 3 տարուց ևս 3 տարի անց ա։

Ես վախենում էլ եմ արդեն: Վախենում եմ նայել հիմա, թե քանի էջ ա պետք հետ գնալ ու գտնել իմ դիտած ամենավերջին թեման։ 6 տարվա վաղեմությա՞ն թեմաներ։ ԵՒ ու՞մ ա իմ կարդալը պետք լինելու հիմա։ Նույնիսկ ինձ պետք չի լինի, կնայեմ թե որտեղ էի հասել ու էլի կողքի կդնեմ, չեմ կարդա։ Ժամանակների փոխվելու հետ ես պիտի դեպի անցյալ գնա՞մ։
Բացթողումները և տխուր են և ժամանակի ընթացքում դառնում են նորմալ։

Օրագրերը։ Ամենասիրածս բաժինն էր (իսկ էս վերջինը ամենասիրածս ակումբային սմայլիկը) ու հիմա իմ մոտ էլ են հատորներով կուտակված էնպես, ոնց Սամն էր կարդում։
Իմ հետ ամեն ինչ նորմալ ա ու լավ։ Նույնն էլ ձեզ, բոլորիդ եմ մաղթում։