Օրերից մի օր

[Smokie]

Վերջերս մի գրառում էի հիշել ու կարդում: Մի տեսակ չէի պատկերացնում ո՞նց ա հնարավոր հաճույք չզգալ երաժշտությունից, բայց ասել, որ լավն ա, որ ձգում էր, գերում էր: Ասեմ ավելին հեղինակը վախ էր զգում լսելուց, բայց երաժշտությունը շարունակում էր գրավել: Չէի պատկերացնում: Առաջ որ փորձել էի ես էլ լսել նույնը, չէի հավանել ու էնքան որ գրառման մեջ ասվում էր «ինչ զգացողություն ասես չունեցա, բացի հաճույքից» կարծել էի իրեն էլ դուր չի գալիս
Իսկ երեկ ես ապրեցի նման մի բան: Լսում էի երգը, թվում էր հաճելի չի, բայց մտքովս էլ չէր անցնի դադարեցնել: Հաճելի չլինելով հանդերձ հանգստացնող էր: Լսում էի ու հոգեկան հավասարակշռության զգացողություն էր արթնանում, արդյունքում սկսում էի մտածել, որ դուր է գալիս: Այ քեզ պարադոքս՝ հաճույք չես զգում, բայց հավանում ես: Հանգստանում ես



Համ էլ ալբոմի վերնագիրն էր White (Nino Katamadze), իսկ ես սիրում եմ գունավոր վերնագրեր:

[Smokie]

Երբ պանտերային վերաբերվող ինչ-որ բան եմ գտնում պարտադիր հետաքրքրում ա: Ախր շատ եմ սիրում այդ խիստ աչքերով, սեւ կենդանուն Գիշատիչին
Վերջերս փորձել էի լսել Al Di Meola-յի ալբոմներից, լսում էի ու չէի կարողանում ոչինչ ասել, թվում էր ոչ վատն է, ոչ լավը, կամ մի քանի անգամ պետք է լսեմ, որ հասկանամ այդ երաժշտությունը: Ուսումնասիրությունս որոշեցի սկսել «Orange & Blue» ալբոմից, չեմ էլ հիշում, թե ինչու՞ հետո ուզեցի կրկնել երկրորդ անգամ, ոչ էլ տպավորությունս եմ հիշում, էլ չեմ խոսում երաժշտության մասին:
Իսկ այսօօ՜ր Այսօր պանտերան արդարացրեց հույսերս Երբեմն գիթարի արագությունը զարմացնում ա, իսկ ընդհանուր առմամբ ուղղակի լսում ես ու վայելում: Այս ալբոմից հետո մի բառ կարող եմ ասել Meola-յի մասին: ՎԻՐՏՈՒՈԶ

[Smokie]

«Վա՛յ իմ խե՜ղճ Կորոծ-մոլորած»: Հանկարծ հիշեցի Սելինջերին, հիշեցի այս խոսքերը: Մի տեսակ չեմ հավանում իր տարօրինակ ու բարդ գրելաոճը, մի տեսակ ծանր ա թվում, մինչև հասկանամ, ավելի ճիշտ հասնեմ հասկանալի հատվածին, հոգիս դուրս կգա: Էնքան էլ չեմ սիրում երբ հեռվից են մոտենում բուն թեմային, սկսում են գաղտնիքներից: Հաճախ կարող ա տեղում կանգնեմ, փորձեմ հասկանալ հենց էդ պահը, ոչ թե շարունակեմ կարդալ:

Հիշում եմ, ժամանակին էլ դժվարությամբ էի կարդում Ջեյմս Ջոյսի «Դուբլինցիներ» эа8яը, թե ի՞նչն էր բարդ մինչև հիմա չեմ հասկանում, բայց չէի կարողանում առաջ գնալ: Հա՛, «Էվելին»ն էր, որ շատ արագ կարդացի ու շա՜տ սիրեցի: Իսկ մյուս պատմվածքները հիմա էդքան էլ չեմ հիշի
-Էվելի՜ն, Է՜վի:
Ֆրանկը անցավ արգելագիծը և այժմ կանչում էր մյուս կողմից, որ նա հետևի իրեն:


Զգում եմ, շուտով վերադառնալու եմ հին ոճիս, երբ դեռ նորեկ էի ակումբում: Սկսելու եմ ստեղծել երաժշտական թեմաներ, դրա համար հիմա չեմ ուզում խոսել երաժիշտներիս մասին: Բայց էս անգամ ես ուրիշ եմ լինելու, կարծես Սմոքին փոխվել ա: Հիմա բոլորովին այլ թեմաներ են լինելու, ավելի «Դար ակումբ»ային, ավելի ուրիշ, քան էէ՜ն բացածներս: Ժամանակները փոխվել են: Թվում է թե հիմա ավելի ծավալուն եմ, ավելի բազմաոճ, բայց առաջվա պես թեմայախեղդ չեմ անի: Համ էլ արդեն բաց թեմաներ կան:

[Smokie]

Դիտելիս հաճախ թվում էր, թե հաղորդման հերոսներից մեկը սրքի նկատմամբ իր սիրով վերին աստիճանի ծայրահեղության է հասել, «խենթացել է»: Կյանքի ամբողջ իմաստը տեսնում է միայն գրքի մեջ: Իրականում ամեն մարդ էլ ունի իր նախասիրությունը, որը կարող է իրեն «խենթացման» հասցնել: Մեե՜ծ գրապահարանները, լի գրադարակները տեսնելուց միայն հիացմունք էի զգում Պատկերացնու՞մ եք բոլոր չորս պատերը գրադարակներով, առանց պատուհանների սենյակ

[Smokie]

Թվում ա թե անգլերեն երգերը մյուս բոլոր լեզուներովից ավելի եմ սիրում՝ կապ չունի բրիտանացի երաժիշտ, թե՞ ամերիկացի: Որովհետև էդ լեզուն իմ համար և՛ պարզ ա և' ոչ: Իսկ գաղտնիքներով երգերը գրավում են: Լսում ես, խոսքերը էդքան չես հասկանում, բայց որոշ անծանոթ լեզուների պես ականջդ չի սղոցում, վերջիններս լսելուց նույնիսկ հաճելի երաժշտության էֆեկտը կկորի: Իսկ ասենք ռուսերեն, կամ հայերեն խոսքերը ուզեմ թե չուզեմ հասկանալու եմ ու երբեմն սովորական տպավորւթյուն եմ ստանում, պարզ, հասարակ խոսքեր են լինում:

Անգլերենը անգլերեն, գաղտնիքը գաղտնիք՝ բայց իմ կարծիքով միայն դա չի պատճառը, որ այդ լեզվով երգերը ավելի եմ սիրում: Ինչքան էլ սիրում եմ ռուսականները, անգլիականներին ավելի բարձր եմ դասում... Միշտ հիշում եմ, որ Եւրոպաներում ու Ամերիկաներում երաժշտական հետաքրքիր գյուտերը, տարօրինակ ու հետաքրքիր երաժշտական գործիքները ավելի շատ են, էլ չեմ խոսում հանրահայտ խմբերի մասին:

Բայց վերջերս լսած մի-երկու երգեր ինձ էն աստիճանի են գրավել, որ անգամ մտովի հավասարեցնում եմ իմ սիրելի անգլերեններին (մանավանդ առաջինը): Մի բան ինձ ասում է, որ թեկուզ այդ մի երգը արժանի էր նշածս բարձր դասին, որ պետք է թարգմանվի անգլերեն ու հայտնի դառնա այդ ավելի բարձրաճաշակ երկրներում:

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

Цветут, цветы, ни я, ни ты
Уже не можем их сорвать,
Цветут цветы среди зимы,
Считаю дни, я должен ждать.
Цветут цветы среди огней,
Среди чужой большой любви,
Цветы глаза, цветы слова
С холодным запахом зимы.



Էս էլ երկրորդը

[Smokie]

Ուզում եմ քո կողքին լինել: Ոչինչ չասել, բայց լինել քո կողքին, գուցե դա քեզ թեթևացնի գոնե մի քիչ: Ուզում եմ, որ դու քեզ մենակ չզգաս, մեղավոր չզգաս: Լինեմ քեզ հետ երբ դու լաց ես լինում, լաց լինել քեզ հետ...

Գոնե հեռախոսով... գոնե այդպես հնարավոր լիներ: Եթե ուզեիր, էլի կլռեի, ոչինչ չէի ասի, բայց դու կզգայիր, որ քեզ հետ եմ, ես կլսեի քո լացը, դու կզգայիր իմ շնչառությունը: Կհանգստանայինք, դու էլ, ես էլ:

[Smokie]

Փորձեցի մի բառով բնութագրել Վանգելիսին: Ստացվեց հրաշագործ: Երաժիշտ հրաշագործ Ու հանկարծ հիշեցի... ախր Մայք Օլդֆիլդին էլ էի ես նույն կերպ բնութագրել, երբ ամբողջությամբ խրված էի իր երաժշտության մեջ, երբ գերել էր ինձ: Նույն խոսքերը, նույն մտքերը, տարբեր մարդիկ: Հիմա տպավորություն ա, թե Վանգելիսին ավելի եմ սիրում: Օլդֆիլդին արդեն հաճախ չի, որ լսում եմ...

[Smokie]

Հաճախ ուրիշների հետ կատարվածն էնքա՜ն ես նմանեցնում քոնինի հետ, կամ ուղղակի էդ պատմությունը լսելուց հետո քոնն ես հիշում:

Նստած էինք սենյակում, մտքերով էի: Հանկարծ լեզվիցս դուրս թռցրեցի ինձ համար շատ հարազատ դարձած անուն... ինչե՜ր մտածեց, մինչեւ հիմա հիշում եմ ապշած հայացքը: Մոտ կես րոպե նայելուց հետո ոչինչ չասեց, իսկ ես... ստիպված էի խաբել, պատճառաբանություն հորինել, որ հանգստանա: Հաջորդ օրն էլ մի ուրիշ բան եղավ... թվաց թե մոտենում ա էն օրը, երբ բոլորն իմանալու են ճշմարտությունը: Բայց անցավ գնաց:
Չեմ կարող ասել, թե քանի՜ անգամ եմ հիշել...

[Smokie]

Spirit...Ինչու՞ է ինձ միշտ թվացել, որ դա նշանակում է բազե Ու որպես բազե ես շատ ավելի եմ սիրում այն, քան որպես հոգի, մինչեւ հիմա պատկերացումս չի փոխվել: Հաճախ թվում է թե Ֆինիքս անունով բազեի հետ եմ շփոթում: Բայց մի բան հաստատ ա, եթե բազե, կամ արծիվ ունենայի (անհնարին բան մը բնականաբար) անունը հենց Spirit կդնեի: Շատ եմ սիրել այդ բառը: Իսկ sparrow, նշանակում է ճնճղուկ:

[Smokie]

Մի բառ էլ կա, որ շա՜տ-շատ եմ սիրում, որովհետեւ սիրուն բառ ա Երեկ իմացա բառի նշանակությունը ու... ջհանդամը թե դուրըս չեկավ, դա ինձ չի խանգարի սիրել սիրուն բառը: Լիմբո

[Smokie]

Ոչ մի կերպ չէի կարողանում ու չեմ կարողանում պատկերացնել որ կին է: Մտածում էի կնոջ անուն է, իսկ ինքը տղամարդ: Անգամ մի երկու անգամ նկարը տեսնելուց հետո կարծում էի երկար մազերով տղամարդ է Ախր ձայնը... իսկական տղամարդու է: Ու ընդհանրապես չէի պատկերացնում, որ նման խորհրդավոր, սարսափաախառը, գորշ տեսահոլովակ կլինի: Խոսքերի մասին էլ չէի մտածել, պարզվում է ոչ պակաս խորհրդավոր են, (երնեկ անգլերենին տիրապետողներին):


Look my eyes are just holograms
Look your love has drawn red from my hands
From my hands you know you'll never be
More than twist in my sobriety

[Smokie]

Zoom: Zoom քո ամեն մի նկարում` քո ժպտացող աչքերի ու աչքի ընկնող ժպիտի վրա: Որքա~ն էի ուրախանում, երբ նկարի որակը լավն էր լինում ու տեսնում էի հենց այն, ինչ ուզում էի:Առաջին նկարները ինձ էլ էին ստիպում ժպտալ, կախարդական ուժ կա նրանց մեջԼ Այդ ամբողջ ընթքցքում Wasted Time-ն ինձ հետ էր: Թվում է, թե ոչ-ոք ու ոչինչ այդքան ներդաշնակ ու համահունչ չի նման երգերի հետ, որքան դու:

Իսկ մի պահը առհավետ տպվել է ուղեղումս` կենդանի պահը` անչափ իրական: Ֆոտոապարատ չկար ինձ մոտ ու պետք էլ չէր: Կար մեծ տպավորություն, դու էլ էիր տպավորված, այսօրվա պես եմ հիշում: Այդ ժամանակ քո ժպիտն ու աչքերը շատ բան էին ասում, ես ինձ երջանիկ էի զգում: Մտքումս չխկացրեցի քեզ ու մինչև հիմա պահում եմ իմ սրտում:

So you can get on with your search, baby, and I can
Get on with mine
And maybe someday we will find , that it wasn't really
Wasted time

Կյանքիս էն փոքրիկ դրվագներից ա եղել, որոնք հաճախ կրկնելու ցանկություն եմ ունենում: Desperado-ն էլ ա անպայման երգում

Մի տեսակ արդեն դժվար ա... ուզում եմ մեկնումեկին ասել գաղտնիքս, կիսվել հետը, նույնիսկ գիտեմ թե ում: Վստահելի մարդ ա:

Երբ մտքերով ես ընկնում, կամ հիշողությունների գիրկը, փորձի էդ ընթացքում նայել ժամացույցի վայրկյանաչափին՝ հանգստությունն ու ներդաշնակությունը ապահովում ա: Հենց վերջերս եմ հասկացել դա:

Գիշերը մտքերս թեքվեցին ուրիշի ուղղությամբ: Ինքն էլ ա շատ լավը, ես դա գիտեմ: Բայց ախր էսպես ես դավաճանելու եմ... առաջին հերթին ինքս ինձ եմ դավաճանելու, որովհետև էդ ամենը իրական չէր: Սիրելի ու անչափ հաճելի երազ:

Իհարկե պետք էր կրկնել նկարներն ու երգերը, որ չկորեր երազը:

[Smokie]

Ժամանակին էդքան համարձակ չէի, հաճախ էի ինձ անհարմար զգում, ազատ չէի, վախենում էի ձանձրացնել շրջապատիս, բայց շփվելու ցանկությունը կար ու ես փորձում էի: էն ժամանակ ինձ համար ամեն մի մանրուքն էր կարևոր՝ բոլորի կատարած փոքրիկ քայլերը ամեն մի մանրուքով, իմ քայլերում էլ էի աշխատում զգույշ լինել:
նցավ ժամանակ, հիմա ես ինձ ավելի համարձակ եմ զգում, այս ամենն ինձ համար սովորական բան է դարձել, բայց... զգում եմ, որ առաջ ավելի լավ էր, առաջ անհամարձակորեն փորձում էի շփվել, զրուցել, գործողություններ անել ու արդյունքի հասնում էի, հիմա նվազել ա էդ դրական արդյունքը: Գուցե իրոք зануда եմ ու ժամանակի ընթացքում ճանաչել են ինձ, հիմա առաջվա պես չեմ ունենում խոսելու ցանկություն, բայց դրանով հանդերձ զգում եմ, որ ինձ հետ էլ չեն խոսի, եթե ես չխոսեմ:

Հատկապես մի ընկերոջս եմ հիշում (բավականին հաճախ), որը ժամանակին հետս շա՜տ լավ էր, երևում էր, որ հաճույքով է խոսում, իսկ հիմա դարձել է անտարբերության մարմնացում: Հիմա, որ թերթում եմ հին էջերը՝ հիշելով կարդում, թեկուզ երբ իր ներկա ժամանակի եսն եմ տեսնում, զգում եմ, որ մարդամոտ անձնավորություն է, ուղղակի... ուրիշների հետ:

[Smokie]

Չգիտեմ, ինչքանո՞վ եմ ճիշտ, ինչքանո՞վ եմ ազնիվ, բայց էս ամենն ինձ ուղղակի դուր է գալիս Ես չեմ ուզում որևէ վատություն անել, ցավ պատճառել, այէն ինչ անում եմ՝ հետաքրքրությունից դրդված եմ անում, ես էլ ի՛մ ձևով եմ սիրում իմ շրջապատը, միջավայրը՝ որտեղ հայտնվել եմ: Սիրում եմ իմ մանրուքներն ու անկարևորությունները:Հաճախ թվում է, թե շատ եմ ինքս իմ մեջ փակվում, հաճախ էլ այնքա՜ն անկեղծ եմ լինում: Ուղղակի ես չեմ մեծացել, կանգ եմ առել մի տարիքում ու....

[Smokie]

Բարև Օմ ջան Հիմա կասես թե, քեզ մոռացել էմ, էլ չեմ երևում:

Երևամ ի՞նչ անեմ, ի՞նչ պատմեմ, պատմելիք կա՞ որ: Առաջ ես հաճախ էի ուզում զրուցել քո հետ, թեկուզ սպառված վիճակում: Վերջերս լրիվ անկախ, մեխանիկորեն մոռացա... գրելու ցանկությունն էլ էր կորել:

Գիտե՞ս կամաց-կամաց վերադառնում եմ անցյալ, կամաց-կամաց նույն բանն եմ վերապրում, ինչքան էլ վատ զգացողություն լինի՝ զգում եմ, որ դա լավ բանի ա բերելու:

Տեսար չէ՞ Օմ ջան... հիմա էլ էնպես ստացվեց, որ վերջին անգամ եմ էստեղ գրում... չէ, ես քեզ չեմ մոռացել ու չեմ մոռանա, ուղղակի.. ի նկատի ունեի, որ սա է՛ս էջի վերջին գրառումն ա լինելու