Վախենում եմ, մի օր իսկականից ցնդեմ
Մեկ-մեկ մտածում եմ, որ որոշ մարդիկ իմ մասին շատ բան չգիտեն, բայց թե ի՞նչ չգիտեն չեմ կարողանա իրենց ասել, որովհետև ինքս էլ չեմ կարող պատասխանը գտնել: Էդ խոսքերն ընդհամենը արդարացում են: Ճիշտ ա ամեն մարդ փոխվելու հնարավորություն ունի, բայց ես դա չեմ անում, միշտ հետաձգվում ա... երևի վստահության եմ սպասում:
Երկար ժամանակ եմ մնում ինքս իմ մեջ փակված, շատ քիչ եմ խոսում երազներիցս, իսկ երբ ասում ա, որ բացի երաժշտությունից ուրիշ ոչ մի բանի մասին եմ կարող խոսալ... ոչ ուզում եմ համաձայնել, ոչ էլ կարող եմ հակաճառել... երևի վախենում եմ, որ դա ճիշտ լինի ու էլի մնում եմ ինքս իմ մեջ փակված: Հենց վերջինի հետևանքներն էլ կարող են վտանգավոր լինել...
Ցավոտ ա
Մեջբերել
Էջանիշներ