Օրերից մի օր

[Smokie]

Էս գիշեր էլ դու օգնեցիր ինձ: Էլի հիշեցի քեզ: Էս գիշեր ես ինձ իրոք երջանիկ զգացի: Օրեցօր ավելի ու ավելի թանկ ես դառնում ինձ համար: Շնորհակալ եմ քեզանից այն ամենի համար, ինչ որ դու ինձ պարգևել ես... անգիտակցաբար:

Երբեմն թվում է, թե դու քեզ թերագնահատում ես: Դրական ես գնահատում համարյա բոլորին, իսկ քեզ, քո վրա կարծես այդքան վստահ չես: Քո մի հայացքից էլ մարդ կարող է մոռանալ փոթորիկի մասին, որը ոռնում է իր հոգում, կհանդարտվի ու կժպտա:

[Smokie]

Սիրում եմ, երբ խմբում միայն գործիքավորողներ են: Հետաքրքիր է լսել լարերի, ստեղների, կամ հարվածայինների լեզուն:
Մի խմբի հաճելին վիրտուոզային կատարման մեջ է, մյուսինը խորհրդավորության, մյուսինը պարզ երաժշտության: Խորհրդավոր... ինչու՞ հենց այդ բառն անցավ մտքովս, որովհետև հիմա Apocalyptica եմ լսում: Իրոք այս գործիքները տարօրինակ ձայն ունեն, որը ձգում է, ուզում է, որ բացես իր գաղտնիքը, բայց միևնույն ժամանակ թաքցնում են իրենց էությունը: Ընտրեցի հենց առաջին ալբոմը, արդյունքում մտածեցի «իսկ ի՞նչ կլինի եթե Metallica էլ փորձեմ լսել, մեկ էլ տեսար դուրս եկավ»: Գուցե ինձ ժամանակ էր պետք շատ երաժշտություններ սիրելու համար:


Ապոկալիպտիկան ապոկալիտիկա, հիմա անդրադառնանք երեկվա հեքիաթային սկզբին: Քանի գնում ավելի ու ավելի բազմաոճ եմ դառնում


Եթե չիմանայինք թե այս երաժշտությունը որտեղից է, բոլորովին այլ բան կարող է պատկերացնեինք: Ես սա էլ կդասեի խորհրդավոր հաճելի դասականների շարքում (օրինակ կնմանացնեի Վանգելիսին: )


А напоследок...

[Smokie]

Կյանքը տարբեր էտապներից կազմված միասնություն է...

Դեռ օրեր առաջ թվում էր ամեն ինչ էնքա՜ն լավ ա, ինձ երջանիկ էի զգում: Մտքովս չէր անցնում, որ կարող ա դրան հաջորդի անկումը, գիտակցոումը որ ոչինչ չի ստացվի: Հիմա ամեն ինչ նման է մենախոսության, հուսահատության հասցնող, տխրեցնող վիճակ... Կարծես, ուրիշ ոչ ոք չկա, մենակ եմ: Ծանր վիճակ էր: Իսկ վերջին հույսը, որն իրականում հերթական վերջինն է չի ուզում հանգիստ թողնել: Այդ հույսը արդեն այնքա՜ն արհեստական է թվում, որ մեկ-մեկ ուզում ես ազատվել նրանից: Անգամ երբ մտադիր չես ուրախ նոտաներով եզրափակել խոսքդ, ուղեղումդ տպվում է հենց նոր լսածդ աշխույժ երաժշտությունը: Արդյունքում անընդհատ կրկնվում եմ, միշտ նույն ձեռագիրը... հոգնել եմ Никак, ну никак не получается полностью грустить Կուզեի շարքից հանել վերջին չորս ու կես տողերը, բայց դե ի՞նչ անեմ... սա ա իրականությունը:

[Smokie]

Zoom: Zoom քո ամեն մի նկարում` քո ժպտացող աչքերի ու աչքի ընկնող ժպիտի վրա: Որքա~ն էի ուրախանում, երբ նկարի որակը լավն էր լինում ու տեսնում էի հենց այն, ինչ ուզում էի:Առաջին նկարները ինձ էլ էին ստիպում ժպտալ, կախարդական ուժ կա նրանց մեջԼ Այդ ամբողջ ընթքցքում Wasted Time-ն ինձ հետ էր: Թվում է, թե ոչ-ոք ու ոչինչ այդքան ներդաշնակ ու համահունչ չի նման երգերի հետ, որքան դու:

Իսկ մի պահը առհավետ տպվել է ուղեղումս` կենդանի պահը` անչափ իրական: Ֆոտոապարատ չկար ինձ մոտ ու պետք էլ չէր: Կար մեծ տպավորություն, դու էլ էիր տպավորված, այսօրվա պես եմ հիշում: Այդ ժամանակ քո ժպիտն ու աչքերը շատ բան էին ասում, ես ինձ երջանիկ էի զգում: Մտքումս չխկացրեցի քեզ ու մինչև հիմա պահում եմ իմ սրտում:

So you can get on with your search, baby, and I can
Get on with mine
And maybe someday we will find , that it wasn't really
Wasted time

[Smokie]

Երեկոյան ժամին անջատի սենյակիդ լույսը, վառի սեղանի լամպը ու բառիս բուն իմաստով վայելի սիրածդ համերգը: Չես պատկերացնի ինչքան կայֆ ա, ոնց որ դու էլ նույն մութ համերգային դահլիճում լինես առաջին շարքերում նստած, երբ դահլիճը ծափ ա տալիս, կամ երգում իրանց հետ, դու էլ ես անպայման միանում:

Ջեկ Սոնին... խոսքեր չեմ գտնում, ուղղակի խզարում ա

[Smokie]

Սիրեցի Ուղղակի խոսքեր չեմ գտնում, երաժշտությունն ու խոսքերն արդեն ամեն ինչ ասում են



Ինչ որ նմանություն կա Johnny Cash-ի հետ, բայց էն դեպքերից ա, որ չեմ կարողանում գտնել էդ նմանությունը: Ուղղակի, չգիտեմ ինչու հենց լսում եմ առաջինին, երկրորդին եմ հիշում, և հակառակը:
Իր Knockin' on Heaven's Door-ն էլ առաջվա պես խորհրդավոր ա ինձ համար, լսում ես ու չես հասկանում թե ի՞նչն ա քեզ էդքա՜ն գրավել էդ երաժշտության մեջ, որի ամեն մի տողը նման ա մյուսին, բայց երգը լսելուց գերագույն հաճույք ես ստանում: Մի տեսակ խորհրդավոր երգիչա:

How many roads most a man walk down
Before you call him a man ?
How many seas must a white dove sail
Before she sleeps in the sand ?
Yes, how many times must the cannon balls fly
Before they're forever banned ?
The answer my friend is blowin' in the wind
The answer is blowin' in the wind.

[Smokie]

Ուղղակի երջանիկ է, որովհետև այդպես է ուզում: Իրեն միշտ կտեսնես ժպիտը դեմքին՝ ժպտում է առանց պատճառի: Իր համար չկան վատ մարդիկ, անգամ չար նախանձով իրեն նայող հայացքին կպատասխանի բարի ու ներողամիտ ժպիտով:


Իսկ այս երևակայություններով ու «հրաշքով» լի գիշերն ավելի քան իրական էր թվում:

[Smokie]

Zoom: Zoom քո ամեն մի նկարում` քո ժպտացող աչքերի ու աչքի ընկնող ժպիտի վրա: Որքա~ն էի ուրախանում, երբ նկարի որակը լավն էր լինում ու տեսնում էի հենց այն, ինչ ուզում էի:Առաջին նկարները ինձ էլ էին ստիպում ժպտալ, կախարդական ուժ կա նրանց մեջԼ Այդ ամբողջ ընթքցքում Wasted Time-ն ինձ հետ էր: Թվում է, թե ոչ-ոք ու ոչինչ այդքան ներդաշնակ ու համահունչ չի նման երգերի հետ, որքան դու:

Իսկ մի պահը առհավետ տպվել է ուղեղումս` կենդանի պահը` անչափ իրական: Ֆոտոապարատ չկար ինձ մոտ ու պետք էլ չէր: Կար մեծ տպավորություն, դու էլ էիր տպավորված, այսօրվա պես եմ հիշում: Այդ ժամանակ քո ժպիտն ու աչքերը շատ բան էին ասում, ես ինձ երջանիկ էի զգում: Մտքումս չխկացրեցի քեզ ու մինչև հիմա պահում եմ իմ սրտում:

So you can get on with your search, baby, and I can
Get on with mine
And maybe someday we will find , that it wasn't really
Wasted time

Կյանքիս էն փոքրիկ դրվագներից ա եղել, որոնք հաճախ կրկնելու ցանկություն եմ ունենում: Desperado-ն էլ ա անպայման երգում

Մի տեսակ արդեն դժվար ա... ուզում եմ մեկնումեկին ասել գաղտնիքս, կիսվել հետը, նույնիսկ գիտեմ թե ում: Վստահելի մարդ ա:

Երբ մտքերով ես ընկնում, կամ հիշողությունների գիրկը, փորձի էդ ընթացքում նայել ժամացույցի վայրկյանաչափին՝ հանգստությունն ու ներդաշնակությունը ապահովում ա: Հենց վերջերս եմ հասկացել դա:

Գիշերը մտքերս թեքվեցին ուրիշի ուղղությամբ: Ինքն էլ ա շատ լավը, ես դա գիտեմ: Բայց ախր էսպես ես դավաճանելու եմ... առաջին հերթին ինքս ինձ եմ դավաճանելու, որովհետև էդ ամենը իրական չէր: Սիրելի ու անչափ հաճելի երազ:

Իհարկե պետք էր կրկնել նկարներն ու երգերը, որ չկորեր երազը:

[Smokie]

Ժամանակին էդքան համարձակ չէի, հաճախ էի ինձ անհարմար զգում, ազատ չէի, վախենում էի ձանձրացնել շրջապատիս, բայց շփվելու ցանկությունը կար ու ես փորձում էի: էն ժամանակ ինձ համար ամեն մի մանրուքն էր կարևոր՝ բոլորի կատարած փոքրիկ քայլերը ամեն մի մանրուքով, իմ քայլերում էլ էի աշխատում զգույշ լինել:
նցավ ժամանակ, հիմա ես ինձ ավելի համարձակ եմ զգում, այս ամենն ինձ համար սովորական բան է դարձել, բայց... զգում եմ, որ առաջ ավելի լավ էր, առաջ անհամարձակորեն փորձում էի շփվել, զրուցել, գործողություններ անել ու արդյունքի հասնում էի, հիմա նվազել ա էդ դրական արդյունքը: Գուցե իրոք зануда եմ ու ժամանակի ընթացքում ճանաչել են ինձ, հիմա առաջվա պես չեմ ունենում խոսելու ցանկություն, բայց դրանով հանդերձ զգում եմ, որ ինձ հետ էլ չեն խոսի, եթե ես չխոսեմ:

Հատկապես մի ընկերոջս եմ հիշում (բավականին հաճախ), որը ժամանակին հետս շա՜տ լավ էր, երևում էր, որ հաճույքով է խոսում, իսկ հիմա դարձել է անտարբերության մարմնացում: Հիմա, որ թերթում եմ հին էջերը՝ հիշելով կարդում, թեկուզ երբ իր ներկա ժամանակի եսն եմ տեսնում, զգում եմ, որ մարդամոտ անձնավորություն է, ուղղակի... ուրիշների հետ:

[Smokie]

Չգիտեմ, ինչքանո՞վ եմ ճիշտ, ինչքանո՞վ եմ ազնիվ, բայց էս ամենն ինձ ուղղակի դուր է գալիս Ես չեմ ուզում որևէ վատություն անել, ցավ պատճառել, այէն ինչ անում եմ՝ հետաքրքրությունից դրդված եմ անում, ես էլ ի՛մ ձևով եմ սիրում իմ շրջապատը, միջավայրը՝ որտեղ հայտնվել եմ: Սիրում եմ իմ մանրուքներն ու անկարևորությունները:Հաճախ թվում է, թե շատ եմ ինքս իմ մեջ փակվում, հաճախ էլ այնքա՜ն անկեղծ եմ լինում: Ուղղակի ես չեմ մեծացել, կանգ եմ առել մի տարիքում ու....