Որտեղից որտեղ բերանիցս դուրս թռավ, «ժպտա, երջանիկ եղիր,»... ուղղակի էդ պահին ուզում էի մի բանի մասին մտածել, ինքս էլ չգիտեի, թե ինչի՞ մասին: Նշածս խոսքերն ինձ հիշեցեցին կատակերգությունը: Հենց նույն «Մարդկային կատակերգությունը,» պարզ, մատչելի, բայց ծանր «կատակերգությունը»: Հիշեցի Արայի խանութի հատվածը... հիշեցի այդ խեղճ մարդուն, իր փոքրիկ որդու հետ միասին, հիշեցի չամիչով բլիթ խնդրող հաճախորդին... «Իմ եղբոր տղան հիվանդ է: Նա լաց է լինում, բլիթ է ուզում»: Հիմա՛ եմ հիշում թե ո՜նց էի ճնշվում, նեղվում ժամանակին, երբ կարդում էի գրքի էս գլուխը... «Երջանիկ եղիր, երջանիկ եղիր»: Ոնց էին աչքիս առաջով գնում տեսարանները ու ես տխրում էի, ինչպես և հիմա տխրեցի:«Եթե ես այդպիսին եմ, դու իմ որդին ես, պետք է ինձնից լավը լինես: Երջանիկ եղիր: Ես դժբախտ եմ, բայց դու պետք է բախտավոր լինես»:
Հանճարեղ ստեղծագործություն է... հանճարեղ:
«Մարդկային կատակերգության» հետ պարտադիր պետք է հիշեի «Վեսլի Ջեքսոնի արկածները»: Վեսլին ու Ջիլը... Ինչքա՜ն լավն էին: Հաճախ եմ ցանկություն ունենում վերընթեցելու սիրածս հատվածները: Վերին աստիճանի վախեցել էի վերջին հատվածներում... ես էլ էի համարյա աղոթում, որ այդպիսի վերջաբան չունենա գիրքը: Իսկական գրողը հենց այդպիսինը պիտի լինի, որ ընթերցողին էլ դնի նույն հոգեվիճակում: Սակայն ի՜նչ մեծ երջանկություն եղավ վերջում ու ո՜նց այն արտահայտվեց: «Դե, ի՞նչ ես անում, երբ Աստված իր խոստումը կատարում է: Ի՞նչ ես անում երբ նա խոստացածից էլ ավելին է կատարում: Ի՞նչ ես անում, երբ հասկանում ես, որ նա մտքինդ միշտ իմանում է, անգամ եթե ինքդ դա կարգին չգիտես, ու իր խոստումին միշտ էլ հավատարիմ է մնում: Ի՞նչ ես անում. նրան փառք ես տալիս, չէ՞»: Անգամ էս պահին՝ երբ արտագրում էի էս տողերը, դեմքիս ժպիտ էր փայլում:
Շնորհակալ եմ քեզանից, վարպետ:
Մեջբերել
Էջանիշներ