Վերջերս մի գրառում էի հիշել ու կարդում: Մի տեսակ չէի պատկերացնում ո՞նց ա հնարավոր հաճույք չզգալ երաժշտությունից, բայց ասել, որ լավն ա, որ ձգում էր, գերում էր: Ասեմ ավելին հեղինակը վախ էր զգում լսելուց, բայց երաժշտությունը շարունակում էր գրավել: Չէի պատկերացնում: Առաջ որ փորձել էի ես էլ լսել նույնը, չէի հավանել ու էնքան որ գրառման մեջ ասվում էր «ինչ զգացողություն ասես չունեցա, բացի հաճույքից» կարծել էի իրեն էլ դուր չի գալիս
Իսկ երեկ ես ապրեցի նման մի բան: Լսում էի երգը, թվում էր հաճելի չի, բայց մտքովս էլ չէր անցնի դադարեցնել: Հաճելի չլինելով հանդերձ հանգստացնող էր: Լսում էի ու հոգեկան հավասարակշռության զգացողություն էր արթնանում, արդյունքում սկսում էի մտածել, որ դուր է գալիս: Այ քեզ պարադոքս՝ հաճույք չես զգում, բայց հավանում ես:Հանգստանում ես
Համ էլ ալբոմի վերնագիրն էր White (Nino Katamadze), իսկ ես սիրում եմ գունավոր վերնագրեր:
Մեջբերել
Էջանիշներ