Օրերից մի օր

[Smokie]

Յարս միշտ սրտիս մեջ է
Բայց անունը տալ չեմ կարող:



Այս անգամ երգի խոսքերը միացան մտքերիս, ոչ թե հակառակը...

[Smokie]

***

Էստեղ են ասել, մի արա դիմացինին էն, ինչ չէիր ուզի, որ քեզ անեն



Ախր շատ եմ սիրում

***

«Օմօ» ջան, (քեզ երբեք անունով չէի դիմել չէ՞) ես մի քանի անգամ ասել եմ, որ նեղվում եմ կրկնվելուց, երբ մտքումս միայն մի բան ա լինում ու շատ եմ ուրախանում, երբ նորություն եմ գտնում: Պետք ա ասեմ, խոսքս երաժիշտներին էլ ա վերաբերվում, բազմազանությունը շատ լավ բան ա

Երեք տեսահոլովակ, որոնք միշտ իրար կողքի եմ դնում, որովհետեւ միաժամանակ եմ սկսել վայելել

***

Ժամանակին կարծում էի, թե Roxette-ը Rihanna-ի, Beyonce-ի ու Shakira-ի մակարդակի ա, չնայած իրենցից լսածս միակ երգը (It must have been love) ինձ դուր էր եկել: Էդ կարծիքը երեւի էդպես էլ մնար, եթե երկու բարձրաճաշակ ու հարգարժան մարդիկ չխոսեին այդ խմբի մասին: Հիմա արդեն երկու երգ եմ իրենց ռեպերտուարից լսել Էս տեսահոլովակից հետո ես իրենց նմանացրեցի The Cranberries-ին

***

Հ.գ.

[Smokie]

ELO Eldorado

Դեռ առաջին օրվանից հեքիաթի տպավորություն թողեց: Հեքիաթ սկզբից մինչև վերջ, ոչ թե փոխաբերական, այլ բնական, իսկական հեքիաթ: Ժամանակի ընթացքում ավելի ու ավելի սկսեցի սիրել՝ բառիս բուն իմաստով կախարդական երաժշտություն է, ամեն մի երգի ամեն մի հատվածում, ամեն մի գործիքի մեջ, հրաշքի, հեքիաթի երանգ կա: Գրավիչ հեքիաթի:






Իզուր չի, որ ալբոմներն ընտրում եմ ըստ հետաքրքրող վերնագրերի, արդյունքում իրոք շատ եմ հավանում: Eldorado-ն Eldorado, իսկ էսօր Time ալբոմի առաջին ունկնդրումն էր


Հա, մեկ էլ ասեմ, շատ եմ սիրում, «գունավոր վերնագրով» երգեր, հենց վերնագրից արդեն հասկանում եմ, որ լավը կլինի Սրան դեռ կանդրադառնանք:

[Smokie]

Հիշում եմ, շա՜տ փոքր ժամանակ տեսածս Pinocchio-ն: Այդ անգամ ամբողջ մուտֆիլմից միայն մի բան էր տպավորվել, միայն մի բան էր աչքերիս առաջ, բայց այսօրվա պես հիշում եմ այդ փոքրիկ պատկերը: Մի երկու-երեք տարի հետո ավելի ուշադիր նայեցի Pinocchio-ն, բայց առաջին տպավորությունը չկորավ: Քարացած, դեռ չկենդանացած, անշարժ Pinocchio-ն, երբ մյուս հերոսները շարժվում էին, իսկ նա հանգիստ նստած էր: Իմ մոտ տպավորվել էր, որպես ապշած դեմք: Տարիներ անց նկատեցի, որ ժպտում է: Հիմա նոր զգում եմ, ավելի ճիշտ հիշում եմ որ առաջին տպավորված Pinocchio-ին շա՜տ-շատ էի սիրում

[Smokie]

Պատասխանատվությունը մեծ ա...

Էլի մի քանի գործողությունների արանքում եմ ու երեւի էլի ամեն ինչ կիսատ մնա: Ճիշտ ձեւով կառավարել ժամանակը... ես շատ անգամ եմ հասկացել, որ իձ դա ա պետք, բայց այդքան ուժ ունեցե՞լ եմ, որ չխճճվեմ ամեն ինչի մեջ, կարողանամ ստեղծել, անել այն ինչ ուզում եմ: Չեմ կարող ասել, թե ի՞նչ եմ անելու մի քանի րոպե անց, գուցե բոլորովին այլ բան անեմ ու արդյունքում սպասեմ հաջորդ հնարավորությանը... Ու՜ֆ, արածս էլ մի լուրջ բան գոնե լիներ...

Շատ եմ ուզում, որ հիմա իմ կողքին լինես...

[Smokie]

- Վեր կաց ու քայլիր:
- Պատկերացնում եմ ինչքան քիչ քայլեր են պետք սահմանին հասնելու համար:
- Սահմանը միշտ էլ մոտ է թվում, քանի դեռ չես փորձել:
- Էլ մի սկսիր: Ես վաղուց եմ համոզվել, որ պիտանի չեմ ոչնչի:
- Դու մի օր ինքդ ես ձանձրանալու: Տվյալ պահին իսկապես անպիտան ես: Դու ի՞նչ է, խղճահարության կարի՞ք ես զգում:
-

[Smokie]

Իբր Pinocchio-ն քիչ էր, հիմա էլ ուրիշ կադրեր են միտս ընկել

Խանութի առյուծը: Մի տեսակ վախենում էի էդ մեծ խաղալիքից, բայց ուրախանում էի երբ պապայի հետ գնում էինք խանութ: Ուզում էի տեսնել՝ մի քանի րոպե նայել դրան, ինչ-որ խորհրդավոր բան էի ուզում գտնել իր մեջ: Ուզում էի հասկանալ, ի՞նչն էր վախենալու, կամ ի՞նչն էր էդքան ձգում էդ խաղալիքի մեջ: Հիմա հիշում եմ դեմքը ու մտաբերում, որ ավելի շատ խեղճացած ու բարի առյուծ էր, քան վախենալու, բայց քանի-որ առյուծ էր, ինձ վախացնում էր: Մի կողմից էլ մենք տանը մի ուրիշ առյուծ ունենք՝ ավելի փոքր, բայց ավելի ջղայն, իրանից էդքան չէի վախենում, խանութի առյուծը ավելի էր վախացնում, գրավում ու ձգում:

[Smokie]

Ինչու՞ ես այդքան լավը ու ինչու՞ ես այդքան հեռու

[Smokie]

Որքա՜ն կարևոր է քեզ համար քո սիրելի անձնավորության հեղինակավոր կարծիքը: Նրա տեսակետը քեզ համար ավելի կարևոր է, քան շատ ուրիշ խելացի մարդկանցը, որովհետև նա ամենալավն է, ամենախելացին է, ամենա-ամենա-ամենա

[Smokie]

Օմօն գրիչը ձեռքին
Երկար փնտրեց էվրիկին:

Օրը սկսվեց «O Lacky Man!» ֆիլմով, իսկ վերջինս ոչ թե սկսվում էր, այլ շարունակվում ու էդպես էլ մնաց շարունակելի: 1 ժամն անցյալում էր, (օր) 1 ժամում տեղավորվեց ներկան, 1 ժամն էլ մնաց ապագային:

Լույսը բացվեց Beatles-ով, վաղուց չէի լսել: Հանճարներ կան, որ հանճարագույն են, որ սիրված են բոլոր-բոլորի կողմից, իսկ մի ժամանակ ամենա-սիրվածն էին ու ամենա-պոպուլյարը:


Ի՞նչ ա լինելու հետո, չգիտես: Էս ամենը պարզ ա, հասարակ, ամեն տեղ հանդիպող, բայց դու շատ ես ուզում մեծացնել, այդ ամենը դարձնել անչափ կարեւոր: Մի բան հաստատ է, որ մտքերդ կանգ առնել չեն կարող, ժամանակի պես միշտ առաջ են գնում:

Ոչ վաղ անցյալ Beatles-ից հետո գալիս ա Oldfield-ը:

[Smokie]

Ինձ միշտ հետաքրքրել է որեւէ մրցութային նախագծի, կամ հեռուստատեսային ծրագրի, անգամ սերիալների վերջաբանը՝ եզրափակիչ հատվածը: Իրենց գեղեցիկ ավարտով, հրաժեշտի հաճելի խոսքերով, բարեմաղթանքներով, ժպիտներով: Երբեմն նույնիսկ կարող են տխրեցնել այդպիսի ավարտով, երբ համոզված ես, որ նոր սեզոն չի բացվելու, բայց էլի առանց կասկածելու կասեմ, որ այդ վերջին հատվածներն ամենակազմակերպված, ամենագեղեցիկ պատրաստվածն են: Մեկ էլ նախագիծը սկսելուց են ոգեւորված, հույսով լցված, այդ պատճառով սկզբի հատվածներն էլ են շատ հետաքրքրում, առաջին տպավորություններն էլ են ամենալավը: Տպավորություն է ստեղծվում, որ ծրագրի ամբողջ անձնակազմն էլ է գործին ավելի լրջորեն վերաբերվում նախաբանի վերջաբանի ժամանակ, քան ամբողջ նախագծի ընթացքում: Իհարկե ամբողջ ընթացքում էլ են շատ ջանք գործադրում ու հիմնականում որակյալ նախագիծ է ստացվում, բայց վերջաբանի ժամանակ իրենց աչքի առաջով անցնում են այն ամենը ինչ փորձեցին անել մի քանի ամսում: Հիշում են, հիշեցնում ու ժպիտը դեմքին հրաժեշտ տալիս:

[Smokie]

Իմ բարի ու համբերատար Օմ, ես նորից վերադարձա քո գիրկը:
Ժպտում ես. ուզում ես մի բան ասել, բայց լեզու չունես
Ուզում ես. փորձում ես ժեշտերի լեզվով խոսել
Փորձում ես. բայց չգիտես որ ես չեմ հասկանում այդ լեզուն
Չգիտես. ծիծաղում ես այդ ամենի վրա` այնքա՜ն միամիտ, հիմարավարի է թվում
Ծիծաղում ես. ինչն էլ մի քանի րոպեից խաղաղ ժպիտի է վերածվում
Ժպտում ես....

[Smokie]

Վաղուց չէի լսել էս ալբոմը ու ընդհանրապես չէի հիշել էս խմբին: Lacrimosa-ի սկզբնական, բացահայտական շրջանում միակ ալբոմն էր, որ լսեցի: Վերապրեցի էսօր մեկուկես տարվա զգացողությունները: Վերապրե՞լ, բայց ախր երգեր կային, որ բոլորովին անծանոթ էին թվում, կարծես երբեք չէի լսել, չէի հիշում վերջին երեք երգերը, իսկ առաջին հինգը ընդհակառակը, ի սկզբանե տպավորվել էին թողել: Գոթական ժանրի առաջին ու դեռ վերջին խումբը, որ լսել եմ: Այս ալբոմից դուրս մյուս երգերն էլ ինչ-որ չեմ հիշում, շատ չեմ լսել: Վախենում եմ դուրս չգա՞ն: Դժվար թե, չէ՞ որ Elodia-ն արդեն հասցրել ա դրական ազդեցություն թողնել: Lacrima Mosa...

Գոթիկա՝ մռայլագրեսիվախառը ժանր

Էս թեմայից դուրս... ա դե լավն ա է՛լի Last.fm-ը

[Smokie]

85 տարի: Անգամ եթե իրեն տեսած չլինես որևէ ֆիլմում, միևնույնն է գրավում է, մոտդ զգացողություն է արթնացնում, որ համաշխարհային կինոյի մեծերից է ու իրեն կարելի է դասել հին համաշխարհային դերասանների ու ռեժիսորների կողքին, որոնց հետ ու ում մոտ խաղացել է: Իր աչքերը, տարիների հետ անփոփոխ խիստ ու խորաթափանց հայացքը տեսնելուց հետո, որոշում ես նայել իր շատ ու շատ ֆիլմեր: Իր անկրկնելի Կվազիմոդոն, իր ծերուկ Բենը («Բլեֆ») արդեն ամեն ինչ արժեն: Այդ երկու ֆիլմերն էլ բավական են, որպեսզի տեսնես տաղանդավոր, մեծ դերասանի: Իր շնորհիվ էլ ժամանակակիցը կսիրի հին կինոն, սև-սպիտակ, հին ու բարի: Նկարահանվել է 1936-ից մինչև 2001 թվականը՝ մինչև իր մահը: Նաև գրող ու նկարիչ՝ մի խոսքով հանճարեղ Anthony Quinn:





Կվազիմոդո

[Smokie]

Իսկ գուցե ես վախկո՞տ եմ իրականում: Ոչ թե չեմ ուզում կռվել, վիճել այլ խուսափում եմ, իսկ գուցե այդ վեճի ժամանակ չիմացածովս հանդերձ հասնեմ ծայրահեղ հիմարությանը ու հետո չկարողանամ տակից դուրս գալ: Թուլամորթ: Զգուշանու՞մ եմ... հա հաստատ: Գիտեմ որ շատ բաներ չեմ հասկանում, շատ բաների մասին չգիտեմ: Գիտեմ, որ չեմ կարողանում ճիշտ ղեկավարել ժամանակս: Գիտեմ, որ դեռ այդքան ուժ չունեմ վիճաբանելու: