Օրերից մի օր

[Smokie]

Միօրինակությունից սկսում եմ ավելի ու ավելի հոգնել... հատկապես երբ գիտեմ թե ինչ եմ ուզում իրականում, բայց չեմ կարող հասնել: Իսկ հիմա շատ ավելի ծանր ու անհամբեր վիճակ է՝ տանը մենակ եմ... ճնշող դատարկություն ու լռություն (չնայած երաժշտությանը): Հիմա մի քանի րոպե չեմ կարող համբերել, բայց երբեմն ինքս եմ առանձնանում, մտքերով ընկնում:

Միայն երաժշտությունն է, որ ինչքան էլ կրկնվի, չի հոգնեցնի: Հաճելի հնչյուններ կպարգեւի ու դրական լիցքեր կհաղորդի:





Noublies jamain (երբեք չմոռանաս )



Սիրեցի «Առավոտը Շանթով»-ի «Մելոդիկա» էջը: Իմ սիրելի Aint no sunshine-ի կատարողին հենց այնտեղ եմ բացահայտել ու էդ օրվանից սկսեցի շատ ավելի հաճախակի լսել երգը: Կարելի է մի լավ ուսումնասիրել Bill Withers-ի երգացանկը:

[Smokie]

Երևակայությունը կկախարդի մարդուն, կտանի հեռու՜-հեռու: Դեպի արկածներ, դեպի հեքիաթ ու սեր:


Մարդը կարող է խոսել տարբեր թեմաներից, խոսել երկա՜-երկար: Խոսել ու գերել ունկնդրին, վերջինիս ուշադրությունն ամբողջությամբ իր կողմը գրավելով: Դեռ ոչինչ չկարդացած ու չլսած արդեն ամբողջությամբ կլանվել եմ նոր ձեռքբերումի մեջ ու վստահ եմ, որ դուրս գալու է: Վաղուց էի կարդացել ու անչափ սիրել էի impression-ի պատմածը, շատ անգամ եմ հիշել, իսկ այսօր կարդացիերրորդ անգամ ու ինձ անչափ հետաքրքրեց Բորիս Գրեբենշիկովը իր Аэростат-ով ու հեքիաթով և հետաքրքիր անձնավորություն Կարպիս Սուրենյանը: Փնտրեցի Аэростат-ը՝ է՛լ ավելի գրավեց, երևում է, որ հետաքրքիր բաների մասին է խոսում, անպայման պետք է ուսումնասիրել: Եթե անգամ ինտերնետի mb-ները թույլ չտան (ցավոք սրտի) քաշել mp3-ները, ապա կարդալ միշտ էլ կարող եմ: Մի բան էլ ասեմ՝ ինձ անչափ երջանիկ եմ զգում, երբ տեսնում եմ, որ արտասահմանում խոսում են մեր արվեստի մասին: Հաղորդումներից մեկը՝ Музыка Армении

Հ.գ. Ու ընդհանրապես հենց Բորիս Գրեբենշիկովն էր երգում

Под небом голубым
Есть город золотой


Ուղղակի պաշտում եմ

[Smokie]

Եթե ես գայլ տեսնեի, կաշխատեի չկորցնել ինձ,չվախենալ: Հնարավորինս քնքուշ վարվել հետը: Գիտեմ, նա էլ ինձ չէր վնասի այդ դեպքում: Мы с тобой одной крови, ты и я:

[Smokie]

Պուճուրիկները ոչ միայն սիրում են, երբ իրանց հետ քնքշորեն ես վարվում, այլև իրանք էլ են նույն կերպ պատասխանում: Ճիշտ ձևով են գնահատում մեծերի վերաբերմունքը: Քեֆս տալիս ա, երբ մի կամ երկու տարեկան երեխան, որ դեռ նորմալ չի խոսում, վազում գրկում ա քեզ, կամ անընդհատ ուզում ա հետդ խաղալ:

Մեկ էլ շատ եմ ուրախանում երեխաների միամիտ (ի նկատի ունեմ սրամիտ) հարցերից

[Smokie]

Ես կամաց-կամաց սկսում եմ համոզվել, որ Eagle-ները իրականում ըստ արժանվույն չեն գնահատվում...
Հո ամեն ինչ Hotel California-ով չի՞ ավարտվում, նրանք էնքաա՜ն հրաշալի երգեր ունեն, բայց ինչու՞ այդքան տարածված չեն: Ես ուղղակի հիացած եմ վերջերս դիտած 1994թ.ի համերգով, խոսել էլ եմ այդ մասին: Բայց ի զարմանս ինձ համերգը YouTube-ում չկար: Գուցե իրենց շատերն են սիրում ու գնահատում, բայց... էլի քիչ է: Իրենց անունը այդքան չի շոշափվում, ինչքան օրինակ՝ Scorpions-ինը, կամ Rolling stones-ինը: Վերջին նշածս խմբի շատ երգեր այդ աստիճանի դուրս չեն գալիս, շատ անգամ փորձել եմ լսել նրանց ու ուզածիս չափ հաճելի երգեր չեմ գտել, (Angie-ն ու As tears go by-ը բացառություն են) Eagles-ը շատ ավելիին է արժանի քան ստանում է

Ինչքան ասես կլսեմ այս երգը, որը Don Henley-ի սոլո կարիերայի ժամանակ է գրվել


Եւ էլի շատ ու շատ ուշադրության արժանի երգեր նշածս համերգից

[Smokie]

Սովորաբար երգը չես ընտրում, այն տվյալ պահին լսելու ցանկությունը ինքնաբերաբար է գալիս: Որտեղից որտեղ հանկարծ կզգաս, որ ուզում եմ լսել հենց դա: Չեմ կարող ասել, որ այդ երգը մարմնավորում է տվյալ պահին ունեցածս տրամադրությունս, կամ մտքերս... սա անբացատրելի է, ուղղակի ուզում եմ ու վերջ:

Մոլորված ու կորած մի սեր,
Որ փնտրում էր տեր,
Եկել է ու գտել է ինձ:


Ինձ գտիր երազիդ էջերում՝ այնտեղ եմ,
Արթնացրու՝ մենության ճանկերից փրկիր:


Վերջապես երկնքում ես տեսա
Հայելին՝ որտեղ քեզ չգտա,
Շրջվեցի ու քեզ փնտրել փորձեցի,
Արթնացա, տեսա, ամեն ինչ հասկացա:


What a beautiful sunday,
What a beautiful day

Նույն ձեւով էլ տեսահոլովակներն են դիտվում

[Smokie]

Երջանկության փոքրիկ մասնիկ:

Ինչքա՜ն կուզեի տեսնել ապագան, տեսնել թե տվյալ գործողությունից հետո ի՞նչ կլինի, ինչի՞ կհասնեմ, տեսնեի թե ինչո՞վ կվերջանա այս ամենը: Ամեն օր աչքերիս առաջ, մտքերիս մեջ տեսնում եմ ուզածս ապագան, բայց դեռ երկար ճանապարհ պետք է կտրել: Ուզում եմ իմանալ, որը ինչի՞ց հետո է լինելու, հասկանալ շատ բաներ: Հասնել մեծ երջանկությանս, որ էսքա՜ն ժամանակ փայփայել եմ Իմ մոտ արդեն այնպիսի վիճակ է, որ չեմ կարողանում կողմնորոշվել իրականում լավատե՞ս եմ, թե՞ մտատանջվող մազոխիստ:
Ամեն օր ես տեսնում եմ ինքս ինձ: Ուզում եմ ինձ երջանի՞կ զգալ, հայելին միշտ կա ու կա, տես քո ժպիտը տրամադրությունդ կրկնակի կբարձրանա: Երկրորդ տարբերակն էլ կա, որը շատ ավելի բնական է՝ հանկարծ անկախ իմ կամքից կանգնում եմ հայելու առաջ... բարկացած հայացք: Այստեղ տեսնում եմ իրականությունը, որն առաջինի պես քաղցր չի: Երբեմն ձանձրանում եմ արհեստականությունից, երբեմն էլ խիստ զգում եմ դրա կարիքը: Շատ եմ ուզում համոզվել, որ արհեստական հայելին, դա նույն ինքը սպասված ապագան է: Ոչ թե հավատալ, այլ համոզվել...

Հ.գ. իսկ առավոտային Մելոդիկան այ այսպիսինն էր

[Smokie]

Որտեղից որտեղ բերանիցս դուրս թռավ, «ժպտա, երջանիկ եղիր,»... ուղղակի էդ պահին ուզում էի մի բանի մասին մտածել, ինքս էլ չգիտեի, թե ինչի՞ մասին: Նշածս խոսքերն ինձ հիշեցեցին կատակերգությունը: Հենց նույն «Մարդկային կատակերգությունը,» պարզ, մատչելի, բայց ծանր «կատակերգությունը»: Հիշեցի Արայի խանութի հատվածը... հիշեցի այդ խեղճ մարդուն, իր փոքրիկ որդու հետ միասին, հիշեցի չամիչով բլիթ խնդրող հաճախորդին... «Իմ եղբոր տղան հիվանդ է: Նա լաց է լինում, բլիթ է ուզում»: Հիմա՛ եմ հիշում թե ո՜նց էի ճնշվում, նեղվում ժամանակին, երբ կարդում էի գրքի էս գլուխը... «Երջանիկ եղիր, երջանիկ եղիր»: Ոնց էին աչքիս առաջով գնում տեսարանները ու ես տխրում էի, ինչպես և հիմա տխրեցի: «Եթե ես այդպիսին եմ, դու իմ որդին ես, պետք է ինձնից լավը լինես: Երջանիկ եղիր: Ես դժբախտ եմ, բայց դու պետք է բախտավոր լինես»:
Հանճարեղ ստեղծագործություն է... հանճարեղ:


«Մարդկային կատակերգության» հետ պարտադիր պետք է հիշեի «Վեսլի Ջեքսոնի արկածները»: Վեսլին ու Ջիլը... Ինչքա՜ն լավն էին: Հաճախ եմ ցանկություն ունենում վերընթեցելու սիրածս հատվածները: Վերին աստիճանի վախեցել էի վերջին հատվածներում... ես էլ էի համարյա աղոթում, որ այդպիսի վերջաբան չունենա գիրքը: Իսկական գրողը հենց այդպիսինը պիտի լինի, որ ընթերցողին էլ դնի նույն հոգեվիճակում: Սակայն ի՜նչ մեծ երջանկություն եղավ վերջում ու ո՜նց այն արտահայտվեց: «Դե, ի՞նչ ես անում, երբ Աստված իր խոստումը կատարում է: Ի՞նչ ես անում երբ նա խոստացածից էլ ավելին է կատարում: Ի՞նչ ես անում, երբ հասկանում ես, որ նա մտքինդ միշտ իմանում է, անգամ եթե ինքդ դա կարգին չգիտես, ու իր խոստումին միշտ էլ հավատարիմ է մնում: Ի՞նչ ես անում. նրան փառք ես տալիս, չէ՞»: Անգամ էս պահին՝ երբ արտագրում էի էս տողերը, դեմքիս ժպիտ էր փայլում:
Շնորհակալ եմ քեզանից, վարպետ:

[Smokie]

Դատարկ տարածություն: Ամբողջովին սպիտակ սենյամ, որտեղ անգամ ստվերդ չես տեսնում: Ամրություն կա ոտքերիդ տակ, բայց քեզ զգում ես ինչպես օդում: Ընթանում ես առաջ, չես վազում, թռչում ես՝ առարկայի աներևույթությունը բերում է երևույթի անէությանը: Ամեն ինչ էնքա՜ն թեթև ա: Բայց դու ուրիշ բան ես փնտրում, գույներ ես ուզում: Թռնում ես առաջ ու կամաց-կամաց դու էլ ես մտնում էդ սպիտակի մեջ, աստիճանաբար աներևութանում ես:


Հենց էդտեղ երաժշտությունը ավարտվում ա ու դու քեզ տեսնում ես քո սենյակում, որից մի տեսակ... ձանձրացել ես...

[Smokie]

1. Վաղվա օրվա համար պատրաստակամությունս ու տվյալ պահի տրամադրությունս խոստումնալից են:
2. Էս ինչքա՜ն քիչ ուսումնասիրված երաժիշտների folder-ներ են իրանք իրանց ոտով եկել իմ մոտ
3. Ժամանակը սուղ ա, ինքը չի սպասում ինձ պես: Հանկարծ չուշանամ::
4. Ճիշտ ձևով օգտագործեմ օգտակարն ու անօգուտը:
5. Բարի գիշեր բոլորին

[Smokie]

Վերջերս խղճի խայթն ու ամոթի զգացումն իհարկե որոշ չափով անում ա իրանը՝ ստիպում ա աշխատել: Բայց դա քիչ ա, ես ինքս ինձ պետք ա խոստանամ՝ պետք ա պայմաններ դնեմ ինքս իմ վրա, որպեսզի կամաց-կամաց կատարելագործվեմ: Էդ դեպքում պատասխանատվությունս շատ ավելի ա մեծանում, իսկ եթե հանկարծ խոսքիս տերը չեմ լինում... օօօ՜, էդ ժամանակ ինչ վատ բան ասես չեմ մտածի իմ մասին, չափազանց ծանր վիճակում կլինեմ: Էս ամենը հաստատ օգնելու ա ինձ հասնել ուզածիս

[Smokie]

Էս գիշեր էլ դու օգնեցիր ինձ: Էլի հիշեցի քեզ: Էս գիշեր ես ինձ իրոք երջանիկ զգացի: Օրեցօր ավելի ու ավելի թանկ ես դառնում ինձ համար: Շնորհակալ եմ քեզանից այն ամենի համար, ինչ որ դու ինձ պարգևել ես... անգիտակցաբար:

Երբեմն թվում է, թե դու քեզ թերագնահատում ես: Դրական ես գնահատում համարյա բոլորին, իսկ քեզ, քո վրա կարծես այդքան վստահ չես: Քո մի հայացքից էլ մարդ կարող է մոռանալ փոթորիկի մասին, որը ոռնում է իր հոգում, կհանդարտվի ու կժպտա:

[Smokie]

Սիրում եմ, երբ խմբում միայն գործիքավորողներ են: Հետաքրքիր է լսել լարերի, ստեղների, կամ հարվածայինների լեզուն:
Մի խմբի հաճելին վիրտուոզային կատարման մեջ է, մյուսինը խորհրդավորության, մյուսինը պարզ երաժշտության: Խորհրդավոր... ինչու՞ հենց այդ բառն անցավ մտքովս, որովհետև հիմա Apocalyptica եմ լսում: Իրոք այս գործիքները տարօրինակ ձայն ունեն, որը ձգում է, ուզում է, որ բացես իր գաղտնիքը, բայց միևնույն ժամանակ թաքցնում են իրենց էությունը: Ընտրեցի հենց առաջին ալբոմը, արդյունքում մտածեցի «իսկ ի՞նչ կլինի եթե Metallica էլ փորձեմ լսել, մեկ էլ տեսար դուրս եկավ»: Գուցե ինձ ժամանակ էր պետք շատ երաժշտություններ սիրելու համար:


Ապոկալիպտիկան ապոկալիտիկա, հիմա անդրադառնանք երեկվա հեքիաթային սկզբին: Քանի գնում ավելի ու ավելի բազմաոճ եմ դառնում


Եթե չիմանայինք թե այս երաժշտությունը որտեղից է, բոլորովին այլ բան կարող է պատկերացնեինք: Ես սա էլ կդասեի խորհրդավոր հաճելի դասականների շարքում (օրինակ կնմանացնեի Վանգելիսին: )


А напоследок...

[Smokie]

Կյանքը տարբեր էտապներից կազմված միասնություն է...

Դեռ օրեր առաջ թվում էր ամեն ինչ էնքա՜ն լավ ա, ինձ երջանիկ էի զգում: Մտքովս չէր անցնում, որ կարող ա դրան հաջորդի անկումը, գիտակցոումը որ ոչինչ չի ստացվի: Հիմա ամեն ինչ նման է մենախոսության, հուսահատության հասցնող, տխրեցնող վիճակ... Կարծես, ուրիշ ոչ ոք չկա, մենակ եմ: Ծանր վիճակ էր: Իսկ վերջին հույսը, որն իրականում հերթական վերջինն է չի ուզում հանգիստ թողնել: Այդ հույսը արդեն այնքա՜ն արհեստական է թվում, որ մեկ-մեկ ուզում ես ազատվել նրանից: Անգամ երբ մտադիր չես ուրախ նոտաներով եզրափակել խոսքդ, ուղեղումդ տպվում է հենց նոր լսածդ աշխույժ երաժշտությունը: Արդյունքում անընդհատ կրկնվում եմ, միշտ նույն ձեռագիրը... հոգնել եմ Никак, ну никак не получается полностью грустить Կուզեի շարքից հանել վերջին չորս ու կես տողերը, բայց դե ի՞նչ անեմ... սա ա իրականությունը:

[Smokie]

Zoom: Zoom քո ամեն մի նկարում` քո ժպտացող աչքերի ու աչքի ընկնող ժպիտի վրա: Որքա~ն էի ուրախանում, երբ նկարի որակը լավն էր լինում ու տեսնում էի հենց այն, ինչ ուզում էի:Առաջին նկարները ինձ էլ էին ստիպում ժպտալ, կախարդական ուժ կա նրանց մեջԼ Այդ ամբողջ ընթքցքում Wasted Time-ն ինձ հետ էր: Թվում է, թե ոչ-ոք ու ոչինչ այդքան ներդաշնակ ու համահունչ չի նման երգերի հետ, որքան դու:

Իսկ մի պահը առհավետ տպվել է ուղեղումս` կենդանի պահը` անչափ իրական: Ֆոտոապարատ չկար ինձ մոտ ու պետք էլ չէր: Կար մեծ տպավորություն, դու էլ էիր տպավորված, այսօրվա պես եմ հիշում: Այդ ժամանակ քո ժպիտն ու աչքերը շատ բան էին ասում, ես ինձ երջանիկ էի զգում: Մտքումս չխկացրեցի քեզ ու մինչև հիմա պահում եմ իմ սրտում:

So you can get on with your search, baby, and I can
Get on with mine
And maybe someday we will find , that it wasn't really
Wasted time