Օրերից մի օր

[Smokie]

Բարի օր, բարի երգերով:

Վաղուց չէր եղել՝ մի տեսակ կարոտել եմ, բայց վախենամ թե թեթևակի հոգնածությունն ու գլխացավը կապ կունենան էս ամենի հետ: Չէ, դժվար թե, չեմ ուզում թարգել:

Սիրուն ա ու հագեցնող: Էնքան էլ ուզում եմ աշխարհից կտրվածի կարգավիճակից դուրս չգալ՝ ուշադրություն չդարձնել ոչնչի վրա, շարունակ ապրել երազներում: Բա ինչքա՜ն հպարտ ու լավ եմ զգում նոր սեզոնի բացման համար, թվում ա կյանքումդ էլ ա շատ բան փոխվելու դեպի լավն ու բարին ու հենց էս ամենն ա օգնելու քեզ էդ հարցում: Ու սա դեռ սկիզբն ա: Երևի պետք չի խոստումներ տալ, ինչ որ բան անելու համար, պետք ա ստիպել ինքդ քեզ՝ անգամ երբ չես ուզում, կտեսնես ոնց ես հաճելի ոգևորվելու:

Բոլորը խոսում են վերջին օրերի դեպքերից, իսկ դու՞: Այսպես էլ ապրում ենք:

Բա մի քանի տարով հետ չգնա՞յինք, ապրեինք իրենց օրերում







Ու ավարտին համահունչ

[Smokie]

Ի՜նչ արագ ա անցնում ժամանակը երաժշտության հետ: Չես էլ զգում, թե ո՞նց ալբոմը հասավ վերջին:




Նորությունների սեզոնը շարունակվում ա

[Smokie]

Արդեն մոռացել էի երգի մասին, կարծես արդեն կարևոր չէր էդքան: Բայց ստացա պատասխանն ու ուրախացա: Ուրախացա, որ հետաքրքիր զրույց ա սպասվում: Այ սենց պահերին ա, որ տեղն եմ բերում կարևորն ու ոչ այնքանը՝ տպավորվում եմ ու հետո չեմ մոռանում: Անգամ էդ երգերը ճարելու փորձ չեմ արել էս երկու ամսում:


Դեռ շատ ու շատ բաներ կան բացահայտելու` ամենահետաքրքիրը դեռ առջևում ա: Գուցե երաժշտությունը կյանք ա, բայց կյանքը միայն երաժշտություն չի:


Ու էլի ավարտենք այսպես:

[Smokie]

Եսասեր ու շատ տխուր: Ինքդ ես մեղավոր տղա, ինչքա՞ն կարելի է հիմարություններ անել:

Երբ որ սիրում էի, չկարողացա որևէ բան անել, չուզեցի: Հիմա էլ չեմ կարողանա, բայց կարծես ինչ որ բան փոխել է ինձ՝ դեպի ավելի վատը: Հիմա չեմ կարող իմ կյանքով ապրել, ընկել եմ ճահիճը ու չեմ էլ հասկանում ի՞նչ եմ անում, ինչի՞ համար: Ուժ չկա, բանականություն չկա, հեռու եմ ամեն ինչից:

Ու մինչև ե՞րբ պիտի տանջեմ ինձ ու կործանեմ կյանքս: Գուցե իրոք, օրերից մի օր եղածն էլ կորցնեմ՝ որպես պատիժ: Վերադառնամ բնականոն կյանքին՝ վերադառնամ պարտված, բայց ներված: Չնայած վերջին փաստին՝ ինձ զգալու եմ կործանված, կորցրած մի կարևոր բան ու գուցե երբեք չմոռանամ անցյալը: Գուցե ամեն ինչ այնպես չլինի, ինչպես տվյալ պահին եմ պատկերացնելու, բայց միևնույնն է, ոչինչ չեմ կարողանա վերադարձնել:

[Smokie]

Չէ, էս կյանքը իմ համար չի: Ես բարդությունների պատրաստ չեմ, սովոր չեմ՝ պետք չի ինձ էս ամենը, ես դրանց չէի սպասում: Երկար ժամանակ ջղային մտածում ես, ո՞նց անես, որ դուրս գաս էս իրավիճակից, բայց գիտես, որ ինքդ ոչինչ փոխել չես կարող առայժմ:
Իսկ ժամանակն անցողիկ ա, էս ամենի հետ միասին: Գիտես, որ վերջը գալու ա ուզածդ օրը, ջհանդամ թե հավելյալ կուտակումներով: Գուցե հետո զգաս, որ էդպես ավելի լավ ա:

Չարացած ես բոլորի վրա ու քեզ համարում ես վերջին անհաջողակը, որ ոչ մի ուզածին չի կարող հասնել:
Իրականում ոչ մեկ մեղավոր չի: Ուղղակի դու իրենց ապացուցելու բան ունես տղա՜:

Տխուր ես, կարծես ոչինչ մոտդ չի ստացվում ու չի ստացվի:
Բայց հերիք ա գիշերվա սկսվելուն պես մտքումդ հնչի Я - счастливый, как никто! Я счастливый лет уж 100.Я - счастливый! Я - не вру! Так счастливым и уйду! Ուղեղդ պայծառանում ա՝ «իսկականից, ինչի՞ մարդ չի կարա ուղղակի իրան երջանիկ զգա, ամեն ինչի մեջ լավը տեսնի»: Ախր ժամանակին էդպես էի անում, հիմա ի՞նչ եմ կորցրել, կլինե՞ր արդյոք էդ կորցրածս հակառակ դեպքում: Ախր ի՛նքս էի ասում է՜, որ ոչինչ պատահական չի լինում, մի լավ նշան պարունակում ա մեջը:


Իսկ հետո... հետոն հո ամենալավն էր: Հերիք էր միացնել Гребеншиков-ի հաղորդումը Paul Simon-ի մասին, որ զգայիր, թե ի՜նչ գանձ ա էսքան ժամանակ մոտդ եղել: Էդ նույն պոզիտիվը, բարությունն ու տաղանդը ուրիշ դեպքերում էլ ա եղել, բայց երևի հազվադեպ ա լինում, որ քեզ հավատով ա լցրել ինքդ քո հանդեպ՝ իսկ էդ արդեն հրաշք էր:
Ու էդքանից հետո մի րոպե էլ չես ուզում հետաձգել, հե՛նց հիմա պիտի լսես՝ ուրիշ տարբերակ չկա: Հիշե՜լ ես էս հրաշքները:





Մյուս նորություններիս հետ համեմատելուց՝ թվում էր, թե ավելի թույլ ա, էդքան չեմ հավանում: Դու մի ասա սխալ երգեր էին ռաստվում, որ հետո գա ճիշտ ժամանակը ու ծանոթանամ էդ մարդու իսկական տաղանդի հետ: Որ գա ու սթափացնի՝ փրկի բառիս բուն իմաստով:

Դե էս հո միլիոն անգամ լսել էի ու դեռ կլսեմ...



Ու չնայած ամեն ինչին՝ գիշերային երաժշտության փակումը ազդարարում է մեր հին, լավ բարեկամը:

[Smokie]

Rayman foreveer!

[Smokie]

Առաջ ո՞վ էր ասում, որ բարդություններն են կյանքին համ տալիս, օգնում գնահատել ու ընդհանրապես օգնում են ապրել, կոփում են: Ու՞ր ա էդ տղեն: Հիմա խուսափում ա բարդություններից՝ կարծես չի ուզում զարգանալ, ավելի շատ բան սովորել: Հուսով եմ կվերադառնա:


Ու ընդհանրապես` ինչ ուզում ես արա Oh! baby baby it's a wild world ընկնելու ես վերջը, վստահ եղի...

[Smokie]

Էգոիստ: Հերիք ա ախր, եթե ինքնասիրություն չունես, գոնե հարգանք ունեցի դիմացինի հանդեպ: Չես կարո՞ղ մի կողմ քաշվել ու չխանգարել՝ ուրիշներն էլ հո քո նման պարա՞պ չեն: Գոնե ասածդ մի արժեքավոր բան լիներ: Ախր ակնհայտ երևում ա, որ ոմանք արդեն հոգնել են, ի՞նչ անենք, որ բացահայտ չեն ասում: Ո՞վ ես դու, ի՞նչ ես քեզանից ներկայացնում Միշտ էլ էդպիսինն ես եղել, մի՜շտ: Գիտակցել ես ու շարունակել: Նորմալ մարդը էդպիսի բան չէր անի տղա ջան:

[Smokie]

Ու էլի էս երգը


Արդեն վախենում եմ: Վախենում եմ, որ էս անգամ ու՜շ ավարտվեն՝ չեմ ուզում էդպես: Գուցե իրո՞ք սխալ էր օրերով երգերի ցուցակ կազմելը, որ հետո էդքան լցվեն ու օրեցօր պակասելով հանդերձ՝ ավելանան: Եթե հոգնում եմ ի՞նչն ա ստիպում՝ չարչարանքս ա ափսոս: Գիտեմ՝ եթե անտեսեմ, երկար չեմ դիմանա, էլի՛ ա սկսվելու:
Կարծես մոռացել էլ եմ նորությունների նկատմամբ մոլուցքս՝ տեղում դոփում եմ:


Հիշողություններն էլ մի կողմից: Երեք Ռ-երը: Երեք տարբեր պատմություններ, երեքն էլ որևէ բան սովորեցնող: Էլի՛ կյանքի թելադրանք՝ նշան: Դեռ շարունակում եմ առաջվա պես կենտրոնանալ ամեն մի կետի վրա ու անհարմար զգալ անհանգստացնելուց:
Առաջինը մռայլ, բայց կարծես ոչ այդքան անմարդամոտ: Շատ հակասական մարդ: Ժամանակի ընթացքում հասկացա, որ ամենասկզբից չէի սխալվել իր հարցում՝ բայց ոչ էլ վատ եղավ, որ հնարավորություն տվեցի: Դե հետո... ինքը արեց առաջին քայլը, իսկ ես... միայն ուրախ էի դրա համար՝ ինքն էլ աչքիս լույսը չէր: Հիմա չեմ զգում մեծ կորուստ, բայց հիշողությունս ֆիքսել ա պատմությունը ու դա ավելի շատ օգնում ա, քան ցավացնում: Նա էլ ինձ համար է անցյալ, բայց դա ինձ չի խանգարում ուսումնասիրել ու ճանաչել նրան էլ ավելի մոտիկից՝ ոնց էլ լինի հետաքրքիր անձնավորություն է:
Երկրորդը ուրախ, հումորով, երաժշտասեր, հաճելի, բարի՝ թվում է, թե ինքն էլ է հաճույքով շփվում: Ժամանակն անցավ ու կարծես ինչ որ բան փոխվեց: Հազարից մեկ ա խոսում՝ կարծես չի ուզում վիրավորել, բայց ձանձրացել ա... անկասկած: Միշտ ասել եմ, որ ճշմարտությունը ինձ համար շատ ավելի նախընտրելի ա, քան թաքցնելը, ինչքան էլ ցավացնի: Ախր ոնց որ ձեռ առնոց լինի՝ «մեկ ա միամիտ ա՝ չի հասկանա»: Ու ոչ էլ ինքնասիրություն ունեմ, որ անտեսեմ՝ շատ եմ հարգում իրան:
Երրորդը շատ լուրջ, հանգիստ, չեզոք մարդ՝ էլի բարի, էլի հումորով, բայց մի կողմից էլ կարծես իր մեջ խստություն կա թաքնված (կամ լավ էլ բացահայտ): Հիմա էլ ճիշտ այնպես է, ինչպես ամենասկզբից: Անկեղծ ու բարի: Ու խելացի: Գուցե մի օր ինքն էլ հոգնի, թե՞ արդեն հոգնել է... ուրեմն սխալվել եմ՝ երկրորդն ավելի անկեղծ ա... առաջինն էլ իրենի՛ց էր անկեղծ: Չէ, չեմ ուզում էդպես լինի՝ պատմությունները համարյա չեն տարբերվի իրարից, հետաքրքիր չի լինի: Ամեն դեպքերում իրեն էլ եմ շատ հարգում, որպես լավ ու հետաքրքիր մարդու:

[Smokie]

Where do you go, fantastic dream bird?
Take me away to somewhere
Take me away from here

Դեռ ինչքա՜ն հաց ու պանիր ունմ ուտելու: Տխուր ա: Գիտեմ, ժամանակ չկա դարդոտելու ու մտածելու համար, բայց դե փաստ ա... տախտակը մնում ա տախտակ

[Smokie]

Կարծում էի ամեն ինչ շատ ա բարդանալու, ավելի ու ավելի ահավոր կլինի: Ո՞նց, ախր ո՞նց մտքովս չէր անցնում, որ կարող եմ նման քայլի դիմել: Ամեն ինչ թողել էի բախտի քմահաճույքին, իմ համար հանգիստ... չէ՜, լավ էլ անհանգիստ սպասում էի, թե ի՞նչ ա լինելու: Այնինչ կարող էի ուղղակի կրկնել էդ ջանջալությունը, որ հետո վայելե՜մ:
Եթե առաջ ուզում էի էս ամենը շուտ ավարտվի, հիմա հակառակն ա՝ թող շարունակվի երկար: Ինձ երջանիկ եմ զգում, «փոքրիկ բաներից» էնքա՜ն բան ա փոխվել ու ուզում եմ, որ էսպես շարունակվի, շատ քիչ եմ վայելել նախաձեռնածս, չեք պատկերացնի ինչքան հավես ա:
Այ հիմա համոզվել եմ, թե ի՜նչն էր ինձ իրականում էդքան ներվայնացնում:

Խաղաղություն, երջանկություն ամենեցուն

[Smokie]

***

Ես իրոք կախված եմ շրջապատիս մարդկանցից: Ինձ համար կարևոր ա, թե դիմացինը մե՞ծ ա ինձանից, թե՞ փոքր: Մտածում եմ, «ես արդյոք կարո՞ղ էի հասնել նման հաջողության»: Իսկ ամեն ինչ պարզից էլ պարզ ա՝ միայն ձգտողն ա հասնում, միայն ուժեղն ա հաղթահարում արգելքները: Ես կարող ա մեծանամ ամեն մի օրով, բայց ոչ մի կերպ չզարգանամ՝ տարիներ շարունակ մնամ նույն տեղում կանգնած՝ առաջ չգնամ: Կգա ժամանակը, երբ արդեն ծերունիների հետ կհամեմատվեմ ու կհասկանամ, որ ամբողջ կյանքս իզուր ա անցել: Իսկ քանի՜ ինձանից փոքրեր մեծ հաջողության են հասել: Չէ, մտքովս էլ չի անցնում նախանձել, ուղղակի ամոթ ա, շատ ամոթ ա:

***

Բալկոնային օրեր, հատկապես հով ու քամոտ երեկոներն ու գիշերները, նամանավանդ Vangelis ձյաձյայի հետ: Էլ ի՞նչ ա պետք երջանիկ լինելու համար:

***

Այ էս ա իմ էությունը: Պարապ...
Ինչքան էլ ուզեմ Last-ում որևէ արտիստին տեսնել իրեն համապատասխանի կողքին, զոռով չէի բերի, շատ-շատ ուրախանայի, երբ իրեն լսելու ցանկություն առաջանար: Վախենամ թե կամաց-կամաց սկսվի էդ արհեստականացումը: Ու էն էլ ինչի՞ վրա եմ էդքան կենտրոնանում եմ:

[Smokie]

Էլի սպասողական, ահավոր ծանր վիճակ: Շատ ես ուզում, էլի համարյա համոզված ես, բայց եթե շատ ոգևորվես, հետո ավելի ծանր ես տանելու: Էս տարվա սկզբերին էլ էր նույնը: Միևնույն ա, մի բան հուշում ա, որ շուտով շատ բան ա փոխվելու դեպի լավը: Ինչու՞, ինչու՞ եմ դա զգում:

Էլի խոստացել էիր ու էլի խոսքիդ տերը չես լինելու: Դե ասա, արժանի ե՞ս: Հա երևի, որովհետև չկորցրեցիր քո եսը... Գոնե էս մի բանը պիտի լինի:

Հրաշք ա Dolly-ն Իրոք երաժշտությունում Joan Baez-ի հետ նմանություն կա:

[Smokie]

Մարդ կա եդամնաց ա

Ավելի հնադարյան խաղ չկա՞ր, որ շահագործեի ինքնահաստատվելու համար:

Տենաս երբևէ կհաղթե՞մ էս մեծ էկրանով, կգտնե՞մ 990 մինաները

[Smokie]

Վերջ: Էլ ոչ մի անորոշություն, որոշ ժամանակով: Ուրախ եմ, վստահ, նաև անհանգիստ ու անհամբեր: Դեռ պարզ չի ամեն ինչ, դեռ հայտնի չի թե ինչո՞վ կավարտվի էս օրը, բայց արդեն լուծվել ա մի կարևոր հարց: Մեկ-մեկ ինքս էլ եմ զարմանում դյուրահավատությանս ու միամտությանս վրա: Ախր էնքան ակնհայտ, բացահայտ ձևով... Ինչևէ, հիմա կարևորը համբերությունն ա: Գուցե լավ եղավ՝ ժամանակ կունենամ կողմնորոշվելու: Ուրախ եմ, բայց անհանգիստ:


Այս ուրախ նոտայի վրա էլ ավարտվում ա էջը: