Օրերից մի օր

[Smokie]

Գիտեի: Գիտեի որ նոր էջ է բացվելու: Ինչպես ամեն մի երկուշաբթին, էնպես էլ ամեն մի նոր էջը փորձում եմ սկսել հետաքրքիր նոտայով, ճիշտ քայլով՝ դա իհարկե կախված է իմ կյանքից, կյանքս էլ ինձանից: Ինչպես ես կառավարեմ, այնպես էլ կշարժվի: Ճիշտ է՝ անհաջողությունից հետո պետք չի սպասել մի ամբողջ շաբաթ, բայց երբ սկսվում է նորը՝ շատ բաներ է խոստանում: Թե որքանով է խաբուսիկ՝ ապագան ցույց կտա:
Առաջ ձեռքի օրագրումս էնքա՜ն էի գրում՝ անիմաստություն էր ստացվում, անկարևոր առօրյա: Արդեն քանի՜ շաբաթ է ինչ մի էջի մեջ մի շաբաթ եմ տեղավորում: Ատացվում ա, ավելի քչին էլ էի ձգտում, հիմա է՛լ չի խանգարի: Օրագիրը կարող ա օգնի տարբերել կարևորն ու անիմաստը՝ փոփոխությունն ու միօրինակությունը:
Վաղուց է ինչ հիվանդացել եմ մի վատ սովորությամբ: Մի տարուց շատ ավելի ա, ինչ ինձ վրա ժամանակ եմ դնում ու փորձում էդ ընթացքում զսպել: Ինչքա՜ն էի ուրախացել անցած տարի՝ երբ աճը նկատվում էր: Համոզված էի, որ գոնե որևէ բան ինքս ինձ խոստանալիս, կարողանում եմ չդավաճանել, հետո... դա է՛լ կորավ, չնայած այս տարի չափաբաժինը զգալիորեն քիչ է անցածից: Հիմա նորից վերականգնվում է... հուսով եմ... Քիչ չի եղել, երբ ինքս ինձ վրա վստահ եմ եղել, բայց հանկարծ դիմել եմ այդ քայլին: Հիմա էլ եմ շատ վստահ: Եղել ա նաև, որ վտանգավոր պահին կանգնել եմ, թարգել:
Պետք ա քո օգնությանն է՛լ դիմեմ Օմ ջան, քո էջերին էլ պիտի խոստանամ, որ ընթացքում նկատելի լինի փոփոխությունը, որ պատասխանատվությամբ մոտենամ գործին:

Շատ էի ուզում էջը սկսել երաժշտական նորություններովս, ի՞նչն ա խանգարում:

[Smokie]

Այ էս անգամ իրոք պայթեց: Հզոր էր:


Էսքան մո՞տ իրականությանը, էսքան համապատասխա՞ն: Սա երևի հուշում էր՝ նշան չնայած բոլոր խանգարող հանգամանքներին:

[Smokie]

Անցյալը նույն ներկան ա: Ամեն մի պահը, վիճակի ծանրությունը, բացարձակ դատարկությունը... ոչինչ չի փոխվում: Ամեն ինչ տեղում կանգնած ա, բացի ժամացույցի սլաքներից:Անգամ երգն ա կանգնած, ոովհետև նոր չի: Մազոխիզմի տպավորություն: Ու էլի անկապ, անկապ, ամեն ինչն անկապ, իսկ ես բոլորովին այլ բան էի ուզում:


Թվում ա, թե ամեն ինչ էնքա՜ն բարդ ա, բայց ախր լիովին չեմ փորձել: Համարձակությունս չի ներում, չի հերիքում: Իսկ կյանքը չի սիրում վախկոտներին:

[Smokie]

Ժամանակն իրոք բուժել ա՝ օգնել ա, մոռացնել ա տվել էն մարդկանց, ավքեր որ քեզ ենմոռացել ու հիմա անցյալիդ նայելուց չես տառապում, չես ուզում ինչ-որ կերպ վերադարձնել: Բայց ինչու՞ ա սկզբնական շրջանում ամեն ինչ բարդ թվում, ինչու՞ չես կարողանում հրաժարվել, քանի դեռ լիովին չես կորցրել: Ինքդ չես դիմում այդ քայլին, ինչքան էլ զգում ես, որ վերջաբանը նույն կերպ ա լինոլու: Ի՞նչն ա քեզ հույս տալիս, ինչի՞ հիման վրա ես մտածում, որ դեռ ամեն ինչ կորած չի: Ախր ամեն ինչ էնքան պարզ ու ակնհայտ ա: Բայց դե մեկ ա...

...
Won't lay down our heads till the day is won
Won't stop running till we reach the sun
Chasing all the things that are keeping us young
We won't stop running till we reach the sun

[Smokie]

Այս անգամ է՛լ դու ինձ փրկեցիր՝ ուշքի բերեցիր, մի լա՜վ թափ տվեցիր: Ասում էիր՝ ինձ ոչ մեկ քեզանից լավ չի հասկանում, ավելացնեմ՝ ինձ ոչ մեկ քեզանից լավ չի ճանաչում: Ոնց անցած անգամ՝ էդպես էլ հիմա ես զգում եմ, որ խոսքերիցդ հետո ամեն ինչ փոխվելու ա դեպի լավը: Քեզ հետ անկեղծանալուց, ես մի տեսակ մաքրվում եմ, փոխվում, բայց միշտ չի, որ ուզում եմ ասել էն՝ ինչը մտածում եմ, երբեմն զգուշանում եմ, դու գիտես: Ամեն ինչ անցողիկ ա՝ ժամանակավոր: Ասում էիր՝ «հիմիկվանից ավելի վատ չի կարող լինել», սխալվեցիր... որովհետև քո ասած հիման երեկ էր: Հուսով եմ հետո չեմ վերադառնա անցյալ, չեմ փոխի էս ճանապարհը, վախենում էլ եմ էդ մտքերից, բա որ հանկար] լինի՞: Չէ՜: Չեմ թողնի:


Ա՛յ, շատ անգամ որևէ բան տեսնելուց զարմացել եմ՝ չեմ հավատացել, որ նման անխելքներ կան, որ գոյություն ունեն նման բնավորության տեր մարդիկ, որ չգիտես ինչու չարությամբ ու նախանձով են լցվում ու ամեն ինչում դիմացինին են մեղադրում:Չէի հավատում, բայց ոչ էլ զգում էի, որ դա ինձ հետ էլ կարող է պատահել, եթե ժամանակին չկանգնեցնեն: Իսկ ինքս ինձ կարող էի մեղադրել ոչ միայն դրա՛ համար: Օրինակ՝ այ դո՜դ, դու չե՞ս հասկանում, որ կյանքդ գնում ա, իսկ դու սպասում ես, անընդհատ վախենալով, հեռու մնալով չես հասնի ուզածիդ, ինչքան սպասես հարմար պահին, էդքան էդ պահը կարող ա հեռանալ քեզանից, պետք ա ստեղծե՛ս պահը: Չեմ ուզում, չեմ ուզում որ էս մտքերն էլ ժամանակավոր ազդեցություն ունենան: Լավ, հիմա կարևորը ներքոհիշյա; վերնագիրն ա: Տե՞ս, ինչպես միշտ բոլորովին անկախ ամեն ինչից՝ պատահականորեն ընտրեցի էդ երգը, բայց ինչքա՜ն լավ ա համընկնում:

Ոչ էլ կարողանում էի հասկանալ, թե մարդ ինչպե՞ս ա հանցագործ դառնում՝ ինչու՞ չի կարողանում ընտրել ճիշտ ուղին: Ամեն ինչ երևի մանրից ա սկսվում՝ փոքրից, հետո միջի որդը աստիճանաբար մեծանում ա՝ շատ դանդաղ ու խորամանկորեն, իսկ էդ մարդը չի էլ զգում, թե ինչպե՞ս ա էդ փոքրի արաածը դարձել մի օձ ու ամբողջությամբ ներքաշել ա իր մեջ՝ կախարդել: Մարդու համար արդեն էնքա՜ն սովորական ա նմանատիպ կյանքը ու չի էլ մտածում էդ մասին՝ ուղղակի անում ա: Գուցեև սխալվում եմ`դեռ շատ բան չեմ հասկանում՝ դեռ հանելուկ ա մնում: Ու ընդհանրապես ինչու՞ եմ մտածում հիմա էս մասին:



Բայց ինչքա՜ն հետաքրքիր, ինչքա՜ն գրավիչ ա Կակտուսիկի երգացանկը: Իր երգերից ստացած ազդեցությունը համարյա միշտ էդպիսինն ա, նույն խորհրդավորությունը, նույն գաղտնի իմաստը՝ շունչը: Իսկ հիմա էն նույն ծուխն ա, նույն կրակը, նույն զգացողությունը՝ լսում եմ ու թվում ա տեսնում եմ էդ ամենը, զգում եմ ծխի հոտը՝ թվում ա, թե հես ա էդ երաժշտության ազդեցության տակ ինչ որ բան կվառվի, կամ հենց երգն ա վառվում: Ու էդ ամենն էնքա՜ն հաճելի ա: Այ ոնց որ Նավիչենտոն վառեց սիգարետը՝ կպցնելով դաշնամուրի տաքացած լարերին: Էսօր մի քիչ փորփրեցի ու հիշեցի... վերջին գունավոր էջս էր: Առաջին նշածս դրական փոփոխությունն էլ էր հենց էնտեղ եղել:

[Smokie]

Ճիշտ ա հե՜չ դեմ չէի լինի ոգևորիչ, գոտեպնդող գործողություններին, բայց էս էն դեպքերից ա, երբ անգամ դրանց բացակայության դեպքում՝ գիտեմ, որ լավ էր ստացվել, ինձ շատ ա դուր եկել ու ինքն է՛լ ա հավանել՝ ևս մի կարևոր հանգամանք:

Իսկ դու: Ոնց եմ քե՛զ սիրում բնության զավակ: Դու իդեալ ես ինձ համար՝ միանշանակ իդեալ ես: Ոչ մեկին նման չես ու էնքա՜ն ազատ ես՝ մարդ կնախանձի ուղղակի: Դու չիմանալով անգամ՝ կարող ես օգնել, որ մարդ հասնի իր ուզածին, կարող ես վարակել: Ինքդ հավանաբար անտարբեր ես, բայց ես չեմ կարող: Որովհետև ուրիշ ես: Դժվար ա՝ շատ դժվար ա հրաժարվելը, թեև հիմա զգում եմ, որ տարիներ առաջ ճանաչածս, բայց հիմա կորած մարդկանց կարող եմ չհիշել, սկզբնական շրջանում մի տեսակ դժվար եմ համակերպվում: Երբեմն էլ էնպես ա լինում, որ ինքս էլ չեմ զգում, թե ո՞նց կորավ՝ երևի էդքան էլ հոգեհարազատ չէր: Իսկ դու էդպիսինը չես: Դու բարի ես, բայց վայրի ես ու հենց երկրորդի համար եմ քեզ էդքան սիրում:

Սա էլ հենց էնպես` ի միջի այլոց, ուղղակի:

[Smokie]

Եթե մարդը ճնշող մեծամասնության հետ լավ ա, իսկ քո հանդեպ անտարբեր՝ խնդիրը քո մեջ ա, բայց արդյոք հեշտ ա՞ գտնելը: Պարզ ա, ոչ էլ կարող ես իր հետ խոսել էդ մասին: Ու ընդհանրապես, դու ինքդ ես ակամա քեզ հեռու պահում ամենքից:

Է՜խ, ում մտքով կանցներ, որ ժամանակին երաժշտությունը շա՜տ քիչ մասնաճյուղերի էր բաժանվում՝ դասական, ժողովրդական, հետո՞... նորամուծություններ չկային, նոր երանգներ: Երևի միայն օպերայինին մոտ ձայներ էին հնչում: Ու ընդհանրապես ամեն ինչն էր ուրիշ: Չէի պատկերացնի, որ ժամանակն էսքան շուտ կգա, թվում էր թե դեռ երկար պիտի սպասեմ վերադարձիս: Մեկը մյուսին չի խանգարում իհարկե: Իհարկե ուրախ եմ, ախր երգացանկս զգալիորեն ընդլայնվելու ա:
Grieg


Էս էլ վելվետե չխանգարող նորություններից:

[Smokie]

Չեմ կարող, չեմ ուզում ընդունել, որ դա է ճշմարտությունը:
Քեզ թվում է, թե միայն դու ես անշահախնդիր, իսկ իրենք անգամ հասարակ բանի դեպքում չեն կարող հիշել քեզ: Ինչու՞ չես կարող հրաժարվել ամենից, չէ՞ որ հիմա այնքան էլ բարդ չի քեզ համար, երբ իրո՛ք գիտակցել ես, որ որոշ մարդկանց համար ոչ մի նշանակություն չունես: Յազվություն չես ուզում անել, բայց ոչ էլ կարող ես քեզ հեռու պահել: Իսկ եթե հետո ավելի՞ կոտրվես, ցավը խորանա՞: Ոչ էլ կարող ես ու ուզում ես մեղադրել, որովհետև... նախ՝ խնդիրը քո մեջ է, ինչը չես էլ կարող ուղղել. երկրորդը՝ այդ դեպքում է՛լ կկորցնես, իսկ գուցե բարին ա՞յդ է՝ եթե դա վաղ թե ուշ պետք է լինի, ավելի լավ չի՞ հենց հիմա լինի:

[Smokie]

Բու՜

Ժամանակ դու ժամանակ: Արդեն որերորդ անգամ պետք ա անցնեմ նույն փորձությունը և ոչ միայն ես: Էսքանից հետո չհասկացա՞, չտեսա՞ հետևանքները: Երբ շատ ես տեսնում վատը, ամեն մի մանրուք քեզ էնքա՜ն ուժ ա տալիս՝ ամեն մի առիթից նե՜նց ես ոգևորվում: Սպասում ես՝ շարունակում ես նույն կերպ, հետո կիսահիասթաափվում, կիսագոտեպնդվում: Ամեն ինչը քո մոտ կիսատ ա տղա՜ ջան:
Ժամանակին շատ ավելի ուժեղ էիր երևի, բարդ էր, բայց կարողանում էիր քեզ զրկել, հեռու պահել՝ որոշում էիր ու խոսքիդ տերը լինում: Հիմա էլ ես հնարավորինս աշխատում, բայց հնարավորությանդ սահմանը էլ առաջվանը չի ըստ երևույթին, էլի կիսատ ես թողնում, տեր չես կանգնում:
Մտածում ես, «իսկ եթե էս ընթացքում կարողանա՞մ հասնել նրան՝ ինչը ինձանից սպասում են»: Քեզ երևի շատ մանրուքներ են խանգարում ու երևի դեռ խանգարեն: Քանի դեռ ցանկությունը էդքան մեծ չի, չես կարող անել պատասխանատու քայլը՝ թույլ ես: Ժամանակն իրոք շատ բան կփոխի, բայց քեզ... երևի չկարողանա: Իսկ էդ դեպքում չես կարողանա քո՛ ուզածին հասնել: Բա խելքին մոտ ա՞:

Մի խոսքով ախպեր... Գնա մեռի, արի քեզ սիրեմ:

[Smokie]

Ես երևի շատ դոդ եմ դա հասկանալու համար, բայց իրոք մի տեսակ անբացատրելի ա: Ինչու՞ պիտի մարդու վատը ուզեն, իր անհաջողությունից ամբողջ հոգով հաճույք ստանան, կամ թեկուզ ամբողջ հոգով ատեն նրան՝ ինչ ա թե խելք չունի, բթամիտ ա ու շատ բաներ չի հասկանում: Ու՞մ ա վատություն անում ինքը: Իսկ եթե մի օր պետք գա քեզ, օգնության հասնի՝ ինչքան էլ անհաջողակ լինի: Ինչի՞ պիտի ամեն ինչ իրանց գլխին շուռ գա, ինչի՞ ա էդ միամիտին վիճակված դառնալ շահամոլների զոհը: Իրենց բախտն էլ էդպես ա դասավորվել, որքա՜ն մարդկանց համար դժվար կլիներ առանց նրանց, իսկ հնց նրա՞նք ինչ են ստանում: Շատ անգամ էլ հասկանում են, որ այլ բանի արժանի չէին, մեղքը միայն իրենցն ա, մեղադրելու չի:

[Smokie]

Ինչի՞ եմ անընդհատ մտածում էդ մասին: Իրո՞ք էդքան հոգնել եմ, թե՞ ուղղակի հաճույք եմ ստանում: Բա որ էդ պահը գա, վախը չի բռնի՞: Մեկ ա` հաստատ գիտեմ, որ ինձ առնվազն մի բան հետ ա պահում նման հիմարությունից:

Տեսնես փոխվելու՞ եմ երբևիցե: Էն խոսակցությունից հետո էլի մեկ-մեկ գժությունս բռնել ա, բայց լավ ա ժամանակին խելքի եմ եկել: Հիմա վախենում եմ իրականությունից՝ վախենում եմ, որ իրոք մի բանի վրա կենտրոնանալով մնացած եղածներն էլ կկորցնեմ: Շատ դեպքերում կայացրածս որոշումները տվածդ խոստումները կարող եմ փոխել, որովհետև զգում եմ, որ էնքա՜ն անիմաստ են՝ ժամանակի վատնում իզուր տեղը: Չէ՛, էստեղ տվածս խոստումը անիմաստ չէր, բայց... ոնց տեսնում եմ էլի չի ստացվի:

Երբեմն էլ թվում ա, թե հին զգացմունքներս վերադառնում են: Մեկ-մեկ էլ մտածում եմ, որ արժի էլի վերջ տալ ժամանակավորապես, թե չէ ինձ ի՞նչ տվեց էդ մի քանի օրը:

[Smokie]

Էդպես էլ գիտեի: Երազելը միշտ չի, որ լավ բանի ա հանգեցնում: Էնպես չի, որ հավատում էի, ուղղակի ուզում էի համոզվել: Ծանր չեմ տանում, որ բաց եմ թողնելու, ծանր եմ տանում, որ չսխալվեցի, եղավ սպասածիս պես: Չէ՜, էնպես չի, որ եթե չսպասեի, հակառակը կլիներ: Մարդ իր ուզածին հասնում ա միայն երբ արժանանում ա՝ քանի դեռ քայլեր չես ձեռնարկել, շատ դժվար ա:
Սկսել եմ ավելի ու ավելի վախենալ: Չեմ կարողանում մնալ այնտեղ՝ շտապում եմ վերջացնեմ, որ հանկարծ ավելորդ բաներ չասեմ: Կուզեի ավելի շատ բան իմանար, բայց ես ինքս գիտե՞մ: Ես ինքս գլուխ հանու՞մ եմ էս ամենից: Շատ բարդ ա, տխուր ա:
Ի՞նչ փոխվեց… ոչինչ առանձնապես: Էն ինչ հասկանում եմ հիմա էնքա՜ն մանր ու չնչին ա: Փոքրիկ գաղափարներ եղան, բայց ո՞նց իրագործեմ:

[Smokie]

Վերջը իսկականից ինձ գժվացրեց էդ անտերը: Գուցե ուրիշ ոչ մեկ էդքան ծանր չի՞ տանում, էդքան լարված չի հետևում դեպքերին ու անհամբեր չի սպասում end-ին՝ վստահ լինելով happy ի վրա: Էդ ի՜նչ աստիճանի կարող ա քեզ տանի, որ մի քանի րոպե անընդհատ ծիծաղես, ինքդ էլ չիմանալով ո՞ր պահի վրա, կամ ընդհանրապես էդ տխուր, մխիթարական ծիծաղ ա՞, թե՞ արդեն տեսնում ես արդյունքը: Այ քեզ հիվանդություն, հիմա ո՞նց ես դուրս գալու էդ ճահիճից:


Էն որ արդեն գիտեմ, թե ի՞նչ եմ առնելու առաջին հիմնական աշխատավարձովս, մնաց աշխատանքը գտնեմ: Էն որ էս տարվա սկզբերին ինքս ինձ խոստումներ էի տալիս, վստահ էի, որ ի՛մ տարում, ձիու՛ տարում կհասնեմ նպատակիս... այ պիտի սենց լիներ՝ պիտի համոզվեի, որ կյանքը միշտ չի տալիս առիթը, շատ ու շատ բաներ պիտի պայքարելով ձեռք բերես՝ ի՞նչ անենք, որ աշխատանքն ընդամենը փոքրիկ անցում ա՝ գետնանցում դեպի մեե՜ծ ճանապարհ, առջևդ բացված պայծառ ապագա: Չնայած, չես կարող ասել, թե հետո ի՞նչ կլինի: Ասենք թեկուզ էս փոքր ժամանակում ինչե՞ր կարող էիր անել, որ չարեցիր: Ինչե՞ր կարող էիր սովորել: Գուցե ձեռագիրդ ու մտածելակերպդ է՞լ փոխվեր: Էդքան ուզում ես ինքնուրույն հասնել ուզածիդ, ո՞վ ա ձեռքդ բռնել:



Էն ժամանակ ընդամենը մեկշաբաթյա աշխատանքն ինչքա՜ն հաճելի էր՝ վստահ եմ, հիմա է՛լ նույնը կլիներ, բայց չեմ կարծում, որ առաջ փողին նույն կերպ էի նայում, ինչքան էսօր: Առաջ այն ինձ համար երկրորդական էր, հիմա вообще երրորդական... տասներորդական ա, չնայած ինձ շատ բաներում ա կարող օգնել: Չեմ սիրում, երբ աշխատանքի իմաստը միմիայն էդ թղթի կտորի մեջ են տեսնում՝ մարդ էդպես կարող ա չսիրած գործով է՛լ զբաղվի ու ընդհանրապես, ժամանակի ընթացքում մոռանա և ազնվությունը և ճշմարտությունը և ընդհանրապես կյանքը, իր բոլոր հաճույքներով: Զբաղվի միայն կուտակելով ու խնայելով, թե ինչի՞ և ու՞մ համար, չգիտի: Հուսով եմ էդ ամենն իրո՛ք երևակայությանս արդյունքն ա, հաստատ չէի ուզի սեփական աչքովս տեսնել, ավելի լավ ա սխալվեմ:

Դե ի՞նչ, հաջորդ տարին էլ ենք աչքիս սկսելու նույն խոստումներով: Ոնց ասում են, Бог любит троицу:

[Smokie]

Երբեմն ստիպված ես լինում դավաճանել սկզբունքներիդ ու հենց էդ պահին էլ հասկանում ես, որ էդպես էր պետք: Ինչքա՜ն բան ա թեթևանում դրանից հետո:

Դեռ չես ասել ոչինչ: Թվում ա, թե պատրաստ ես, բայց ինքդ էլ չգիտես, թե ո՞նց են դասավորվելու հանգամանքները՝ չես կարող ժամանակից առաջ ընկնել: Իսկ գուցե էնքան էլ պատրաստ չես, կյանքն ի՛նքն ա հուշում, իսկ դու շտապում ես:



Նման ա իրան

[Smokie]

Ահա և վերջ: Կհանդիպենք հաջորդ էջում: Աստված գիտի երբ: