Ընկերությունն իմ պատկերացմամբ...

[Bonita]

Ձեր կարծիքով,ինչպիսին պետք է լինի մարդը,ինչ հատկություններով պետք է օժտված լինի նա,
որպեսզի դառնա Ձեր ընկերը?
Բերեմ մի օրինակ ` այսօր մի մարդ ասաց,որ ինձ համարում է իր լավագույն ընկերներից մեկը ,
չնայած մենք ծանոթ ենք մոտ 1 ամիս:Իմ կարծիքով,որքան ել մենք մտերմացած լինենք,այնուամենայնիվ
դա շատ քիչ ժամանակահատված է մարդուն ճանաչելու և առավել ևս նրան ընկեր համարելու
համար:
Որքան ժամանակ է անհրաժեշտ Ձեզ մարդուն ընկեր համարելու համար? ԵՎ վերջարես
ամենակարևորը` ինչ նշանակուտյուն ունի Ձեր կյանքում ընկերը? Իմ կյանքում ծնողներից հետո
նրանք ամենակարևոր մարդիք են

[StrangeLittleGirl]

Ժամանակ պետք չէ, քանի որ ես մտերիմ ընկերներ որպես այդպիսիք չունեմ: ՈՒնեմ առանձին ընկերներ կուրսում, որոնց հետ կարելի է միայն դասերից խոսել, ունեմ ընկերներ ինձանից տարիքով շա՜տ մեծ, որոնց հետ կարելի է միայն երաջշտությունից խոսել, ունեմ ընկերներ, որոնց չեմ վստահում, ունեմ ընկերներ, որոնց հետ հոգևոր թեմաներով եմ խոսում... ու էլի շատ-շատերը կան...
Իսկ իմ մտերիմ ընկերուհին, որի հետ կարելի էր ամեն ինչի մասին խոսել, 3 տարի առաջ մահացել է: Մենք իրար ճանաչել ենք 1997թվից...

[kiki]

Իրականում ընկերության համար ժամանակ ասվածը անիմաստ է...ունեմ 3 մոտ ընկերներ, (նկատի ունեմ մոտ մարդկանց, քանի որ ընկեր ասվածը շատ ավելի ընդհանուր գաղափար է, եթե բոլորին թվարկեմ , ապա շատ մեծ ցուցակ կլինի, սկսած համալսարանական , վերջացրած գործընկերներով...), այ այդ 3-ը իմ կյանքում մեծ դեր ունեն, ու նշեմ, որ նրանցից մեկին գիտեմ արդեն 16 տարի (իրար հետ առաջին դասարան ենք գնացել), մյուս ընկերուհուս հանդիպել եմ 2-րդ դպրոցում, ու հարազատ մարդ է նա ինձ համար արդեն շուրջ 9 տարի, իսկ մյուսի հետ անցած տարի եմ ծանոթացել, արդեն 7 ամիս կլինի երևի, ու ոչ պակաս լավ ընկեր է ինծ համար...այնպես որ, բոլորովին կապ չունի, թե ինչքան ժամանակ ես մարդուն ճանաչում, կարևորը...պիտի ռուսերեն ասեմ-родство душ...դու չեն էլ նկատում ինչպես է մարդ քեզ հարազատ դառնում...երբեմն, երբ Հասմիկին` ինձ համար ամենամոտ մարդուն , ներկայացնում եմ որպես ընկերուհի, ինչ-որ տեղ ինձ վատ եմ զգում, քանի որ նա ինձ համար ընկերոջից շատ ավելի կարևոր ու մոտ մարդ է, ընկերություն ասվածը շատ քիչ է մեր մտերմության համար...
մի խոսքով, կարևորը չսխալվելն է, երբեմն մենք սխալ պատկերացում ենք կազմում մարդու մասին, բայց այդ առումով բախտս բերել է, իմ ընկերները ամենալավն են..
Բա ֆոռումի ընկերներս ինչքա~ն լավն են

մեկ էլ ասեմ, որ ընկերները մարդու կյանքում ծնողներից և առողջությունից հետո ամենակարևոր գաղափարներն են իմ կարծիքով...

[spec]

Մի շատ իմաստուն միտք եմ մի անգամ լսել, որն իրոք բնութագրում է իմ պատկերացրած ընկեր գաղափարի խորությունը.
Մեկին հարցնում են.
- Ախպերդ լավ տղա ա՞:
Նա պատասխանում է.
- Չգիտեմ, հետը ընկերություն չեմ արել:

Ընկերը լուրջ արժեք է:

Մեկ էլ ուզում եմ նշել, որ մեր իրականության մեջ շատ հաճախ հանդիպում են մարդիկ, ովքեր դիմացինին ընկեր են անվանում կես ժամ շփվելուց հետո: Չասեմ որ չեմ հարգում այդպիսի մարդկանց, բայց միանշանակ լուրջ չեմ վերաբերվում:
Ինձ համար ընկեր բառը այն քիչ բառերից է, որոնք պիտի շատ զգույշ օգտագործել, ինչպես օրինակ սիրել, կամ երդվել բառերը:

[kiki]

...Ինձ համար ընկեր բառը այն քիչ բառերից է, որոնք պիտի շատ զգույշ օգտագործել, ինչպես օրինակ սիրել, կամ երդվել բառերը:

Լիովին համաձայն եմ..

[Narinfinity]

Իսկ ինձ համար ընկերոջ դերը , կարևորվում է այնքանով , որքանով որ գիտեմ թե մարդիկ
ապրել մենակ չեն կարող, չեն ուզում ,
և ընկերը կյանքում դառնում է հարազատ և մոտ , երբ ոչ միայն ընկեր է կոչում քեզ , այլ ազնիվ գործերով է պարզ դառնում նրա ընկերական էությունը , կարևորությունը , իմաստը :
Իսկ "ընկեր" բառի օգտագործումը էլի նորից չափի մեջ է գեղեցիկ , եթե չասենք , որ վտանգավոր է ու պիտի օգտագործվի զգուշությամբ , ինչպես որ արդեն նշալ եք :

[Chuk]

Կարող է մարդու հետ այնպիսի հանգամանքներում ծանոթանաս, որ նույն օրը դառնա քո լավագույն ընկերներից մեկը: Ճիշտ է, այսպես շատ քիչ է լինում: Իսկ կարող է մարդու հետ շփվես 50 տարի ու նոր միայն հասկանաս, որ նա նոր-նոր դարձել է քո լավագույն ընկերներից մեկը: Ուզում եմ ասել, որ ժամանակից խոսել այս հարցում, իմ խորին համոզմամբ, անիմաստ է:

Գիտեմ մի բան, որ ես լավագույն ընկերներիցս ոչ մեկին չեմ ասի, որ ինքն իմ համար այդպիսին է, ու ոչ էլ կսպասեմ որ ինքն ասի: Դա առանց խոսքերի էլ երկուսս կհասկանանք:

[StrangeLittleGirl]

Կարող է մեկի հետ 70 տարի շփվես, բայց այդպես էլ չդառնա քո լավագույն ընկերը:

[kiki]

...Գիտեմ մի բան, որ ես լավագույն ընկերներիցս ոչ մեկին չեմ ասի, որ ինքն իմ համար այդպիսին է, ու ոչ էլ կսպասեմ որ ինքն ասի: Դա առանց խոսքերի էլ երկուսս կհասկանանք:

Ճիշտ է, մոռացա դա նշել...

[StrangeLittleGirl]

Իհարկե, սա էլ հո ամուսնական առաջարկություն չի, որ ասես:

[Գեվորգ]

Ինձ համար ընկեր բառը այն քիչ բառերից է, որոնք պիտի շատ զգույշ օգտագործել, ինչպես օրինակ սիրել, կամ երդվել բառերը:

...ընկեր Խաչատրյա՞ն...

[Գեվորգ]

Ժամանակ պետք չէ, քանի որ ես մտերիմ ընկերներ որպես այդպիսիք չունեմ: ՈՒնեմ առանձին ընկերներ կուրսում, որոնց հետ կարելի է միայն դասերից խոսել, ունեմ ընկերներ ինձանից տարիքով շա՜տ մեծ, որոնց հետ կարելի է միայն երաջշտությունից խոսել, ունեմ ընկերներ, որոնց չեմ վստահում, ունեմ ընկերներ, որոնց հետ հոգևոր թեմաներով եմ խոսում... ու էլի շատ-շատերը կան...

Ընկերը մի տեսակ է լինում....
պարզապես» ԸՆԿԵՐ

[Hasik]

Ընկերը մի տեսակ է լինում....
պարզապես» ԸՆԿԵՐ[/QUOTE]


Համամիտ եմ Գևորգի հետ: Եթե ընկեր է ապա դա մեկն է: Շատ մտերիմներ կլինեն, միայն ոչ ընկեր: Հնարավոր է, որ լինի հակառակ սեռի ներկայացուցիչ, դա էական չէ:

[Ուլուանա]

Ընդհանրապես ընկերները տարբեր տեսակի են լինում։ Կյանքում հաճախ այնպես է ստացվում, որ ոչ միայն մենք ենք ընտրում ընկերներին,այլև մեզ են ընտրում։ Իսկ որոշ դեպքերում պարզապես իրավիճակն է ամեն ինչ որոշում։ Օրինակ, մանկության ընկերներին չեն ընտրում, ու հաճախ մարդիկ պահպանում են նրանց հետ հարաբերությունները երկար տարիներ՝ անկախ իրենց միջև հետագայում զանազան հանգամանքների բերումով առաջացած տարբերություններից։ Նման դեպքերում միասին անցկացրած մանկության հիշողություններն այնքան շատ են լինում, որ հաճախ այդքանն էլ բավական է լինում ընկերությունը շարունակելու համար, չնայած հաճախ ակնհայտ է լինում, որ տվյալ մարդիկ իրենց հետաքրքրություններով, հայացքներով ու մտածելակերպով արդեն բավականին հեռացել են միմյանցից։

Ինչ վերաբերում է արդեն քիչ թե շատ հասուն տարիքում ձեռք բերած ընկերներին, ապա վերջիններիս դեպքում շատ բան այլ է։ Քանի՜-քանի՜ ընկեր-ընկերուհիներ ենք ունեցել դպրոցական տարիքում, որոնց հետքն էլ չի մնացել այսօր։ Հաճախ իրարից անբաժան, այսպես ասած՝ «քիփ» ընկերուհիները դպրոցն ավարտելուն պես բառիս բուն իմաստով մոռանում են միմյանց գոյության մասին։ Ինչու՞։ Որովհետև դպրոցն ավարտելուց հետո հանկարծ պարզվում է, որ նրանց կապող միակ բանը դպրոցն էր։ Սա դպրոցական «ընկերության» տիպիկ օրինակ է, որը սակայն, նույն հաջողությամբ կարող է լինել նաև ավելի հասուն տարիքում՝ համապատասխանաբար բուհում կամ աշխատավայրում։ Նման դեպքերում մարդիկ չեն էլ իմանում, թե ինչու են ընկերություն անում այս կամ այն մարդու հետ, պարզապես այդպես է ստացվել, հանգամանքների բերումով։
Իմ ընկերը լինելու համար մարդը պետք է նախ և առաջ բարի լինի, ազնիվ ու անշահախնդիր։ Պետք է հնարավորինս շատ ընդհանուր հետաքրքրություններ ունենանք, մարդը պետք է նաև հումորի զգացումից զուրկ չլինի, սահմանափակ չլինի, որպեսզի կարողանամ նրա հետ զրուցել տարբեր թեմաներով, հատկապես հոգեբանական ու փիլիսոփայական թեմաներով։ Հետևաբար, կարելի է ասել, ցանկացած հետաքրքիր, բարի ու ազնիվ մարդ իմ պոտենցիալ ընկերն է։ Հոգեբանական մտերմիկ զրույցներն իմ կյանքում զգալի նշանակություն ունեն, ուստի ես չեմ կարող ընկեր համարել այն մարդկանց, որոնց հետ իմ շփումը սահմանափակվում է զուտ գործնական հարաբերություններով։ Դժբախտաբար, մարդիկ հաճախ են նման հարաբերությունները շփոթում ընկերության հետ։

Իսկ ինչ վերաբերում է այն ժամանակին, որն անհրաժեշտ է մարդուն ընկերդ համարելու կամ չհամարելու համար, ապա, կարծում եմ, դա էական չէ։ Երբեմն մարդու հետ ընդամենը մի հանդիպումն էլ բավական է լինում, որ նրան ընկերդ համարես։ Չեմ ասում, թե դա օրինաչափություն է, բայց այդպես էլ է պատահում։
Ընդհանրապես ինձ միշտ գրավում են ոչ ստանդարտ՝ ամբոխից տարբերվող մարդիկ, բայց նրանց մեջից ես որպես ընկեր կուզենայի տեսնել նրանց, ովքեր հետաքրքիր լինելուց բացի, նաև լավ մարդ են։
Օ՜ֆ, էս ինչ շատ փիլիսոփայեցի, բայց ինչքա՜ն բան էլ դեռ չեմ ասել...

[spec]

...ընկեր Խաչատրյա՞ն...

Պարոն/Տիկին/Օրիորդ Խաչատրյան:
Բայց խոսքը դրա մասին չէ:
Չեմ կարծում որ դու ընկեր Խաչատրյանին քո ընկերների շարքին ես դասում: