Օֆ, վերջապես կարդացի բոլոր հեքիաթները, հազար ու մի ուրիշ բաներ էի կողքից անում, ժամանակ չէի ունենում:
1. Տխուր արքայազնը. Տխուր էր շատ, մռայլություն կար, happy end չկար, համենայն դեպս նման հեքիաթները հաստատ երեխաների համար չեն, մեծերի համար են: Իմ կարծիքով չի կարելի երեխաների հեքիաթային մանկությունը կոտրել, դեռ այդ տարիքում նրանց դեգրադացնել:
2. Կանաչ-դեղին սեր. Սիրեցի էս հեքիաթը, լավ ու գեղեցիկ էր գրված, հետաքրքիր բովանդակություն ուներ, հաճույքով էր կարդացվում:
3. Գույները. Նույնպես ուներ իր գեղեցկությունը, իր հետաքրքրությունը: Շատ ծավալուն չէր ու այստեղ այդքան սյուժե չկար, պատմություն չկար, ինչքան մեկնաբանություն: Սա էլ իր ոճում եւ իր չափով էր հետաքրքիր:
4. Սխալ հեքիաթ. Շաաաատ ծավալուն հեքիաթ: Ճիշտն ասած այդքան էլ դուրս չեկավ, հաճելի չէր հեքիաթում լսել ռոքերի, Էմոյի եւ այլ բաների մասին: Ամենասկզբից դուրս գալիս էր, երբ դեռ սխալ հեքիաթի մեջ չէր մտել Օլին, (որքան հասկացա դա Անդերսենյան Օլե Լուկոյեն էր): Բացի դրանից Ագետի հետ ունեցած խոսակցությունների ժամանակ հաճախ խառնվում էր գրական խոսելաձեւը սովորական «առօրեական»ի հետ:
Ամեն դեպքերում որքան էլ դուրս չեկավ, ասեմ, որ հեղինակը լավ երեւակայություն ունի: Հալալ է իրեն, որ նման յուրահատուկ հեքիաթ է գրել:
5. Տափակ հեքիաթ Միփի մասին. Միփն էլ դուրս չեկավ:Լավը չէր, հետաքրքիր չէր էդքան էլ:
Շնորհակալություն Chuk-ին՝ այս մրցույթի համար, շնորհակալություն մասնակիցներին՝ հեքիաթների համար եւ այսքան ակտիվ մեկնաբանողողներին (չնայած դեռ չեմ կարդացել դրանք):
Մեջբերել
Էջանիշներ