Ստեղծագործական մրցույթ. հեքիաթ

[Chuk]

[ Տարբերակ 4. Սխալ հեքիաթ. Սկիզբը նախորդ գրառման մեջ: ]
-------------------------------------




Այդ պահին թագավորը չի կարողանում դիմակայել ոգեշնչմանն ու սկսում է երգ ասել՝ քերծելով իր հնամաշ կիթառը.

Կապված էի հին ախոռում,

Դրը՜մ, դրը՜մ

Սերն էր մեջս հուրհրում,

Դու ներս եկար, իմ թռչնակ,

Իսկ ես քնձռոտ ավանակ.

Նայեցիր աչքերիս մեջ,

Կրակ էր այնտեղ մի անշեջ.

Գտանք իրար համբույրով,

Դու մի թռչնակ, իսկ ես ո՞վ...

Օօօօ՜ օօօօ՜

Ուուուուուու՜

Դու դու դու դու՜

Իա՜ իա՜ իա՜

Հարմո՜նիա

Հարմո՜նիա

Եվ ամբողջ պալատը սկսում է պարել ռոք բալադի տակ, իսկ արքայադուստրը հեծկլտում է ու հեծկլտում... Միայն թագուհին է, որ անխռով նստած լոտուսի դիրքով՝ արդեն որերորդ անգամ կարողանում է միավորվել ամենայնի ու վերագույնի հետ:

Օլին, իր տեսածից ապշած, քիչ է մնում զարկվի իրեն մոտեցող Ագնեսին՝ դեռևս եռացող կերակուրով կաթսան ձեռքին:

- Դու էլ ես էստեղ, Սիոմոն, ինչ լավ է, ներս անցիր սրահ, ընթրիքի ժամն է,- ասում է վհուկն ու ոտքով հրում, ամբողջությամբ բացում սրահի դուռը:

- Ախ, Ագնես, ինչպիսի անուշ բույր,- յոթերորդ երկնքից իջնում է թագուհին:

- Հատուկ ձեզ համար, ձերդ ներդաշնափայլություն, այուրվեդիկ-հոմեոպատիկ կերակուր:

- Ագնես, դու հրաշք ես...

- Գիտեմ, գիտեմ... Իսկ դուք արդեն ծանո՞թ եք մեր հյուրի հետ: Սիմոն, ներս արի:

Օլին անվճռական քայլերով ներս է մտնում ու հայտնվում հրաշք ընտանիքի առաջ: Էմման գլուխը թեքում է, իսկ թագուհին ու թագավորը սիրալիր ողջունում են նրան և հրավիրում իրենց հետ ընթրելու:

Այդ պահին հյուրի խուրջինից դուրս է ցատկում դոդոշ արքայազնը ու թռչում Էմմայի ձեռքին:

- Աղջիկս, հապա նայիր, ևս մեկը, արագ-արագ համբուրիր, գուցե հենց սա է քո կախարդված արքայազնը,- վրա է բերում թագուհին:

- Ասեցի՝ զզվել եմ: Այլևս ոչ մի գորտ: Վերջ,- գոռում է Էմման և շուրթերն ուռցրած դոդոշին շպրտում Ագնեսի բլթբլթացող կաթսայի մեջ:

- Օ՜հ, ո՜չ,- բացականչում է Օլին ու առաջ նետվում:

Բայց դե արդեն ինչ... Այսօրվա մենյուում՝ այուրվեդիկ-հոմեոպատիկ գորտի տոտիկներ՝ հատուկ արքայական ցեղատեսակի:

Դա էլ դեռ քիչ էր, մեկ էլ շուրջը լցվում է զարհուրելի մի ձայնով:

- Ո՜ւր ես Էմո, ո՜ւր ես Էմոն, դո՜ւրս արի, վերջդ եկել է...

Պատուհանը կոտրելով՝ ներս է ընկնում մի ահռելի դև՝ հենց այն մեկը, որը չէր ապրում Օլիի մահճակալի տակ, որտեղ անգամ գորտ չկար, էլ չեմ ասում՝ ջրահարս:

Հեքիաթագործի աչքերը մթագնում են: Բոլորը վախից ճչում են ու քար կտրում: Միայն Էմման է, որ խորաթափանց հայացքով նայում է դևի աչքերի մեջ, ու դրանից հալվում է զարհուրելի արարածի սիրտը: Նրանք երկուսով կանգնած նայում են իրար և հասկանում, որ իրենց ամբողջ կյանքում սպասել էին այդ պահին: Շուրջը լույսերի շատրվաններ են բացվում, գույնզգույն անձրևներ թափվում, ալ կարմիր ծաղիկներ բուսնում, որտեղից որտեղ հնչում է ռոքեր բիձայի «Հարմոնիա» բալադը, ու սեր է ծնվում: Աղջիկը մոտենում է իր դևին, շոյում նրա գլուխը ու շուրթերը մոտեցնում նրա շուրթերին: Ա-լե-լու-ա՜, ա-լե-լու-ա՜...

Ներկա գտնվողները, ուշքի գալով, խաչում են մատները ու կախարդական մանտրա արտասանում.

- Հիմա ու հավետ, դարձիր դու ասպետ: Հիմա ու հավետ, դարձի՜ր դու ասպետ:

Գույների հրավառությունը շատանում է, բոցկլտում ու թեժանում: Ու բոլորը տեսնում են, թե ինչպես է դևը... մնում դև:

Բայց Էմման հենց դևին էլ ընտրել էր, ու դևն էլ ընտրել էր Էմմային: Նա զղջում է գլուխները կերած բոլոր ջահելների համար ու որոշում, որ իր տեսակի մեջ մնացած այս վերջին աչոնիկին կնության կառնի ու կդարձնի աշխարհի ամենաերջանիկ կինը:

Թագավորն ու թագուհին շատ են ուրախանում իրենց աղջկա համար՝ անգամ ուշադրություն չդարձնելով ապշած Օլիի վրա, և որոշում այդ գիշերն ևեթ մի մեծ քեֆ-հարսանիք անել:

- Այս ամենը սխա՜լ է,- գոռում է Օլին՝ փորձելով մեջ ընկնել, բայց Ագնեսը հետ է պահում նրան ու հանգստացնում մի բաժակ քաղցր օշարակով:

Հենց նույն գիշերը մեծ տոնախմբություն է կազմակերպվում, Օլին էլ հրավիրվում է՝ որպես պատվավոր հյուր: Հարսանեկան սեղանի շուրջ Ագնեսը նստում է նրա կողքին ու կամաց ասում ականջին.

- Իսկ ես քեզ հենց սկզբից էլ ճանաչել էի ու հասկացել, թե ինչու ես եկել: Հիմա ի՞նչ, տանում ես մեզ ուղղելո՞ւ:

Օլին նայում է նրան ու հոգոցով ասում.

- Այս հեքիաթը լրիվ սխալ է...

- Էհ, հետո՞ ինչ: Մենք էլ էսպես ենք ապրում:

- Բայց ես եմ ձեզ սխալ ստեղծել: Ու ամեն մեկդ ինչ-որ բանով ինձ եք նման... Իսկ ես հեչ ճիշտ չեմ:

Ագնեսը ժպտում է.

- Մենք գոհ ենք քո ստեղծածից: Մի շուրջդ նայիր: Ո՞ւմ մոտ է ամեն ինչ ճիշտ: Բայց բոլորն էլ ապրում են ու փորձում երջանիկ լինել:

Այդ ասելով՝ Ագնեսն Օլիին հյուրասիրում է անուշահամ գինիներով ու նույնիսկ ինչ-որ բաներ պատմում թագուհու և ռոքի արքայի սիրո պատմության մասին: Բայց Օլին, ընկնելով հաճելի գլխապտույտի մեջ, արդեն շատ բան չի հասկանում այդ ամբողջ հեքիաթից: Միայն այն է հիշում, որ մի լավ երգում է թագավորի հետ, պարում թագուհու հետ, գրկախառնվում դևին ու Էմմային, իսկ հետո չքնաղ ջրահարսները գալիս ու օդ են հանում նրան՝ տանելով ամենաբարձր երկինքները, որտեղ նա զարմանալիորեն կորցնում է ամեն տեսակ վախերը:

Առավոտյան Օլին արթնանում է իր հորինած տնակի մահճակալում և երջանիկ հորանջում՝ մտածելով, որ ի վեջո ամենևին էլ վատ չի հեքիաթներ հորինել, թեկուզ երբեմն էլ սխալ. նրանք բոլորն էլ ապրելու ու երջանիկ լինելու իրավունք ունեն: Ինչպես և ինքը՝ իր ճիշտ ու սխալ կյանքով:

Այդ մտքերի մեջ ընկած՝ նա բարձրացնում է հայացքն առաստաղին և տեսնում, որ իր ամպերից երեք խնձոր է կախված: Կարմրաթուշ, հյութալի...

Ու քա՜ղցր, քա՜ղցր: