Դիվի ջան, քաղաքականության իրացնելու մեջ տարբեր նյուանսներ կան. մեկն էլ ցույց տալն է, որ մենք ավելի ուժեղ ենք, մենք ավելի լավն ենք: Դա ավելի ճիշտ չի, քան թե ներշնչենք ժողովրդին, թե մենք թույլ ենք, մենք հաղթելու տարբերակ չունենք?... սա ազգային հզորություն հասկացության ոչ նյութական բաղադրատարրերից է:dvgray-ի խոսքերից
Աստղ ջան
Անբողջ հարցը հենց դա է, որ մենք ունենք կամ ուզում էինք ունենալ պետություն: Իսկ պետությունը իր ազգաբնակչությանը պաշտպանելուց եթե հիմք ընդունի, որ թաթարը վախկոտ ա իսկ հայը քաջարի, ապա վայն եկել ա ու տարել էտ պետությանը: Ինչ և դիտարկվում ա հիմի: Վայը, այսինքն ռուսը եկել տեր ա դառոլ ամեն ինչին մեր երկրում:
Իսկ այս տարբերակում հավատա, որ իմ համար նույն հաշիվն ա, ռուսն ա մեր ատոմակայանը ու էներգետիկան ու կապը տնօրինում թե մոնղոլիայի օսմանները:
Ի տարբեևրություն մեզ, ազերիների պետությունը այժմ ըստը իմ կարդացածի ու դիտածի, ավելի ամուր է կանգնած ոտքերի վրա ի հաշիվ նաև նավթի, ու այժմ առավել քան երբևէ ազերիները ուժեղ են որպես պետություն:
Բայց այս գիծը ամենևին չի նշանակում, որ մենք թերագնահատում ենք թշնամուն ու նրա հնարավորությունները. ես նշել էի մեր ազգերին բնորոշ գծերը՝ վախկոտությունը /թաթար/ և հանդուրժողականությունը /հայ/: Մեր համար լավ է, որ իրենք վախկոտ են, իսկ վատ է, որ մենք ենք հանդուրժող. մեզ ասել են՝ սենց պետք է լինի, ենթարկվել ենք. հիմա էլ Ռուսաստանն է ասում, թե ինչը ոնց պիտի լինի մեր երկրում, և մենք շարունակում ենք ենթարկվել
Պետք է ուժերի հավասարակշռություն մտցնել մեր երկրում. ոչ Ռուսաստանը պետք է հեգեմոն լինի, ոչ էլ Արևմուտքը
Մեջբերել
Էջանիշներ