Ակումբի հյուրը. հարցազրույց Հրանտ Տէր-Աբրահամեանի հետ

[Ձայնալար]

Հրանտ ջան, գարեջուր սիրո՞ւմ եք: Եթե այո, ապա՝ ե՞րբ:

[Տրիբուն]

Հարգելի Հրատն

Խնդրում եմ լրացուցիչ պարզաբանել Ձեր արտահայտած որոշ մտքերը արտահերթ-հերթական ընտրությունների վերաբերյալ - Ինձ համար հերթական ընտրությունների օրակարգ չկա. Հրանտ Տեր-Աբրահամյան

«Հասկանում եմ, որ քաղաքական ուժն այսօրվանից արդեն պետք է դրա մասին մտածի և կողմնորոշվի, բայց անձամբ ինձ համար այդ հարցն այս պահին գոյություն չունի»

1. Ինչպե՞ս հասկանալ, որ այդ հարցը Ձեր համար այս պահին գոյություն չունի, եթե այն արդեն փաստացի գոյություն ունի բոլոր քաղաքական ուժերի համար:

2. Ի՞նչ կարծիքի կլինեք արտահերթ ընտրություններ ու իշխանափոխություն պահանջող քաղաքական ուժի վերաբերյալ, եթե այն հերթական ԱԺ ընտրություններից հետո որպես փոքրամասնություն մտնի ԱԺ (այսինք փաստացի ընդունի, որ իմփիչմենթի հարց բարձրացնելն էլ հնարավոր չէ) ու պայքարի հերթական հանգրվանը տեղափոխի ԱԺ տաքուկ դահլիճ ու Ստրասբուրգյան ծառայողական ուղևորություններ:

3. Ի՞նչ կարծիքի եք այն քաղաքական ուժի վերաբերյալ, որը ոչ լրիվ մեկ տարվա ընթացքում առաջ ու հետ քաշեց մի շարք պահանջներ, երկխոսությամբ մսխեց ժողովորդական բողոքի նոր՝ 2011 մարտյան ալիքը, սիրահերտեց Սերժ Սարգսյանի հետ, ռեվերանսներ արեց ԲՀԿ կողմը, ու ի վերջո բոլորիս հասցրեց կամ շուտով կհասցնի հերթական ընտրություններին:

4. Ինչպե՞ս եք վերաբերվում Լևոն Տեր-Պետրոսյանի վերջին ելույթներում WikiLeaks-յան բազմաթիվ հղումներին: Արդյո՞ք սա նշան չէ այն բանի, որ նա մեզ ասելու բան ըստ էության այլևս չունի:

5. Ի՞նչ կա չկա:

[Գալաթեա]

Հարգելի Հրանտ ջան

Գուցե հարցերս բնույթով կրկնեն արդեն տրված հարցերի էլեմենտներ, թեկուզ հենց հարգարժան Տրիբունի հարցերից, բայց այնուամենայնիվ հղեմ դրանք՝ կոնկրետ պատասխաններ ստանալու ակնկալիքով:

1. ՀԱԿ-ին ինչպե՞ս հաջողվեց իսկապես ոտքի կանգնած, պայքարի պատրաստ ժողովրդի/մարտ 2008, մարտ 2011/ թևաթափ անել և ուղարկել տներով: Ու ամենակարևորը՝ ինչո՞ւ: Ես չեմ հարցնում ինչպես հաջողվեց ոտքի կանգնեցնել, քանի որ դա իրականում ՀԱԿ-ի հաղթանակը չէր, ժողովուրդն վաղուց պատրաստ էր դրան, և ՀԱԿ-ը լիներ թե մեկ այլ ուժ, ժողովուրդը կանգնելու էր:
2. Մասնավորապես, ինչպե՞ս ՀԱԿ-ին հաջողվեց ժողովրդին վերջապես տալ այն ինչ նա վաղուց ու նորից ուզում էր՝ նստացույց, /մի-երկու ամիս առաջ/բայց միևնույն ժամանակ ապահովել Ազատության հրապարակ, որում կարելի էր ցանկության դեպքում ֆուտբոլ խաղալ Ու էլի, ինչու՞: Ժողովուրդն է՞ր դրանում մեղավոր:
3. Դուք համամի՞տ եք այն մտքին, որ հեղափողությունը խժռում է իր զավակներին:

Կանխավ շնորհակալ եմ

[Շինարար]

Հարգելի Հրանտ, դեռ խորհրդային ժամանակներում մի գրող իր հերոսներից մեկի միջոցով հարց էր տալիս, թե ո՞վ է ավելի նշանավոր՝ Հովհաննես Թումանյա՞նը, թե՞ Արտաշես Արզումանյանը, ու որդուն հանդիմանում էր, թե իզուր գրող դարձավ, կուսակցական դառնալ էր պետք: Հետո խորհրդային կարգերը փլուզվեցին. հարցը մնաց: Անկախության այս 20 տարիներին նորից հաջողության, բարեկեցության, դիրքի, հեղինակության հասնելու համար միակ ճանապարհը երիտասարդները տեսնում են քաղաքական ակտիվության, կուսակցությունների երիտթևերին հարելու, պաշտոն սիրելու մեջ: Շինարար դառնալը երազանք չէ, այ նախագահ դառնալը... Դե, նորմալ է, եթե որևէ բուհից Թաթայի համերգին տանելու համար պետք է ուսանողը հանրապետական լինի: Կենտրոնի Պետրոսն էլ գրել էր, թե վարչապետը մեր կարիերիստ երիտասարդների դարդից ա իրան խմելու տվել: Այսօրվա ընդդիմությունն էլ մեզ ասում է, եթե ուզում եք փոփոխություն, մեր կողքին եղեք: Լավ, ինչո՞ւ... ինչո՞ւ չաշխատել, ինչո՞ւ չստեղծել, ինչո՞ւ բոլոր ճանապարհները հաջողության հասնելու դեպի քաղաքականություն են տանում: Բայց սա գլխավոր հարցս չէր. հարցս էս էր. հիմա ո՞վ ա ավելի նշանավոր՝ Հովհաննես Թումանյանը, թե՞ Արտաշես Արզումանյանը, ու էդ ո՞նց որ

Շնորհակալություն, որ համաձայնել եք զրուցել մեզ հետ

[Հրանտ Տէր—Աբրահամեան]

Հարգելի Հրանտ, դեռ խորհրդային ժամանակներում մի գրող իր հերոսներից մեկի միջոցով հարց էր տալիս, թե ո՞վ է ավելի նշանավոր՝ Հովհաննես Թումանյա՞նը, թե՞ Արտաշես Արզումանյանը, ու որդուն հանդիմանում էր, թե իզուր գրող դարձավ, կուսակցական դառնալ էր պետք: Հետո խորհրդային կարգերը փլուզվեցին. հարցը մնաց: Անկախության այս 20 տարիներին նորից հաջողության, բարեկեցության, դիրքի, հեղինակության հասնելու համար միակ ճանապարհը երիտասարդները տեսնում են քաղաքական ակտիվության, կուսակցությունների երիտթևերին հարելու, պաշտոն սիրելու մեջ: Շինարար դառնալը երազանք չէ, այ նախագահ դառնալը... Դե, նորմալ է, եթե որևէ բուհից Թաթայի համերգին տանելու համար պետք է ուսանողը հանրապետական լինի: Կենտրոնի Պետրոսն էլ գրել էր, թե վարչապետը մեր կարիերիստ երիտասարդների դարդից ա իրան խմելու տվել: Այսօրվա ընդդիմությունն էլ մեզ ասում է, եթե ուզում եք փոփոխություն, մեր կողքին եղեք: Լավ, ինչո՞ւ... ինչո՞ւ չաշխատել, ինչո՞ւ չստեղծել, ինչո՞ւ բոլոր ճանապարհները հաջողության հասնելու դեպի քաղաքականություն են տանում: Բայց սա գլխավոր հարցս չէր. հարցս էս էր. հիմա ո՞վ ա ավելի նշանավոր՝ Հովհաննես Թումանյանը, թե՞ Արտաշես Արզումանյանը, ու էդ ո՞նց որ

Շնորհակալություն, որ համաձայնել եք զրուցել մեզ հետ

Բայց ես չգտեմ, արդյո՞ք էդքան կուսակացականացված ա մեր երիտասարդությունը....Գուցե լավ տեղեկացված չեմ: Ինձ թվում ա շատ տարբեր մարդիկ կան: Առհասարակ հիմա հասարակությունը մի տեսակ շատ ա ֆրագմետար ու մեկը մյուսից խաբար չի: Ամեն դեպքում նոր սերնդին շատ չէի մեղադրի, որովհետեւ նախ պետք ա տեսնել, թե նախորդներն ի՛նչ ժառանգություն են թողել, ի՛նչ են տվել նորերին, որ ինչ էլ պահանջեն.....Ինչ վերաբերում ա քաղաքականությանը: Մենք մի տեսակ շատ նեղ իմասոտվ ենք օգտագործում էդ բառը: Կուսակցականի հետ ա նույնացվում: Նախ՝ կարծում եմ, կուսակցություն էլ դասական իմաստով Հայաստանում չկա ու չի էլ կարող լինել: Նորմալ նականոն կուսակացական գործունեության համար պետք է մրցակցայաին համակարգ, առանց ընտրությունների կեղծման: Թե չէ մեր քաղաքականությունը նման ա ֆուտբոլի, ուլ բոլորը ձեւ են անում, որ մրցաշար կա, բայց բոլորն էլ գիտեն, որ մրցավարները ծախված են ու միշտ նույն մեկ-երկու թիմն է հաղթելու: Էդ պայմաններում, ոչ թե ամեն մեկն իր թիմի մասին պիտի մտածի, այլ բոլորը միասին էն երկու դաղալ թիմին պիտի սկզբից ռադ անեն, հետո նոր մրցաշար կազմակերպեն արդեն ֆուտբոլի, այլ ոչ թե ասենք բոքսի կանոններին համապատասխան: Բայց ես քաղաքականն ավելի լայն եմ հասկանում քան կուսակցականը: Հին սահմանմամբ, քաղաքականությունը գործնական փիլիսոփայությունն է, բարոյականության շարունակությունն է: Ու էդ իմաստով ես նյարդայնանում եմ, երբ որ ասում են՝ մի քաղաքականացրեք: Հակառակը՝ քաղաքականացրեք ամեն ինչ: Ի վերջո մեր Սահմանադրությունը ենթադրում է մի համակարգ, ուր բոլորին իրավունք է տրվում մասնակցել որոշումների ընդունմանը, այսինքն նաեւ տեխնիկական իմաստով քաղաքականությանը:....Ասենք ասում ենք, օրինակ Փռչկանի խումբը քաղաքական չի: Բա ո՞նց քաղաքական չի, եթե կառավարության որոշում է փոխել տվել, բա դրանից լա՞վ քաղաքականություն: Էդ իմաստով գուցե նույնիսկ Թումանյանն է քաղաքական եւ մեր մյուս մեծ գրողները, ավելին քան բազմաթիվ քաղաքական գործիչներ, որովհետեւ նրանք արժեքներ են ձեւակերպել, որոնցով իրականություն են փոխել, մարդկանց գիտակցության վրա են ազդել, եւ ցայօսր էլ ազդում են: Իրականության փոփոխությունը քաղաքականություն չի՞: Ի՞նչ ա վարչարարությունն է քաղաքականություն: Կարծում եմ ստեղծագործականությունը պետք չի հակադրել քաղաքականությանը: հենց ինքը քաղաքականությունը պետք է ստեղծագործ լինի, իրականություն փոխի, արժեքներ ձեւկերպի, պատմություն կերտի, ապագա արարի....: Ստեղծագործական մոտեցումը ցանկացած ոլորտում էլ նույնն է: Եվ եթե քաղաքական գործինչերի մեծ մասը մեզանում կամ թեկուզ այսօրվա աշխարհում էլ անտաղանդ են ու մանրոգի, ապա մեղավորը քաղաքականությունը չի, ինչպես գրականությունը պատասխանատու չի անտաղանդ գրողի, կրոնը՝ անբարոյական քահանայի համար եւ այլն: Էնպես, որ Թումանյանը ճիտ էր, բայց եթե էն մյուսի որդին պետք է դառնար կուսակցություն ու դրանով իրականություն փոխեր, ստեղծագործեր, այլ ոչ թե հարստանար ի հաշիվ հասարակության, նա էլ կարող էր ճիշտ լիներ ու Թումանյանից պակաս նշանավոր մարդ չլիներ: ...Երեի սենց: Կներեք, եթե էս հարցին մի քիչ չհամակարգված պատասխանեցի, ավելի շուտ իմպրովիզ էր:

[davidus]

Հարգելի Հրանտ,

Կցանկանայի Ձեր կարծիքը իմանալ հետևյալի վերաբերյալ. նախկինում և հիմա էլ ՀԱԿ-ի ներկայացուցիչները ցանկացած պատեհ և անպատեհ առիթներով բազմիցս նշել/նշում են, որ եթե անհատը կամ հասարակությունը չեն պայքարում, ակտիվություն չեն ցուցաբերում, ապա ակամա ջուր են լցնում ավազակապետության ջրաղացին։ Հայտարարում են, որ իրենք կոչ չեն անում ժողովրդին միանալ ՀԱԿ-ին, սակայն միևնույն ժամանակ չեն մոռանում նշել, որ Հայաստանում միակ «փաստացի» պայքարող ուժը ՀԱԿ-ն է։ Այսինքն՝ ստացվում է, եթե ուզում ես պայքարել, պիտի ակամա ՀԱԿ-ին հարես։

1.Ի՞նչպես կմեկնաբանեք սա, և սրանից բխող երկրորդ հարցը.

2. արդյո՞ք ընտրության բացակայությունը ենթադրում է բավարարվել նրանով, ինչ ունես, սակայն այն քեզ համար ընդունելի չէ։

Շնորհակալ եմ։

[Ձայնալար]

Մի հատ ֆորումային հարց ունեմ: Հետաքրքիր է իմանալ ի՞նչ ֆորումային փորձ ունեք, մասնակցե՞լ եք արդյոք ֆորումային քննարկումների, եթե այո, ապա ո՞ր ֆորումներում և վերջապես` ի՞նչ եք իմացել Ակումբի մասին մինչ այս հարցազրույցի առաջարկը ստանալը:

Շնորհակալություն

[Հրանտ Տէր—Աբրահամեան]

Մի հատ ֆորումային հարց ունեմ: Հետաքրքիր է իմանալ ի՞նչ ֆորումային փորձ ունեք, մասնակցե՞լ եք արդյոք ֆորումային քննարկումների, եթե այո, ապա ո՞ր ֆորումներում և վերջապես` ի՞նչ եք իմացել Ակումբի մասին մինչ այս հարցազրույցի առաջարկը ստանալը:

Շնորհակալություն

Ֆորումային բավականին հարուստ կենսագրություն ունեմ երեւի, բայց մինչեւ 2008-ը: Ամենասկզբում՝ 2001-ին բացահայտեցի ինձ համար եւ կարծեմ մոտ մի երկու ամիս մասնակցեցի Նեզավիսիմայա Գազետայի ֆորումներին: Մի երկու կեղծանուն ունեի այնտեղ բավականին խուճուճ, հիմա երեւի չեմ էլ հիշի: Եթե հիշում եք, դրանք էսօրվա ֆորումները չէին, շատ անհարմար ձեւաչափ էր հետագայի տեսակետից, մեջբերել բան, տենց թիթիզ բաներ չկար, ռուսերեն էլ գրում էինք կարծեմ լատինատառ դեռ: Էդտեղ բավականին խորացա, գիշերներ լուսացրեցի ու հետո թարգեցի, որովհետեւ շատ էր կլանում: Հայ-վրացական, հայ-ադրբեջանական վեճեր էին: Մի երկու տարի անց՝ 2003 ին ընկերս ինձ ներքաշեց նոր ֆորւոմային կյանքի մեջ: Սա իմ կյանքի բաքիլիլյար ազ-ի շրջանն էր, ուր հայ-ադրբեջանական բանավեճերին էի մասնակցում Grant կեղծանվամբ: Համարվում էի նրանց մոտ համեմատաբար լավ հայ, որովհետեւ լավ էի խոսում հետները, բայց նաեւ հայկական տեսակետը պաշտպանում էի: Երեւի մի կես տարի տեւեց էդ էպոսը: Նույնիսկ հասցրեցի ծանոթանալ մի էստոնահայ աղջկա հետ, որը հետո եկավ ամռանը Երեւան եւ ռոմանտիկ պատմնություն ծնվեց էդ ամենից, չնայած վերջը լավ չէր՝ վիրտուալ սեր իրա բոլոր էշ հետեւանքներով: Զուգահեռ կայի Հայաստան.քոմ-ում, բայց այնտեղց բավականին պասիվ էի, հիմնական որջս հայ-ադրբեջանականն էր: Նաեւ մի հատ հետազոտություն գրեցիքն ընկերնորվ էդ թեմայով, Կովկասյան Մեդիա ինստիտոտի հետ: Ծանթացա նաեւ ակտիվ հայ ֆորումիստների հետ՝ Վրթանեսյան Կարեն, Մարտիորսյան սամվել եւ ուրիշներ, բավականին ընկերություն արեցի հետները: Հետո ՕփենԱրմենիայում հայտնվեցի, այնտեղ Gentle Giant կեղծանվամնբ էի գրում (Բաքիլիլյալորւմ էլ վերջում դրանով էի): Նույնիսկ պատմական բաժնի մոդերատոր էի, բայց աստիճանաբար պասիվացա:Դեյ Ազի ֆորումի հայ-ադրջեբաջաբնական բաժնին համարյա չեմ մասնակցել, արդեն լավ կուշտ էի, էդ թեմայից, ու ցայօսր էլ կուշտ եմ, ճիշտն ասած, բայց լավ փորձ էր: 2008-ին լրիվ դուրս եկա ֆորումային կյանքից: Մարտի մեկից հետո, շատ ծանր հոգեբանական վիճակում էի, ինչպես շատերն այն օրերին, մտա Օփեն տեսա հենց իմ ընկներներն ի՛նչեր են գրել, ահավոր ազդեց վրաս, հասկացա, որ ինչ էլ գրեմ շատ զգայական ա ստացվելու, ու կասեն, վիրավորում ա մեզ, իրանք էլ մեկ ա ինձ չէին հասկանալու ու էլ երբեք այդտեղ չմտա: Հետո շատ երկար տեւեց մինչեւ նոր ընկերներս համոզեցն ինձ ֆեսյբուքում գրանցվել: շատ էի վախենում քաղաքական վեճերով ժամանակ կորցնել: Բայց վերջը մտա ֆեյսբուք ու ոնց որ թե լավ ա: Ակումբի մաիսն, ցավոք գրեթե բան չեմ իմացել, բացի նրանից, որ կա: Երեւի "իմ ժամանակ" դեռ այդքան առաջ ընկած չէր: Սենց "զգայացունց", սրտաճմլիկ ու խրատաշատ պատմություններ:

[Հրանտ Տէր—Աբրահամեան]

Ու էլի մինեւ վաղը, կարծես ծերը երեւում ա: Մենակ թե արիացիների մասին հարցից վախենում եմ: Երկար պիտի խոսեմ: ))

[voter]

Ֆորումային բավականին հարուստ կենսագրություն ունեմ երեւի, բայց մինչեւ 2008-ը:
Ամենասկզբում՝ 2001-ին բացահայտեցի ինձ համար եւ կարծեմ մոտ մի երկու ամիս մասնակցեցի Նեզավիսիմայա Գազետայի ֆորումներին: Մի երկու կեղծանուն ունեի այնտեղ բավականին խուճուճ, հիմա երեւի չեմ էլ հիշի: Եթե հիշում եք, դրանք էսօրվա ֆորումները չէին, շատ անհարմար ձեւաչափ էր հետագայի տեսակետից, մեջբերել բան, տենց թիթիզ բաներ չկար, ռուսերեն էլ գրում էինք կարծեմ լատինատառ դեռ: Էդտեղ բավականին խորացա, գիշերներ լուսացրեցի ու հետո թարգեցի, որովհետեւ շատ էր կլանում: Հայ-վրացական, հայ-ադրբեջանական վեճեր էին:

Մի երկու տարի անց՝ 2003 ին ընկերս ինձ ներքաշեց նոր ֆորւոմային կյանքի մեջ: Սա իմ կյանքի բաքիլիլյար ազ-ի շրջանն էր, ուր հայ-ադրբեջանական բանավեճերին էի մասնակցում Grant կեղծանվամբ: Համարվում էի նրանց մոտ համեմատաբար լավ հայ, որովհետեւ լավ էի խոսում հետները, բայց նաեւ հայկական տեսակետը պաշտպանում էի: Երեւի մի կես տարի տեւեց էդ էպոսը: Նույնիսկ հասցրեցի ծանոթանալ մի էստոնահայ աղջկա հետ, որը հետո եկավ ամռանը Երեւան եւ ռոմանտիկ պատմնություն ծնվեց էդ ամենից, չնայած վերջը լավ չէր՝ վիրտուալ սեր իրա բոլոր էշ հետեւանքներով:

Զուգահեռ կայի Հայաստան.քոմ-ում, բայց այնտեղց բավականին պասիվ էի, հիմնական որջս հայ-ադրբեջանականն էր:

Նաեւ մի հատ հետազոտություն գրեցիքն ընկերնորվ էդ թեմայով, Կովկասյան Մեդիա ինստիտոտի հետ:

Ծանթացա նաեւ ակտիվ հայ ֆորումիստների հետ՝ Վրթանեսյան Կարեն, Մարտիորսյան սամվել եւ ուրիշներ, բավականին ընկերություն արեցի հետները:

Հետո ՕփենԱրմենիայում հայտնվեցի, այնտեղ Gentle Giant կեղծանվամնբ էի գրում (Բաքիլիլյալորւմ էլ վերջում դրանով էի): Նույնիսկ պատմական բաժնի մոդերատոր էի, բայց աստիճանաբար պասիվացա:

Դեյ Ազի ֆորումի հայ-ադրջեբաջաբնական բաժնին համարյա չեմ մասնակցել, արդեն լավ կուշտ էի, էդ թեմայից, ու ցայօսր էլ կուշտ եմ, ճիշտն ասած, բայց լավ փորձ էր:

2008-ին լրիվ դուրս եկա ֆորումային կյանքից: Մարտի մեկից հետո, շատ ծանր հոգեբանական վիճակում էի, ինչպես շատերն այն օրերին, մտա Օփեն տեսա հենց իմ ընկներներն ի՛նչեր են գրել, ահավոր ազդեց վրաս, հասկացա, որ ինչ էլ գրեմ շատ զգայական ա ստացվելու, ու կասեն, վիրավորում ա մեզ, իրանք էլ մեկ ա ինձ չէին հասկանալու ու էլ երբեք այդտեղ չմտա:

Հետո շատ երկար տեւեց մինչեւ նոր ընկերներս համոզեցն ինձ ֆեսյբուքում գրանցվել: շատ էի վախենում քաղաքական վեճերով ժամանակ կորցնել: Բայց վերջը մտա ֆեյսբուք ու ոնց որ թե լավ ա: Ակումբի մաիսն, ցավոք գրեթե բան չեմ իմացել, բացի նրանից, որ կա: Երեւի "իմ ժամանակ" դեռ այդքան առաջ ընկած չէր: Սենց "զգայացունց", սրտաճմլիկ ու խրատաշատ պատմություններ:

О какие люди и без охраны

Ահագին հետաքրքիր ա խայտառակստան.քոմ–ում ի՞նչ նիկ ես ունեցել։

Հետազոտություննդ ի՞նչ որ տեղ ունես օնլաին...

inferno - Hayk–ին կարծեմ եթե ծանոթ ես, իր օրագիրն փակելուց հետո լրիվ ինտեռնետից ձեռ ա քաշել, թե մռութագրքում կա, ինքը ինձ դեռ ԼՏՊի ստորագրած հարձակման հրամանի պատճենը պարտք ա՞ Թե՞ կարող ես դու նման հրաման ցույց տալ, որ հայկական զորքերի առաջխաղացման հարաման ԼՏՊն ստորագրած լինի ու ոչ թե դրան խանգարողը, ոնց որ շատերը կարծում են...

Ի դեպ այն ժամանակվա մեր "բախումներում" պնդում էիր, որ գաղափարների կողմնակից ես, ոչ թե անձերի, բայց այդպես էլ չասեցիր ինչ գաղափարների, սոցիալիստական, կոմմունիստական, տոտալիտարիզմի, անարխիզմի, պառլամետարիզմի թե ինչ գաղափարների ջատագով ես։

Հիմա կաս՞ես վերջը հանուն ինչ պիտի հայ ժողովուրդը պայքարի, ասենք արտահերթ կամ հերթական ընտրույթունները կայացան սերժանտա–հաբռքգիստները ոչինչի չհասան, բայց ի՞նչ հասարակարգ պիտի ձևավորվի հայաստանում – Լևոն Նախագահական համակարգ՞...

[Գալաթեա]

Անցնենք ոչ քաղաքական հարցերին

Եթե ձեզ առաջարկվեր խաղալ ֆիլմում՝ մարմնավորելով որևէ պատմական դեմքի, պարտադիր չէ՝ հայ, ձեր ընտրությամբ: Ո՞ւմ կխաղայիք:
Ինչո՞ւ հենց իրեն:

Ինչպե՞ս եք վերաբերում իրենց հայ արիացիներ կոչող խմբին և այլ մանր-մունր նեոնացինալիստներին, որոնք համոզված են, որ առաջին դինոզավրերը յան-ով ազգանուն են ունեցել, և կառչում են անցյալին՝ կատարելապես անտեսելով, որ ներկան բազում առումներով շատ-շատ, շատ անշուք և տխուր վիճակում է: Այլ կերպ ասած՝ ճի՞շտ է անցյալը՝ հաճախ մինչև վերջ չապացուցած կասկածելի գյուտերով ու հաղթանակներով դարձնել դրոշակ, քանի որ ներկայով հպարտանալու բան չունես, եթե հարցնեն:

Ավելի կոնկրետացնեմ: Ու՞մ է պետք այն փաստը, որ տարածքում Նոյի թվի մաշիկ են գտել, եթե այդ նույն հպարտացողը փողոցում քայլելիս ուղտի պես թքում է աջուձախ, իսկ իր հարևանը երկու օրվա աղբը լուսամուտից դուրս է շպրտում:

Շնորհակալ եմ

[Տրիբուն]

Գալաթեաի հարցից բխող մի հատ էլ ոչ քաղաքական հարց ես տամ էլի:

Քանի՞ փիղ կար Տիգրան Մեծի բանակում, ու քանի՞սն էին դրանցից արու:

[Lion]

Վերջին հարցն ինձ մոտ ևս մեկ հարց ծնեց -

Ինչպես եք վերաբերվում այն այսպես կոչված "լիբերալներին", որոնք ամեն կերպ թերագնահատում են ազգային արժեքները, բերանները բաց նայում են Արևմուտքին և սուրբ կերպով վստահ են, որ ամեն մի լավ այնտեղից կամ էլ, համենայն դեպս, դրսից է գալիս: Ինչպես եք գնահատում նման մարդկանց գործունեությունը և դրա արդյունքները մեր ազգի համար?

Շնորհակալություն

[Ռուֆուս]

Հարգելի Հրանտ, կարելի ա, չէ՞ էլի հարցեր տալ Մի հատ հարց էի ուզում տալ, բայց ցավոք, չկարողացա լավ ձևակերպել, բարեբախտաբար Գալաթեան իմ փոխարեն էդ հարցը տվեց: Շատ հետաքրքիր կլիներ լսել պատասխանը:

Ինչպե՞ս եք վերաբերում իրենց հայ արիացիներ կոչող խմբին և այլ մանր-մունր նեոնացինալիստներին, որոնք համոզված են, որ առաջին դինոզավրերը յան-ով ազգանուն են ունեցել, և կառչում են անցյալին՝ կատարելապես անտեսելով, որ ներկան բազում առումներով շատ-շատ, շատ անշուք և տխուր վիճակում է: Այլ կերպ ասած՝ ճի՞շտ է անցյալը՝ հաճախ մինչև վերջ չապացուցած կասկածելի գյուտերով ու հաղթանակներով դարձնել դրոշակ, քանի որ ներկայով հպարտանալու բան չունես, եթե հարցնեն:

Ավելի կոնկրետացնեմ: Ու՞մ է պետք այն փաստը, որ տարածքում Նոյի թվի մաշիկ են գտել, եթե այդ նույն հպարտացողը փողոցում քայլելիս ուղտի պես թքում է աջուձախ, իսկ իր հարևանը երկու օրվա աղբը լուսամուտից դուրս է շպրտում:

Շնորհակալ եմ

Մի քանի հատ էլ թեթև հարցեր:

Հայկական ռոք լսու՞մ եք, որ խմբերն եք նախընտրում, ի՞նչ կարծիք ունեք վերջերս ստեղծված ռոք խմբերի մասին ու ձեր կարծիքով արդյո՞ք հայկական ռոքը ապագա ունի:

Հայկական երգչիստ/երգչիստուհիներից ու՞մ կարելի է «անվերադարձ» ուղարկել Բաքու՝ Եվրատեսիլ 2012-ին «վերջին անգամ» մասնակցելու ու մեր այսպես կոչված «շոուբիզնեսը» ևս մեկ անտաղանդով թեթևացնելու համար

Ու ամենակարևորը, երբ հարցազրույցը ավարտվի, կմնա՞ք Ակումբում, կմասնակցե՞ք քննարկումներին, թե՞ սենց բաների հավես/ժամանակ/ցանկություն չունեք

[Տրիբուն]

Հրանտն էս ի՞նչ մի հատ երկար ա հանգստանում ... էկավ հասավ իմ հարցին ու հանգստանալը բռնեց... որ ասում եմ խաբում են, չեք հավատում Սաղ սարքած ա: Էս պատասխանողն էլ Հրանտը չի, Չուկն ա ....