Լյարդը ու մարդու օրգանիզմը ունի շատ հետաքրքիր հատկություն,ինչքան ուզում եք դոֆամին խմեք,կամ սերոտոնին,մեկ է լյարդը՝ որը շատ հզոր քիմիականճ լաբարատորիա է նրանց վերջը կտա,դա լավ է,սակայն ով որ տառապւոմ է Պարկինսոնի հիվանդությամբ ստիպված է խմել լեվ դոպա,նաեւ համարյա բոլոր օտարածին հորմոնների վերջը լյարդը կտա,իսկ կոկայինը ու այլ օտարածին նյութերը կապ չունի նեյրոմեդիատորների հետ,ավելի ճիշտ շատ մեծ կապ ունի՝ բոլոր այդ նյութերը փոխում են նեյրոմեդիատորների աշխատանքը,օրինակ կոկան փակում է դոֆամինի ելքը օրգանիզմից,նեյրոններին անընդհատ դոֆամինը ատակաված է անում ու հյուծում նրանց,դրանից կարող է կաթված առաջանալ,կամ սրտի բլոկադաս,նաեւ ազդում է սերոտոնինի աշխատանքի,ինչպես նաեւ ացետիլխոլինի եւ հանդիսանում է այդ բառը չեմ կարողանում թարգմանել,Լիդոկայինի նման,իսկ նրա էֆֆեկտներից հետո բարի գալուստ դժոխք,քանի որ օրգանիզմի 1 շաբաթ էներգիան 30 րոպեում ծախսում է,դրա համար այդ նյութը օգտագործողների 70%-ը կյանքին հրաժեշտ է տալիս ինքնասպանության միջոցով,դե պատկերացրեք դուք այնքան բարձր եք,աշխարհը ձերն է՝ ինչպես համանուն ֆիլմում,դուք կարող եք ամենինչ,բայց դա 30 րոպե,իսկ հետո վայր ես ընկնում ու դառնում հասարակ մահկանացու,դա նման է թագավորից ստրուկ դառնալուն,մեր օրգանիզմը ամենինչ ունի եւ երբ կողմնակի նյութերը փոխում են գլխուղեղի աշխատանքը,մեր օրգանիզմը սկսում է սեփականը չարտադրել,այլ երեխայի նման սպասում է թե երբ են նրան տալու կոնֆետ,կամ պաղպաղակ
P.S. Կյանքը այնքան կարճ է,աչքդ փակում ես արդեն 24 տարեկան ես,հլը ինչռոր բանից էլ կախվածություն ունենաս ուղղակի հրեշավոր է,այնքան բան կա անելու չեք պատկերացնում,չէ ուղղակի պատկերացնել է պետք,ինչպես ասում են՝«Հերիք չի մահ ունենք,մի հատ էլ վախ ունենք»
Մեջբերել
Էջանիշներ