Տնաշեններ, մեկ-մեկ գոնե ձեն հանեք, իմանամ՝ տարածքում մարդ կաԷս մեկն Անտարեսին ներկայացված-չհաղթած-չշորթլիսթվածն ա:
Նա, ով ինձնից վատն էր
Ամեն ինչ սկսվեց նրանից, երբ Միմին՝ թայվանցի համակուրսեցիս, հարցրեց, թե երբ եմ նախատեսում Ֆինլանդիա մեկնել: Բոլորովին պատահաբար այնպես էր ստացվել, որ միայն չորսով էինք հաջորդ կիսամյակը հյուսիսում անցկացնելու: Երկու գերմանուհիները սեպտեմբերի 28-ի համար արդեն գնել էին Բեռլին-Հելսինկի տոմսը, իսկ ես 29-ին էի մեկնելու, որովհետև մինչ այդ ծնողներս էին ինձ այցելելու: Միմին էլ ենթադրաբար Ամստերդամից առանձին էր գալու, որովհետև ուզում էր սեպտեմբերյան արձակուրդը հոլանդացի ընկերոջ մոտ անցկացնել:
- Ամստերդամ-Հելսինկի տոմսերը թանկ են,- ասաց,- ավելի էժան կլինի, եթե Բեռլինով գնամ: Համ էլ չեմ ուզում մենակ լինել, որ չկորեմ:
Մի քիչ ջղայնացա: Ընդհանրապես, սիրում եմ մենակ ճամփորդել ու սիրում եմ հատկապես այն ժամանակ, երբ անծանոթ երկիր եմ գնում: Էս դեպքում որևէ մեկի ներկայությունը կարող է միայն խանգարել, որովհետև լրացուցիչ զգոնության հետ պետք է նաև ուշադիր լինել, որ իրար չկորցնենք: Իմ ճամփորդական դաժան փորձը ցույց է տվել, որ հատկապես դժվար է հենց այնպիսի մարդկանց հետ, որոնք «չեն ուզում մենակ լինել, որ չկորեն», որովհետև կանգնում ու սպասում են, թե երբ պիտի հրահանգ տաս որևէ ուղղությամբ քայլելու, ընթացքում անհետանում են, ու չգիտես՝ որտեղ փնտրես, իսկ երբ ամեն դեպքում նախաձեռնում են որևէ ուղղություն գտնել, ապա պարտադիր սխալվում են:
Սուսուփուս ասացի թռիչքիս օրն էլ, ժամն էլ, համարն էլ: Տոմսը գնեց: Հաջորդ օրը.
- Կարո՞ղ եմ մի գիշեր քեզ մոտ մնալ: Հոլանդիայից ամսի 28-ին եմ գալու: Գիտես, մեր չվերթն առավոտյան շուտ է:
- Լավ, բայց ծնողներս են էստեղ լինելու: Չգիտեմ՝ այդքան քնելու տեղ կլինի՞, թե՞ ոչ:
Կարծում էի, որ էսքանը հերիք էր հասկանալու համար, որ ինձ մոտ գիշերելն այնքան էլ ցանկալի չէր:
Օգոստոսի վերջին բոլոր համակուրսեցիներս հանձնելու էին իրենց սենյակներն ու մեկնեին հանգստանալու: Միմին էլ նույնն արեց: Ես իմը պահեցի ծնողներիս այցելության համար: Սակայն օրեր անց իմացա, որ նրանք նախընտրում են հյուրանոցում մնալ, հետևաբար իմ բնակարանում մենակ էի լինելու:
- Ընկերս ոնց որ ինձ այլևս չի ուզում,- մի օր ասաց Միմին, սակայն լավ չհասկացա՝ լացակումա՞ծ էր, թե՞ ոչ, որովհետև նրա սովորական խոսքն էլ լացկան երանգ ունի,- երևի չկարողանամ մինչև սեպտեմբերի վերջ մոտը մնալ: Կարո՞ղ եմ կոնֆերանսից հետո քեզ մոտ գալ:
Չմերժեցի, բայց էդպես էլ չհասկացա՝ ասե՞լ էի, որ ծնողներս հյուրանոցում են մնալու, թե՞ իմանալով, որ ինձ մոտ են լինելու, այնուամենայնիվ, հարցնում էր:
Իսկ կոնֆերանսը Նիդեռլանդների Խրոնինգեն քաղաքում պետք է տեղի ունենար, որտեղ մի կիսամյակ սովորել էինք, ու գոնե ես ահագին ուրախ էի, որ նորից էնտեղ պիտի գնայի: Դրա համար ուզում էի տոմսս էնպես պատվիրել, որ մի քիչ երկար մնամ Խրոնինգենում:
- Գալի՞ս ես կոնֆերանսից հետո ճամփորդենք,- հարցրեց
Դեմ չէի. մինչև ծնողներիս գալը մի քանի ազատ օր ունեի:
- Փարի՞զ,- առաջարկեց:
Ընդհանրապես, մտքիս կար մի օր Փարիզ գնալ, բայց միայն էն պայմանով, որ մեն-մենակ էի լինելու: Լավ, ասենք, հենց հասնենք, Միմիին մի կերպ կցրեմ: Դեռ չգիտեի, որ էդքան հեշտ ցրվողը չի:
Փարիզը շատ թանկ դուրս եկավ:
- Բելգիային ի՞նչ կասես:
Եթե հետս մարդ կա, ավելի շատ սիրում եմ գնալ վայրեր, որտեղ նախկինում եղել եմ: Նման դեպքերում նույնիսկ հաճելի է ուրիշի ընկերակցությունը ու ինչ-որ տեղ գիդի դեր կատարելը: Միմին դեմ չէր:
- Ո՞ր քաղաքներն ես ուզում: Բրյու՞ժ, Գե՞նտ:
- Բրյուսել:
- Մենակ էդ չէ:
Ինձ համար Բրյուսելից ապուշ քաղաք չկա աշխարհում:
- Իսկ եթե Կոպենհագե՞ն,- հանկարծ ասաց,- էնտեղ ջրահարս կա:
Խրոնինգենում երկար մնալը ջրահարսի հետ չէի փոխի:
Տարբերակների մեջ մտնում էին նաև գերմանական մի քանի քաղաքներ, բայց էնքան էլ չէր ուզում, որովհետև նոր երկիր չէր տեսնելու, նոր պտիչկա չէր դնելու:
Ամեն դեպքում, ես չէի ուզում իմ հին ծրագրերից հրաժարվել:
- Իսկ եթե Խրոնիգնենու՞մ մնանք, ամսի 15-ին հետ գանք:
- Չեմ ուզում Խրոնինգեն:
- Արի էսպես: Ես իմ գնացքի հետդարձի տոմսն առնում եմ 15-ով: Եթե ուզում ես, կարող ես մենակ Կոպենհագեն գնալ: Արի իրարից կախված չլինենք:
- Լավ, համ էլ գուցե ընկերոջս հետ հաշտվեմ:
Օգոստոսի վերջին Միմին մեկնեց ընկերոջ մոտ, ես՝ Իռլանդիա հանգստանալու: Մի շաբաթ անց պիտի Խրոնինգենում հանդիպեինք:
Եկավ օրը, ու ես ու Միմին հանդիպեցինք Խրոնինգենի կայարանում, միասին քայլեցինք դեպի հյուրանոց, որովհետև նույն սենյակում պիտի մնայինք:
- Ո՞նց են գործերդ ընկերոջդ հետ,- հարցրի:
- Վատ,- ասաց,- ամբողջ օրը եփում, թափում, լացում էի: Էդ էր իմ օրակարգը: Համարյա չէինք խոսում: Նրան պետք էր մեկը, ով իրեն կկերակրեր ու հետը սեքս կաներ: Ուրիշ ոչինչ: Ես նրա մոտ էլ չեմ գնա: Քեզ հետ կվերադառնամ Բեռլին:
Աչքս լույս: Միմիի ընկերոջը երբևէ չէի տեսել: Միայն իր պատմածներից գիտեմ, որ քառասուն տարեկան գործազուրկ հոլանդացի է:
- Ընկերս բավականաչափ հարուստ չէ,- ամիսներ առաջ դժգոհել էր,- երևի թողնեմ նրան:
Իսկ հյուրանոցում հետաքրքիր էր Միմիին հետևելը: Առաջին անգամ էր, որ համակուրսեցիներիցս որևէ մեկին առավոտից երեկո տեսնում էի, հետևաբար իմանում էի, թե ինչով է շնչում, ինչով է հետաքրքրվում:
Քնելուց առաջ ասաց.
- Ես մեյլ չեմ ստանում:
- Էսօր ես էլ չեմ ստացել,- ժպտացի, բայց արագ-արագ կոմպիս մեջ մի կատվի նկար գտա և ուղարկեցի Միմիին,- իսկ դու կստանաս:
Երբ նույն արտահայտությունը հաջորդ օրը նույնպես կրկնեց, ջղայնացա.
- Մեյլ ստանալու համար պետք է մեյլ գրել:
Կոնֆերանսի ավարտից հետո պիտի մնալու այլ տեղ ճարեինք: Խրոնինգենում բնակվող ընկերուհիներիցս մեկն այդ օրերին էնտեղ չէր լինելու: Իր սենյակի բանալիները տվել էր ինձ, որ երեք գիշեր էնտեղ մնամ:
- Մնալու տեղ չունեմ,- նվնվում էր Միմին:
- Հետս արի: Խոսել եմ ընկերուհուս հետ: Դեմ չէ:
- Դու ամեն տեղ ընկերներ ունես,- ու ձայնի մեջ լսվեց նախանձը:
Եկավ օրը, ու տեղափոխվեցինք ընկերուհուս տուն: Առավոտ էր: Ճամպրուկներս տեղավորեցի ու դուրս եկա. կոնֆերանսն արդեն ավարտվել էր, ահագին ժամանակ ունեի, ու կարող էի Խրոնինգենում ապրող ընկերներիս հերթով հանդիպել: Ինչու՞ առիթը բաց թողնել: Երբ վերադարձա, Միմին նստած էր մահճակալին ու բառիս բուն իմաստով ոչնչով չէր զբաղվում: Անգամ կոմպ չկար ձեռքին:
- Էսօր ի՞նչ արեցիր,- հարցնում եմ:
- Ոչինչ:
Նստեցի կոմպի մոտ ու չըխկ-չըխկ, գրում եմ: Պատասխանում եմ մեյլերիս: Բլոգումս գրառումներ եմ անում: Մասնակցում եմ զանազան քննարկումների:
- Էս ինչ շատ մեյլեր ես ստանում,- հանկարծ ասաց:
- Ինչի՞ց որոշեցիր:
- Անընդհատ ստեղնաշարիդ ձայնն եմ լսում:
- Էնքան էլ շատ չի. ընդամենը մեկն էր:
- Բա ի՞նչ ես էդքան չխկացնում:
- Գրում եմ: Պիտի հասցնեմ մինչև ամսվա վերջ:
- Ինչի՞ համար:
- Հավեսի:
Միմիի նեղ ակնաճեղքերը խառնվեցին իրար: Էդպես էլ չհասկացավ, թե ինչ եմ գրում հավեսի համար:
Հաջորդ օրը դուրս չեկա. ուզում էի ամբողջ օրը գրելուն տրամադրել: Վերջիվերջո, որոշել էի, որ այս արձակուրդի ընթացքում իմ հիմնական զբաղմունքը գրելն է լինելու, ու բնավ չէի ափսոսում, որ Խրոնինգենյան անձրևոտ մի օր պիտի տանիքի տակ անցկացնեի:
Մեջբերել
Էջանիշներ