Համաձայն եմ, դա իսկապես խնդիրա մեզ մոտ, ուղղակի էտ մշակույթը չկա: Օրինակ ինչպես հեծանիվով գործի գնալը:
Ես ինքս կյանքում չէի մտածել դրա մասին ու որպես այդ չեղած մշակույթի կրող միշտ խուսափում էի, բայց ինձ հետքրքիր ինֆորմացիա էին տալիս երեխեքը դրոսում, ասենք՝
- Ավտոստոպի ոսկե կանոն. «Երբեք չհուսահատվել, միևնույն է մեկը բարի կլինի ու կգանգնի»:
- Ավտոստոպը լավ է գործում.
* եթե երկու աղջիկ է,
*ավելի ոչինչ՝ եթե զույգ է,
*իսկ եթե տղաներն են որոշել ավտոստոպ անել, ուրեմն պետքա պատրաստ լինեն երկար կանգնելուն:
ԱՄԵՆԱԿԱՐԵՎՈՐԸ ԱՉՔՈՎ ՉԵՍ ՏԵՍՆԻ, ԱՄԵՆԱԿԱՐԵՎՈՐԸ ԶԳՈՒՄ ԵՆ...
mnowak (20.10.2011)
կարելիա նմանապես ասել որ շատ բաների մշակույթ չկա, ձեռքերը ծալել ու նստել - բայց ոնց որ ասեցի իմ թե էստեղի թե արտերկրի փոքրագույն փորցից , դա անհնար չի - նույնիսկ լավ էլ հնարավորա: Պետքա ուղակի նրփությունները իմանալ մաքսիմում ... ու իհարկե բայկաները չնթունել ոնց որ կանոն - քո հետ կարողա հենց դա չկատարվի այլ լրիվ մի այլ բան:
Agni (20.10.2011)
դեռ սկսեմ - ընթացքում էլ կգրեմ իսկ եթե հանարավոր եղավ օրագրի նման մի բան ստեղծեմ հենց էս նույն թեմայի մեջ:
Բայց մինչ այդ - պլանավորում ...
mnowak, իսկ ու՞ր ես ուզում ճամփորդել:
I may be paranoid but no android!
Ռուֆուս - բավականին հեռու (և հետ) , բայց դեռ չեի ուզենա ասել ուր:
Վախենալու ա :
Երևի 6-7-րդ դասարան էի, դաշնամուրի պարապմունքից դուրս եկա, երթուղայինի էի սպասում: Ժամը 5-6-ի կողմերն էր, բայց ձմեռ էր ու մութ: Մի մեքենա կանգնեց, 45-50 տարեկան տղամարդ դուրս եկավ ու սկսեց համոզել, որ ինձ տուն տանի : Լեղաճաք էի եղել: Դրանից հետո միայն կանգառներում եմ երթուղայինի սպասում ու միայն էն կանգառներում, որտեղ բացի ինձնից ուրիշ մարդ էլ կա :
Մի՛ ունեցիր մեծ հույսեր, որպեսզի չունենաս մեծ հուսախաբություններ:
Հայաստանում մենակ չեմ փորձել: 90-ականներին Երևանում շատ էր պատահում, որ ընտանիքով ուշ վերադառնալիս տրանսպորտ չլիներ, ու շատ-շատ բարի մարդիկ մեզ տուն են տարել: Երեխեքս փոքր էինք, ցուրտ էր, մութ էր: Շատ հաճելի զրույցներ են լինում ճանապարհին ու մի տեսակ արկածային բան կար դրա մեջ:
ԱՄՆ Յուտայում մի անգամ պատահեց, որ ընկերուհուս հետ ուշ գիշերով մոտ 15 կմ հեռու խանութ էինք գնացել, անհրաժեշտ էր: Ոտքով էինք գնացել, երևի ոտքով էլ պիտի գայինք, չեմ հիշում: Բայց այնքան հոգնած էինք, որ որոշեցինք մեքենա կանգնեցնել, որ գոնե մի քանի խաչմերուկ մոտենանք տանը, համ էլ ցուրտ էր: Պատկերացրեք, որ ոչ մի մեքենա չկանգնեց: Մոտ մեկ ժամ անիմաստ կանգնելուց հետո ոտքով էլ վերադարձանք: Ճանապարհին էլ արևածագը դիմավորեցինք Երևի վախեցած մորմոնները ռիսկ չէին անում երկու աղջկա տանել. բա որ հանկարծ անչափահաս լինեինք, լրիվ կքաշվեին:
VisTolog (03.11.2011)
Լինումա որ իսկականից ժամերով (ու նւյնիսկ ցուրտ ժամանակ) կանգնում ես , ու կամ մեքենա չի լինում կամ ուղակի ալիքը չի տանում:
Շուտով կսկսեմ պրակտիկ պարապմունքները մինչ երկար ճամփա դուրս գալը:
Ամենի մասին տեղյակ կպահեմ
Ես ինքս չեմ համարձակվել անել ո՛չ Հայաստանում, ոչ էլ այլ երկրում։ Բայց գերմանուհի ու ավստրուհի ծանոթներ ունեի, որոնք համարյա ամբողջ Հայաստանը ավտոստոպով այցելել են։ Ասում են, որ վարորդները շատ բարեհամբույր էին։ Որոշ դեպքերում տանում մինչև ուր կարող էին, իսկ հետ նույնիսկ նրանց հետ սպասում էին, մինչև մեկ այլ մեքենա կգա, որը աղջիկներին կտանի ուր որ պետք է։
Ի դեպ, մենք ինքներս երբ մեքենայով ենք, շատ դեպքերում ճանապարհին սպասող մարդկանց վերցնում ենք։
իդեան հետաձգվեց աշխատանքային պարտականությունների ավելացման պատճառով ...
սպասեմ արձրակուրդներին նոր կսկսեմ փորձերըս
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ