Հայաստանում մենակ չեմ փորձել: 90-ականներին Երևանում շատ էր պատահում, որ ընտանիքով ուշ վերադառնալիս տրանսպորտ չլիներ, ու շատ-շատ բարի մարդիկ մեզ տուն են տարել: Երեխեքս փոքր էինք, ցուրտ էր, մութ էր: Շատ հաճելի զրույցներ են լինում ճանապարհին ու մի տեսակ արկածային բան կար դրա մեջ:
ԱՄՆ Յուտայում մի անգամ պատահեց, որ ընկերուհուս հետ ուշ գիշերով մոտ 15 կմ հեռու խանութ էինք գնացել, անհրաժեշտ էր: Ոտքով էինք գնացել, երևի ոտքով էլ պիտի գայինք, չեմ հիշում: Բայց այնքան հոգնած էինք, որ որոշեցինք մեքենա կանգնեցնել, որ գոնե մի քանի խաչմերուկ մոտենանք տանը, համ էլ ցուրտ էր: Պատկերացրեք, որ ոչ մի մեքենա չկանգնեց: Մոտ մեկ ժամ անիմաստ կանգնելուց հետո ոտքով էլ վերադարձանք: Ճանապարհին էլ արևածագը դիմավորեցինքԵրևի վախեցած մորմոնները ռիսկ չէին անում երկու աղջկա տանել. բա որ հանկարծ անչափահաս լինեինք, լրիվ կքաշվեին:
Մեջբերել
Էջանիշներ