գողական օրենքների հիմքում ընկած է գողերին, հանցագործներին, մարդասպաններին կանոնակարգելու ու ղեկավարելու ապարատը: ու եթե էտ ապարատային "օրենքների" մեջ "գրված" է որ հարիֆը չպետք ա դավաճանի գողին, ապա դա չի նշանակում որ իրանց օրենքները "լավն" են, "մանկանը" սովորեցնում են չդավաճանել

քո ասելով որ գնանք ,դուրս կգա որ ասենք Մարտիրոս Սարյանը իրա "տղամարդկային կոդեքսի" հիմքում գողական զակոններն էր դրել

:
կրմինալը մնում ա կրիմինալ, հանցագործ. ինչ դրոշ էլ պարզի իր գլխավերևը: ու պետք չէ իրա շուրջը խորհրդավորության վարգույր քաշել:
ու ընդանրապես, կարծում եմ հոդվածը ոչ թե գողական օրենքների
բովանդակային մասի մասին էր, այլ
երևույթի մասին:
եթե "չդավաճանելու" տեսության տարածման մասին է խոսքը գնում, ապա շատ ավելի արժեքավոր "կոդեքսներ" կան մարդկության գրադարաններում, օրինակ Աստվածաշունչը, ու զզվելի,այրունոտ ձեռքերով գրված կոդեքսները երբևէ պետք չէ առաջ բռթել: հեղինակին ես այս կեևպ եմ ընկալում:
Էջանիշներ