Կյանքը գողական օրենքներով

[dvgray]

Մեջբերում եմ Նաիրա Հայրումյանի հոդվածը lragir.am - ից
Կարևոր խնդիր է, որն արդեն մեկ սերունդ չէ, որ կանգնած է հայաստանաբնակների առջև: չնայած այն ունի բավականին նոր արմատներ, մի 80-50 տարի, սակայն այնքան ամուր է այն նստած , որ դարձել է կարծես ներազգային մի նոր "գաղափարախոսություն" և "բարոյականություն":
Եվ այսպիսով հեղինակի հոդվածը ամբողջությամբ:

Կյանքը գողական օրենքներով

այկական հեռուստաընկերությունները մեկը մյուսի հետեւից ֆիլմեր են նկարահանում, որտեղ իրենց լուրջ դերասաններ համարողները չեն խորշում օրենքով գողի դեր խաղալ: Բանն, իհարկե, դերի մեջ չէ, այլ ֆիլմերի, որոնք քարոզում են կյանքի գողական կերպը արդեն ոչ միայն Հայաստանում, այլեւ ԱՄՆ հայկական գաղթօջախներում:

Ռեժիսորները, հնարավոր է, բարի նպատակներ են հետապնդում` իբր, մենք գողական կյանքի բացասական կողմերն ու անթույլատրելիությունն ենք ցույց տալիս: Ինչ-որ մեկը կարող է ասել, որ դա հայերի մեծամասնության միջեւ իրական հարաբերությունների արտացոլումն է: Սակայն գործնականում ամեն ինչ այլ կերպ է` նրանք, ովքեր փող ունեն եւ ով հրապարակային գաղափարախոսության պատվեր է տալիս, գողական կյանքը համարում են քաղաքակրթական բարձրագույն արժեք, ավելի վեր պետությունից եւ մարդկային արժեքներից:

Գողական օրենքները ներխուժել են մեր կյանքի բոլոր ոլորտները եւ գրեթե բոլոր դժբախտությունների պատճառն են: Բանակում գողական պսեւդոարժեքների համար բռնության են ենթարկում, սպանում են կամ էլ ստիպում ինքնասպան լինել: Եվ քանի դեռ բանակից արմատախիլ չարվի ներքին կարգուկանոնի գողական համակարգը, այնտեղ զոհվելու են նրանք, ովքեր չեն ցանկանում ճանաչել կեղծ հեղինակություններին ու օրենքները:

Գողական բարքերի պատճառով պետական պաշտոնյաները չեն կարողանում վերացնել մենաշնորհները, որովհետեւ “գողական հիերարխիայում” մոնոպոլիստները բարձր են կանգնած պետական պաշտոնյաներից:

Գողական բարքերը ներխուժել են նաեւ հեռուստատեսություն, որտեղ գողական սերիալներ են նկարվում եւ մշտապես ցուցադրվում են ռաբիս կատարողների համերգները, որոնք դուր են գալիս “գողերին”:

Նման բարքեր են տիրում նաեւ Ռուսաստանում եւ ԱՄՆ որոշ ազգային համայնքներում, Սիցիլիայում, հնարավոր է Օդեսայում: Դրանք վերացնելը բավական դժվար է, սակայն բանը ոչ թե վերացնելն է, այլ համարժեք գնահատականը:

Լավ են, թե վատ գողական օրենքները: Խորհդային ժամանակ, այժմ էլ որոշ պետություններում, նույնիսկ Ռուսաստանում այդ բարքերը բացասական են որակվում, նրանցից քաշվում են, ծածկում են քաղաքակիրթ կոստյումի տակ: Դրանք չեն քարոզվում երիտասարդության մեջ որպես միակ՝ համատեղ ապրելու արդար համակարգ:

Հայաստանում ամեն ինչ հակառակն է: Գողական օրենքները բացահայտ ներկայացվում են ոչ թե որպես պետականին այլընտրանք, այլ պետականի վրա գերիշխող: Ընդ որում, այդ օրենքները փաթաթում են առանց բացառության բոլորին, այլընտրանք չթողնելով նրան, ով ցանկանում է բիզնեսով զբաղվել, պետական պաշտոն զբաղեցնել կամ էլ պարզապես ինքնուրույն գումար աշխատել:

Գողական օրենքներն ի սկզբանե բացառում են իրավահավասարությունը, մարդկանց միջեւ հարաբերությունները ներկայացնելով որպես դաժան հիերարխիա, որտեղ “բարձր կանգնածի” խոսքն օրենք է, որի չկատարումը դաժանորեն պատժվում է: Հեղինակություն հասկացությունը այդ հիերարխիայում անվիճարկելի է, նույնիսկ եթե այդ հեղինակությունն անգրագետ եւ բութ է: Ժողովրդավարությունը, որը կառուցվում է բացարձակ իրավահավասարության վրա, նման պայմաններում զուտ ֆիկցիա է դառնում: Եվ եթե այլ պետություններում կարելի է նիշա գտնել եւ ապրել նորմալ պետական օրենքներով, Հայաստանում գողական օրենքը սողոսկել է ամենուր, եւ քչերին է հաջողվում “հեղինակություններ” չճանաչել եւ ինքնուրույն որոշել սեփական ճակատագիրը:

Նաիրա Հայրումյան

http://www.lragir.am/armsrc/society54628.html

Իսկապե՞ս այժմ Հայաստանում այսպիսի իրավիճակ է:
Դուք ձեր վրա առօրյա կյանքում զգու՞մ էք "գողական հեղինակությունների" կամ ընդանրապես "գողականության" ազդեցությունը:
Լինի ուղղակի կամ անուղղակի ձևով:

[Tig]

Իսկապե՞ս այժմ Հայաստանում այսպիսի իրավիճակ է:
Դուք ձեր վրա առօրյա կյանքում զգու՞մ էք "գողական հեղինակությունների" կամ ընդանրապես "գողականության" ազդեցությունը:
Լինի ուղղակի կամ անուղղակի ձևով:

Շատ կարևոր ու ցավալի թեմա է: Չէի ասի, թե այդ բարքերը համատարած տիրում են ամենուրեք, բայց որ շատ շատերը այդ գաղափարախոսությունով են առաջնորդվում, դա զգացվում եմ ամեն քայլափոխին: Մանավանդ պատանիների ու երիտասարդների շրջանում: Ու սա համարյա հավակնում է ազգային, հասարակական և մարդկային գաղափարախոսություն դառնալուն... Քանի որ փուչ տեղը երկար ժամանակ դատարկ չի կարող մնալ, դրա համար էլ մեր գաղափարակոսական դատարկ դաշտը լցվում է դրանով: Սա հետևանք է բացիթողի վիճակի: Մի օրինակ բերեմ մշակութային ոլորտից: Մշակույթի նախարարությունը ասում է՝ "Մենք ազատ ենք թողել մշակությաին դաշտը, որպիսի "զարգանա" այն մշակույթը, որի կարիքը և պահանջարկը կա:" Բայց ինչպես այս առիթով միշտ մեջբերում է Գագիկ Գինոսյանը՝ "Անմշակ դաշտում մեծամասամբ աճում են միայն մոլախոտեր": Հիմա անցնեմ պահանջարկին: Մենք մեր օրինակի /ինկատի ունեմ "Պարենք Հայերեն նախաձեռնությունը"/ վրա ենք զգացել, որ պահանջարկը ձևավորվոմ է մեծամասամբ առաջարիկի հիման վրա: Առաջարկն է, որ ձևովորում է ճաշակ և արթնացնում է մարդու մեջ համապատասխան ներքին մղումներ: Մարդու մեջ ամեն ինչ էլ կա: Եթե ուզում ենք ճիշտ հասարակություն ունենալ նշանակում է պիտի աշխատենք մարդու մեջ ճիշտ մղումներն ու ձգտումները արթնացնելու ուղղությամբ: Բայց ցավոք սրտի այս հարցում որևէ պետական մոտեցում չի դրսևորվում: Հակառակը այսօրվա պետական մոտեցումը նպաստում է դրա խորացմանը: Բայց ամեն ինչ այդքան էլ տխուր չի: Քանի որ մեր հասարակությունում դեռ կան բավականին շատ անհատներ, ովքեր իրենց անձնական միջոցներով փորձում են անմշակ դաշտը մշակման ենթարկել...

[Արէա]

Իսկապե՞ս այժմ Հայաստանում այսպիսի իրավիճակ է:
Դուք ձեր վրա առօրյա կյանքում զգու՞մ էք "գողական հեղինակությունների" կամ ընդանրապես "գողականության" ազդեցությունը:
Լինի ուղղակի կամ անուղղակի ձևով:

Այո այդպիսի իրավիճակ է: Այո զգում եմ (ժամանակ առ ժամանակ, ոչ մշտապես` իմ ապրելակերպից ելնելով):

Հայաստանում հասարակությունը կարելի է պայմանականորեն բաժանել երկու մասի` մարդիկ որոնք ընդունում են էդ արժեքների գերակայությունը, և մարդիկ որոնք խորշում են էդ արժեքներից: Այսօր, ցավոք, (պարադոքս ա կարծես) առաջին խմբում ներառված են ավելի ուժեղ կամային հատկանիշներ ունեցող մարդիկ: Որքան էլ հիմա փորձենք հերքել սա (մանավանդ, որ ակումբի ակտիվ անդամների գերակշիռ մասը պատկանում է երկրորդ խմբին) բայց իրականությունն այլ բան է ասում: Թե ինչու է այդպես` չգիտեմ: Գիտեմ, որ վիճելի կարծիք եմ հայտնում, կուզեի հակափաստարկներ լսել:

[Chilly]

Այո այդպիսի իրավիճակ է: Այո զգում եմ (ժամանակ առ ժամանակ, ոչ մշտապես` իմ ապրելակերպից ելնելով):

Հայաստանում հասարակությունը կարելի է պայմանականորեն բաժանել երկու մասի` մարդիկ որոնք ընդունում են էդ արժեքների գերակայությունը, և մարդիկ որոնք խորշում են էդ արժեքներից: Այսօր, ցավոք, (պարադոքս ա կարծես) առաջին խմբում ներառված են ավելի ուժեղ կամային հատկանիշներ ունեցող մարդիկ: Որքան էլ հիմա փորձենք հերքել սա (մանավանդ, որ ակումբի ակտիվ անդամների գերակշիռ մասը պատկանում է երկրորդ խմբին) բայց իրականությունն այլ բան է ասում: Թե ինչու է այդպես` չգիտեմ: Գիտեմ, որ վիճելի կարծիք եմ հայտնում, կուզեի հակափաստարկներ լսել:

Գուցե սխալվում եմ, բայց իմ կարծիքով հիմա Հայաստանում հարգանք չկա օրենքի գերակայության նկատմամբ, հենց դա է ամեն ինչի պատճառը, ցավոք, հայերը չեն սիրում օրենք... Ամենավատն էն է, որ էդ հարգանքի բացակայությունը պետական մակարդակով է, օրենքը շրջանցում են հենց իրենք՝ օրենքի ստեղծողները, իսկ շարքային մարդը ստաբիլություն է ուզում, գողական օրենքներն առաջին հայացքից ապահովում են այդ ստաբիլությունը, «պաշտոնավոր» գողը հանդիսանում է այդ օրենքների պահպանման երաշխավորը, այլ ոչ թե լկտիաբար խախտողը:
Էս հարցի մասին շատ երկար կարելի է խոսել, գուցեև իմ տեսակետը սխալ լինի կամ թերի:

[Tig]

Չգիտեմ սա որքանով է տեղին այս թեմայում, բայց...

[Արէա]

Գուցե սխալվում եմ, բայց իմ կարծիքով հիմա Հայաստանում հարգանք չկա օրենքի գերակայության նկատմամբ, հենց դա է ամեն ինչի պատճառը, ցավոք, հայերը չեն սիրում օրենք... Ամենավատն էն է, որ էդ հարգանքի բացակայությունը պետական մակարդակով է, օրենքը շրջանցում են հենց իրենք՝ օրենքի ստեղծողները, իսկ շարքային մարդը ստաբիլություն է ուզում, գողական օրենքներն առաջին հայացքից ապահովում են այդ ստաբիլությունը, «պաշտոնավոր» գողը հանդիսանում է այդ օրենքների պահպանման երաշխավորը, այլ ոչ թե լկտիաբար խախտողը:
Էս հարցի մասին շատ երկար կարելի է խոսել, գուցեև իմ տեսակետը սխալ լինի կամ թերի:

Համաձայն եմ, էդ օրենքները ստեղծողներն ավելի հետևողականորեն են հետևում դրանց իրականացմանը, քան պետական մարմիններն են հետևում իրենց ստեղծած օրենքներինը: Ու ինչքան էլ տարօրինակ է, մարդկանց մի զգալի հատվածի համար "գող"-ի պատիժը կարող է ավելի սարսափելի լինի, քան պետական "պատիժը", ու սրա մեղավորը, ինչպես Հայաստանում տեղի ունեցող կեղտոտ գործընթացների 99% դեպքում, պետությունն է` պետական կառավարումը:

[Վիշապ]

Հայաստանում հիմա կլոուններն են հեղինակություն: Ու հետևաբար ամեն ինչ վերածել են խեղկատակության: Էդ «ֆիլմերն» էլ խանգարված մարդկանց մասին է, նկարահանված խանգարված մարդկանց կողմից և որոնց նպատակն էլ դիտողներին շիզոֆրենիայի հասցնելն է, որ կլունները մնան հեղինակություն:
Անձամբ ես երբ փորձում եմ մեկ երկու րոպե նայել այդ տխմարագույն «ֆիլմերը», ինձ թվում է՝ հեսա կցնորվեմ:
Իմ կարծիքով Նաիրա Հայրումյանն էլ է ազդեցության տակ ընկել ու կլոունությունները որակում է որպես գողականություն: Վերջին հաստ տառատեսակով նախադասությունն էլ դիշովի մուտիլովկայա (): Երևի սերիալները խառնել է իրականության հետ:

[Մարկիզ]

Համաձայն եմ Վիշապի հետ, որ ներկայումս հայ հասարակությունում, հատկապես ջահելների շրջանում գողականությունը չէ, որ իշխում է: Սիպտակ նիվով ու սև տուարեգով քուչում թափով ավտո քշելը կամ պոդեզդի փիլաքյաններին արևային ակնոցներ հագած պպզելը գողականության հետ ոչ մի կապ չունի:

Գողական բարքերի պատճառով պետական պաշտոնյաները չեն կարողանում վերացնել մենաշնորհները, որովհետեւ “գողական հիերարխիայում” մոնոպոլիստները բարձր են կանգնած պետական պաշտոնյաներից:

Հիմա որ մեր երկիր մի մարդ է միայն շաքարավազ ներմուծում, դա նշանակում է գողականությունն է պատճառը՞… Թե՞ պատճառն այն է, որ շաքարավազի ներմուծման մենաշնորհը նրան շնորհել են երկրի բարձրաստիճանները՝ իհարկե համապատասխան «վարքագծի» դիմաց: Կարո՞ղ է դեդ Հասանն է այնպես արել, որ ինչ-որ մեկը դառնա շաքարավազի մոնոպոլիստ… Կամ գողական օրենքներն ինչո՞վ են կապված այս հանգամանքի հետ:

Գողական բարքերի պատճառով պետական պաշտոնյաները չեն կարողանում վերացնել մենաշնորհները, որովհետեւ “գողական հիերարխիայում” մոնոպոլիստները բարձր են կանգնած պետական պաշտոնյաներից:

Նաիրան գողական բարքերը շփոթում է երկրում տիրող համատարած անիշխանության ու կոռումպացվածության հետ: Հա, հայ օլիգարխը կարող է մինիստր ծեծել, այն էլ հրապարակային: Բայց դրա պատճառն այն չէ, որ օլիգարխը գողական հիերարխիայում ավելի բարձր դիրք է զբաղեցնում, այլ այն, որ օլիգարխը մինիստր ծեծելու դեպքում հաստատ գիտի, որ չի պատժվելու, քանի որ ինքը՝ այդ ծեծված մինիստրը, իրականում այդ օլիգարխի կամ դրա նման մեկ այլ օլիգարխի հիմնադրած կուսակցության անդամ է ու այդ կուսակցությունից է դարձել նախարար:)
Այնպես որ՝ հարգելի Նաիրա, պետք չէ շփոթել գողականությունն ու գողական բարքերը զոռբայության, ամենաթողության ու մեր տուֆտա չձևավորված հասարակությունում իշխող բարքերի հետ:

Իրականում, գողականությունն այս ամենի պատճառը չէ, այլ հետևանքը: Հասարակ տաքսիստը, ով ինչ-որ փողատեր ու միլպետի ընգեր անբարոյականի զավակի թուլի կողմից ամեն օր ծեծ է ուտում, չգտնելով իր շահերի պաշտպանին ի դեմս իրենց հոգնած թաղայինի, դիմում է այն մարդուն, ով ազդեցություն կարող է ունենալ այդ նույն լակոտի վրա տղայական առումով: Իսկ այդ մարդն իրենց քուչի Գոնչոն ա… Ահա այստեղից է ամեն ինչ սկսվում: Թե չէ՝ սերիալ-մերիալ… Ամոթ էլ է…

[Մարկիզ]

Այստեղ…

[Մարկիզ]

Լավն ա, լրիվ ըստ թեմայի.

http://www.youtube.com/watch?v=gGnXd...eature=related

[Tig]

Կարծում եմ թեմայում խոսքը գնում է, ոչ թե այն գողական օրենքների ու կյանքի մասին, որը եղել է սովետական ժամանակաշրջանում, այլ դրա դեգրադացված տեսակի մասին, որը տիրում է հիմա: Սովետականը մոռացանք, այն այլևս գոյություն չունի: Եթե ունենար, ապա մենք նման բեսպրիդելային ու մոնոպոյալին օլիգարխիկ համակարգ չէինք ունենա: Հիմա դրան կլոույություն կանվանենք, թե քյարթուիզմ, թե մի այլ բան, արդեն կարևոր չի: Փաստը այն է, որ այդ բարքերը նստած են մեր հասարակության լայն մասսաների մտածելակերպի հիմքում ու շատ ցավերի ու աբսուրդային երևույթների պատճառ են հանդիսանում: Ու հենց բանակում էլ դրսևորվում է դրա խտացման գործընթացը: Ինչի արդյունքում էլ տեղի են ունենում անդառնալի ողբերգություններ: Ու ինչքան էլ ասենք, որ դա գողականության հետ կապ չունի, միևնույն է չենք կարող ժխտել, որ այն ձևավորվել է հենց դրա հիման վրա: Ճիշտ է զարգացման փոխարեն դեգրադացում է ապրել, բայց դե դա բնական էլ էր: Նման գաղափարախոսությունը չէր կարող դրանից ավել զարգացում ապրեր: Այն հասել էր իր գագաթնակերին ու պիտի անկում ապրեր: Հիմա, երևի թե, այս երևույթի դեգրադացման պրոցեսը այնքան պիտի խորանա, որ ինքնալիկվիդացում տեղի ունենա...

[Varzor]

Մեջբերում եմ Նաիրա Հայրումյանի հոդվածը lragir.am - ից
Կարևոր խնդիր է, որն արդեն մեկ սերունդ չէ, որ կանգնած է հայաստանաբնակների առջև: չնայած այն ունի բավականին նոր արմատներ, մի 80-50 տարի, սակայն այնքան ամուր է այն նստած , որ դարձել է կարծես ներազգային մի նոր "գաղափարախոսություն" և "բարոյականություն":
Եվ այսպիսով հեղինակի հոդվածը ամբողջությամբ:

Իսկապե՞ս այժմ Հայաստանում այսպիսի իրավիճակ է:
Դուք ձեր վրա առօրյա կյանքում զգու՞մ էք "գողական հեղինակությունների" կամ ընդանրապես "գողականության" ազդեցությունը:
Լինի ուղղակի կամ անուղղակի ձևով:

Նախ ասեմ, որ հոդվածը հարևանային բամբասանքի գրագետ շարադրված տարբերակ է հիշեցնում` բացարձակ անտեղյակ մարդու գրած բան է: Իրար հետ համեմատել սիցիլիական և գողական օրենքները ուղղակի տանձի ու խնձորի համեմատությունն է այնքանով, որքանով որ երկուսն է միրգ են:

Պետք է հստակ գիտակցել մի բան: Հասարակությունը միշտ ել իր հերսում բաժանված լինում մանր հասարակությունների, որոնցից ամեն մեկն ունի իր գրված և չգրված կանոնները, ավանդույթները և ապրելաոճը: Արպես այդպիսին բացառություն չէ նաև հանցագործ (կրիմինալ) հասարակությունը, որն իրենցի ներկայացնում է ընդհանուր հասարակության մի ենթահասարակությունը: Կրիմինալ հասարակության պատմությունն ունի հազարամյակների պատմույթուն և այդ հազարամյակների ընթացքում ստեղծել և ձևավորել է որոշակի կանոներ ու ավանդույթներ, որոնց մի մասը դարերով չի փոփոխվել:
Բնական է ժամանակի ձայնին համահունչ որոշակի փոփոխություններ և լրացումներ են լինում, սակայն բուն էությունը կայանում է նրանում, որ հասարակությունը բաժանվում է 3 հիմնական խմբի` հանցագործներ` մերոնքականներ, ոչ հանցագործներ` չեզոքներ և ոչ մերոնքականներ` պատժողներ, բանսարկուներ, լրտեսներ և այլն:
Սովետական ռեժիմի տարիներին ահագնացող բանտային և գաղութային պատժման քաղաքականությանը զուգընթաց իշխանությունների մոտ խնդիր առաջացավ վերահսկելի և կանխատեսելի դարձնել ազատազարկման և ազատության մեջ գտնվող առաջին հերթին քաղաքական մտավորականությանը: Քանի որ վերջիններս որպես անձինք այդքան էլ խանդավառ կերպով չէին ընդունվում բուն կրիմինալ հասարակության ներկայացուցիչների կողմից (ըստ որոշ տվյալների աշխարհում ամենաշատ գողություն կատարողները ապրում էին ցարական Ռուսաստանում), սակայն որոշակի կերպով ընդունվում էին զուտ պետական համակարգին (պատժողին) դեմ լինելու պատճառով, ապա որոշվեց այդ զանգվածի որոշակի անձանց միջոցով վերահսկելի դարձնել սովետական լայնարձակ բռագոտիների "բնակչության" միտքն ու ապրելակերպը, ինչպես նաև դրանց միջոցով դրսում գտնվող հանցագործ և հակապետական մարդկանց կյանքը:
Այդ նպատակով ՆԿՎԴ-ի կողմից մշակվեց հատուկ միջոցառումների փաթեթ: 20-30-ականներին բռնադատվածների շարքերում ներդրվեցին գործակալներ, որոնք իրենց գործունեության համար որպես հիմք ըստ ծրագրի ընտրեցին արդեն սիկ գոյություն ունեցող և կրիմինալ աշխարհի կողմից ընդունված կանոններն ու սովորույթները: Շատ կարճ ժամանակահատվածում այդ կանոնները և օրենքները լրացվեցին ևս մի քանիսով, որոնց տրվեց գերակա կարգավիճակ: Հիմնական հասկացույթունների և ավանդույթների մասով ընդօրինակվեց և լրամշակվեց նաև կրիմինալ գաղտնալեզուն` "ֆենյա", գողական ժարգոնը, որի ծագումն ընդհանրապես ուղակի կապ չուներ կրիմինալ աշխարհի հետ, սակայն շատ վաղուց արդեն ընդգրկվել էր և ամրապնդվել որպես հիմնական խոսելաոճ: Արդյունքում ցարականից մնացած "անձնագրով գողերի" գաղափարի հիմքի վրա առաջացան "օրենքով գողերը", որոնք ըստ որոշ լուրերի և ասեկոսեների սկզբանական շրջանում հանդիսանում էին ՆԿՎԴ-ի, իսկ այնուհետև ՊԱԿ-ի աշխատակիցներ-գործակալներ, կամ վերահսկվում էին դրանց կողմից: 2-րդ աշխարհամարտի տարիներին կրիմինալ հասարակությունը ճեղքվածք տվեց մի սկզբունքային տարաձայնության հետևանքով` գնալ և կռվել հանուն հայրենիքի (պետության, սովետի` պատժողի), կրել զինվորական համազգեստ, թե ըստ ընդունված գերակա կանոներից մեկի` ոչ մի հարցով չօժանդակել պետությանը: Հետագայում ևս մի քանի անգամ այդպիսի սկզբունքային տարաճայնություններ եղան, մասնավորապես 90-ականների սկզբին, երբ վիճելի դարձավ օրենքով գողերի կողմից քաղաքական հարցերին մասնակցություն չունենալու հիմնադրույթը:
60-ականներին կրիմինալ աշխարհի հեղինակությունները սկսեցին դուրս մնալ պետական ուղղակի վերահսկողությունից, և սկսեցին արդեն իսկ "ընտրվել"` ճանաճվել հենց կրիմինալ հասարակության կողմից, չնայած հին հեղինակությունների մասնակցությամբ և "թույլատվությամբ", բայց արդեն ավելի քիչ կախված վիճակ ունենալով: 60-ականների կեսերից կամ վերջերից գաղութային գաղափարախոսությունը սկսեց կամաց-կամաց դուրս գալ գաղութների շրջանակից և տարածվել ու արմատավորվել շարքային քաղաքացիների շրջանում: Դրա հիմննական շարժառիթը 60-ականներին արդարացված և ազատազրկումից վերադարձած նախկին բռնադատվածների բավականին լայն զանգվածներն էին, որոնք իրենց հետ բերեցին նաև արդեն իսկ իրենց "հարազատ" դարձած կանոններն ու ապրելակերպը, ինչպես նաև իրենց հանդեպ շրջապատի կողմից տածած ակնածանքն ու վախը: Արդյունքում քաղաքների աղերում, որոնք միչն այդ էլ ունեին իրենց թաղային ավանդույթները, սկսեցին ձևավորվել նույնիկ կրիմինալ հասարակության հետ ընդհանրապես կապ չունեցող, սակայն դրա գաղափարներն ընդունող, գերակա համարող և դրանցով շարժվող երիտասարդներ: Այդ թաղ-թաղ ակմ թայֆա-թայֆա սկզբունը, իր մեջ ներառելով կրմինալ աշխարհի օրենքների գաղափարախոսությունը 80-ականներին պայթեցրեց հասարակությունը, սակայն այդ պայթյունին կարծես թե այդքան էլ մերողական ու կտրուկ չվերաբերվեցին: Արդյունքում դեռևս դրպոցական վաղ հասակից տղաները սկսում էին բակում, իրենց ավագ ընկերներից "սերտել" գողական օրենքները, ընդունում էի դրանք որպես բացարձակ ճշմարտություն և ձգտում էին առաջնորդվել դրանցով:
90-ականներին սովետական ռեժիմի տապալումը բերեց նրան, որ իրենց հերթին էլ ակտիվացան կրիմինալ խմբավորումները, իրենց մեջ ներառելով նաև տակավին ոչ հանցագործ տարրերի աջակցությունը և ունեցած ֆինանսական միջոցները, և արդյունքում հասան ոչ իայն տնտեսական այլև քաղաքական մեծ իշխանության և հեղինակության: Քանի որ նախկին պետական անընդունելի համակարգին որպես հակակշիռ շատերը տեսնում էին տղավարի կյանքն ու գողական "ազնիվ" օրենքները, ապա կամաց-կամաց շատ և շատ հացեր սկսեցին լուծվել հենց այդ մակարդակի վրա:

Ներկայումս անձամբ ես նկատել եմ, որ այդ ազդեցությունը հասարակության վրա գնալով թուլանում է, փոխարենը ավելացել է ոչ կրիմինալ "հեղինակությունների" ազդեցությունը, որը մեծամասամբ և համարյա ամբողջությամբ հիմնված է ֆինանսա-տնտեսական, քաղաքական լծակների վրա ստեղծված վախի մթնոլորտի վրա:

Ասել, որ գողական օրենքները միայն վատն են և բացարձակ անընդունելի` սխալ է: Դրանցից շատերի հիմքում ընկած են զուտ համամարդկային և տղամարդկային չգրված օրենքները (ընկեներին չդավաճանել, կանանց հանդեպ չբռնանալ և այլն): Այդ օրենքների հիմնական "սերուցքային" բաղադրիչները ուղղակիորեն ընդունելի և կիրառելի են եղել մեր հասարակության տղամարդկանց համար հարյուրամյակների ընթացքում և հենց այդ էր հիմնական պատճառը, որ դրանք այդեպս խորը արմատներ են ձգել հասարակության մեջ:
Սակայն ներկայիս հասարակության "հեղինակությունները" ավել շատ հիշեցնում եմ ամերիկյան գանգստերներին-նարկոբարոններին, քան թե հին կռման ազնիվ գողականնեին, որոնք հաշվետու էին իրենց ցանկացած արարքի համար, որոնց խոսքը ոսկու արժեք ուներ և այլն:

Հոդվածի հեղինակն ուղղակի տեղյակ չի կամ էլ չի հիշում, որ գողական օրենքի գերակայության հիմքերը դրվել են հենց սովետական տարիներին: Գողական օրենքների գերակայությունը պետականի հանդեպ առաջացավ 2 հիմնական պատճառներով` 1. մարդիք չէին կարողանում իրենց պրոբլեմները լուծել պետական օրենքով և դիմում էին գողական օրենքի օգնությանը, որը որպես կանոն ռադիկալ և ճկուն մեթոդներով արագ լուծումներ է տալիս: 2. Նորակառույց պետական համակարգի ներկայացուցիչներից ոմանց համար ավելի ընդունելի էին այդ օրենքները, քանի որ իրենք նույնպես հին շորշոփի տակ "հակապետական" էին:
Անտեղի է ասված նաև այն միտքը, որ գողական օենքների համաձայն իրավահավասարություն գոյություն չունի: Յուրաքանչյուր մարդ գնահատվում է ըստ իր ունակությունների և կատարած գործերի: Գրագիտություն ու գիտելիքները նույնպես հեղինակություն էին ավելացնում: Այնպես որ բութ հեղինակություն չի կարող լինել` ուրեմն ուղեղն այդքան աշխատել է, որ կարողացել է հասնել հեղինակության

Իսկ ինչ է, սովորական կյանքում "բարձր կանգնածի" խոսքն օրենք չի? Էդ որտեղ են տնօրենին հակաճառում? Թե հրամանատարի ասածը վիճարկելը կամ չկատարելը պատժելի չի? Առանց հեղինակությունների հասարակություն չի կարող լինել, քանի որ այն կմնա անկառավարելի: Նույն ժողովրդավարական համակարգում իշխանության վերին ատյաններում են հայտնվում առավել մեծ քաղաքական և ֆինանսա-տնտեսական հեղինակություն վայելող անձինք:

Ինձ թվում է հոդվածի հեղինակն ուղղակի իրար է խառնել հին գողական օրենքները և ներկայիս գանգստերա-կուպեցական դրվածքը: Ախր սրանք կուպեց էլ չեն: Ռուս վաճառականները մի խոսք են ունեցել "Շահույթն ամեն ինչից վեր է, բայց պատիվը շահույթից էլ է վեր": Էս նախադասության 2-րդ մասը երևի չեն կարդացել (ինչքան կարողացել են էդքան են կարդացել )

Ոչ մի պետություն և հասարակություն չի կարող հաշվի չնստել իր մի ստված մասը կազմող կրիմինալ աշխարհի ներկայացուցիչների հետ, հետևաբար նաև դրանց հեղինակությունների հետ: Էդ նույնն ա, որ ասենք գրողների միության նախագահին հաշվի չառնես մշակութային կյանքում

Իսկ սիցիլիական Կոզա Նոստրան իր հիմքերում ունի այլ դրույթներ և մեծապես հիմնված է ընտանիք-տոհմի գաղափարի, ինչպես նաև ենթակա-ստորադաս անվիճելի կարգերի վրա: Ու դա համեմատել գողական օրենքի հետ ուղղակի ճիշտ չի: Ուրիշ բան, որ երկուսն էլ կրիմինալ տարրեր են ծնում

Պետք է հիշել, որ օրենքի գերակայությունը ապահովում է ոչ թե հասարակությունը, այլ պետությունը` դա է նրա հիմնական ֆունկցիան, մշակել և կիրառել այնպիսի օրենքներ, որոնք կնպաստեն հասարակության բոլոր խավերի և ենթահաարակությունների խնդիրների լուծմանը, պրոբլեմների նվազմանը և կյանքի մակարդակի բարելավմանը: Բնական է, որ այդ հարցում նորաստեղծ և թույլ պետությունը ունի նաև հենց հասարակության օգնության կարիքը

[Varzor]

Այստեղ…

Ընդհանուր առմամբ գրառմանդ հետ համամիտ եմ, բացի վրացիներից: Մի ժամանակ Վրասատանում ահմարյա ամեն շենք իրա գողն ուներ, ով փող ուներ գող էր դառնում: Նույնիսկ գող նախարար են ունեցել: Հիմա էլ դրանք կան, ուղղակի այլևս հրապարակայնորեն այպես չեն կոչվում: Իզուր չի, որ ներկայուսմ վրացի և վրաստանցի կրիմինալ հեղինակություններն ու "հեղինակությունները" բավականին շատ են:

[Rammstein]

Ակտուալ թեմա է:

Չգիտեմ` սերիալները ինչքանով են ներկայացնում իրական գողական աշխարհը ու չգիտեմ, թե մեր հասարակությունն ինչքանով ա իրական գողական օրենքներով ապրում, քանի որ գողական օրենքներից գրեթե տեղյակ չեմ, չեմ էլ ուզում տեղյակ լինեմ: Բայց մենակ էն, որ շատերի ուշքն ու միտքը գողական աշխարհն ա ու իրանց կարծիքով իրանք էդ օրենքներին են հետեւում կամ ձգտում են հետեւել, դա արդեն լրիվ համը հանում ա:

[zanazan]

Ակտուալ թեմա է:

Չգիտեմ` սերիալները ինչքանով են ներկայացնում իրական գողական աշխարհը ու չգիտեմ, թե մեր հասարակությունն ինչքանով ա իրական գողական օրենքներով ապրում, քանի որ գողական օրենքներից գրեթե տեղյակ չեմ, չեմ էլ ուզում տեղյակ լինեմ: Բայց մենակ էն, որ շատերի ուշքն ու միտքը գողական աշխարհն ա ու իրանց կարծիքով իրանք էդ օրենքներին են հետեւում կամ ձգտում են հետեւել, դա արդեն լրիվ համը հանում ա:

եթե այդ օրենքներից գրեթե տեղյակ չես ինրու ես նման գնահատական տալիս?
սերիալները իրականում բացարձակ կապ չունեն գողական աշխարհի հետ...
իսկ քո ասած համը հանողները ձգտում են ապրել սերիալի օրենքներով..