Թեման ավելի շուտ սերիալների մասով է ակտուալ, իսկ մնացած մասով՝ ոչ։ Պատճառը հետևյալն ա. «գողական ռոմանտիզմով» տառապելը խիստ ժամանակավոր բնույթ ա կրում, քանի որ գալիս ա մի պահ, երբ զգում ես, որ դրանով ստամոքսդ չես լցնի։ Իսկ լցնելու համար պետք ա փող, որը կարելի ա ձեռք բերել մի քանի ճանապարհներով.
ա. կատարելով հանցագործություն,
բ. աշխատելով
գ. որևէ հարուստի կեղտոտ գործեր անելով.
Առաջինի դեպքում «գողական ռոմատիկների» խիստ փոքր մասն է, որ իրոք ունակ է գումարի համար հանցագործություն անել։ Երկրորդը թերևս միակ պատվավոր ճանապարհն է, որի դեպքում առանց նախկին «աՖտարիտետդ» վնասելու կամաց-կամաց դուրս ես գալիս ռոմանտիկայից։ Երրորդը ամենածանր դեպքն ա, երբ դրսի աշխարհի համար մնում ես «էն նույն գողաԳան տղեն», բայց ներսում՝ հարուստի լակոտը կարող ա իրեն ծնող հայհոյի, իսկ ինքը դա չլսելու տա։
Թե ով որ ճանապարհը կընտրի, էդ իր գործն ա, բայց մեր իրականության փորձը ցույց ա տալիս, որ ամեն դեպքում մեծ մասն էլ գնում ես սուս-փուս ականջները կախ աշխատում են։
Համոզված եմ, որ հոդվածի հեղինակը գաղափար անգամ չունի, ինչ է ասել «գողական օրենք», այլապես էս հոդվածի վերնագիրը ալյ կլիներ։
Իմ կարծիքով՝ սերիալների հեղինակներին (սկսած սցենարիստից վերջացրած ռեժիսորով) պիտի պետական դավաճանության հոդվածով դատապարտել գնդակահարության, ոչ ավել, որ պակաս։
Մեջբերել
Էջանիշներ