Հարցազրույց Tig-ի հետ
«Ամեն հարցում աշխատաում եմ լինել հնարավորինս անկեղծ»:
Բարև, Տիգ ջան :
Բարև:
Ինչպե՞ս ես:
Լավ, դո՞ւ:
Ես էլ եմ լավ: Մեր Ծիածանը գլխավերևո՞ւմդ է :
Անպայման, թարս-թարս էլ նայում է :
Այսօր հո չե՞ս նեղացրել, որ թարս է նայում, եթե հա` ուրեմն քեզ հարցախեղդ եմ անելու :
Չէ հա ,խանդումա, ասումա ի՞նչ գործ ունես ուրիշ աղջիկներին հարցազրույց ես տալիս :
Էլ մի: Ի՞նչ ուրիշ աղջիկ-ի՞նչ խանդ, ես այստեղ հանդես եմ գալիս որպես ձայն բազմաց,իսկ ավելի ճիշտ՝ ձայն ակումբցիների: Սուրբ գործ է :
Տիգ, հիմա որ մտածում եմ, մեր ցանկացած զրույց փիլիսոփայական երանգ է ունեցել: Ասում եմ` հանկարծ այսօր էլ այդպես չլինի ու ակումբցիների զահլեն տանենք :
Դե լավ, թեթև տար, ոնց կստացվի, թող դիմանան, սամի նապրասիլիս :
Բայց ոնց որ թե յա սամա նապրասիլաս : Թեկուզև դրա տակ լիքը ստորագորություն, էէէ, շնորհակալություն տեսա:
Կամաց-կամաց չսկսե՞նք:
Սկսենք:
Էդ դեպքում սկսենք մանկությունիցդ: Որո՞նք են ամենավաղ մանկական հուշերդ:
Մանկությունս աղոտ եմ հիշում: Մանկապարտեզից հիշում եմ, որ մի անգամ ես ինքս իմ գլխին քար գցեցի, ու գլուխս ճղվեց... Երեխեքը քարերով տանձի ծառին էին խփում, փորձում էին տանձ գցել ներքև: Չէր ստացվում: Ես էլ մոտեցա, ասեցի, այդպես չեն անում է, այ այսպես պետք է արվի: Ու մի մեծ քար վերցրեցի ու դեպի վեր շպրտեցի... մի քանի վայրկյան անց արունլվիկ էի : Ցավ չէի զգում, ուղակի հիշում եմ, որ չորս բոլորս խառնվել էին իրար : Իսկ այ դպրոցական վաղ տարիների հիշողություններից ամենատպավորվածը երկրաշարժի օրն էր...
Իսկ ինչպիսի՞ երեխա ես եղել:
Շատ հանգիստ, խելոք երեխա եմ եղել: Մամաս միշտ ասում է, որ հենց սկսզբից իրեն թվացել է, թե իր կողքին մեծ մարդ է:
Ի՞նչ է չարաճճիություններ չե՞ ն եղել:
Դե եղել են, բայց ավելի շատ միջնեկ եղբայս էր դրանց հեղինակը, ես ուղղակի մասնակից էի :
Կարելի՞ է ենթադրել, որ դպրոցում էլ լավ սովորող ես եղել:
Հա, ճիշտ ենթադրեցիր: Բայց սկզբում ինձ այդպես չէր թվում: Այսինքն, երբ Վանաձորում էի սովորում: Դասարանի միջին սովորողներից էի: Բայց երբ տեղափոխվեցի Էջմիածնի դպրոց, միանգամից աչքի ընկա: Նույնն էլ Երևանի դպրոցում: Երևի դասարանների ընդհանուր մակարդակից էր: Չգիտեմ:
Վանաձորում երեխաներն ավելի լա՞վ էին սովորում:
Կամ այդպես, կամ էլ տարրական դասարաններում են երեխաները դեռ ավելի լավ սովորում: Չնայած ես միշտ էլ զգացել եմ, որ շրջանի երեխաները ավելի խելացի են լինում, քան կենտրոնի երեխաները: Դա էլ երևի նրանից է, որ կենտրոնի երեխաները ավելի շատ այլ հետաքրքրությունների հնարավորություններ ունեն:
Իսկ ինչպե՞ս ընտրեցիր մասնագիտությունդ:
Ճիշտն ասած` երեխա ժամանակ ուզում էի կենդանիների հետ գործ ունենալ: Շատ էի սիրում կենդանական աշխարհը: Բայց երբ վերջին դասարանում էի` 90-ականներն էր: Ծանր ու դժվար տարիներ էին: Կեսաբանություն, քիմիա պարապելու հնարավորություն չունեինք: Փոխարենը ունեինք ֆիզիկայի ու մաթեմատիկայի մտերիմ մասնագետներ, ու իրենց մոտ ընդհանեմը երկու ամիս պարապելով` ընդունվեցի ՀՊՃՀ-ի հաշվողական տեխնիկայի ֆակուլտետ: Ավարտելուց հետո բանակ գնացի: Բանակում հենց առաջին իսկ օրը առաջարկ եղավ որպես սպա ծառայել: Երկու տարվա փոխարեն հինգ տարի: Մտածելով, որ զորացրվելուց հետո դժվար կլինի աշխատանք գտնել, պայմանագիր ստորագրեցի: Շատ շուտ հասկացա, որ ինձանից լավ սպա դուրս չի գա, բայց արդեն ուշ էր: Ում էլ դիմեցի` պայմանագիրս չեղյալ չհամարվեց: Մի խոսքով, 5.5 տարի ծառայելուց հետո զորացրվեցի ու սկսեցի ինքնուրույն ծրագրավորում սովորել: Դե ինստիտուտից որոշակի բազա կար, բայց սկսնակներին այդ ոլորտում դժվար է գործ ճարել: Մոտ երկու տարի գովազդային գործակալությունում արտաքին գովազդների պատրաստող էի աշխատում: Բայց ընթացքում տարբեր տեղեր հարցազրույցի էի գնում: Մինչև որ մի տեղ ինձ փորձնական վերցրեցին ու... Ու այդպես դարձա ծրագրավորող:
5.5 տարի ծառայել… դա արդեն հերոսություն է:
Իսկ սիրո՞ւմ ես մասնագիտությունդ:
Այո, շատ սիրեցի: Սկզբում ուղղակի հետաքրքիր էր: Բայց գնալուվ ավելի սիրեցի:
Դա շատ կարևոր է, ինչպես ասում են` լավագույն արդյունքների կարելի է հասնել միայն հաճույքով կատարած աշխատանքով:
Բնականաբար: Բայց միայն աշխատանքը չի, որ լցնում է մարդու կյանքը :
Դե իհարկե: Բոլորիս է հայտնի քո սերը արվեստի, մշակույթի, հատկապես ազգային պարի հանդեպ: Պատմիր, թե ինչպես ստացվեց, որ որոշեցիք հաճախել պարի դասընթացների:
Հա, Ան ջա: Սա արդեն դարձել է էն հարցը, որ մեզ արդեն աղանդավոր են համարում : Ուրեմն այսպես:
2008թ-ի կեսերն էր: Մի աբովյանցի Հարութ կար, մեզ արշավների էր տանում տարբեր տեղեր: Մենք էլ Հասմիկի հետ նոր – նոր էինք ծանոթացել: Ու ամեն մի առիթ հանդիպման պատճառ էի փորձում դարձնել : Մի օր էդ Հարութը պատմեց Կարին խմբի մասին: Պարզվեց, որ ինքն էլ է պարում Կարինում: Արշավների ժամանակ նույնիսկ մի երկու պար սովորացրեց: Հետո պատմեց, որ Նարեկացի մշակույթի կենտրոնում պարային բաց դասեր են կազմակերպվում: Հասմիկին հրավիրեցի միասին գնալ նայելու: Հենց առաջին անգամից ապշել էի: Ես չէի պատկերացնում, որ մենք այդպիսի մշակույթ ունենք, որ մենք այդքան հզոր պարեր ունենք, որ այդ պարերը պատմում են մեր մասին ամեն ինչ... Մի խոսքով` սեր առաջին հայացքից : Սկզբում վախենում էինք պարել: Դե, բնական վախ է` բա որ չստացվի, բա որ կողքից տեսնեն և այլն: Հետո իմացանք Բնատաճարի կազմակերպած սիրողական դասընթացների մասին: Մի քանի ամիս գնացինք: Այնուհետև մի քիչ դադար տվեցինք, բայց պարն արդեն մտել էր մեր մեջ, ու էլ չէինք կարող չպարել: Որոշ ժամանակ անց նորից սկսեցինք գնալ: Այս անգամ խումբն ահագին մեծացել էր: Մի օր էլ մտքովս անցավ, թե ինչու Կարինի ամենամսյան դասընթցները ավելի հաճախ չանցկացնել: Խոսեցի ընկեր Գինոսյանի հետ: Ասեց, որ դեմ չի, ու ինչով կարող են կօգնեն: Երեխաների հետ խոսեցի: Բոլորը միանգամից ոգևորվեցին: Հետո Հովոյի` MWMS-ի հետ խոսեցի այս գաղափարի մասին: Ինքն էլ ոգևորվեց ու.. Ու գնաց: Ծնվեց "Պարենք Հայերենը": Ու արդեն երեք ամիս է ակտիվ միջոցառումներ ենք անցկացրում: Հիմա էլ, քանի որ ցրտեց, գնալու ենք դպրոցներում անցկացնենք միջոցառումները :
Պարը մարմնի միջոցով ներքին հույզերի, հոգեվիճակի հիանալի արտահայտչաձև է: Կա՞ մի պար, որ ամենից լավ է արտահայտում քո էությունը:
Չեմ կարող կոնկրետ պար նշել: Նայած տրամադրության: Եվ հետո մեր պարերը այնքան են մտել մեր մեջ, որ ամեն մի պարը պարելուց անկախ քեզնից մտնում ես այդ պարի հոգեվիճակի մեջ: Եթե հասկանում ես պարի խորհուրդն ու իմաստը, չես կարող չմտնել:
Ճիշտ է, ես չգիտեմ պարել մեր պարերը, բայց ամենից շատ Իշխանաց պարն եմ սիրում, շատ գեղեցիկ պար է:
Դե Իշխանացի ժամանակ անկախ քեզնից իշխան ես դառնում, Փափուռու ժամանակ այնպես ես հարվածում կրունկով, որ քեզ թվում է, թե էլ չարք չմնաց գետնի տակ : Շավալիի ժամանակ քեզ թվում է, թե իրոք հարսանիքի արարողությանն ես գտվում: Ու այսպես շարունակ:
Մի օր հաստատ կսովորեմ ու կպարեմ :
Հա , բա ոնց, կպարենք :
շարունակելի
Էջանիշներ