Շոգ էր: Օգոստոսը դեռ չէր անցել: Մայրաքաղաքի բնակիչները դժվարությամբ էին դիմանում տապին: Իսկ ահա ավելի բարձրադիր գոտում հանգրվանած բնակիչները այնքան էլ չէին նեղվում, և եթե մայրաքաղաքում մինչև գիշերվա ժամը երկուսը շոգի պատճառով քնելն անհնար էր, նրանց մոտ արդեն կեսգիշերին բավական ցուրտ էր: Եթե մայրաքաղաքում անկողին էին մտնում միտակ ներքնաշորով ու ամենաշատը սավան էին գցում վրաները, վերևներում օգտագործվում էր ներքնաշորերի սովորական տարբերակը, իսկ ծածկվում էին բրդե հաստ վերմակներով:
Սուրեն Հարությունյանը չէր կարող ասել, թե գիշերվա քանիսին արթնացավ: Մենակ էր ապրում, բայց ոչ ոքից չէր վախենում: Տան դռները հուսալի կողպում էր, իսկ լուսամուտներին վանդակաճաղեր կային: Զենք էլ ուներ: Իսկ արթնացավ սուր հոտից: Չկարողացավ կողմնորոշվել` բենզինի՞ հոտ էր, թե` ուրիշ: Անմիջապես սթափվեց ու մտածեց, որ գուցե գազի հոսք է եղել: Երկրորդ հարկում, որտեղ ննջարաններն էին: Շոշափելով գտավ անջատիչը ու փորձեց միացնել լույսը: Կոճակն անիմաստ չխկաց: Հավանաբար վթար էր եղել: Գյուղում հաճախ էին անջատում էլեկտրականությունը: Շոշափելով հասավ պահարանին, գտավ մոմն ու լուցկին վառեց: Ննջասենյակը լուսավորվեց: Մեկը մյուսի հետևից սկսվեցին զանազանվել առարկաները: Սուր հոտը կարծես ներքևից էր գալիս: Սկսեց աստիճաններով իջնել, փոքրիկ պտույտ արեց միջանցքներում ու ոչինչ չհայտնաբերելով` որոշեց մտնել հյուրասենյակ: Բնականից կասկածամիտ լինելով` զգուշացավ, բայց միայն մի քանի վայրկյան: Տան դռները չափազանց հուսալի էին փակված, իսկ բռնի ներխուժումն անհնար էր առանց աղմուկի: Ուստի առաջ պահեց մոմը և ձգտելով որքան կարելի է հեռու լուսավորել` հյուրասենյակ մտավ: Չէր հասցրել երկու քայլ անել, երբ ոտքերի տակ մի բան չխկաց, որը և գետին տապալեց նրան: Անտանելի ցավ զգաց աջ ոտքի մեջ, որն արտահայտվեց Սուրեն Հարությունյանի անմարդկային ոռնոցով: Դեռ չէր հասկանում, թե ինչը բռնեց ոտքը և կոտրեց: Շարունակելով ոռնալ` շոշափեց ու զգաց երկաթի սառնությունը: Նույն վայրկյանին հյուրասենյակի լույսը վառվեց:
- Ողջո՛ւյն, բարեկա՛մ,- ասաց ոտքից գլուխ թիկնոցով ծածկված, սև ակնոցով մարդը:- Ահա և հանդիպեցինք, չէի՞ր սպասում:
- Ո՞վ ես, ի՞նչ ես ուզում,- ոռնաց Սուրեն Հարությունյանը շրջվելով ձայնի կողմը,- ի՞նչ է սա, ազատիր ինձ, ասա` ի՞նչ ես ուզում…
- Սովորական թակարդ է, որով գայլ են բռնում: Ես ժլատություն չարեցի և ամենալավն եմ գնել: Իզուր տեղը քեզ դեսուդեն մի գցիր: Ինչպես դու ես հուսալիորեն թակարդ ում, այնպես էլ թակարդը հաստ շղթայով հուսալի կապված է ջեռուցման մարտկոցից:
- Դո՞ւ ես, Կարե՛ն: Ազատիր ինձ, շո՛ւտ: Ի՞նչ ես ուզում:
- Քեզ ազատե՞մ: Այսքան շո՞ւտ: Երբե՛ք: Ու գիտե՞ս ինչի:
- Ես քեզ ոսկու մեջ կլողացնեմ: Ասա` ինչ ես ուզում: Ինչո՞ւ չես ազատում ինձ այս թակարդից…
- Որովհետև ցավը ուժասպառ է անում մարդուն: Վերջերս Նապոլեոն Արչիբալդովիչի մոտ էի: Նա է ասել:
- Գրողի ծոցը Նապոլեոն Արչիբալդովիչը: Ազատի՛ր… Ինչո՞ւ ես ուզում ուժասպառ անել ինձ:
- Որպեսզի, երբ որոշեմ այստեղից գնալ, այլևս ի վիճակի չլինես ինքդ քեզ փրկել:
- Տես` արյունը ոնց է հոսում: Բաց կոտրվածք է, արյունաքամ կլինեմ…
- Հենց դա էլ ինձ պետք է:
- Էլ չեմ դիմանում: Ի՞նչու տեղիցդ չես շարժվում:
- Միակ բանը, որ կարող եմ անել քեզ համար մահվանից առաջ, սիգարետ առաջարկելն է: ՙԱխթամար՚ է, քո նախընտրած ծսխախոտը: Արդեն մի քանի օր է` սկսել եմ ծխել:
- Մի սպանիր ինձ: Ես կհարստացնեմ քեզ: Խոսքիս տերը կլինեմ: Դու չգիտես, թե ինչ ես անում: Այս տանը մեկ միլիոնից ավել կանխիկ փող ունեմ, դեռ չհաշված ակնեղենը, ուղիղ կեսը քեզ կտամ, ինչպես հարազատ որդուս…
- Իսկ դու հիվանդանոցում տեսակցության գնացի՞ր որդուդ, ում կյանքը դեռ հիմա էլ մազից է կախված, որովհետև քեզ պես հայր ունենալու պատճառով փորձել էր ինքնասպանություն գործել:
- Ես չգիտեի: Ինչպե՞ս իմանայի, ինձ ոչ ոք ոչինչ չի ասել…
- Հավանաբար գորովալից հոր համբավ ունես, ու միայն այդ պատճառով է, որ չեն ասել:
- Մի սպանիր ինձ, ամբողջը քեզ կտամ…
- Զզվեցրիր արդեն, քո գանձերով: Իսկ ինչո՞ւ չես ուզում մեռնել: Երբ սպանում էիր կնոջդ ու նրա եղբորը, դա ինքնին լինող բան էիր համարում, իսկ հիմա, երբ ես եմ քո մեռնելն ինքնին բան համարում, չգիտես ինչու ընդդիմանում ես:
- Իմ արածների համար ես արդեն զղջացել եմ: Խնդրում եմ, ինչպես մարդը մարդուն, քրիստոնյան` քրիստոնյային…
Անկոչ հյուրը չդիմացավ ու սկսեց ծիծաղել:
- Մոռացար ասել հայը` հային: Ախր այնքան քի¯չ ենք մնացել աշխարհում… Դե ինչ, ծխելո՞ւ ես, թե առանց դրա ես ճանապարհ բռնելու դեպի դժոխք…
- Գրողի տարած, ինչպե՞ս կարողացար տուն մտնել…
- Երբ մեծ ցանկություն ունես այնքան էլ դժվար չէ: Դու ինձ պետք է հասկանաս: Ավելի բարդ արգելքներ ես հաղթահարել, երբ սպանությունների արանքում, ձեռքի հետ, խանութ-մանութ ես թալանել: Իսկ ես առանձնապես գլուխ չցավացրի: Չէ՞ որ բոլոր հանրահայտ դուռ կոտրողները մեր ձեռքի տակ են: Մեծ ուրախությամբ խորհրդատվություն տրամադրեցին: Ի դեպ, կողոպտիչների կարծիքով ես խոհեմ աշակերտ եմ, ու շատերը նույնիսկ համոզմունք հայտնեցին, որ սխալ մասնագիտություն եմ ընտրել... Չեմ պարծենում... Երբ ձեռքի տակ անհրաժեշտ գործիքներ ունես` դա իրոք դժվար չէ:
- Դու չես համարձակվի սպանել ինձ: Քեզ բանտ կնստեցնեն: Ինչ-որ մեկն էլ քեզ կբռնի, ինչպես, որ դու բռնեցիր ինձ:
- Չեմ վիճում, ամեն ինչ կարող է պատահել: Սակայն քո թույլտվությամբ ներկայացնեմ իմ կատարած վիթխարի աշխատանքը, որը պետք է որ ապահովի իմ այլուրեքությունը: Ինձ իրոք հետաքրքիր կլիներ լսել քո կարծիքը: Հավանաբար մտածում ես, որ այնքան եմ սպասելու մինչև արյունաքա՞մ լինես: Սխալվում ես: Այդքան ժամանակ ես չունեմ: Հավանաբար զգացիր բենզինի հոտը: Ուղիղ երկու հարյուր լիտր է: Երկու օր առաջ եմ թաքցրել քո նկուղում: Նախօրոք ճշտել էի, որ այնտեղ իջնելու սովորություն չունես: Մի փոքր դժվար էր նկուղից հյուրասեյակ տեղափոխելը, բայց համաձայնիր` երբ նպատակ ես դնում պատժել մի չարագործի, ում բացի այդ ամբողջ հոգով ատում ես, կարելի է երկու հազար տոննա էլ տեղափոխել: Այդքան վառելանյութը կմոխրացնի քո քստմնելի մարմինը, այնպես, որ մեծ կտորը ականջդ էլ չի մնա: Ամեն դեպքում, ապահովության համար կբացեմ նաև գազը… Հիշո՞ւմ ես, թե ինչպես սպանեցիր կնոջդ…
- Բավական է,- ուժասպառ բացականչեց Սուրեն Հարությունյանը,- ինչքան ես տանջելու ինձ: Ինչքան է ինձ մնացել ապրելու:
- Ուղիղ այնքան, մինչև կծխեմ-կվերջացնեմ այս սիգարետը, ինչը և քո մահվան պատճառը կդառնա:
Անկոչ հյուրը մի գլանակ դրեց շրթունքների արանքը, չրթացրեց լուցկին ու մոտեցրեց սիգարետին:
Մեջբերել
Էջանիշներ