Անցավ մեկ շաբաթ: Կարեն Գալստյանը ոտնահան եղավ` հետաքննելով սպանության գործը, բայց` ապարդյուն: Առավոտ կանուխ նա դեպքի վայր էր գնում էլի ու էլի զննում հանցագործության վայրը, հարցաքննում մարդկանց ու մատնահետքեր վերցնում, վերադառնում հիմնարկ ու ի մի բերում կատարած աշխատանքը: Այնպես էր ընկղմվել գործի մեջ, որ նույնիսկ երեկոներն էր դրա մասին մտածում, իսկ գիշերը` տեսնում երազում: Հաճախ նրան թվում, էր. թե հանցագործն իր կողքին է, և ուր որ է կգտնի նրան, բայց ամեն անգամ դառն հիասթափություն էր ապրում: Մատնահետքերը, որոնք հայտնաբերվել էին աղջկա տանը, ոչ մեկի հետ չէին համընկնում:
Հերթական օրը, երբ երիտասարդ քննիչը դասավորում էր գործի թղթապանակը և փորձում եզրահանգումներ անել, հևասպառ ներս ընկավ Պայքարը և ընթացքից հարցրեց.
- Լսիր, Գալստյան, էն աֆրիկական երկրի անունն ինչ է՞ր: Էն էլի, որ երեք տառ էր: Չիլին: Մեռա քարտեզի վրա ման գալով` չգտա:
Լևոն Կարախանյանը խեթ նայեց վարորդին, բայց որևէ կերպ չարձագանքեց:
- Չադ,- առանց մտածելու պատասխանեց Կարեն Գալստյանը ու նորից ընկղմվեց իր թղթերի մեջ:
- Էդպիսի պետություն էլ կա՞,- զարմացավ Պայքարը,- երևի մի թիքա բան է, թե չէ մի կես ժամ փնտրեցի, հնարավոր չէր, որ չգտնեի: Ընկերուհիս էր խնդրել, նա էլ նույն խաչբառն էր լուծում, ինչ մեր Կարախանյանը:
- Տարածքը մեկ միլիոն երկու հարյուր ութսունչորս հազար քառակուսի կիլոմետր: Բնակչությունը տասնմեկ միլիոն,- նորից պատասխանեց Կարենը ու նորից այն տպավորությունը ստեղծվեց, որ` առանց մտածելու:
- Էդ ինչքա՞ն է անում,- միլիոն թվից վախեցած հարցրեց Պայքարը,- ավելի լավ է ասա` մեր Հայաստանի չափ կա՞:
- Համարյա քառասուներեք Հայաստանի չափ,- հետևեց նոր պատասխանը:
Պայքարը մի անգամ էլ ուժեղ զարմացավ, բայց մի քանի վայրկյան միայն, որից հետո իր սովորական ինքնավստահ տեսքն առավ:
- Մի ծանոթ աղջիկ կար,- ասաց,- նրա համար էի հարցնում, հիվանդանոցում բուժքույր է:
- Որտեղ ասես ծանոթ աղջիկ ունես,- միջամտեց Շուշանիկը,- թե՞ դա էլ գլուխ գովելու ձև է:
- Գրազ կգամ որ ոչ մի բուժքույր էլ չկա,- քմծիծաղեց Զատիկյանը:
Կարախանյանն արագ միացավ նրան:
- Գրազ գանք,- բարկացավ Պայքարը,- հենց հիմա բոլորով հիվանդանոց գնանք, թե ինձ ճանաչեց ու սուրճ հյուրասիրեց….
- Քսան լիտր բենզինի չեկ,- այս անգամ էլ ծաղրեց Կարախանյանը, և Զատիկյանը աջակցեց նրան ծիծաղով:
- Է¯վրիկա,- ընդհանուր ծիծաղի մեջ հանկարծ բացականչեց Կարեն Գալստյանը,- հիվանդանոց: Ոնց գլխի չէի ընկել, երբ ամեն ինչ պարզից էլ պարզ էր…
- Քեզ ինչ պատահեց, Գալստյա՛ն,- զարմացավ Կարախանյանը:
- Այնպիսի տեսք ունես, կարծես բացահայտել ես սպանությունը,- ավելացրեց Զատիկյանը:
- Պայքա՛ր, հենց հիմա հիվանդանոց տար ինձ,- առանց ուշադրություն դարձնելու ընկերների ասածներին, շարունակեց Կարենը, ով հազվագյուտ ոգևորության մեջ էր:
- Բուժքրոջ մո՞տ,- ճշտեց վարորդը:- Ես էլ կուզի: Համ էլ խաչբառի պատասխանը կասեինք, բայց, դե, գիտես էլի: Մայորը գա տեսնի էստեղ չեմ…
- Գրողի ծոցը բուժքույրը: Ինձ Նապոլեոն Արչիբալդովիչի մոտ տար: Մայորի բարկությունն ինձ վրա եմ վերցնում:
Առաջին անգամն էր, որ Կարենն այդպիսի հաստատակամություն էր հանդես բերում, ինչը նույնիսկ մի փոքր կոպիտ ձևով էր արտահայտվում: Ինչքան չլինի` Գալուստ Գալստյանի որդին է, միառժամանակ մտածեցին բոլորը ու մի քանի վայրկյան զարմացած նայեցին նրան: Առաջինն ուշքի եկավ Շուշանիկը, ով խորհուրդ տվեց նախապես զանգել և նոր այցելել հիվանդանոց: Բժիշկն ակհայտորեն տարօրինակություններ ուներ և ի հավելումն` չէր սիրում իրավապահներին, որոնց մասին բավական ցածր կարծիք ուներ: Բացի այդ, զարգացող իրադարձությունների արդյունքում բավական վատ հարաբերություններ էին հաստատվել բժիշկի և իրավապահների միջև:
- Գուցե դո՞ւ խոսես հետը,- խայթող տոնով Կարախանյանին բզեց Զատիկյանը, բայց նա անտարբեր մնաց գայթակղիչ առաջարկին և նույնիսկ թթված ուռեցրեց շուրթերը:
- Ես կխոսեմ,- բարեհամբույր ասաց Շուշանիկը, սակայն տղամարդիկ բնավ վատ չզգացին գեղեցկուհու անձնազոհ առաջարկից:
Կանայք կարողանում են սիրալիր լինել, երբ ցանկանում են: Շուշանիկի միջամտությունը քիչ չնպաստեց, որպեսզի Նապոլեոն Արչիբալդովիչը մի փոքր կակղի: Դրանից հետո երկխոսություն եղավ նաև գլխավոր բժշկի և Կարեն Գալստյանի միջև, և Հիպոկրատի երդվյալ հետևորդը առնվազն զարմացած մնաց, քանզի մի քանի րոպե տևած խոսակցության ընթացքում, ինչի մասին չվարանեց նույնիսկ հիացած բարձրաձայնել, երիտասարդ հետաքննիչը ոչ լկտիություն ցուցաբերեց, ոչ սպառնաց, ոչ էլ որևէ հիմարագույն միտք արտահայտեց, ինչը տարեց բժիշկը նույնպես անխուսափելի էր համարում:
Մեջբերել
Էջանիշներ