Իշխանական խոհանոցն ու բանակում տիրող վիճակը
Սերժ Սարգսյանը ներիշխանական այնպիսի հարաբերություններ է ձևավորել, որ, պատկերավոր ասած, շունը տիրոջը չի ճանաչում։
Պետական կառավարման համակարգում առկա անորոշությունն ու իշխանական ուղղահայացի անհստակությունը նախևառաջ իր ազդեցությունն է թողնում ուժային կառույցների՝ մասնավորապես բանակի վրա։ Պատահական չեն մեր զինված ուժերում արձանագրվող սպանությունները, ինքնասպանությունները, «ինքնասպանությունները» և այլ արատավոր երևույթները։
Երբ նախագահի պաշտոնում հայտնվեց Ս. Սարգսյանը՝ իշխանական խոհանոցը կառավարելու ֆունկցիան դրվեց Բաղրամյան 26–ում գործող ու նրանց կցված երիտասարդների վրա։ Երիտասարդներ, որոնց ընդունված է «ժելեոտած մազերովներ» անվանել։ Եվ ահա այդ «ժելեոտածները», որոնց մեծ մասը, որպես կանոն, բանակում չի ծառայել ու բավական աղոտ պատկերացումներ ունի զինված ուժերի մասին, սկսեցին իրենց սիրած տեխնոլոգիաներով և ինտրիգների օգնությամբ կուռացիա անել ոչ միայն քաղաքացիական նշանակության կառույցները, այլ նաև բանակը։ Արդյունքում՝ ՀՀ պաշտպանական ուժերի վերնախավում բավական լարված հարաբերություններ ստեղծվեցին, ինչի հետևանքով էլ խաթարվեց «հրաման–կատարում» մեխանիզմը և վերջնականապես շարքից դուրս եկավ բանակային կարգապահությունը։ Դրա հետևանքով էլ սպա–զինվոր հարաբերությունները հիմա, առավել քան երբևէ, կարգավորվում են ոչ թե ինչպես հարկն է, այլ գրեթե գողական մեթոդներով։ Ու քանի որ պատից կախված հրացան կա՝ այդ հրացանը պարբերաբար կրակում է, և խլում մեր ծառայողների կյանքն ու խեղում նրանց հոգեվիճակը։ Այլ կերպ ասած՝ իշխանական վերնախավի սարքած «բարդակը» բանակում դրսևորվում է ոչ կանոնակարգային հարաբարերությունների սրմամբ և բերում անդառնալի հետևանքների։
Բանակային վերնախավը, «ժելեոտածների» ներդրած խաղի կանոնների պատճառով, հիմա ավելի շատ զբաղված է ներքին «մուտիլովկաներով», բանսարկությամբ, միմյանց տակ փորելով, քան երկրի պաշտպանունակության խնդիրներով ու ներքին կարգապահության բարձրացմամբ։ Եվ դա, թող զարմանալի չթվա, օրինաչափ է. եթե վերին, միջին ու ստորին սպայական կազմը միասնական օրգանիզմ չէ, ապա սպանություններ էլ կլինեն, ծեծ ու ջարդն էլ կշատանա։ Փաստորեն, Սեյրան Օհանյանը չի կարողանում դեմ դուրս գալ «ժելեոտածների» ներդրած խաղի կանոններին։ Միգուցե դրա պատճառն այն է, որ երիտասարդները մի բա՞ն գիտեն Օհանյանի պատերազմական տարիների գործունեության ու հետպատերազմյան շրջանի վարքագծի մասին։ Ինչևէ։
Նախագահական նստավայրից կառավարվող «ազատ, բայց սերժատու» մամուլի միջոցներում հաճախ կարելի է հանդիպել այնպիսի լուրերի, որտեղ խոսվում է պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանի ու գլխավոր շտաբի պետ Յուրի Խաչատուրովի միջև կոնֆլիկտի մասին։ Անկախ այն հանգամանքից, թե որքանով են այդ լուրերը համապատասխանում իրականությանը, նկատենք, որ տեղեկատվական նմանատիպ հոսքերն ազդում են բանակի բոլոր ստորաբաժանումների վրա և այդ համակարգի մարդիկ ավելի շատ սկսում են հետևել «ներբանակային գլադիատորական մարտերին», քան իրենց բուն գործին։ Ասել է թե՝ բանակում տիրող այսօրվա վիճակի հիմնական պատասխանատուները Սերժ Սարգսյանն ու իր «ժելեոտածներն» են, ովքեր առաջնորդվում են բացառապես սեփական, այլ ոչ թե պետական շահերով։
Կարեն Հակոբջանյան
Հ.Գ.։ Ի դեպ, «ժելեոտածների» մոտ ցինիզմը հասել է այնտեղ, որ իրենց վերահսկողության տակ եղած մամուլով տարածում են պետական իշխանության ճյուղերում ներգրավված այն մարդկանց անունները, ովքեր բանակում չեն ծառայել։ Եվ դա այն դեպքում, երբ նախագահականի երիտթևի ճնշող մեծամասնությունը չի ծառայել բանակում և մասնավոր զրույցներում դա ներկայացնում է որպես սեփական «շուստրիության» ապացույց։ Ցինիզմն, իրոք, սահմաններ չի ճանաչում։
Այս թեմայի վերաբերյալ կարող եք ծանոթանալ այլ նյութերին www.7or.am կայքում:
Էջանիշներ