Լրագրողը հայտնվել է հակառակ կարգավիճակում: Հարցազրույց Կարինե Իոնեսյանի հետ:

[E-la Via]

Ահա և ձեզ եմ ներկայացնում Կարինե Իոնեսյանի հետ հարցազրույցը: Ի սկզբանե շատ էի ցանկանում, որ այս հարցազրույցի միջոցով մենք բոլորս մի փոքր ավելի լավ ճանաչենք Կարինեին: Կարծում եմ՝ որոշ չափով դա ինձ մոտ ստացվեց: Հույսով եմ՝ դուք էլ ձեզ համար նոր բացայատումներ կանեք:
Ձեզ հաճելի ընթերցում :

Լրագրողը հայտնվել է հակառակ կարգավիճակում: Հարցազրույց Կարինե Իոնեսյանի հետ:

Ողջույն, Կարինուշկա :
Ողջուն, Ճանապարհ :

Ինչպե՞ս է տրամադրվածությունը:
Մի քիչ լարված ու ցանկացած տեսակի սպասումներով լի, դե գիտեք, որ սովոր չեմ հարցազրույց տալ, որպես կանոն ինքս եմ դա անում, քանի որ իմ մասնագիտությունն է:

Պետք է խոստովանեմ, որ ես էլ մի փոքր հուզվում եմ, ի վերջո կատակ բան չէ լրագրողից հարցազրույց վերցնելը :
Դե լավ, պատկերացրու ուղղակի զրուցում ես հետս, ինչպես միշտ

Սկսե՞նք:
Արի:

Կարինե ջան, նախ կխնդրեի` մի փոքր քո մասին պատմես, որ այն ակումբցիները, որոնք դեռ այնքան էլ լավ չեն ճանաչում քեզ, ընդհանուր պատկերացում կազմեմ Կարինե Իոնեսյան անհատի մասին:
Դե անհատը մի քիչ ճոխ է ասված, բայց եթե հարցիդ պատասխաանեմ, ուրեմն՝Կարինե Իոնեսյան՝ մարդ, լրագրող, պարի եւ արվեստի գիժ, անկանխատեսելի ու երբեմն անտանելի մարդ, ռոքի սիրահար, հավերժ փնտրող, ուշ ու դժվարությամբ, բայց գտնող, երբեմն տխուր, երբեմն ուրախ, շներ շատ սիրող ...
Չգիտեմ այս գծերը անհատակության մասին են խոսում թե չէ, բայց գրեցի այն ամենը, ինչը առաջինը մտքիս եկավ...

Կարծում եմ` լավ էլ խոսում են:
Իսկ ինչպե՞ս որոշեցիր ընտրել լրագրությունը որպես մասնագիտություն:
Սիրուն պատմություն չկա: Մեր կուրսում երբ այդ հարցը տալիս էին, պարզվում էր բոլորը 2 տարեկանից լրագրող են ուզել դառնալ :
Ես միշտ անասնաբույժ եմ ուզել դառնալ: Քանի որ փոքր ժամանակ այն տարիներն էր, երբ դրսում շները սովից ոռնում էին, իսկ առավոտյան նրանց տեսնում էի սպանված վիճակում, շատ էի ուզում այդ պատկերը էլ երբեք չտեսնել: Որոշել էի մեծանալ, աշխատել, շների կացարան բացել, անասնաբույժ լինել ու իրանց էլ օգտակար լինել: Դպրոցի տղաները միշտ խնդում էին վրաս ու գիտեին ոնց կարող են լացացնել ինձ` բավական էր մի շան քոթոթի մի բան ասեին: Չնայած լացելուց հետո զայրանում էի ու տուր թե կտաս, վերջում իրանց մամաները տատիիս վրա կռիվ էին գալիս :
Հետո մեծացա, հասկացա, որ լուրջ բուհ ընդունվելու համար միայն ցանկությունը բավական չէ: Հետո անասնաբույժ դառնալու համար պիտի հանձնեի կենսաբանություն ու մի քանի քննություններ, որոնց մեջ խնդիրներ կային: Իսկ ես խնդիրներից թույլ էի, ավելի շուտ չէի սիրում գումարել, հանել ու նման բաներ: Իմը ստեղծագործ ուղեղ է… Ու բացեցի դիմորդը, ընտրեցի մի ֆակուլտետ, որ պարտադիր ԵՊՀ-ում լինի, վարձը շատ չլինի, որ տատիս իր թոշակը դրա վրա չծախսի, նաև մի տեղ, որը իմ սրտով կլինի ու որի քննությունները ինքնուրույն պարապելով կարող եմ հանձնել: Միակն ու անկրկնելին՝ այս չափանիշների համապատասխան, այս ֆակուլտետը դուրս եկավ :
Ու հետո սիրեցի, առաջին դասախոսս վարակիչ էր, շատ շնորհակալ եմ իրան:

Հետաքրքիր էր, հետո էլ ասում ես, որ սիրուն պատմություն չկա : Իսկ հիմա կարելի՞ է ասել, որ այս մասնագիտությունը իորք քոնն է:
70 տոկոսով այո, բայց իմ երազած լրագրությունից Հայաստանում շատ քիչ կա: Բոլորը այս մասնագիտությունը ընկալում են որպես միակողմանի, սուբյեկտիվ մի բան: Ասում են` իշխանամե՞տ ես, թե՞ ընդդիմադիր: Այ ժողովուրդ ջան, լրագրող եմ: Ասում են` նման բան չկա Հայաստանում: Հետո հարցեր են տալիս ու վերջում էլ ասում, որ դու լրագրող չես:
Ինձ համար լրագրությունը մաքսիմալ օբյեկտիվություն է, մարդասիրություն, փաստերը բազմակողմանի ներկայացնելու կարողություն, իսկական հետաքննություն: Սա է իմ երազած լրագրությունը, որը միայն ԱՄՆ-ում եմ տեսել դեռ: Մեզ մոտ միայն մեկ մարդ կա, ով մեծատառով լրագրող է ինձ համար` JOHN HUGHES: Կան իհարկե նաև այլ գիտակ ու հարգանքի արժանի լրագրողներ, ում անունները էսպես չեմ նշի, բայց կան: Մեկ-մեկ մենակ չեմ զգում ինձ:

Իսկ լրագրության մեջ կա՞ մի ոլորտ, որը քեզ առավել հոգեհարազատ է:
Հետաքննական լրագրություն: Սրանից Հայաստանում շատ քիչ կա: Ես նույնիսկ այս թեմայով եմ դիպլոմային գրել: Այ սա այն ոլորտն է, որտեղ ես լողում եմ ինչպես ձուկը ջրում: Գժվում եմ այս ժանրի համար: Երբ դու զգում ես, որ կարևոր բան ես բացահայտում, որի կարիքը կա, որից ճակատագրեր են կախված, որը պատմության գիրկ է անցնում ու որտեղ դու կարող ես հավերժ կատարելագործվել…

Ու հենց այստեղ է, որ ավելի շատ խոչընդոտների կարող ես հանդիպել, այնպե՞ս չէ:
Վտանգավոր լինելու մասի՞ն ես հարցնում:

Այո:
Ես խնդիր չեմ սիրում լուծել, բայց լարգրողական կծիկները հավեսով քանդում ու կծկում եմ: Լիքը դժվարություններ կան, խոչըդոտեր՝ տեղեկություն չեն տալիս, սպառնում են, կաշառում են, կարծում են աղջիկ ես, ուրեմն թույլ ես ու էդպես լիքը բաներ, բայց ես սիրում եմ տեղեկություններին դժվարությամբ հասնել, թե չէ Անժելայի մասին ում հարցնես էլ` կխոսի: Դա իմը չի, ես պեղել եմ սիրում, գտնել… Մարդիկ կան որ իրանց խնդիրների մասին լռում են: Բայց դու հո դու տեսնում ես, իսկ եթե տեսնում ես, պիտի խոսես այդ մասին: Հո չե՞ս կարող փակ աչքերով ման գալ: Իսկ ես այն, ինչ բոլորը տեսնում են, հավես չունեմ նորից տեսնել: Մտածում եմ` մեկ է կտեսնեն, ես այսպես, թե այնպես կիմանամ ու սկսում եմ այլ բաներ փնտել ու գցում եմ ինձ այ քո ասած վտանգների բունը:

Բայց, մեզ մոտ մարդիկ չեն սիրում խոսել խնդիրներից կամ էլ ուղղակի չեն համարձակվում:
Հա, չեն սիրում, որովհետեւ հավես չունեն լուծել: Վարդագույն ակնոցներով ծովափում են բնակվում մերոնք, թեև լավ գիտեն, որ մենք քարի երկիր ենք:
Բայց միայն վատ բաների մասին չեմ սիրում գրել : Մի ժանր էլ կա, որ շատ եմ սիրում: Ասե՞մ:

Դե իհարկե :
Ակնարկներ մարդկանց մասին: Գժվում եմ մարդկային հարուստ ու անմիջական ճակատագրերի համար:

Իսկ ակնարկներ գրելու հնարավորություն հաճա՞խ ես ունենում:
Չէ: Ցավոտ կետիս կպար:

Չէի ուզում :
Ժամանակին, երբ Շավիղ+ -ում էի, լիքը ակնարկներ էի գրում: www.armenianow.com -ում էլ մի քանի հաջող ակնարկ ունեմ, նույնիսկ մրցանակ եմ ստացել դրա համար, բայց հիմա ամբողջ օրը դատարաններում դատավորների դեմքեր եմ տեսնում: Մեկի նկարը ցույց տամ տեսեք՝
Ասուլիսների ժամանակ էլ հիմնականում իրավապաշտպաանների եմ տեսնում, հեռախոսի համարներիս գրքույկում էլ լրիվ փաստաբաններ են: Չնայած մեկ-մեկ գործուղումներ ունենում եմ մարզեր ու վայելում եմ իմ սիրելի ժանրը:

Ասացիր, որ քո ուզած լրագրությունը այստեղ չկա, արտասհաման մեկնելու, վերապատրաստվելու, կարիերա անելու մտադրություններ կա՞ն:
Վերապատրաստման դասերի մեկ-մեկ մեկնում եմ, կամ աշխատում եմ այստեղ գրել այդ ժանրով...Տարբեր դասընթացներով հետաքրքրվում եմ, մի քանի ռեալ տարբերակներ ունեցել եմ, բայց դեռ հաստատ բան չեմ որոշել, որ այսպես հրապարակավ հայտարարեմ.սիրում եմ, որպես կանոն, ստացվի, նոր խոսեմ այդ մասին:

Որ ստացվի, մեզ անպայման տեղյակ կպահես այդ մասին:
Ու հատուկ բաժակով հետևիցս ջուր կլցնեք չէ՞ ակումբցիներով :

Բա առանց դրա՞ : Թեկուզև շատ կցանկանայի, որ ցանկացած դասընթացից, վերապատրաստումից հետո անպայման վերադառնայիր: Կարծում եմ քո նման լրագրողների կարիք մենք շատ ունենք:
Շնորհակալ եմ, բայց ես դեռ շատ սովորելու բաներ ունեմ, իսկ ինչ վերաբերում է երկրից հեռանալուն, միևնույնն է, վերջին կետս Հայաստանն է լինելու: Հայաստանը ոնց որ երեխա լինի: Պիտի ամեն կերպ փորձես իրան պահես: Արտասահման գնաս, լավ-լավ շորեր բերես իր համար: Քո երկրի չարազեղենով ապահովես: Երազանքներով տիեզերքից օրիգինալ հեքիաթներ բերես իր համար…

Փորձես հեքիաթների իրականություն դարձնել, իսկ երեխային էլ ոտքի կանգնեցնել…
Բա հո չե՞ս թողնի թոփալ-թոփալ քայլի: Բա հետո չի՞ թեքվի ասի` ա’յ ծնող, ի՞նչ ես ուզում ինձնից, եթե ինձ ոչինչ չես տվել:

Համամիտ եմ: Դե քանի որ խոսեցինք Հայասատանից, ասա տեսնեմ` սիրո՞ւմ ես Երևանը:
Իմ Երևանը շատ:

Իսկ ո՞րն է քո Երևանը:
Իմ Երեւանը Կիևյան, Բաղրամյան փողոցներն են: Իմ Երևանը այգիներն են: Իմ Երեանը շենքերի վրա արված յուրահատուկ զարդաքանդակներն են: Աաաաաաա, ոնց եմ ջղայնացել էն ներկած շենքերի վրա: Իմ Երևանը սև տուֆն է: Իմ Երևանը մետրոն է, արձանները հատիկ-հատիկ: Իմ Երեւանը էն ռոլիկներ քշող պապին է, էն ռոք նվագող երիտասարդը: Մեկ էլ էն փողոցի մեջտեղում գժի նման ֆուտբոլ խաղացող ու քաղաքի տարբեր մասերում օպերա երգող երիտասարդը:

Շարունակելի

[E-la Via]

Վերևում ասացիր, որ երաժշտության, հատկապես ռոքի սիրահար ես: Հայ և արտասաահմանյան ո՞ր ռոք խմբերին ու կատարողներին ես նախընտրում լսել:
Շա՜տ են: Բայց նշեմ երևի հիմնականներին :Ուրեմն ռոք սկսել եմ լսել Deep purple-ով, հետո սկսեցի լսել Pink Floyd, Led Zeppelin, Frank Zappa, Johnny Winter,Beatles, Radiohead, Portishead, Tool, Archive,U2, R.E.M շատ են, էլ չգրեմ, ով ուզում է կարող է նայել իմ last.fm -ի պրոֆիլի մեջ: Դե նշեմ նաև հայկականներից` Վանաձորի հին խմբերը, այժմ «Որդան կարմիրը», «Նաիրի»,« Դոգմա», «MDP»...
Հա մեկ էլ Մեսչյան, դե իր մեջ շատերը ռոք են տեսնում, ինքը ինձ համար մի յուրօրինակ անհատ է՝ ժանրի անունն էլ Մեսչյան է :-D:

Նկատել էր Մեսչյանի հանդեպ տածած մեծ սերդ: Ասացիր նաև, որ արվեստի մեծ սիրահար ես, արվեստի հատկապես ո՞ր ճյուղերն են քեզ հոգեհարազատ:
Պար՝մասնավորապես բալետ, երգ՝ դասական,նկարչություն՝ նոր ասելիք ունեցող նկարիչներ, ու մեկ էլ էթնիկ արվեստ ու մշակույթ եմ սիրում: Այն, ինչը գալիս է արմատներից, այն, ինչը դեռ չեն խեղաթյուրել, այն, ինչն անկեղծ է:

Իսկ հաճախե՞լ ես պարի դասընթացների:
Այո : 9-րդ դասարանից դասական, ազգային, տարբեր երկրների ժողովուրդների, լատինո ամերիկյան ու եվրոպական, ազգագրական: Պարը շատ ուժեղ եմ զգում: Մեկ էլ պարուհի երևի կդառնայի, եթե երրորդ դասարանից ինձ բալետի տանեին: էն էլ մամաս, ով բալերինա է մասնագիտությամբ, որոշեց, որ իր աղջիկը չպիտի տանջվի, որովեհետև բալետը դա մի այլ կարգի տանջանք է ու թողեց տանը, ես էլ դարձա լրագրող :^):Մեկ-մեկ, որ գնում եմ օպերա, ֆիլմ եմ նկարել այնտեղ, լիքը հոդվածներ եմ գրել, շատ եմ տխրում, բայց նաև գնում եմ, որովհետեւ շատ մեծ էներգիա եմ ստանում: Հաաա~, թատրոն ու կինո էլ եմ սիրում, բայց դե լավը:

Նախասիրություններիդ մասին կարելի է երկար խոսել, բայց արի հիմա անցում կատարենք դեպի մարդը: Մարդու մեջ ամենից շատ ի՞նչն ես արժևորում :
Մարդ լինելը: Սեփական ես ունենալը, ուրիշների հաշվին չինքնահաստատվելը, պատասխանատու լինելը, անկեղծ լինելը, նույնիսկ եթե չար ես, թիկունքից չհարվածելը, համարձակությունը, լիքությունը, բարիությունը ու չստելը: Չեմ սիրում սուտասաններին, բայց եթե գիտակցում են սխալը ու ներողություն են խնդրում, դա էլ է առավելություն:

Փաստորեն մարդ պետք է ունենա այս հատկանիշները, որ արժանանա քո վստահությանը:
Գոնե մեկը դրանցից :

Իսկ հե՞շտ ես վստահում:
Առաջ հեշտ էի վստահում, հիմա չէ:

Դա նրանից է, որ գնալով ավելի լա՞վ ես սկսում ճանաչել մարդկանց:
Մարդկանց էլ, ինձ էլ...ուղղակի չպիտի մտածես վստահեմ, թե չէ, հենց մտածեցիր, վերջ, իսկ եթե դա մտքովդ էլ անգամ չի անցել, ուրեմն դա վստահելի մարդ է:

Իսկ ընկերներն ի՞նչ տեղ են զբաղեցնում կյանքումդ: Մտերիմ ընկերներ շա՞տ ունես:
Շատ մտերիմ մեկ ընկերուհի ունեմ: Կան նաև մի երեքը, ովքեր էլի մտերիմ են, բայց ավելի կարճ ժամանակ: Ծանոթ ու հարազատ մարդիկ շատ կան, բայց շատ մոտիկ ընկերներ չեն:

Հե՞շտ ես ներում մարդկանց:
Եթե ներողություն են խնդրում, անպայման ներում եմ: Ուղղակի չեմ մոռանում:

Բայց չմոռանալը չի՞ նշանակում եղածից չազատվել:
Չէ, դա իմ կյանքի գրքի էջերում է գրված, էջերը պոկել չեմ սիրում: Նույն բանն է, որ գիրք կարդաս ու այն հատվածները, որ չես սիրում, բռնես պատրես, բայց դե հո չե՞ս թռնի կարդալուց :

Գրառումներիցդ մեկում հանդիպեցի այս նախադասությանը. “Արևս, ես հավատում եմ քո գարնանային հաղթանակին”: Չեմ ուզում վերլուծության ենթարկել միտքդ, թեկուզև այս նախադասության մասին երկար եմ մտածել: Միայն ասեմ, որ շատ բան է ասում հավատիդ մասին: Կասե՞ս` ինչի՞ ես հավատում:
Այն ամենին, ինչին ուզում եմ ես ու ինձ համար հարազատ մարդիկ հասնեն այս կյանքում:

Իսկ հավատն առ Աստվա՞ծ:
Հավատում եմ: Աթեիստ չեմ: Ճիշտ է, մեր հոգևորականներից ոմանց քննադատում եմ, բայց դա կապ չունի իմ հավատի հետ: Հոգևոր երգերը երբ կատարում եմ առանց որևէ կրթություն ստանալու` մտածում եմ. “Այ մարդ, էս ձայնը ո՞րտեղից:” Մեկն ուրեմն շնորհել է ,չէ՞: Շատ դեպքերում բախտս բերում է, ու դրանք հաստատ ձեռքբերովի բաներին չեն վերաբերում կյանքում: Ես իմ միջի Աստծուն եմ հավատում:

Յուրաքանչյուրիս կյանքում էլ լինում են հուսահատության պահեր: Ի՞նչը կարող է քեզ հուսահատության հասցնել: Ու ինչպե՞ս ես դուրս գալիս հուսահատության ծուղակից:
Բարոն Մյունխաուզենը մի լավ խոսք ունի. “Կարող էր էլ ավելի վատ լինել”: Այս տողերը միշտ են օգնում: Հետո գիտե՞ս, երբ լրագրության բերումով լիքը մարդկային քո ասած հուսահատ ճակատագրեր ես տեսնում` էլ քոնը աչքիդ չի երևում: Ուղղակի ես ունեմ հարազատ մարդիկ, ովքեր պատրաստ են միշտ օգնել: Ես իրանց էլ եմ շատ շնորհակալ: Կյանքը մի անգամ է տրվում ու այն միայն երջանկությունից չի բաղկացած: Պիտի այրվես, որ հետո ջրի համը զգաս:

Երբևէ եղե՞լ է այնպես, որ հույսդ դնես միայն հավատի վրա: Չես իմացել, թե ինչի ես հավատում, բայց հավատացել ես, որ այդ հարցը կլուծվի ու այդպես էլ եղել է:
Այդպես ընդունվեցի համալսարան: Չորս կողմից ինչ ասես ասում էին: Ես էլ գիտեի, որ բոմբ դասախոսների մոտ չեմ պարապել: Որ մենակով ինչ գտել եմ` գտել եմ: Բայց մի տեսակ վրաս չէին ազդում: Մտածում էի. “ լավ ,դե փորձեմ, միգուցե լինի”: Ոնց որ թե եղավ : Հա, մի բան էլ: Եթե ես մի բան ուզում եմ, ու ինձ առնետի նման ասում են չես կարող...օհո…օհո… այդտեղ թող բռնվեն: Ու եթե դա ինձ համար հարազատ մարդկանց են ասում, այդ ժամանակ էլ թող բռնվեն: :-D

: ): Դե, ամեն անգամ, եթե ինչ-որ բան ցանկանաս ու դրա հետ կապված կասկածներ ունենաս` կարող ես կողքից մեկին ասել, որ քեզ ասի “չես կարող”:
Հա, ուղղակի պիտի հաստատ իմանաս՝ ինչ ես ուզում:

Դուրս շատ է գալիս վճռականությունդ:
Ձեռքբերովի է :

Մի՞շտ ես հստակ պատկերացնում, թե ինչ ես ուզում կյանքից:
Չէ, բայց ինչ ուզում եմ` հստակ է: Բայց կան լիքը բաներ, որոնք դեռ ցրցամ եմ տվել :

Շարունակելի

[E-la Via]

Սերը…Ի՞նչ ես փնտրում սիրո մեջ:
Շատ սուրբ բան է ինձ համար սերը, բայց այդ մասին, որպես կանոն, չեմ սիրում խոսել, «Մի տող մի տուն սիրո մասին երբեք ես չեմ գրել, որովհետեւ խենթի նման իրականում եմ միշտ սիրել...» Ա. Մեսչյան

Մի բարդ հարց էլ, Կարինուշկա, ու կանցնենք թեթևներին:
Ի՞նչ ես ակնկլաում ստանալ կյանքից: Ու դու ի՞նչ ես պատրաստվում Նրան տալ:
Ամեն օր ստանում եմ ու ամեն օր վերադարձնում եմ...Կյանքից ուզում եմ ստանալ այն, ինչ ցանկացած սովորական մարդ՝ բարեկամների, հարազատների, ընկերների եւ սեփական առողջություն, կայուն ընտանիք, փոխադարձ սեր, խելացի երեխաներ(զույգ եմ ուզում՝ աղջիկ ու տղա , ինչպես ցանկացած վերածնվել սիրող մարդ ուզում եմ լիքը նոր ու հավես բաներ, ադրենալին... իսկ դրա դիմաց ես պատրաստ եմ համագործակցել կյանքի հետ ամեն հարցում :

Լավ, արի անցնենք ակումբին: Այ դու ակումբում գրեթե նորեկ ես, բայց կարճ ժամանակահատվածում հաստատուն քայլերով զբազղեցրեցիր քո ուրույն տեղը: Պատմիր, թե ինչպե՞ս հայտնվեցիր այստեղ:
Ես էլ չգիտեմ `ո՞նց եղավ: 2008-ին գրանցվել էի մի անգամ: Մի քանի գրառում արեցի, հետո մի տեսակ անտարբերություն զգացի. կամ ես էի փոքր, կամ չգիտեմ… Համ էլ ինտերնետից այդ ժամանակ շատ քիչ էի օգտվում: Մի խոսքով վերջերս մեկը հիշեցրեց իմ անունը` Classic Dancer : Ակումբի մասին իմացել եմ Արթուրից /Artgeo/: Իր հետ մենք միասին ԵՊՀ մշակույթի կենտրոն էինք հաճախում: Մի քանի անգամ պատմել էր: Ես էլ հետաքրքրությունից դրդված` գրանցվեցի: Հետո մտածեցի նաև լավ գրելու թեմաներ կգտնեմ, բայց չստացվեց, չգրավեց: Իսկ այս անգամ Փետրվարին ջնջվեցի ՖԲ-ից: Հոգնել էի այդ կայքից ու ուզում էի իմանալ, թե դրանից դուրս ինձ իմ ծանոթ մարդիկ կհիշե՞ն, թե՞ ոչ: Գրանցվեցի Ակումբում: Սկզբում լավ կարդում էի, գրեթե բան չէի գրում, հետո զգացի, որ ամեն օր եմ կարդում, ուզում եմ գրել: Բայց հո չէի վախենում: Որովհետև ինչ գրում էի, մեկ էլ զգուշացնում էին, որ կանոնադրության այս կամ այն կետը կարդամ ու տենց: Մեկ- մեկ էլ այդ գրառումները կարդալիս թվում էր, թե ինչ որ մեկը բոքսում է համակարգչի էկրանից : Հետո սկսեցին հավես վարկանիշներ գրել, ծանոթներ գտա: Մի քանիսը ցանկացան անձամբ ծանոթանալ, հետո արդեն սկսեցի կարոտել: Հիմա արդեն շատ եմ կապվել, չնայած հաճախ չենք հանդիպում:

Իսկ այս ընթացքում ակումբն ի՞նչ է տվել քեզ:
Ակումբն իմ Wikipedia-ն է: Այստեղ շատ հարազատ մարդիկ եմ գտել: Մեկ էլ մի քանի այլ տեսակի մտածելակերպեր եմ հայտնաբերել ինձ համար: Խոսքս մարդ տեսակի մասին է, որը կա միայն Ակումբում: Հետո ինքը շնչող օրգանիզմ է ինձ համար, կարգապահություն կա ամեն դեպքում:

Վիրտուալ շփումը մե՞ծ տեղ է զբաղեցնում կյանքումդ:
Չեմ սիրում այդ ձևը: Հնարավորինս քիչ տեղ է զբաղեցնում: Ակումբում հիմնականում կարդում եմ, ՖԲ-ում էլ խոսում եմ հիմնականում հարազատ մարդկանց հետ: Բայց լրագրության առումով ինտերնետը լայնորեն կիրառում եմ:

Իսկ ակումբցիներից ո՞ւմ հետ դեռ ծանոթ չես, բայց շատ կցանկանայիր ծանոթանալ:
Քո, Դատարկության, Բարեկամի, Ուլուանայի, Ժունդիայի, Mark Pauler-ի, Ներսեսի, Yevuk-ի: Դեռ այսքանը:

Աչքիս իմ ցուցակն ես թվարկում :
Ակումբում նաև երկու օրագիր ես պահում: Երկուսն էլ մեծ հաճույքով կարդում եմ, բայց ամենից շատը հետաքրքրում է “Լակոնիկը”, որտեղ կան գրառումներ որոնց երբեմն մտովի վերադառնում եմ: Պետք է ասեմ, որ քո անձի հանդեպ հենց էդ գրառումներն էին, որ մեծ հետաքրքրություն արթնացրեցին, որովհետև, ըստ ինձ, հենց այդտեղ է լավագույնս երևում Կարինեի առանձնահատկությունը, ոչ ստանդարտ մտածելակերպը: Մեջբերեմ տպավորված գրառումներից մեկը.

“Առավոտյան արևի ջերմությունից ձնծաղիկի վրա առաջացած ջրի կաթիլը երազում էր մի փոքրիկ ջրափոս դառնալ, որի հետ կխաղային փոքրիկ երեխաները, թռչունները կհագեցնեին իրենց ծարավը... ու դարձավ, հետո սկսեց երազել առվակ դառնալու մասին, որն ամեն օր կբարեևեր փոքրիկ ու մեծ քարի կտորներին, ծաղիկներին, թիթեռներին...ու դարձավ, հաջորդ երազանքը գետ դառնալն էր ու հանգիստ, երբեմն զայրացած աղմուկով առաջ գնալը... ու դարձավ...հետո լիճ, հետո ծով, հետո օվկիանոս... բայց հենց հասավ ամենաերազանքին՝օվկիանոսին, աչքին չէին երևում ո՛չ ծովային բազմազան բուսականությունը,ո՛չ կենդանական աշխարհը, ո՛չ... ու նա հասկացավ, որ սարսափելի կարոտել է իր ձնծաղիկին...

Այստեղ այլաբանորեն, շատ գեղեցիկ ցույց ես տվել, որ մեր երազանքները այսպես, թե այնպես, ինչպիսին էլ որ լինեն, ուր էլ որ տանեն` ի վերջո մեզ “տուն” են վերադարձնելու: Իսկ կյանքիդ այս ժամանակահատվածում ինչի՞ մասին ես երազում: Որտե՞ղ են երազանքներդ քեզ հիմա տանում:
Ձնծաղիկիս մոտ

: Կարծում եմ հենց այստեղ էլ կարող ենք ավարտել մեր հարցազրույցը, թեկուզև մտածում եմ, որ ակումբցիները կունենան հարցեր, որոնք կցանկանային հղել քեզ: Կհամաձայնե՞ս պատասխանել նաև նրանց հարցերին:
Խնդիր չկա

Մնում է միայն շնորհակալությունս հայտնեմ, որ համաձայնեցիր մասնակցել այս հարցազրույցին` դանով իսկ մեզ թույլ տալով մի փոքր ավելի լավ ճանաչել Կարինեին:
Ապրես, Կարինուշկա :
Քեզ շատ շնորհակալություն, որ ուզեցիր ինձ հետ հարցազրույց անել ու կարևորեցիր իմ անձը:

Ավարտ:

[Գեա]

Ապրեք աղջիկներ, հարցազրույցը դուրս շատ եկավ, նախանձեցի, ես էլ կուզեի ձեր "սուրճի սեղանի"մասնակիցը լինել:Վեյը ինչպես միշտ իր անդավաճան ինքնատիպությամբ(ճիշտ ձևակերպված , լավ մտածված կոռեկտ հարցերով ու դիմացինի հանդեպ մեծ հարգանքի ու պատասխանատվության զգացումով ) վարում էր հարցազրույցը, իսկ Կարինեն...ես նրան հենց այդպես էլ պատկերացնում էի`ազնիվ , խիզախ ու ապագայի հանդեպ մեծ նպատակներով ու երազանքներով:Շատ ուրախ եմ , որ կարծիքս հաստատվեց:Ինչ լավ է , որ ձեր նման ակումբցիներ կան...

[Էլիզե]

Ապրեք...

[Ներսես_AM]

Ու՜խ: Ապրեք:

Անընդհատ Սֆաթադաֆթարում ուզում էի բռնացնեի ու ասեի, որ շնորհակալ եմ Ջոնի Ուինթերի հետ ծանոթացնելու համար, համ էլ ձեռքի հետ մի քիչ կզավզակեինք , էն էլ աչքիս հույս չկա, ստեղ գրեմ:

[E-la Via]

Ակումբցիրներ ջան, շատ շնորհակալ եմ վարկանիշի միջոցավ արտահայտած կարծիքների, դրական արձագանքի համար, բայց շատ կցանկանայի, որ դրանք այստեղ էլ հնչեին:
Ի դեպ, մի մոռացեք, որ կարող եք նաև ձեր հարցերն հղել Կարինեին :

Իսկ այժմ մի բան եմ ցանկանում ասել:
Էս մեր աղջիկը յուրահատուկ դեմք ա: Հարցազրույցի ընթացքում այնքան դրական էներգիայով էի լցվել, որ դրանից հետո ում տեսնում էի Կարինուշկայի մասին էի պատմում : Ինքս այնքան լուրջ դեմքով էի հարցազրույցի եկել, որ մի պահ Կարինեից եկող թեթևությունը զգալով՝ ինքս իմ լրջության վրա սկսեցի ծիծաղել: (Դե սա երևի ներելի է, ի վերջո առաջին անգամ էի նման բան անում ): Իսկ մի պահ էլ ինձ բռնացրեցի այն մտքին, որ ես այս կենսախինդ Մարդու կողիքն ինձ տատիկ եմ զգում… Հա, հենց պառավ տատի… Սա էլ ստիպեց, որ որոշ բաներ իմ մեջ վերանայեմ: Ու շատ կարևոր բաներ, որի համար շատ շնորհակալ եմ քեզ, Կարինե ջան :
Իսկ գիտե՞ք ծանոթներիս մոտ ինչ բառերով էի բնութագրում Կարինեին, որոնք նաև մտքիս են գալիս՝ ամեն անգամ նար մասին մտածելի: Ասեմ.
Արևի Շող Աղջիկ, ուրախ եմ, որ կաս, որ քո մարդ տեսակը մեզ հետ է ու որ քեզ հետ ծանոթանալու հնարավորություն ունեցա:

[ars83]

Վերջապես հաջողվեց մինչև վերջ կարդալ այս հետաքրքիր հարցազրույցը: Մինչև այդ էլ ենթադրում էի, որ Կարինեն հետաքրքիր անձնավորություն է. way-ի հմտորեն ընտրած հարցերի շնորհիվ հաջողվեց ավելի խորը ճանաչել նրան: Շնորհակալություն երկուսի՛դ:

Մի դիտողություն պիտի անեմ, որ չանեմ, պայթելու եմ:

...չէի սիրում գումարել, հանել ու նման բաներ: Իմը ստեղծագործ ուղեղ է…

Օրինակ սա ի՞նչ է, հը՞: Ուրեմն թվաբանության/հանրահաշվի մեջ ստեղծագործ ուղեղ չկա, հա՞: Մինչև հոգուս խորքը վիրավորվեցի:

Մի քանի հարց, եթե կարելի է:

Նկատել եմ, որ Կարինեի մասին խոսելիս շատերը փաղաքսշական-մանկական վերջավորություններ են ավելացնում (օրինակ՝ way-ն ասում է՝ Կարինոչկա):
ա. Սիրո՞ւմ ես արդյոք, երբ քեզ այդպես են դիմում:
բ. Մանկության հուշերդ լուսավո՞ր են: Կուզենայի՞ր վերադառնալ մանկություն: Ո՞րն է ամենալուսավոր մանկության հուշը: Իսկ ամենամո՞ւթը:
գ. Ի՞նչ մասնագիտություններ կուզենայիր, որ ունենային ենթադրյալ զույգ երեխաներդ (ի դեպ, նախընտրելի անունները չե՞ս ասի):

Շնորհակալություն:

[Claudia Mori]

Ապրեք աղջիկներ, հարցազրույցը դուրս շատ եկավ, նախանձեցի, ես էլ կուզեի ձեր "սուրճի սեղանի"մասնակիցը լինել:Վեյը ինչպես միշտ իր անդավաճան ինքնատիպությամբ(ճիշտ ձևակերպված , լավ մտածված կոռեկտ հարցերով ու դիմացինի հանդեպ մեծ հարգանքի ու պատասխանատվության զգացումով ) վարում էր հարցազրույցը, իսկ Կարինեն...ես նրան հենց այդպես էլ պատկերացնում էի`ազնիվ , խիզախ ու ապագայի հանդեպ մեծ նպատակներով ու երազանքներով:Շատ ուրախ եմ , որ կարծիքս հաստատվեց:Ինչ լավ է , որ ձեր նման ակումբցիներ կան...

Գեա ջան շնորհակալ եմ ջերմ խոսքերի ու ինձ մինչեւ այս հարցազրույցն էլ ճանաչել փորձելու համար, ուղղակի ուզում էի ասել, որ միայն դրական գծեր չի որ ունեմ...երբեմն անտանելի էլ եմ դառնում

[Claudia Mori]

Ապրեք...

Դու ալ ապրես

[Claudia Mori]

Ու՜խ: Ապրեք:

Անընդհատ Սֆաթադաֆթարում ուզում էի բռնացնեի ու ասեի, որ շնորհակալ եմ Ջոնի Ուինթերի հետ ծանոթացնելու համար, համ էլ ձեռքի հետ մի քիչ կզավզակեինք , էն էլ աչքիս հույս չկա, ստեղ գրեմ:

Ճիշտն ասած այդպես էլ չհասկացա, որ բաժինն է Սֆաթադաֆթարը բայց շատ ուրախ եմ, որ Ջոնիին եւս մեկը սիրեց, քանի որ ինքը իրոք շատ լավն է: Քեզ էլ շնորհակալություն Ներսես ջան, որ առաջարկեցիր ինձ հետ հարցազրույց անցկացնել՝ ճիշտն ասած իմ մտքով չէր էլ անցել, որ ինձ հետ էլ կուզեն հարցազրույց անել, քանի որ դեռ նորեկ եմ համարվում, ամեն դեպքում, սա ինձ համար նորություն էր ու էներգիա պարգեւեց

[Claudia Mori]

Ակումբցիրներ ջան, շատ շնորհակալ եմ վարկանիշի միջոցավ արտահայտած կարծիքների, դրական արձագանքի համար, բայց շատ կցանկանայի, որ դրանք այստեղ էլ հնչեին:
Ի դեպ, մի մոռացեք, որ կարող եք նաև ձեր հարցերն հղել Կարինեին :

Իսկ այժմ մի բան եմ ցանկանում ասել:
Էս մեր աղջիկը յուրահատուկ դեմք ա: Հարցազրույցի ընթացքում այնքան դրական էներգիայով էի լցվել, որ դրանից հետո ում տեսնում էի Կարինուշկայի մասին էի պատմում : Ինքս այնքան լուրջ դեմքով էի հարցազրույցի եկել, որ մի պահ Կարինեից եկող թեթևությունը զգալով՝ ինքս իմ լրջության վրա սկսեցի ծիծաղել: (Դե սա երևի ներելի է, ի վերջո առաջին անգամ էի նման բան անում ): Իսկ մի պահ էլ ինձ բռնացրեցի այն մտքին, որ ես այս կենսախինդ Մարդու կողիքն ինձ տատիկ եմ զգում… Հա, հենց պառավ տատի… Սա էլ ստիպեց, որ որոշ բաներ իմ մեջ վերանայեմ: Ու շատ կարևոր բաներ, որի համար շատ շնորհակալ եմ քեզ, Կարինե ջան :
Իսկ գիտե՞ք ծանոթներիս մոտ ինչ բառերով էի բնութագրում Կարինեին, որոնք նաև մտքիս են գալիս՝ ամեն անգամ նար մասին մտածելի: Ասեմ.
Արևի Շող Աղջիկ, ուրախ եմ, որ կաս, որ քո մարդ տեսակը մեզ հետ է ու որ քեզ հետ ծանոթանալու հնարավորություն ունեցա:

Ճանապարհ ջան, ամաչեցի Ուզում եմ իմանաս, որ շատ հաճախ դու ես ինձ էներգի տալիս քո գրառումներով՝ շատ լավատես մարդու եմ տեսնում քո մեջ, ու դա շատ եմ գնահատում, քանի որ հեշտ չի այդպիսին լինել, երբ շուրջ բոլորդ ստրես են շնչում ու քեզ էլ են ստիպում միանալ այդ շնչելու արարողությանը: Իսկ դու եթե անգամ այդ վատը շնչես, միշտ լավատեսություն ես արտաշնչում, դու ինձ համար թթվածին ստեղծող ծառին հավասարազոր մարդ ես: kiss

Ինչ վերաբերում է հարցազրույցին, մասնագիտական առումով ասեմ, որ ունես էթիկայի նուրբ զգացում ու դիմացինին հարգելու կարողություն, որը հավատացնում եմ քեզ մեր «լրագրողների» մեծ մասը չունի:

Կուզեի քո նշած անունը հենց այդպես էլ լիներ միշտ, բայց երբեմն ինձ կարող ես անձրեւ էլ կոչել

Ես էլ եմ շատ ուրախ, որ դու ու քո նման մարդիկ կան, չնայած չեմ տեսել, բայց հետաքրքիր է 100 տոկոսով համոզված եմ, որ տեսնեմ էլ, ոչ մի բան չի փոխվի

[Claudia Mori]

Վերջապես հաջողվեց մինչև վերջ կարդալ այս հետաքրքիր հարցազրույցը: Մինչև այդ էլ ենթադրում էի, որ Կարինեն հետաքրքիր անձնավորություն է. way-ի հմտորեն ընտրած հարցերի շնորհիվ հաջողվեց ավելի խորը ճանաչել նրան: Շնորհակալություն երկուսի՛դ:

Մի դիտողություն պիտի անեմ, որ չանեմ, պայթելու եմ:

Օրինակ սա ի՞նչ է, հը՞: Ուրեմն թվաբանության/հանրահաշվի մեջ ստեղծագործ ուղեղ չկա, հա՞: Մինչև հոգուս խորքը վիրավորվեցի:

Մի քանի հարց, եթե կարելի է:

Նկատել եմ, որ Կարինեի մասին խոսելիս շատերը փաղաքսշական-մանկական վերջավորություններ են ավելացնում (օրինակ՝ way-ն ասում է՝ Կարինոչկա):
ա. Սիրո՞ւմ ես արդյոք, երբ քեզ այդպես են դիմում:
բ. Մանկության հուշերդ լուսավո՞ր են: Կուզենայի՞ր վերադառնալ մանկություն: Ո՞րն է ամենալուսավոր մանկության հուշը: Իսկ ամենամո՞ւթը:
գ. Ի՞նչ մասնագիտություններ կուզենայիր, որ ունենային ենթադրյալ զույգ երեխաներդ (ի դեպ, նախընտրելի անունները չե՞ս ասի):

Շնորհակալություն:

Օհո Չէի ուզում վիրավորել Արս ջան չեմ ասում է չկա, կան իհարկե նման ուղեղներ, որ գումարում ու հանում են, նաեւ օրինակ պատմվածք են գրում, ուղղակի իմ մոտ միայն երկրորդն է ստացվում, ավելի շուտ ստեղծագործական հատվածը այնքան է տանում, որ մոռանում եմ թվերի մասին, իսկ երբ ասում են մաթեմատիկայով զբաղվի, ոնց որ մտքիս թելը կտրեն ու մուսաներիս էլ քշա ասեն

Հիմա անցնեմ հարցերիդ պատասխաններին, լսի ոնց որ քննության եկած լինեմ, դու էլ դասախոս լինես Բայց քեզնից ի՜նչ ջղայն, բայց բարի ժպիտով դասախոս դուրս կգար

1.Վեյ ջան կներես, բայց չեմ սիրում, որ ինձ փաղաքշական իկ, ուկ, ուշկա ու նման բաներ են ասում, ոչ էլ, որ կրճատում են ու ասում Կար, Կարին, բա որ ասում են Կառա, աաաաաաաաաաաա, գժվում եմ Բայց եթե մարդուն շատ եմ սիրում, չեմ ասում այդ մասին, դե չեմ ջղայնանում էլի
2.Հուշերս...իհարկե կան լուսավոր կետեր, մութ ու ցուրտ տարիներից էլ լիքը դրական բաներ եմ հիշում, բավականին չարաճճի երեխա եմ եղել, տատիիս ու պապիիս ինձնով են ճանաչել բոլորի սխալները երեսներին ասել եմ, պայքարել եմ արդարության համար ու հարեւանների գլխին ինչ ասես խաղացել եմ Բայց հիմնականում չեմ ուզում վերադառնալ մանկություն, քանի որ մանկությանս զգալի հատվածի կառուցելը իմ ձեռքերով ու իմ ուզածով չի եղել...բացի այդ չեմ ուզում վերադառնամ, քանի որ հիմա դեռ շատ բան ունեմ կյանքում անելու, որ հետ գնամ մանկություն, ջահելությանս տեղը դատարկ կմնա Բայց շատերն ինձ ասում են, որ դեռ երեխա եմ, ուֆ չգիտեմ...
3.Դա դեռ չեմ մտածել, կուզեմ, որ իրենք լինեն այնքան գիտակից, ավելի շուտ ես ու ամուսինս այնպես կարողանանք կրթել նրանց, որ լինեն այնքան գիտակից, որ ունենան սեփական հետաքրքրություններ ու կատարեն ճիշտ ընտրություն: Ես ինքս չեմ սիրել, երբեք, որ ինձ մի բան պարտադրեն, հետեւաբար դա էլ չեմ ցանկանա երեխաներիս: Իսկ անունները տղայիս շատ կուզեմ, որ կոչեն Պայքար, չնայած հայկական միջավայրում մարդիկ սիրում են ծաղրել անունները, բայց կուզեմ, որ իրան սիրեն այդ անվան համար, իսկ աղջուկիս...երեւի Նարե...

[Ներսես_AM]

Ճիշտն ասած այդպես էլ չհասկացա, որ բաժինն է Սֆաթադաֆթարը բայց շատ ուրախ եմ, որ Ջոնիին եւս մեկը սիրեց, քանի որ ինքը իրոք շատ լավն է: Քեզ էլ շնորհակալություն Ներսես ջան, որ առաջարկեցիր ինձ հետ հարցազրույց անցկացնել՝ ճիշտն ասած իմ մտքով չէր էլ անցել, որ ինձ հետ էլ կուզեն հարցազրույց անել, քանի որ դեռ նորեկ եմ համարվում, ամեն դեպքում, սա ինձ համար նորություն էր ու էներգիա պարգեւեց

Սֆաթ - Դեմք
Դաֆթար ~ գիրք

ՖեյսԲուք - Սֆաթադաֆթար

Դե էնքան տարբեր տեղեր ասեցի Ջոնի-Ջոնի վերջը չդիմացա ասեցի տեսնեմ էտ ով ա է վերջը, տենց սիրեցի
Շնորհակալություն քեզ հայտնի, որ նորեկ էլ էնքան հետաքրքրություն ես առաջացրել, որ մարդիկ ուզում են որ քեզ էլ հարցազրույցահարեն
Համ էլ քեզ շնորհակալություն որ էն ծանոթանալու ցուցակումդ կայի

[Claudia Mori]

Սֆաթ - Դեմք
Դաֆթար ~ գիրք

ՖեյսԲուք - Սֆաթադաֆթար

Դե էնքան տարբեր տեղեր ասեցի Ջոնի-Ջոնի վերջը չդիմացա ասեցի տեսնեմ էտ ով ա է վերջը, տենց սիրեցի
Շնորհակալություն քեզ հայտնի, որ նորեկ էլ էնքան հետաքրքրություն ես առաջացրել, որ մարդիկ ուզում են որ քեզ էլ հարցազրույցահարեն
Համ էլ քեզ շնորհակալություն որ էն ծանոթանալու ցուցակումդ կայի

լավ անվան տարբերակ էր, էդ քո ասած դավթարում միշտ օֆլայն եմ, չնայած նամակներիս դաֆթարը միշտ գմփում է նամակներով... քո հետ էլ ու շատերի հետ կուզեմ ծանոթանալ

Ջոնին՝ Ճերմակ տաղանդս