Որ լույսը բացվի
Պատմվածքը նվիրում եմ բժշկական սխալի ու անտարբերության զոհ դարձած բոլոր մայրերին ու նորածիններին:
Որ լույսը բացվի
Մարին աչքերը բացեց որովայնի շրջանում տարօրինակ ծանրության զգացումից: Հայացքը դանդաղ սահեցրեց վար ու սարսափից քար կտրեց: Փորին մի մեծ, սև կատու էր բազմել ու սառը, խելացի հայաքով նայում էր իրեն: Մարին փորձեց ճչալ, բան չստացվեց, փորձեց հարվածել, հեռացնել կատվին, ձեռքերը չենթարկվեցին: Իր ապարդյուն ջանքերին ուշադիր հետևելուց հետո կատուն հայացքը հառեց ուղիղ Մարիի աչքերին, և աղջիկը սարսափով տեսավ որ կատուն ...քմծիծաղ է տալիս: Իսկ որովայնի շրջանի ցավը գնալով ուժեղանում էր: Մարին ցավից գալարվեց. տնքաց ու...արթնացավ քնից: Գիտակցությունը կամաց-կամաց սկսեց վերադառնալ: Մարին վախեցած նայեց փորին, չէ ՜, կատուն չկար, բայց որովայնը տնքում էր: Մարին ձեռքը զգույշ տարավ փորին: ”Երեխան...” ու գիտակցությունը վախից կծկվեց: ”Այս ի ՞նչ ցավեր են, մի ՞թե արդեն ժամանակն է”:Մի կերպ վրա նստեց: Ցավերն ավելի ուժեղացան: Մարին խալաթը վրան գցեց ու կամաց ոտքի կանգնեց: Հիշեց, բժիշկն ասել էր.” Փոքրիկին սպասեք ամսվա վերջին”, իսկ ամիսը դեռ չի էլ կիսվել: Նայեց ամուսնուն, Արամը մուշ-մուշ քնած էր, նախանձեց, ինքը վերջին ամիսներին նույնիսկ հանգիստ պառկել չէր կարողանում, էլ ուր մնաց խորը քներ:
- Մի քիչ քայլեմ, գուցե ցավերն անցնեն, - ինքն էլ չհավատալով իր ասածին, կամաց դուրս եկավ ննջարանից ու հղիին բնորոշ անճարակ ու խեղճ քայլվածքով շորորաց դեպի խոհանոց: Խոհանոցի դուռը նոր էր բացել, երբ ոտքերի արանքում թացություն զգաց, ցած նայեց ու սարսափեց: Ոտքերի մոտ մի փոքրիկ լճակ էր գոյացել, որը գնալով մեծանում էր: Մի կերպ հետ գնաց դեպի ննջարան ու կիսաուշաթափ ձայնով կանչեց ամուսնուն.
- Արամ, այ Արա ՜մ , վեր կաց, ես կարծես թե ծննդաբերում եմ :
Վախից ոտքերը ծալվեցին ու գրեթե ընկավ արթնացող ամուսնու վրա: Արամը վեր թռավ, գրկեց Մարիին, մի կերպ պառկեցրեց անկողնում, շոյեց գլուխն ու համբուրեց:
-Վախկոտս, պառկիր մինչև հագնվեմ, հետո կօգնեմ դու էլ կպատրաստվես ու հայդա...հիվանդանոց: Ու~խ,այսօր տղուս վերջապես կտեսնեմ, շատ եմ կարոտել,-ու ծուռ ժպտաց:Մարին էլ փորձեց ժպտալ , բայց սուր ցավից ժպիտը ծռվեց ,ու մի տեսակ քմծիծաղ դարձավ,երազում տեսած կատվի քմծիծաղի նման:Կատուն~...Մարին հիշեց երազն ու կնճռոտեց ճակատը:
- Նավս է, -փնթփնթաց քթի տակ:
- Ի ՞Նչ ես ասում, -հարցրեց Արամը:
- Ոչինչ, զանգի ՜ր մերոնց ու ձերոնց, ասա, որ կես ժամից հիվանդանոցում լինեն,- հետո զգույշ վրա նստեց ու դժվարությամբ սկսեց հագնվել: Ցավերը, որ մի պահ թուլացել էին, սկսվեցին նոր ուժով:
Մոտ մեկ ժամից հասան հիվանդանոց: Ցավերը մեկ ուժեղանում էին, մեկ թուլանում: Մարին զգում էր, թե ինչպես են ուժերը դավաճանում, իսկ խուճապի հասնող վախը դեմ էր առել կոկորդին ու խեղդում էր...Ընդունարանում լռություն էր: Արամը մտամոլոր շուրջը նայեց , հետո կամաց ծեծեց մոտիկ դուռը, ոչ ոք չպատասխանեց:
- ՀԵյ~, ո ՞վ կա այստեղ,-ու արդեն դռանը սկսեց հարվածել բռունցքներով: Դուռը ճռռալով բացվեց ու շեմին երևաց ճմրթված դեմքով մի կիսաքուն կին:
- Ինչու ՞ես գոռում, մարդ աստծու, տունդ կրակ է ընկե ՞լ:
- Տունս կրակ է ընկել մորքուր ջան, կինս.... լավ չէ, հերթապահ բժշկին կկանչե՞ս,-խեղճացած խնդրեց Արամն ու ցույց տվեց աթոռին կուչ եկած կնոջը: Մարին ցավից աղավաղված դեմքով հենվել էր հենց նոր հիվանդանոց հասած մոր ուսին ու լուռ լաց էր լինում:
- Ոչ առաջինն եք, ոչ էլ վերջինը, այս գիշեր այդպես էլ հանգիստ չտվեցիք , մարդ մի րոպե աչք չի կարողանում կպցնել ,-դժգոհ փնթփնթաց կինը ,-դուք այստեղ սպասեք ու մի՜ աղմկեք,_ հետո աչքերը ոլորեց տղայի վրա,- վերջապես սա հիվանդանոց է, ոչ թե ֆուտբոլի դաշտ: Ես գնամ բժշկի հետևից,- ու դանդաղ ճեմեց միջանցքով :
- Հա... Աղջիկ ջան, դու էլ այդպիսի դեմք մի ընդունիր, քեզ մի քիչ պինդ պահիր, այնպես ես տնքում, կարծես թե ոտքդ պոկվել ընկել է վրայիցդ:
Արամը լուռ ու շանթահար նայեց հեռացող կնոջ հետևից:
- Լսեք, Դու՜ք... -բայց այդ պահին հետևում լսվեց Մարիի տնքոցը:
- Արա~մ...
Արամը լուռ մոտեցավ կնոջը: Մարիի դեմքը ցավից սպիտակել էր, իսկ ստորին շրթունքը փոքրիկ երեխայի նման դողում էր:
-Ի ՞նչ է, վախկոտ ջան, -դեմքին անհոգ արտահայտություն տալով հարցրեց Արամը,-Լսի՜ր, քեզ հայելու մեջ տեսնես, ծիծաղից կմեռնես, ոնց որ նապաստակ լինես:
Մարին թույլ ժպտաց:
- Հա, դու ավելի լավ է ինձ հետ կռվիր , ի~նչ ուզում ես ասա, դու իմ գիժն ես , ես քեզ լավ եմ ճանաչում, իսկ այդ կնոջը հանգիստ թող , կին է էլի... այս աշխատանքից հոգնած ու մի քիչ էլ ցնդած պառավ կին... Խելքդ հետը չդնես, -հետո նայելով Արամի գունաթափ շուրթերին ու արցունքոտ լազուր աչքերին մի կերպ շարունակեց, - ինքը ճիշտ է, ես ոչ առաջինն եմ, ոչ էլ վերջինը: Ես էդ Եվայի ինչն եմ ասել... Ահ~,_խոսքը դեռ չավարտած` ցավը նորից ալիք տվեց ու ներքևից տարածվելով սեղմեց կոկորդը:
Մայրը գրկեց աղջկա ուսերն ու կամաց շոյեց:
Արամը տագնապեց, ի ՞նչ Եվայի մասին է խոսում Մարին, իրենք նման ծանոթ չունեն,կարո ՞ղ է ցավից կինը խելքը կորցրել է ու հիմա զառանցում է:
- Ի ՞նչ Եվա, Մարի ջան:
Մարին մի կերպ խեղդեց տնքոցը , որը սպառնում էր փոխվել աղիողորմ ճիչի, թուքը կուլ տվեց,ու կիսախուփ աչքերի միջից ժպտաց.
(շարունակելի)
Մեջբերել
My World My Space-ի խոսքերից
Էջանիշներ