Քինգ Քրիմսոն / King Crimson

[Tar]

King Crimson խմբի մասին գրառումներ կան գրված ֆորումում, սակայն հաշվի առնելով այս խմբի հարուստ կենսագրությունը և իր թողած հսկայական ազդեցությունը երաժշտության մեջ, որոշեցի առանձին թեմա բացել նրանց մասին: Այստեղ առաջարկում եմ քննարկել ինչպես խմբի, այնպես էլ խմբի առանձին անդամների սոլո կարիերաները: 40 տարվա գործունեության ընթացքում խմբում նվագել են ոճերով շատ հաճախ իրարից տարբեր 18 երաժիշտ, չհաշված սեսիոն երաժիշտները, որոնք օֆիցիալ կերպով խմբում ընդգրկված չեն եղել, այնպես որ կարծում եմ քննարկելու բավականին մեծ նյութ կա:
Genesis, Yes և Emerson, Lake & Palmer (ELP) խմբերի հետ միասին King Crimson-ը համարվում է պրոգրեսիվ ռոքի չորս հիմնադիր և լավագույն խմբերից մեկը: Նրանց դեբյուտային In The Court Of The Crimson King ալբոմը իսկական գլուխգործոց է, և եթե King Crimson-ը այս ալբոմից բացի ուրիշ որևէ ալբոմ չձայնագրեր, ապա միայն այն հերիք էր, որ խումբն իր պատվավոր տեղը զբաղեցներ երաժշտության պանթեոնում:
Արդեն գրել եմ, որ իր գործունեության ընթացքում (1969 - 2009) խմբում նվագել է 18 երաժիշտ: Խմբի միակ անփոփոխ անդամը կիթառահար Robert Fripp-ն է: Այս 18 երաժիշտներից գրեթե բոլորն իրենց հերթին հետագայում կամ մինչև King Crimson-ի անդամ դառնալը ունեցել են հարուստ երաժշտական կարիերա: Խումբը թողարկել է 13 ալբոմ, 25 համերգային ալբոմ, 8 հավաքածու, 14 սինգլ և 6 վիդեո ալբոմ:
King Crimson խմբի պատմությունը սկսվում է 1967 թվականից, երբ վիրտուոզ կիթառահար Robert Fripp-ը միացավ Michael Giles-ին (հարվածային գործիքներ) և նրա եղբորը՝ Peter Giles-ին (բաս կիթառ և վոկալ), և նրանք ստեղծեցին Giles, Giles & Fripp խումբը: Նրանք հասցրեցին ձայնագրել ընդամենը մեկ ալբոմ: 1968 թվականին խմբին միացավ Ian McDonald-ը (ստեղնաշարային գործիքներ, ֆլեյտա, շվի, սաքսոֆոն և այլն), իսկ տարվա վերջին Peter Giles-ը լքեց խումբը: Նրան փոխարինելու եկավ Greg Lake-ը, իսկ խումբը փոխեց իր անունը և կոչվեց King Crimson:

[Tar]

1969-ին խումբը թողարկեց In The Court Of The Crimson King ալբոմը: Այս ալբոմը, որը պարունակում է ընդամենը հինգ երգ, պրոգրեսիվ ռոքի մեջ ամենամեծ ազդեցություն թողած ալբոմներից մեկն է, "գերբնական գլուխգործոց", ինչպես ալբոմի մասին ասել է The Who խմբի կիթառահար Pete Townshend-ը:
Ալբոմը պարունակում է King Crimson-ի, իմ կարծիքով, լավագույն երեք երգերը: Այն սկսվում է 21st Century Schizoid Man երգով: Մեծ վարպետությամբ գրված այս երգը՝ իր ռիթմով, աղմկոտ սաքսոֆոնով և կիթառով, Greg Lake-ի աղավաղված վոկալով և երկար ջազ-ռոքային ինստրումենտալ անցումով, ռոքի լավագույն երգերից մեկն է:



Միևնույն երգը 21st Century Schizoid Band խմբի կատարմամբ: Այս խումբը ստեղծվել է 2002 թվականին King Crimsoն-ի նախկին երաժիշտների կողմից.

[Tar]

Հաջորդ երգը, որն իր մեղեդայնությամբ, տրամադրությամբ և պարզությամբ առաջին երգի լրիվ հակապատկերն է, կոչվում է I Talk To The Wind:



Իսկ սա միևնույն երգի 1996 թվի համերգային կատարումն է Ian McDonald-ի, John Wetton-ի և Steve Hackett-ի կատարմամբ.

[Tar]

Մեկ այլ գլուխգործոց է հաջորդ երգը՝ Epitaph-ը: Երգը սկսվում է Robert Fripp-ի մելոդիկ կիթառով և Ian McDonald-ի մելլոտրոնով, որը որպես ֆոն ուղեկցվում է ողջ երգի ընթացքում, իսկ Greg Lake-ի վոկալն այս երգում երևի թե լավագույնն է ողջ ալբոմում:



21st Century Schizoid Band խմբի համերգային կատարումը.

[Tar]

Այս երգին հաջորդում է Moonchild-ը, որը սկսվում է որպես ակուստիկ բալլադ՝ I Talk To The Wind-ի ոճով, բայց կարճ ժամանակ անց վերածվում է ավանգարդ ոճի ձանձրալի երաժշտության:
Ալբոմն ավարտվում է երրորդ գլուխգործոցով՝ The Court Of The Crimson King երգով: Այստեղ, ինչպես և Epitaph-ում, հիմնական երաժշտական գործիքը, որն ուղեկցվում է ողջ երգի ընթացքում, մելլոտրոնն է:



Ian McDonald-ի, John Wetton-ի և Steve Hackett-ի կատարմամբ.

[Ֆոտոն]

Այս երգին հաջորդում է Moonchild-ը, որը սկսվում է որպես ակուստիկ բալլադ՝ I Talk To The Wind-ի ոճով, բայց կարճ ժամանակ անց վերածվում է ավանգարդ ոճի ձանձրալի երաժշտության:
...

Ահա այդ ձանձրալի ոճը

Վայելեք

[Tar]

Ահա այդ ձանձրալի ոճը

Վայելեք

Էդ դեռ երգի սկիզբն ա, որ նման է I Talk To The Wind-ին: Բա լրիվ տարբերակը ...



Ամեն ինչ սկսվում է 2:25-ի կողմերը:

[Ռուֆուս]

Տարիներ առաջ աշխատանքի տեղը ինչ-որ մեկը մի հատ երգ էր, դրել... Էնքան լավն ու սիրուն էր, որ միանգամից սիրահարվեցի Պարզվեց King Crimson-ի One Time երգն էր:



Դրանից հետո King Crimson-ի ամբողջ դիսկոգրաֆիան քաշեցի ու սկսեցի լսել: Ես չգիտեի, որ իրենք էդքան հին խումբ են ու էդքան մեծ ազդեցություն են թողել ռոքի վրա... Ամենաառաջին լսածս ալբոմը հենց In The Court Of The Crimson King-ն էր, որը մի քանի անգամ իրար հետևից լսեցի ու չկշտացա, էնքան որ լավն էր: Մյուս ալբոմներն էլ լսեցի, բայց չէի ասի, որ բոլորը դուր եկան: Մեծ մասամբ երգերը լավն էին, բայց մեկ ու մեջ ավանգարդը չափից դուրս շատ էր ու լսել չէր լինում: Հիմա էլ King Crimson-ի շատ երգեր կան, որ մեռնեմ չեմ կարողանա լսել, բայց In The Court Of The Crimson King-ը ծերից ծեր հոյակապ ալբոմ ա, չնայած մի քիչ շատ ա հնացել

Ամենասիրածս երգերը One Time-ն ա, Epitaph-ը ու In The Court Of The Crimson King-ը:

Իսկ King Crimson-ի ազդեցությունը հսկայական է ռոքի վրա: Genesis-ը, Yes-ը, Emerson, Lake & Palmer-ը, Rush-ը, Porcupine Tree-ն, Dream Theater-ը, Primus-ը, Nirvana-ն, Tool-ը, Bad Religion-ը, Iron Maiden-ը ու նույնիսկ ռեպպեր Kanye West-ը բոլորը կրում են King Crimson-ի ազդեցությունը կամ էլ նշել են, որ առանց King Crimson-ի իրենց երաժշտությունը ուրիշ կլիներ: Tool-ի վոկալիստ Maynard James Keenan-ը նույնիսկ ասել է, որ Tool-ը պլագիատ է արել King Crimson-ին, որին ի պատասխան Robert Fripp-ն ասել է, որ ընդհակառակը, ինքը Tool-ի մեծ երկրպագու է ու Tool-ն ավելի մեծ ազդեցություն է թողել King Crimson-ի վրա:

Իսկ Robert Fripp-ը եղել է ու կմնա ամենատաղանդավոր կիթառահարներից մեկը:

[Tar]

Ես չգիտեի, որ իրենք էդքան հին խումբ են ու էդքան մեծ ազդեցություն են թողել ռոքի վրա...

Ես էլ բավականին ուշ սկսեցի լսել King Crimson, բայց մինչև էդ անընդհատ նրանց անունն ընկնում էր աչքովս: Մինչև էդ ես շատերին եմ լսել ու միշտ հետաքրքրվել եմ, թե ինչ երաժիշտներ են նվագել իմ հավանած խմբերում կամ ովքեր են նվագել այս կամ այն երաժիշտի հետ: Ու շատ հաճախ հանդիպել եմ King Crimson-ում նվագած երաժիշտների:
Օրինակ, լսում էի Peter Gabriel-ին: Նայում եմ՝ ովքեր են ընդհանրապես նվագում իր հետ: Տեսնում եմ Robert Fripp-ին ու Tony Levin-ին, որոնք King Crimson-ից են: Նայում եմ Dire Straits-ի Alchemy համերգը: Սաքսոֆոնը նվագում է Mel Collins-ը: Փնտրում եմ, թե էլ որտեղ է նվագել ինքը` բնականաբար King Crimson-ում: Մի համերգ կար, շատ էի հավանում, Steve Hackett-ի Live In Tokyo-ն: Էդ համերգում նվագում էին John Wetton-ը ու Ian McDonald-ը, որոնք էլի King Crimson-ից են: Իսկ վերջում, երբ որ պարզեցի, որ ELP-ի L-ը՝ Greg Lake-ը, նույնպես եղել է King Crimson-ից, որոշեցի վերջապես լսել ու տեսնել, թե էդ ինչ խումբ է: Լսելուց հետո շատ հավանեցի, մանավանդ մինչև 1980-ականների King Crimson-ը, իսկ In The Court Of The Crimson King-ը դարձել է երաժշտության մեջ իմ ամենասիրած ալբոմներից մեկը:
King Crimson-ից հետաքրքիր է այն, որ իրենք ընդհանրապես որևէ հիթ չեն ունեցել: Նույնիսկ այն ժամանակ, երբ մյուս պրոգրեսիվ ռոք խմբերը՝ ELP-ը, Genesis-ը կամ Yes-ը, պարզեցրել էին իրենց ոճը ու ստադիոններում էին համերգներ տալիս, King Crimson-ը երբեք պարզ խումբ չդարձավ, երևի նույնիսկ հակառակը: Ինչպես Robert Frpp-ն է ասել, King Crimson-ը խումբ չի, դա մի վայր է, որտեղ իրենք հավաքվում և աշխատում են:

[Tar]

In The Court Of The Crimson King ալբոմի թողարկումից հետո խմբից հեռացան հարվածող Michael Giles-ը և Ian McDonald-ը, որը նախորդ ալբոմի երգերի հիմնական հեղինակն էր: Այդքանն էլ հերիք չէր, խումբը թողնելու որոշում է ընդունում նաև վոկալիստ Greg Lake-ը: Robert Fripp-ը վերջինիս խնդրում է գոնե մնալ և մասնակցել երկրորդ ալբոմի ձայնագրմանը: Lake-ը համաձայնում է և հանդես գալիս հաջորդ՝ In The Wake Of Poseidon ալբոմում միայն որպես վոկալիստ, իսկ բաս կիթառ նվագելու համար խումբ է հրավիրվում Peter Giles-ը, որի հետ Fripp-ն արդեն նվագել էր Giles, Giles & Fripp խմբում: Որպես երկրորդ վոկալիստ խումբ է հրավիրվում նաև Gordon Haskell-ը, որը պետք է փոխարիներ հեռացող Lake-ին: Haskell-ը ալբոմում կատարում է ընդամենը մեկ երգ: Քանի որ խմբի հիմնական կոմպոզիտորը հեռացել էր խմբից, Fripp-ը անձամբ է հորինում նոր երգեր, բայց քանի որ նա առանձնապես հայտնի չէ որպես երգ գրող, ստացված երգերը գրեթե ամբողջությամբ կրկնում են նախորդ ալբոմի երգերը:
Այսպես, օրինակ, առաջին երգը՝ Pictures Of A City-ն, շատ նման է 21st Century Schizoid Man-ին, Cadence And Cascade-ը՝ I Talk To The Wind-ին, իսկ In The Wake Of Poseidon-ը՝ Epitaph-ին: Սակայն, չնայած այդ կրկնություններին, այս երգերն իրենք իրենցով շատ լավ երգեր են, և եթե չլիներ առաջին ալբոմը, սա կլիներ իրենց գլուխգործոցը:
Իմ կարծիքով, King Crimson-ի ամենաչգնահատված երգերից մեկը In The Wake Of Poseidon-ն է: Այս երգն ու Epitaph-ը իմ ամենասիրած գործերն են King Crimson-ի երգացանկից: Շատ երկար ժամանակ տատանվում էի՝ այս երգն է ավելի լավը, թե Epitaph-ը: Չնայած այսօրվա դրությամբ Epitaph-ն ավելի եմ նախընտրում, միևնույնն է, այս երգն էլ շատ հզոր գործ է.

[Ֆոտոն]

Էդ դեռ երգի սկիզբն ա, որ նման է I Talk To The Wind-ին: Բա լրիվ տարբերակը ...

Ամեն ինչ սկսվում է 2:25-ի կողմերը:

Պարզ ա: Ես էլ ասում եմ՝ տեսնես ինչի՞ ա սա կարճ տարբերակը:

[Tar]

King Crimson-ի առանձնահատկություններից մեկն այն է, որ անընդհատ փոխվում էր խմբի հնչողությունը: Եթե որևէ մեկն առանց իմանալու լսի նրանց առաջին, 5-րդ ու, օրինակ, 10-րդ ալբոմները, երբեք մտքով չի անցնի, որ նույն խմբին է լսում: Դրա պատճառն այն էր, որ խմբում ոչ մեկը հանգիստ տեղում չէր նստում, անընդհատ մեկը հեռանում էր, մյուսը՝ գալիս: Եվ այսպես, 1969-ից մինչև 1972 թիվն ընկած տիրույթում խումբը ունեցել է 4 վոկալիստ, չհաշված մյուս երաժիշտներին:

Երկրորդ ալբոմի ձայնագրությունից հետո վոկալիստ Greg Lake-ը հեռացավ King Crimson-ից և Keith Emerson-ի ու Carl Palmer-ի հետ ստեղծեց Emerson, Lake & Palmer խումբը: Նրա հեռանալուց հետո ձայնագրված հաջորդ երկու ալբոմներում գերակշռում էր ջազը և մի քիչ էլ դասականը: Արդեն այստեղ խումբը բավականին բարդացրել էր երգերը, և այս առումով տվել-անցել էր նույնիսկ Yes-ին: Ընդհանրապես, պրոգրեսիվ ռոք խմբերի մեծ մասի թերություններից մեկն այն էր, որ նրանց թվում էր, թե ինչքան ավելի շատ բարդ գործեր գրեն ու ինչքան շատ ընկնեն իմպրովիզացիաների հետևից, այնքան լավ: Արդյունքում նրանք չէին կարողանում կանգ առնել ճիշտ պահին, և շատ հետաքրքիր ստեղծագործություններ լսել չի լինում:

Սրա վառ օրինակ է Lizard սյուիտը: 23 րոպեից ավելի տևողությամբ այս երգը եթե մեջտեղից կիսվեր, կլիներ գլուխգործոց: Այն բաղկացած է չորս կտորից: Առաջին երկու կտորները շատ լավն են, կարելի է անվերջ լսել ու լսել, բայց արդեն երրորդ կտորից սկսած ուզում ես երգը անմիջապես փոխել (համենայն դեպս, ես եմ ուզում): Ամբողջ երգը կա YouTube-ում, իսկ այստեղ ես կտեղադրեմ առանձին-առանձին առաջին և երկրորդ կտորները:

Առաջին կտորը, որն ունի իր առանձին վերնագիրը, կոչվում է Prince Rupert Awakes, և այն երգում է ոչ այլ ոք, քան Yes խմբի վոկալիստ Jon Anderson-ը: Այն բավականին թեթև լսվող երգ է, իսկ իր վերջում մելլոտրոնի հատվածը ուղղակի ցնցող է (սկսվում է մոտավորապես 3:22-ից).



Երկրորդ կտորը ինստրումենտալ է, կոչվում է Bolero – The Peacock’s Tale: Այն ավելի ջազային ստեղծագործություն է՝ 2 հոբոյով, 3 շեփորով, դաշնամուրով ու բաս կիթառով, և այս ամենը՝ բոլերոյի ռիթմի տակ.

[M.w.w.n]

չէի պատկերացնում որ Հայաստանում կգտնվեն մարդիկ ինձանից բացի որ King Crimson են լսում(մինչև այսօր միշտ պարծենում էի դրանով, համպատասխան միջավայրներում), հուսով եմ ձեզանից ոչ մեկ բանակ չի գնացել էս ընթացքում
շատ եմ սիրում Islands ալբոմը, կարծում եմ "սկզբնական" Քրիմսոններին քչից շատից հենց էս ալբոմնա բնորոշ

[M.w.w.n]

խորհուրդ եմ տալիս լսել նաև Beat ալբոմը, ստեղ իրանց նման չեն, բայց կա ընտիր երաժշտություն ու ամենակարևորը ալբոմի թեմանա բիտ սերունդը,

անպայման դիտեք նաև էս համերգը ամբոջությամբ, ալբոմներում սենց բան չեք լսի

հա իսկ էստետների համար Larks’ Tongues in Aspic ալբոմը, չնայած . . .