User Tag List

Էջ 1 53-ից 123451151 ... ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 1 համարից մինչև 15 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 789 հատից

Թեմա: Հավերժության դատապարտվածը

  1. #1
    Պատվավոր անդամ Lion-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    20.03.2007
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    9,406
    Mentioned
    36 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Հավերժության դատապարտվածը

    Վաղուց էի ուզում հանրության դատին հանձնել դիտավորության, թե պատահականության արդյունքում ձեռքումս հայտնված փաստաթղթերը, բայց դրանց չափազանց անհավատալի, իսկ երբեմն էլ հավանական գաղտնի բնույթը ամեն անգամ գոնե վերջին պահին արգելում էր ինձ նման քայլի դիմել: Որոշումը, սակայն, արդեն ընդունված է և հուսանք, որ հասարակությունը շատ բուռն չի արձագանքի և առնվազն գոնե անչափ խստորեն չի դատապարտի ինձ այս դժվար քայլին դիմելու համար: Կուզենայի, որ հիշատակված նյութերին ծանոթ լինեն նաև ակումբցի իմ ընկերները և, ինչու չէ նաև, մեր հասարակության առավել լայն խավերը, քանի որ դրանք ինչքան հետաքրքիր են, այնքան էլ ուսանելի:

    Եվ այսպես, ամառային մի երեկո, երբ տանը համակարգչիս դիմաց նստած ես թափառում էին ինտերնետային անծայրածիր տարածքում, դռան թակոց լսեցի: Դուռը բացելուց հետո պարզեցի, որ դրա հետևում արդեն ոչ-ոք չկա: Փոխարենը, սակայն, դռան բռնակից կախված տեսա սովորական մի տոպրակ, որը պարունակում էր Հավերժության դատապարտվածի նոթերը կամ էլ գուցե հուշերը:

    Ամառային այդ երեկո ինձ համար սկիզբ առավ զարմանալի մի պատմություն, որը այս կյանքում դեռ երկար էր ինձ ուղեկցելու…
    Համեցեք իմ ֆորում
    Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:

  2. Գրառմանը 16 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    armen9494 (27.08.2011), Arpine (18.08.2011), Claudia Mori (05.09.2011), E-la Via (19.08.2011), Freeman (18.08.2011), GriFFin (06.07.2016), Jarre (20.08.2011), Lem (19.08.2011), Lusinamara (03.09.2011), Malxas (18.08.2011), Moonwalker (18.08.2011), S.L.V. (29.06.2016), Sambitbaba (19.08.2011), Արմինե (27.08.2011), Գաղթական (05.07.2016), Կարեն Կանտարով (21.10.2011)

  3. #2
    Պատվավոր անդամ Lion-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    20.03.2007
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    9,406
    Mentioned
    36 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Փորձեցի աչքերս բացել, սակայն ուժեղ լույսը միանգամից կուրացրեց ինձ: Այդ հետագայում զգացի, որ լույսը ամենևին էլ ուժեղ չէր. սովորական սենյակի լուսավորություն էր: Բայց այդ պահին այն ինձ թվաց հազար արևներից պայծառ…

    Որոշ ժամանակ աչքերս փակ պառկելուց հետո կրկին բացեցի աչքերս, ու այս անգամ կամքի մեծագույն լարումով ու աչքերս կկոցելով փորձեցի հարմարվել շրջապատին: Ու մինչ ես այս տվատյանքների մեջ էի.
    - Լավ, մեր տղա, թե ուզում էիր գլուխդ ուտեիր, միանգամից բաղնիքում երակդ բացեիր էլի…, - լսեցի մի ձայն՝ տարիքից ու երևի հիվանդություններից թուլացած, սակայն առույգությունը բավականին պահպանած, - թե չէ այ քեզ ձև… համ կոկորդիդ ես խփում համ էլ քեզ կամրջից ես գցում:

    Դժվարությամբ շուռ եկա՝ խոսքերի հեղինակին տեսնելու հույսով: Մի վաթսունի մոտ մարդ էր՝ սպիտակած մազերով ու նիհար՝ ասես ոսկորների պարկ լիներ: Սակայն հետաքրքիրը նրա հայացքն էր՝ երիտասարդ ու եռանդով լի:
    - Ասում եմ, - շարունակեց նա,- ախր ջահել էլ տղա ես, ինչ ես կորցրել կամ ինչ չես գտնում էս կյանքում, հ՞ը, ապրեք էլի… մերը պիտի լիներ, է՜է՜է՜, հասել ենք էս տարիքին, հիվանդանոցներից աչք չենք բացում, բայց էլի ուզում ենք ապրել…: Չէ՜է՜է, էս ջահելությանը հասկանալ չի լինի…:

    Անծանոթը տնքտնքալով ելավ տեղից ու սկսեց անկողինը հարդարել: Պարզ երևում էր. մի կողմից հոգնել է երկար պառկելուց, մյուս կողմից էլ վառվում է հետաքրքրությունից ու մի քիչ էլ լեզուն է քոր գալիս: Ես փորձեցի պատասխանել, սակայն կոկորդիս մոտ միանգամից մի սուր-անհամ զգացում ունեցա: Մեխանկորեն ձեռքս տարա կոկորդիս, ու նոր զգացի, որ ողջ վիզս բինտերի մեջ է…
    - Հանգիստ պառկիր, - շարունակեց անծանոթը,- քեզ չի կարելի խոսել, անունս Համլետ է՝ Համո,- սիրալիր ժպտաց, փաթաթվեց ծածկոցի մեջ ու տեղավորվեց անկողնուն,- քո անունը չեմ հարցնում… երևի չես էլ ուզում որ սրանք իմանան,- խորամանկորեն աչքով արեց:
    Ես փակեցի աչքերս: Փորձեցի ուղեղումս վերականգնել երեկվա իրադարձությունները… Ամեն ինչ խառնվում էր, սակայն նման վիճակ ես մի քանի անգամ ունեցել էի կյանքումս, դրա համար էլ աստիճանաբար կարողացա ինձ հավաքել…

    … Արդեն ուշ երեկո էր, երբ լսվեց հեռախոսի զանգը: Ձայնը ինչքան ծանոթ էր, նույնքան էլ գարշելի.
    - Արմեե՜ն, չես կարծո՞ւմ, որ մենք մի փոքր ու չվերջացած գործ ունենք: Ասում են այս քաղաքում գիշերները զարմանալի սիրուն են: Թե ուզում ես տեսնես… տեսնես վերջին անգամ, երկու ժամից սպասում եմ Երևանյան լճի կամրջի վրա…, - ռուսերենով ֆշշացրեց ձայնը:
    - Կլինեմ,- կարճ պատասխանեցի ես:

    … Ես սթափվեցի խոհերիցս ու անդրադարձա Համոյին: Սա նստել էր անկողնում ու սպասողական հայացքը հառել էր ինձ: Ինքն էր ասել, որ ինձ խոսել չի կարելի, բայց վառվում էր հետաքրքրությունից:
    - Ե՞րբ են ինձ այստեղ բերել, ո՞վ,- հարցրի դժվարությամբ բերանս բացելով,- ես բան չեմ հիշում…
    - Քեզ երեկ բերին, ուշ գիշերով… մի անծանոթ բոմժ էր զանգել շտապ օգնություն… Լսիր տղա ջան, լրիվ ջուր ու արյուն էիր ախր: Միանգամից շորերդ հանեցին ու հայդա՝ ռեանիմացիա: Մոլոդեց Մարգարյան, է՜, է՜… ոսկե ձեռքեր ունի: Էդ ինքն է քեզ…,- Համոն աչքով արեց՝ ակնարկելով վզիս վիրակապը:
    - Ժամը քանի՞սն է,- չանդրադառնալով Համոյի պատմածին՝ հարցրի ես:
    - Իննից հինգ պակաս: Հեսա շուտով բժիշկների այցելության ժամն է:
    “Բժիշկների այցելության ժամն է: Էդ էր պակաս մենակ՝ բժիշկների այցելությունը… Ախր ոչ միայն բժիշկներն են այդ ժամին գործի գալիս…”: Ես արագորեն վեր կացա անկողնուց, մտա հիվանդանոցային մաշիկների մեջ ու վրաս քաշեցի աթոռին դրված խալաթը՝ միաժամանակ որսալով Համոյի զարմացական հայացքը: Ախր իր կարծիքով ես այնքան արյուն պիտի կորցրած լինեի…
    - Համո ջան, էլ չեմ կարողանում պառկել… չե՞ս ասի էն “զրո-զրոն” որտեղ է: Երևի երեկ շատ եմ ջուր խմել,- ցանկանալով որևէ կերպ բացատրել շտապողականությունս՝ դիմեցի զրուցակցիս:
    - Հաաա՜…,- ծոր տվեց Համոն,- էդ ոչինչ, կարելի է… դուրս ես գալիս միջանցք, աջի վրա՝ երրորդ դուռը, կգտնես:
    - Շնորհակալ եմ,- արդեն դռան մեջ ասացի ես:

    Լավ ենք ապրում… խալաթով դեռ հիվանդանոցի բակում կարելի է ման գալ, բայց քաղաքում… Դե լավ, ոչինչ, հիմա կարևորը այստեղից հեռու լինելն է, թե չէ ես գիտեմ: Արդեն մի քանի րոպեից այստեղ կլինեն մեր ճարպիկ տղերքը: Իսկ նրանց հետ հանդիպումը հակառակի պես իմ պլանների մեջ ընդհանրապես չի մտնում…: Սկսեցի արագորեն իջնել աստիճաններով, սակայն ներքևի հարթակներից մեկում աչքովս ընկավ մի բավականին հաղթանդամ կերպարանք, որը ընդունարանում հրամայական ձայնով տեղեկություններ էր հավաքում երեկ գիշեր հիվանդանոց բերվածների մասին: Ապրեք տղերք, արագ եք աշխատում: Արդեն հնարավոր էլ չէր ետ դառնալ: Ես հնարավորինս խորը փաթաթվեցի խալաթիս մեջ ու աշխատեցի ինչքան կարելի է աննկատ, սակայն ինքնավստահ տեսքով ներքև իջնել: Իսկ հաղթանդամ անծանոթը սկսեց մեծ-մեծ քայլերով բարձրանալ աստիճաններով: Հասնելով ինձ՝ նա մի թռուցիկ հայացք գցեց վրաս ու շարունակեց բարձրանալ:

    Վատ չէր… անցավ: Լա՜վ նման բաներ եմ տեսել…: Հիվանդանոցի բակում, մինչ փորձում էի ընտելանալ վառ արևին, ինձ ու հատկապես խալաթս սկսեց կասկածելիորեն երկար հայացքով չափել դարպասների մոտի պահակը, բայց մի “ԲՄՎ” այդ պահին սկսեց դուրս գալ դարպասներից, ու պահակը շեղվեց՝ հերթական հարյուր դրամանոցի ակնկալիքով…:

    Արդեն Աբովյան փողոցի վրա էի, երբ աչքիս ծայրով տեսա աստիճաններից տառացիորեն հիվանդանոցի բակ թռած հաղթանդամ անծանոթին՝ որը սկսեց խուզարկու հայացքով շուրջը նայել: Ես սկսեցի արագ քայլերով բարձրանալ Աբովյանով վերև՝ փորձելով Աբովյանի հրապարակի շրջադարձում կորցնել հետքս:
    - Սպասի՜ր գի՜ժ… հե՜յ…, կտանե՜մ…:
    - Ըհը, ապրես ես էլ հենց քեզ էի սպասում…,- գցեցի ինձ կողքիս արգելակած մգացված ապակիներով “Նիվա”-ն, որը շարժվելով՝ դանդաղորեն մտավ արձանի մոտի շրջադարձը:
    Աբովյան փողոցով ներքև իջնելիս նկատեցի արդեն դարպասներին հասած շնչասպառ անծանոթիս, որը սկսեց հայացքով չափել փողոցը վերից վար, սակայն ինձ արդեն կորցրել էր…
    - Լսիր, Հայկ, դու հո իսկականից քեզ չե՞ս կորցրել, կորում ես աստված գիտի երբ, ստիպում ես անհանգստանալ… Դու գիտե՞ս, որ գիշերվանից քաղաքի բոլոր հիվանդանոցները տակն ու վրա եմ արել,- միանգամից լրջանալով՝ նեղացած տոնով սկսեց Վահեն:
    - Լա՜վ Վահե ջան, դու հո գիտես, եթե պետք էր, ուրեմն պետք էր… ես այնքան շտապ դուրս եկա, որ չկարողացա քեզ զգուշացնել… Դե բջջայինդ էլ գիտես, աստված մեր երկրին կապ տվել, չի խնայել,- փորձեցի արդարանալ ես:
    - Լավ էդ հասկացանք, բա էդ խալաթով մասկարադս որն է… մի քիչ սպասեիր, կգայի էլի… չէի՞ր կարող հանգիստ պառկել,- արդեն մի քիչ հանգստացած շարունակեց Վահեն:
    Ես կողքից հայացք գցեցի Վահեի վրա: Չէ իսկապես, էս մեկի հարցում չեմ սխալվել…
    - Չէի կարող, տղերքը արդեն գալիս էին հետևիցս, մեկից հազիվ պոկվեցի… գիտես էս վերջերս ինչ որ չեմ ուզում նրանց հետ գործ ունենալ:
    - Վերջե՜րս… Գիտենք ձեր “վերջերը”… Երևի երեսնականներից սկսած մեկի դեմ քեն ես պահել, մինչև հիմա հիշում ես… Ախր քեզ ինչքան ասեմ, Հայկ ջան, ժամանակները փոխվել են, մարդիկ փոխվել են, բոլորը չէ, որ վատն են… Նրանց մեջ էլ կան կարգին, էս երկրի ցավով ապրող տղերք…,- մի քիչ նեղացած սկսեց Վահեն:
    Հիշում ես… ախր ոնց չհիշեմ ու որը չհիշեմ… Այն ամենից, ինչ ինձ մնացել է, ինչ իմն է եղել երբևէ, երևի ամենամնայունը հիշողությունն է…
    - Գիտեմ Վահե ջան, գիտեմ… քի՞չ եմ նմաններին տեսել: Արտաքինից կարծես ոչինչ, տիպիկ ժամանակի պտուղներ են, բայց իրականում դա հաճախ դիմակ է լինում, ու երբ գալիս է պահը, հերոսանում են, պատրաստ են պետության ու ընկերոջ համար հոգի տալ… գիտեմ,- շարունակեցի ես,- բայց դե ամեն դեպքում պետք չէր…
    - Լավ էդ հասկացանք…, մի կարգին ասա, թե երեկ ինչ է եղել, ու որտեղից ես էդ վաստակել,- գլխով ցույց տալով վզիս վիրակապը, հարցրեց Վահեն:
    Ես չպատասխանեցին, այլ ավելի հարմար տեղավորվելով ու աչքերս փակելով, փորձեցի վերականգնել երեկվա իրադարձությունները...
    Համեցեք իմ ֆորում
    Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:

  4. Գրառմանը 23 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    aragats (18.08.2011), armen9494 (27.08.2011), Arpine (18.08.2011), Claudia Mori (05.09.2011), E-la Via (19.08.2011), Freeman (18.08.2011), KiLa (29.08.2011), Lem (19.08.2011), Malxas (18.08.2011), Mark Pauler (19.08.2011), Moonwalker (18.08.2011), Nadine (18.08.2011), S.L.V. (29.06.2016), Sambitbaba (19.08.2011), Varzor (28.08.2011), Արէա (19.08.2011), Արմինե (27.08.2011), Գաղթական (05.07.2016), Գեա (18.08.2011), Դեկադա (18.08.2011), Ժունդիայի (03.09.2011), Կարեն Կանտարով (21.10.2011), Նաիրուհի (09.09.2011)

  5. #3
    Պատվավոր անդամ Malxas-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    29.09.2010
    Գրառումներ
    2,011
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Լիոն ջան, շատ լավ շարադրել ես: Հետաքրքիր կարդացվում է, բայց կուզանայի հարցնել, թե այդ փաստաթղթերը քեզ որտեղի՞ց: Շարունակություն լինելու է չէ՞:

  6. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Lion (18.08.2011)

  7. #4
    Պատվավոր անդամ Freeman-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    28.05.2010
    Գրառումներ
    4,142
    Mentioned
    9 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Առաջին գրառումը «Կոննեկտիկուտցի յանկին Արթուր թագավորի արքունիքում» գիրքը հիշեցրեց սպասում եմ շարունակությանը
    The cake is a lie.

  8. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Lion (18.08.2011)

  9. #5
    Harmonious Arpine-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    21.07.2011
    Տարիք
    30
    Գրառումներ
    966
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Շարունակություն
    "Non est ad astra mollis e terris via."

  10. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Lion (18.08.2011)

  11. #6
    Պատվավոր անդամ Lion-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    20.03.2007
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    9,406
    Mentioned
    36 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    … Դնելով խոսափողը՝ ես մոտեցա պահարանին ու հանեցի թուրս՝ իմ հավատարիմ ընկերոջը: Ինչեր ենք անցել իրար հետ, ինչեր ենք տեսել, բայց դու ոչ մի անգամ ինձ չդավաճանեցիր: Եղել է բաժանվել ենք, բայց մի զարմանալի հոտառությամբ գտել ենք իրար ու շարունակում ենք ապրել իրար հետ: Անթիվ անգամներ, Եվրոպայի ու Ասիայի հարուստ տիրակալներն ու փառաբանված ասպետները, իշխաններն ու հասարակը ինչ ասես որ չեն առաջարկել քեզ համար… բայց դու իմն ես, կաս ու կմնաս: Ես պատյանից հանեցի թուրը, ստուգելու համար, թե արդյոք չի դժվարանում, ու նորից տեղը դրեցի: Դրանից հետո այն տեղավորեցի հատուկ դրա համար միշտ մոտս պահող սպորտային մեծ պայուսակի մեջ ու, թեթև-սպորտային ոճով հագնվելով, իջա բակ: Արագորեն նստեցի առաջին իսկ պատահած տաքսին, որը ինձ հասցրեց Երևանյան լճի մոտ: Կամրջի մյուս ծայրում միանգամից նկատեցի մայթին քայլող միայնակ, մուգ կերպարանքը: Այն, չնայած բավականին տաք եղանակին, փաթաթված էր երկար թիկնոցի մեջ: Ես դանդաղորեն մոտեցա կամրջից ներքև կռացած ու ասես ջրերի մեջ ինչ-որ բան փնտրող կերպարանքին…

    - Հաաա՜… եկա՜ր, արմե՜ն…,- մի քիչ խռպոտ ու ցածր, սակայն ինքնավստահ ձայնով սկսեց նա,- վաղո՜ւց էր պետք…
    - Ճիշտ ես, Մահմեդ, վաղուց էր պետք մեր հաշիվները վերջացնել…: Ու կարիք էլ չկար այսքան ձգելու,- նետեցի ես ու պատյանից հանեցի թուրս:
    - Շտապո՜ւմ ես արմեն, շտապո՜ւմ ես…, ես քեզ այնքան երկար ման չեմ եկել, որ այսպես միանգամից բաժանվեմ,- չարախնդորեն ժպտաց:
    Այդ ժպիտը… ինչքան ծանոթ էր ու ինչքան նողկալի: Այդ ժպիտը դեմքին ես այնքան անգամ էի տեսել Մահմեդին ամենանողկալի գործեր անելիս, որ սարսռացի:
    - Մարդիկ չկան, մեքենաներ չեն անցնում, շատ հարմար ժամանակ է մեր հին խոսակցությունը շարունակելու,- ասացի ես:
    - Իսկապես…,- ասաց Մահմեդը:
    Ես գիտեի իմ հին ծանոթի սովորությունները, դրա համար էլ ինձ համար անակնկալ չէր, երբ կայծակի արագությամբ շողաց նրա յաթաղանը…
    … - Հա՜ա՜յկ,- սթափվեցի ես,- եղբայր, ի՞նչ է եղել, քեզ հետ խոսում եմ, իսկ դու չգիտես ուր ես:
    - Մտքերով ընկա… ինչ ես ասո՞ւմ,- հարցրի ես:
    - Ասում եմ ի՞նչ է եղել քեզ հետ երեկ ու ինչո՞ւ ես դու այսօր այս վիճակում:
    - Ուրվականի եմ հանդիպել…,- չկարողացա հեգնանքս թաքցնել ես,- գիտե՞ս Վահե, ամենասարսափելի ուրվականներն այն ուրվականներն են, որ անցյալից են գալիս:
    - Լսիր, դու հո չե՞ս գժվել, ի՞նչ ուրվական, ի՞նչ բան,- հոնքերը վեր քաշեց Վահեն,- ի՞նչ է պատահել քեզ հետ:
    - Այն ինչ պատահել է Բրուտոսի հետ Ֆիլիպպեի ճակատամարտից [1] առաջ… Ես ուրվական տեսա, Վահե, և այդ ուրվականն ինձ ասաց, որ հերիք է, ինչ ապրեցի այս աշխարհում …
    - Լավ, ես ձեր էդ հին պատմությունների հետ գլուխ չունեմ, մի կարգին բան ասա հասկանամ,- կտրեց Վահեն:
    - Մահմեդի հետ եմ հանդիպել…

    Վահեն հազիվ պահեց մեքենան, որ չխփի մոտիկից անցնող “Մերսեդես”-ին, որից հետո դժվարությամբ կրկին տիրապետելով մեքենային, արգելակեց մայթի մոտ:
    - Մահմեդի, էն Մահմեդի՞…,- հազիվ շունչը տեղը բերելով հարցրեց Վահեն:
    - Հա:
    - Լսիր, բա դու ասում էիր, որ նա…,- Վահեն մատները քսեց վզին:
    - Ես էլ էի արդպես կարծում, բայց տեսար… Քշիր, քշիր…, տուն հասնենք, մի բան կմտածենք:
    Վահեն դանդաղորեն պոկեց մեքենան ու կրկին մտավ երթևեկության մեջ:
    - Այոոո՜… այ քեզ բա՜ն…: Լսիր, ես հիմա նոր եմ հասկանում…: Երեկ քո հասցեով էլեկտրոնամակ էր եկել, ես չհասցրի քեզ ասել: Մինչև էլ նորից տուն եկա՝ արդեն գնացել էիր:
    - Ի՞նչ նամակ,- հարցրի ես:
    - Նամակ, սովորական էլեկտրոնային նամակ:
    - Տեսնենք…

    Վահեն մտավ Ամիրյան փողոց, հետո անցավ Մաշտոցի պողոտա ու մի քիչ էլ շարժվելով, կանգ առավ հարմար մի վայրում: Մենք իջանք մեքենայից: Մի քանի րոպեից տանն էինք: Ես փոխվեցի, արագորեն միացրեցի համակարգիչս ու միացա էլեկտրոնային փոստին: Սակայն այնտեղ այն չէր, ինչ սպասում էի…
    Նամակը ամերիկյան “Խաղաղ աշխարհ” կազմակերպությունից էր, որի ներկայացուցիչը առաջարկում էր ընդունել իրեն՝ պնդելով, որ մի շատ կարևոր գործ ունի ինձ հետ:
    “Խաղաղ աշխարհ”… լա՜վ եք փոխում ձեր անունները: Լավ կհանդիպենք: Ես պատասխանեցի նամակին, առաջարկելով երեկոյան լինել իմ տանը: Դիտավորյալ հասցես չնշեցի: Վստահ էի, որ գիտեն…
    - Հայկ, ո՞նց էս քեզ զգում,- խոսելով սենյակ մտավ Վահեն,- թուլություն շատ ունե՞ս:
    - Չէ լավ է, Վահե ջան, արդեն լավ եմ… է՜է՜է՜ եղբայր, սենց բաներ եմ տեսել, Հունանի ճակատամարտից [2] հետո նիզակը կողումս ու նետերի մի ամբողջ խուրձ վրաս պառկել էի, բայց հետո ոչինչ: Հաջորդ օրն արդեն նորմալ էի…,- ժպտացի ես:
    - Լավ, լա՜վ…,- ժպտաց Վահեն,- չեմ եղել, դու էլ ինչ ասես կպատմես…,- կատակելով շարունակեց նա,- այ իմ տեղը պիտի լինեիր, է, տեսնեմ ինչ կանեիր… Նիզակ ու նետ չեմ տեսել, բայց Մարտակերտի տակ [3] որ մինը պայթեց ուղիղ կողքս… կուզենայի համեմատել քո նիզակների հետ:
    - Էդ էլ եմ տեսել, էդ էլ մի բան չի:
    - Գիտեմ որ տեսել ես, ե՞ս չիմանամ,- միանգամից լրջացավ Վահեն ու մի պահ լռեց:
    Մարտակերտի տակ… ես նայեցի Վահեի մի քիչ տխրած դեմքին, ու հիշեցի անցած գնացած օրերը… ե՞րբ էր, որ մարտերով մտնում էինք Մարտակերտ…

    ________________

    [1] Նկատի է ունեցվում Հուլիոս Կեսարին սպանած և Հռոմում հանրապետական կարգերը վերահաստատելու համար պայքար սկսած Բրուտոսի և այլ հանրապետականների բանակի տված ճակատամարտը Կեսարի կողմնակիցներ Անտոնիոսի և Օգոստոսի բանակի դեմ մ.թ.ա. 42 թ-ի աշնանը Ֆիլիպպեի դաշտում: Ըստ ավանդության հանրապետականներին վերջնական պարտության բերած այս ճակատամարտից առաջ Բրուտոսին է այցելել է մի ուրվական` նրա "չար ոգի"-ն, և Բրուտոսին կանխագուշակել պարտություն ու կործանում
    [2] Նկատի է ունեցվում 1221 թ-ի հունվարին Գուգարքի արևելքում` Կուրի աջ ափին գտնվող Հունան քաղաքի մոտ տեղի ունեցած ճակատամարտը Անդրկովկաս ներխուժած մոնղոլական նվաճողների բանակի և Հայ-վրացական ուժերի միջև, որտեղ մոնղոլները դարանից հարվածելով պարտության մատնեցին քրիստոնյաներին և ասպատակելով հեռացան:
    [3] Նկատի են ունեցվում 1993 թ-ի հունիսից հուլիսը ընթացած Արցախի Մարտակերտ քաղաքի ազատագրության համար մղված մարտերը, որոնք ի վերջո հայկական կողմին բերեցին հաջողություն:
    Վերջին խմբագրող՝ Lion: 18.08.2011, 16:55:
    Համեցեք իմ ֆորում
    Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:

  12. Գրառմանը 20 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    aragats (18.08.2011), armen9494 (27.08.2011), Arpine (18.08.2011), Claudia Mori (05.09.2011), E-la Via (19.08.2011), Freeman (18.08.2011), KiLa (29.08.2011), Lem (19.08.2011), Malxas (18.08.2011), Mark Pauler (19.08.2011), Moonwalker (19.08.2011), Nadine (18.08.2011), S.L.V. (29.06.2016), Sambitbaba (19.08.2011), Varzor (28.08.2011), Արէա (19.08.2011), Արմինե (27.08.2011), Գաղթական (05.07.2016), Ժունդիայի (03.09.2011), Նաիրուհի (09.09.2011)

  13. #7
    Պատվավոր անդամ Freeman-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    28.05.2010
    Գրառումներ
    4,142
    Mentioned
    9 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    «Լեռնցին» ֆիլմից ոգեշնչված ե՞ս գրել աչքիս սկսեմ էդ ֆիլմը նայել)))
    Հիմա ավելի անհամբերությամբ եմ սպասում շարունակությանը,հուսով եմ երկար կլինի,բայց տեմպը չես կորցնի ու ուրախ եմ, որ իմ կարծիքը գնահատում ես
    The cake is a lie.

  14. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Lion (18.08.2011)

  15. #8
    Harmonious Arpine-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    21.07.2011
    Տարիք
    30
    Գրառումներ
    966
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Freeman-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Հիմա ավելի անհամբերությամբ եմ սպասում շարունակությանը,հուսով եմ երկար կլինի,բայց տեմպը չես կորցնի ու ուրախ եմ, որ իմ կարծիքը գնահատում ես:))
    կլինի քեզ միանամ
    "Non est ad astra mollis e terris via."

  16. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Freeman (18.08.2011), Lion (18.08.2011)

  17. #9
    Պատվավոր անդամ Lion-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    20.03.2007
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    9,406
    Mentioned
    36 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Malxas-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Լիոն ջան, շատ լավ շարադրել ես: Հետաքրքիր կարդացվում է, բայց կուզանայի հարցնել, թե այդ փաստաթղթերը քեզ որտեղի՞ց: Շարունակություն լինելու է չէ՞:
    Մերսի, Malxas ջան, քո դրական կարծիքը ինձ համար շատ ու շատ կարևոր է: Հուսով եմ, հետագայում ևս չես դադարի կարծիքներ արտահայտել: Շարունակություն անպայման կլինի, Հայկին դեռևս այնքան ուրախ և տխուր իրադարձություններ են սպասում...

    Մեջբերում Freeman-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Առաջին գրառումը «Կոննեկտիկուտցի յանկին Արթուր թագավորի արքունիքում» գիրքը հիշեցրեց սպասում եմ շարունակությանը
    Freeman ջան, շատ մերսիներ: Չէ, «Կոննեկտիկուտցի յանկին Արթուր թագավորի արքունիքում» գիրքը չեմ կարդացել, բայց ուրախ եմ, որ ինձնից անկախ նման ոճ եմ ընտրել, այսինքն` գրական ինտուիացիաս երևի վատը չէ

    Մեջբերում Freeman-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    «Լեռնցին» ֆիլմից ոգեշնչված ե՞ս գրել աչքիս սկսեմ էդ ֆիլմը նայել)))
    Հիմա ավելի անհամբերությամբ եմ սպասում շարունակությանը,հուսով եմ երկար կլինի,բայց տեմպը չես կորցնի ու ուրախ եմ, որ իմ կարծիքը գնահատում ես
    Ինչ-որ տեղ այո: Վեպը "Լեռնեցին" նախագծի (դա ոչ միայն ֆիլմն ու սերիալն են) յուրօրինակ, հայկական սպին-օֆֆն է Տեմպը չեմ կորցնի, հաստատ և հետո... որ հանկարծ այդպես լինի, կասեք, չէ?

    Arpine ջան, ապրես: Ուրախ եմ, որ վեպս նաև գեղեցիկ սեռին է հետաքրքրում: Քո կարծիքը ինձ համար շատ թանկ արժե, մերսի

    Մեջբերում Arpine-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Շարունակություն
    Համեցեք իմ ֆորում
    Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:

  18. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Arpine (18.08.2011), Freeman (18.08.2011), Malxas (19.08.2011), S.L.V. (29.06.2016)

  19. #10
    Պատվավոր անդամ Lion-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    20.03.2007
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    9,406
    Mentioned
    36 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    *

    Դեռ հարձակումից առաջ ես ուշադրություն դարձրի հաղթանդամ այդ տղային, որի հայացքից կարծես լավատեսություն էր կաթում…: Գնում էր կռվի՝ ասես հարսանիք: Կռվի ոգին էր: Ասում էին՝ որբ տղա է, իր ուժերով ընդունվել է բժշկական ինստիտուտի վիրաբուժական բաժինը, սակայն վերջին կուրսից դուրս է եկել ու միացել է մեր կռվին: Ու հենց այդ ժամանակ զգացի, որ նա սովորական մարդ չէ: Հետո հիշում եմ արյունը, պայթյունների ու թշնամու գնդակների հեղեղը… ու նրա զարմացական հայացքը, երբ զգաց, որ դեպի հոսպիտալ տանելու փոխարեն իրեն անտառ եմ քարշ տալիս…

    Ես հարմար տեղավորեցի նրան խոտերից պատրաստված անկողնու վրա: Վահեն ուշքի եկավ հաջորդ առավոտ: Ես նստած էին նրա կողքին: Վահեն անմիջապես չհասկացավ ինչ է եղել: Կարծեց, թե սովորական արթնացում է, սակայն երբ տեսավ իր պատառոտված ու արյունոտված համազգեստը՝ նախորդ օրվա իրադարձությունները միանգամից կենդանացան ուղեղում:
    - Լա՜ավ կռիվ էր… ոնց որ էլ մի թեթև կպել է, հա՞,- հարցական ինձ նայեց Վահեն,- ապրես եղբայր, կյանքս քեզ եմ պարտական, եթե դու չլինեիր, գուցե ինձ հիմա… անունդ ո՞նց է:
    - Սկզբի համար ինձ ասա Հայկ, հետո կտեսնենք,- խուսափեցի ես:
    - Ո՞նց թե, լսիր, դու իմ կյանքը փրկես ու ես փրկարարիս անունը չգիտենա՞մ,- մի քիչ լարվեց Վահեն:
    - Գիտես Վահե, հաճախ ամենապարզ հարցերն էլ բարդ պատասխաններ են ունենում…. մենք երկար խոսելու բան ունենք:
    - Լավ, արի գնանք մեր դիրքերը, ճամփին կխոսենք:
    - Չէ, չէ, սպասիր, մի շտապիր,- կանգնեցրի ես,- Վահե ես քեզ պիտի մի նորություն հայտնեմ, բայց խնդրում եմ, միանգամից հետևություններ չանես…
    - Լավ, ասա,- խոտերին հանգիստ տեղավորվելով ասաց Վահեն:
    - Դու ուզեցիր իմ անունը իմանալ: Ասեմ: Ես Հայկն եմ, Հայկազունիների ցեղից: Ես Հայկ Նահապետի [1] որդին եմ ու ծնվել եմ Քրիստոսից առաջ 2520 թվականին: Վահե, ես անմահ եմ: Ես չեմ ծերանում ու չեմ մահանում և դատապարտված եմ հավերժ ապրելու: Սակայն ես միայնակ չեմ: Աշխարհում էլի կան նման մարդիկ ու դու նրանցից մեկն ես…
    - Լսիր, դու հո կանտուզիա չե՞ս տարել,- վախեցած հարցրեց Վահեն:
    - Չէ, եղբայր, ես նորմալ եմ, դու էլ ես նորմալ, չնայած… արդեն այնքան էլ չէ: Գիտես, դու մահացար որպես մահկանացու, սակայն կրկին կյանքի եկար ու հիմա ապրում ես:
    - Լավ, լավ, պա՜րզ է…,- տխրեց Վահեն,- գնանք դիրքերը, կխոսենք… արի, արի՜:
    - Էխ դու՜ու, չհավատացիր էլի ինձ…,- ես ելա տեղիցս:
    - Չէ, ինչո՞ւ, հավատացի… գիտես, ես բժշկականի վերջի կուրսից եմ դուրս եկել ու այստեղ եկել: Կարելի է ասել վիրաբույժ եմ ու շատ եմ լսել երկար ապրողների մասին… Գնա՜նք…, կխոսե՜նք…, հոսպիտա՜լ կերևանք…, կհանգստանա՜նք… կանցնի կգնա:
    - Լավ նայիր…,- ասացի ես ու ակնթարթորեն “ՏէՏէ”-ս դեմ տվի կրծքիս:
    - Սպասիր, եղբայր, մի արա այդ բանը, մենք դեռ ջահել ենք, կյանք ունենք ապրելու, վերջը մեր կռիվն ունենք կռվելու,- այդ պահին առաջին անգամ Վահեի աչքերում արցունք տեսա… ու հավատացի նրան:
    - Ամեն ինչ կարգին է,- ասացի ես ու կրակոցով խոցեցի ինձ:

    Ընկնելիս հիշում եմ Վահեի ճիչը ու դեպի ինձ նետվելը: Ուշքի եկա այն բանից, որ մի քիչ հեռու, մեջքով դեպի ինձ, չոքել է Վահեն ու հեկեկալով գերեզման է փորում:
    - Լսիր, չե՞ս ափսոսում ջանքերդ, գոնե խրամատ փորիր, ինչո՞ւ ես իզուր հող փորում,- սկսեցի ես:
    Վահեն շուռ եկավ, ու բահն ընկավ ձեռքից: Մի քանի վայրկյան նա քարացած ինձ նայեց, հետո ուշքի եկողի ձայնով սկսեց.
    - Լսիր, դու շատ բախտավոր տղա ես… ա՜յ քեզ բան… ես նման բան չեմ տեսել, բայց կարդացել եմ…: Ոչ զարկերակդ էր խփում, ոչ սիրտդ կար: Լսիր, գնդակները շոշափելով անցել են կաշվիդ վրայով: Սպասիր, երևի հենց դրանից էր արյունը: Չէ մի րոպե, ես ստուգեցի, սիրտդ չէր աշխատում, զարկերակդ չկար…
    - Վահե, Վահե սպասիր… դու ամեն ինչ ճիշտ ես արել,- ժպտացի ես:
    - Բայց այդ դեպքում ո՞նց…,- սկսեց կասկածել նա:

    ________________

    [1] Հայկ Նահապետ (մ.թ.ա. 2492-2411): Արատտայի քրմապետության զորավարներից, որը վճռական ճակատամարտում հաղթանակ տանելով երկիր ներխուժած միջագետքյան նվաճողների դեմ և դրանից հետո փոխարինելով ավանդականորեն կառավարող քրմերին, դարձավ Արատտայի առաջին քուրմ-արքան: Հետագայում նա աստվածացվեց, իսկ հայերի հավատալիքների մեջ մնաց որպես հայ ժողովրդի ավանդական նախնի, որից սերում և որի անունից էլ հայերը ստացել են իրենց անունը:
    Վերջին խմբագրող՝ Lion: 18.08.2011, 21:23:
    Համեցեք իմ ֆորում
    Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:

  20. Գրառմանը 19 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    aragats (19.08.2011), armen9494 (27.08.2011), Arpine (19.08.2011), Claudia Mori (05.09.2011), E-la Via (19.08.2011), Freeman (18.08.2011), Jarre (20.08.2011), Lem (19.08.2011), Malxas (19.08.2011), Mark Pauler (19.08.2011), Moonwalker (19.08.2011), Nadine (18.08.2011), S.L.V. (29.06.2016), Sambitbaba (19.08.2011), Varzor (28.08.2011), Արէա (19.08.2011), Արմինե (27.08.2011), Գաղթական (05.07.2016), Նաիրուհի (09.09.2011)

  21. #11
    Պատվավոր անդամ Lion-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    20.03.2007
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    9,406
    Mentioned
    36 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    *

    - Լսիր, ասեցիր ու չասեցիր,- վերսկսեց խոսակցությունը Վահեն,- վերջը ո՞նց եղավ Մահմեդի հետ:
    - Հանդիպեցինք, զրուցեցինք, հետո քաղաքականության շուրջը վիճեցինք… ու վերջ տեսնում ես,- կատակեցի ես:
    - Ես լուրջ եմ ասում…
    - Լուրջ… ասածիս միայն վերջին մասն էր լուրջ. վերջը տեսնում ես,- լրջացա նաև ես:
    - Տեսնելը տեսնում եմ, բայց չեմ կարողանում հավատալ ու պատկերացնել… Դու, հազարավոր մարտերի մասնակիցդ, դու փորձված թրամարտիկդ, որ անցած տարի մեծ գումարով գրազ եկար ու հաղթեցիր աշխարհի թրասուսերակիրների չեմպիոնին… ու հանկարծ այս վիճակո՞ւմ:
    - Գիտես Վահե, հարցը փորձը չեր… հավատա եղբայր, ես ինքս քանի անգամ զգացի, թե ինչպես իմ թուրը հասավ նրան…: Բայց իմ հարվածները կարծես չէին ազդում: Գիտե՞ս, մենք բավականին երկար կռվեցինք, ու ի վերջո… հասկանում ես, պատահական մի ճիչ, սովորական մի մարդու ճիչ, որը տեսել էր կամրջի վրա թրերով կռվող երկու հոգու, շեղեց ուշադրությունս ու ես բաց թողեցի հարվածը: Լավ էր, որ վերջին պահին կարողացա թափով ետ ընկնել, ու Մահմեդի յաթաղանը ընդամենը անցավ կոկորդիս վրայով…: Ես հետ ընկա կամրջի բազրիքի վրա, հավասարակշռությունս կորցրի ու ընկա ջուրը…: Դե սա անցած լինի…,- պատմեցի ես, ու պոկեցի վիրակապը,- սրանից նույնիսկ սպի չի մնա:
    - Լսիր, ինչպե՞ս կարող է նման բան լինել… Դու ինքդ էլ քանի անգամ պատմել ես, ու հավատացրել, որ թեև հարվածները մեր մարմնի վրա չեն ազդում, բայց մենք դրանցից աստիճանաբար թուլանում ենք…
    - Չգիտեմ, Վահե, ես ինքս էլ չգիտեմ: Ի դեպ…,- կտրուկ թեման փոխեցի ես,- թուրս փորձե՞լ ես գտնել:
    - Է՞լ ինչ կասես, իհարկե… Գիտես, քո կորելուց հետո ես միացա ոստիկանության ռադիոհաճախականությանը ու երբ տեղեկացա կամրջի վրայի կռվի մասին, անմիջապես գնացի այնտեղ: Քեզ արդեն տարել էին… պատկերացրու թուրդ ընկած էր ջրերի մոտ, հենց ափին, իսկ պայուսակդ ու թրի պատյանը՝ կամրջի վրա էին: Վերցրու,- Վահեն ինձ մեկնեց թուրս:
    - Լավ է, թե չե առանց սրա չի լինի, իսկ գտնելը ժամանակ էր:
    - Ի՞նչ նամակ էր,- թեման փոխեց Վահեն:
    - “Խաղաղ աշխարհ” կազմակերպությունից էր: Նրա ներկայացուցիչը ուզում է հանդիպել ինձ հետ:
    - Ա՞յդ ինչ սատանա է…,- տարակուսեց Վահեն,- երևի աղանդավորնե՞ր են:
    - Չէ, չէ, Վահե ջան, ես դրանց մասին մոտավորապես գիտեմ, աղանդավորներ չեն հաստատ:
    - Բա ի՞նչ են:
    - Լսիր, արի մի կտոր բան ուտենք, երեկվանից բերանս բան չեմ դրել, ընթացքում կխոսենք:
    - Լավ: Լսիր, երեկ Մարինեին հրավիրել էի մեր տուն, նստեցինք, խոսեցինք, հետո նա սկսեց եփ ու թափ անել…: Ի՜ նչ աղջիկ է, չես պատկերացնի ինչ համով բաներ է թողել երեկվանից…,- քաղցր հիշողություններից շողալով պատմեց Վահեն:
    - Լավ է, լավ է… բայց Վահե ջան, դու նրան շատ տոն մի տուր, գիտես էլի… մեր նմաններին չի կարելի ընտանիք ունենալ:
    - Գիտեմ, գիտեմ,- մթնեց Վահեն ու լռեց:
    - Լավ եղբայր, դու մի տխրիր… մի բան կանենք:
    Վահեն լռեց ու մտովի երևի նորից տեղափոխվեց Մարտակերտ, հիշեց մեր առաջին հանդիպումը…
    Վերջին խմբագրող՝ Chuk: 19.08.2011, 10:50:
    Համեցեք իմ ֆորում
    Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:

  22. Գրառմանը 17 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    aragats (19.08.2011), armen9494 (27.08.2011), Arpine (19.08.2011), Claudia Mori (05.09.2011), E-la Via (19.08.2011), Freeman (19.08.2011), Lem (19.08.2011), Malxas (19.08.2011), Mark Pauler (19.08.2011), Moonwalker (19.08.2011), Nadine (19.08.2011), S.L.V. (29.06.2016), Sambitbaba (19.08.2011), Արէա (19.08.2011), Արմինե (27.08.2011), Գաղթական (05.07.2016), Նաիրուհի (09.09.2011)

  23. #12
    Պատվավոր անդամ Lion-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    20.03.2007
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    9,406
    Mentioned
    36 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    *

    - Լավ, եթե քեզ հավատանք, ուրեմն մեզ սպանել հնարավոր չէ՞,- շարունակեց զրույցը արդեն ուշքի եկած Վահեն:
    - Հնարավոր է, սակայն շատ դժվար գործ է: Մեզ սպանելու համար պետք է անպայման մեր նմանի գլուխը կտրել:
    - Լավ, հիմի ես որ իմ “ԱԿաԷմ”-ի մագազինը վրես թողնեմ, ինձ բան չի լինի՞:
    - Չէ, բայց խորհուրդ չեմ տալիս փորձել,- ժպտացի ես:
    - Ինչու՞:
    - Ես ասացի, որ այդ դեպքում դու չես մահանա… բայց ցավ կզգաս:
    - Լսիր, ամեն դեպքում գլխիս մեջ չի տեղավորվում… չէ, ուղղակի չեմ հասկանում, չի կարող պատահել նման բան:
    - Հը՜ը՜, բժշկի հոգին խոսեց մեջդ…, լավ սպասիր, արդեն տղերքի ձեներն են լսվում: Արի պայմանավորվենք, դու այս ամենի մասին ոչ մեկին ոչ մի խոսք… Գիտե՞ս իմ ու քո շահերից չի բխում, որ հասարակությունը իմանա մեր մասին… կսկսվեն հարցումները, գիտական փորձերը, հասարակությունը կսկսվի վարակվել անմահության հոգեկան ախտով: Մի խոսքով՝ խելագարություն կսկսվի: Դրա համար արի այս գիշեր, եթե հարմար լինի, կհանդիպենք ու հանգիստ կզրուցենք, իսկ հիմա, ժպտա, ընկերներիդ շնորհավորանքներին պատասխանիր… տես մարդիկ անկեղծ ուրախացել են, որ քեզ ողջ են տեսնում… Մեկ-մեկ էլ խոսքի մեջ կարող ես ինձ գովել,- կատակով ավելացրի ես ու սեղմեցի նրա ուսը:
    … Երեկոյան Վահեն առաջինն եկավ իմ վրանը: Բարեխիղճ զինվոր. նախապես պարզել էր, որ այդ գիշեր ոչ մի լուրջ գործողություն չի նախապատրաստվում, դրա համար էլ եկել էր:
    - Լավ էր որ եկար: Գիտես, ուրախ եմ քեզ այսպես հանգիստ տեսնելու: Ոչ բոլորի մոտ է ստացվում այսպես միանգամից համակերպվել այս գաղափարի հետ…,- ժպտալով ողջունեցի ես:
    - Դե դա մենք դեռ կտեսնենք համակերպվել ենք թե չէ…: Լսիր, մի կողմից հավատս չի գալիս, բայց մյուս կողմից էլ՝ ախր աչքովս տեսա: Ողջ բժշկական փորձս կարող եմ դնել… քո սիրտն ու զարկերակը չէին խփում…
    - Լավ, լավ մի հուզվիր… նստիր, այս պահածոն սկսիր անուշ անել… ողջ գիշեր խոսալու բան կունենանք…
    - Ես արդեն ասացի իմ անունը,- սկսեցի ես,- այո, Վահե, ես Հայկն եմ, Հայկազունիների ցեղից: Ես Հայկ Նահապետի որդին եմ ու ծնվել եմ Քրիստոսից առաջ 2520 թվականին… սակայն այդ հետագայում ես սկսեցի հաշվել ու տարիների հաշիվը պահել: Իսկ այն ժամանակ ես ուրիշ էի, մարդիկ ուրիշ էին, աշխարհն էր ուրիշ… Գիտե՞ս, Վահե, հարյուրամյակներն անցնում են և նույնիսկ իմ հիշողությունից է շատ բաներ ջնջվել… սակայն շատ բաներ էլ հիշում եմ…

    Հիշում եմ հորս՝ արիների [1] ցեղի հզոր Նահապետին: Արդեն մի քանի տարեկան երեխա էի, երբ սկսեցի գիտակցել ու զգալ, թե ով է հայրս: Հիշում եմ, թե ինչպես էր հայրս իր գահվորակին նստած ընդունում մյուս ցեղապետերին ու նրանք միասին լուծում էին պետության համար կարևորություն ներկայացնող հարցերը: Այն ժամանակ ես դեռ փոքր էի, սակայն հայրս ինձ միշտ իր հետ տանում էր այդ հավաքներին: Ավագների խոսքերից ես շատ բան չէի հասկանում, սակայն հիշում եմ, տպավորվել է մեջս, այն խորին հարգանքն ու ակնածանքը, որ բոլորին ներշնչում էր հայրս…: Արդեն այն ժամանակ շատերը նրան կենդանի աստված էին համարում, սակայն ինձ համար նա միայն հայր էր, սիրելի հայր, որի հետ կարելի էր ազատ օրերին զբոսնել, գետում լողալ, ձուկ որսալ: Ես դեռ մանուկ էի, երբ հայրս առաջին անգամ տվեց իմ ձեռքն իր թուրը և ասաց.
    - Բռնիր սա, որդիս, պինդ բռնիր ու զգա նրան: Սա զենք է որդիս, սակայն ավելին է, քան զենքը: Սրա մեջ կա խորը իմաստնություն: Սա ապրելու կամք է, հաճախ նաև՝ իրավունք: Սա թույլերին ոգի է տալիս, ուժեղներին՝ ավելի հզորացնում: Սա մեր՝ արիներիս, անբաժան ընկերն է…:
    Այո՜…: Ես ոգևորված ըմբոշխնում էի հորս խոսքերը, որոնց իմաստը հետագայում էի խորը հասկանալու:
    Գիտե՞ս Վահե, հիշում եմ նաև մորս՝ համեստ ու առաքինի մի կնոջ, որը հորս կյանքի հավատարիմ ուղեկիցն էր, ու ապահովում էր նրա թիկունքը: Այո, թիկունքը ընտանեկան կյանքում, որը իսկական տղամարդու համար շատ կարևոր է: Հիշում եմ եղբայրներիս, որոնց հետ ժամերում թափառում էինք ու մարզվում…

    Իսկ հետո հայրս, իր երևելի ցեղապետների ու երկրի ընտիր ռազմիկների հետ մի գունդ կազմեց ու մեկնեց: Ես շատ էի ուզում, որ նա ինձ իր հետ վերցնի, սակայն նա մերժեց: Ու թողեց ինձ դայակիս՝ իր հավատարիմ Արամի խնամքի տակ: Արամը ժամեր էր անցկացնում ինձ հետ, մարզում ձեռնամարտի, թրամարտի, նիզակամարտի ու նետաձգության գործում, պատմում պատմություններ անցած-գնացած օրերի ու հերոսների մասին: Բացի դրանից ես, արդեն բավականին հասուն պատանի, դայակիս հետ թափառում էին մեր աննման անտառներում ու լեռներում՝ ուր մենք ականջալուր էինք հեռվից եկող լուրերին: Իսկ դրանք խառն էին և հակասական: Ասում էին, որ հարավում՝ սրբազան Եփրատ և Տիգրիս գետերի միախառնման վայրից ոչ հեռու գտնվող քաղաքում, հորս հեռավոր ազգականներից մեկը՝ Մեսիլիմ բելը [2] , որոշել էր աշխարհ տիրել…

    Սակայն մի օր կատարվեց այն, ինչ հետագայում խորը հետք էր թողնելու իմ կյանքում: Այժմյան իրադարձությունների բարձրունքից նայելով կարող եմ ասել՝ դա Քրիստոսից առաջ 2493 թվականի աշնանն էր…: Հերթական առավոտյան դայակիս հետ մեկնեցի որսի: Եղնիկներից մեկին ոգևորված հետապնդելիս ես ինքս դարձա որս ու ընկա մի խորը փոսի մեջ: Ուշքի եկա այն բանից, որ գտնվում եմ մի փակ սենյակում…: Ինձ հետ էին նաև իմ հասակակից տղաներ, սակայն նրանք ուրիշ ազգերից էին և մենք իրար լեզու չէինք հասկանում…: Պարզվեց Վահե, որ մեզ գերել են ուրիշ մոլորակների բնակիչներ ու մենք նրանց դղյակներից մեկում ենք: Մեզ բոլորիս նրանք ինչ որ հատուկ դեղ սրսկեցին, որից հետո մենք բոլորս քուն մտանք: Արթնացա նույն փոսի մեջ: Արդեն երեկո էր: Ես սկզբում ոչ-ոքի չպատմեցի տեղի ունեցածի մասին, համարելով դա հարվածի հետևանքով տեսած մի երազ, դե իսկ հետագայում արդեն պատմելու ժամանակը չէր…

    Իրադարձությունները սկսեցին հեղեղի նման սրընթաց զարգանալ: Պարզվեց, որ Մեսիլիմ բելը որոշել է իր քաղաքում մի հսկայական պալատ-աշտարակ կառուցել՝ նպատակ ունենալով հասնել երկինք ու միանալ աստվածների ընկերակցությանը: Աստվածները, սակայն, չհանդուրժեցին այդ և հզոր երկրաշարժով փլուզեցին այն՝ հազարավոր զոհեր պատճառելով վախից խենթացած մարդկանց: Դրանից հետո, այլևս չցանկանալով գտնվել Հայրենիքից հեռու, հայրս վերադարձավ: Հիշում եմ հորս մթամած դեմքը…: Նա եկավ ու իր ցեղապետների հետ անմիջապես էլ սկսեց պատերազմի պատրաստվել:

    Բայց նույնիսկ այդ զբաղվածության թոհ ու բոհի մեջ նա չէր մոռանում ինձ: Հաճախ ազատ ժամանակ գտնելով՝ նա ինձ էր փոխանցում բազում մարտերում թրծված իր զորավարական գիտելիքները, ռազմիկի հատկությունները և կյանքի կենսափորձը: Մենք իրար հետ մեկնում էին զբոսանքի և հայրս հաճախ էր կրկնում.
    - Հիշիր, որդիս, մարդկության դժբախտությունները գալիս են նրանից, որ մարդիկ որոշում են տիրել միմյանց վրա: Ազատությունն ամենամեծ արժեքներից մեկն է, որ մարդ ունի այս կյանքում: Սակայն քո Հայրենիքի ու ցեղի ազատությունն ավելին է, քան նույնիսկ քո անձնական ազատությունը: Ու եթե կարիք լինի, Հայկ, առանց երկմտելու զոհիր քո ազատությունը հանուն Հայրենիքի ու ցեղի ազատության: Մենք՝ արիներս, այս լեռների բնիկ տերերն ենք: Աստվածներն այս անկյունը տվեցին մեզ ապրելու և մենք ապրեցինք ու բազմացանք այստեղ: Մենք ստեղծեցինք տաճարներ աստղերը դիտարկելու համար և մեր քրմերի գիտելիքներին այժմ կնախանձեն նույնիսկ հեռավոր Եգիպտոսում: Մենք սկսեցինք զբաղվել մարդկանց հիվանդությունները ամոքելով և մեր բուժակների փառքը այժմ զրնգում է բոլոր երկրներում: Աստվածներն ասացին, որ արիները ընտրյալ ցեղ են և պարտավոր են մարդկությանը տանել լույս, փոխանցել այլ ցեղերին իրենց գիտելիքները՝ հանուն համընդհանուր ու համաշխարհային բարօրության: Սակայն հիշիր, որդիս, մենք ոչ ավելին ենք այլ ցեղերից և ոչ էլ հատկապես՝ պակաս: Բոլոր ցեղերն էլ իրավունք ունեն ապրելու այս հողի վրա: Ոչ ոք առաջնություն չունի մյուսի նկատմամբ և իրավունք չունի իրեն մյուսից բարձր դասելու: Մենք՝ արիներս, առաջ ենք անցել այլ ազգերից բնության գաղտնիքների ճանաչման գործում, սակայն դա պետք է ծառայի միայն համընդհանուր ու համաշխարհային բարօրությանը…
    Եվ գիտե՞ս Վահե, այդ ամենը գումարելով մինչ մեկնելը արվող վարժություններին, տալիս էին իրենց հիանալի արդյունքները: Չեմ գլուխ գովում, սակայն արդեն այն ժամանակ քչերը կարող էին ինձ հավասարվել ռազմական արվեստում և մենամարտում՝ հատկապես թրերով մենամարտում…

    _________________

    [1] Արիական արմատներ ունեցող հայերը մարդկության պատմության արշալույսին իրենց ավելի հաճախ կոչել են արիներ: Միայն հետագա հազարամյակներում նրանց մեջ սկսեց արմատավորվել “Հայ” ինքնաանվանումը, իսկ օտարների մեջ` “Արի”-ին համարժեք "Արմեն"-ը:
    [2] Մովսես Խորենացու հայտնած “Բել”-ի անվան տակ հանդես է գալիս իրական պատմական անձնավորություն` Էլամի և Միջագետքի արքա Մեսիլիմը (մ.թ.ա. մոտ 2500 - ուղ. 2492), որը, օգտվելով երկարատև պայքարի հետևանքով միջագետքյան քաղաքների թուլացումի, իրականացրեց պատմության մեջ հայտնի Միջագետքյան քաղաքների քիչ թե շատ կայուն առաջին միավորումը` Էլամի հովանու ներքո:
    Համեցեք իմ ֆորում
    Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:

  24. Գրառմանը 18 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    aragats (19.08.2011), armen9494 (27.08.2011), Arpine (19.08.2011), Claudia Mori (05.09.2011), E-la Via (19.08.2011), Freeman (19.08.2011), Jarre (20.08.2011), Lem (19.08.2011), Malxas (19.08.2011), Mark Pauler (19.08.2011), Moonwalker (19.08.2011), Nadine (19.08.2011), S.L.V. (29.06.2016), Sambitbaba (19.08.2011), Varzor (28.08.2011), Արէա (19.08.2011), Արմինե (27.08.2011), Գաղթական (05.07.2016)

  25. #13
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Հետաքրքիր ստացվեց, որ միևնույն ակնթարթին կարդում և մեկնաբանում ենք մեկմեկու գործերը: Քանի որ ես այն հաստատ համոզմունքին եմ, որ պատահականություններ չեն լինում… Լավ, այդ մասին չի խոսքը:
    Սկզբում մտածում էի կարծիքս անհատական նամակով հայտնել, մտածելով, որ իրար չենք ճանաչում, որ միգուցե դու կգերադասեիր այդպես և այլ նման բաներ: Չնայած ինքս, օրինակ, այնքան էլ չեմ սիրում այդ անհատական նամակները, համարում եմ, որ ֆորումը հենց նրանով է գերադասելի, որ մտքերդ կարող ես կիսել բոլորի հետ, նույնիսկ այն դեպքում էլ, եթե ներքուստ մենակյաց ես կամ ամաչկոտ: Հետո տեսա քո արձագանքը՝ իմ "Մատեանին…" և առանց երկմտանքի գրում եմ հենց այստեղ: Եթե սխալ է համոզմունքս, ներող եղիր և զգուշացրու. հաջորդ անգամ նամակով կխոսենք:

    Շատ դուրս գալիս է "…դատապարտվածդ", Լիոն ջան: Շարադրում ես գեղեցիկ, և կառուցում էլ ես գեղեցիկ: Արտաքին կառուցվածքի մասին խոսելն ավելորդ եմ համարում: Մի շատ լավ բան էլ կա. սկսել ես Ամենասկզբից: Բայց այս հանգամանքը, գեղեցիկ և հետաքրքիր լինելուց բացի, պարտավորություններ էլ է դնում քեզ վրա: Դրանց մասին եմ ցանկանում խոսել:

    Հին ազգերը հիմնականում վերանում են: Շատերին կարող ենք թվել, որոնք այսօր գոյություն չունեն: Իսկ որքան շատերի մասին նույնիսկ տեղեկություններ էլ չեն մնացել:

    Քչերը մնացել են: Եվ այդ թվում՝ մենք: Կարծում եմ, մնացել են նրանք, ովքեր ինչ-որ կարևոր բան ունեին պահած, ինչը որ պարտավոր էին հասցնել մինչև մեր օրերը: Ու կա բավականին հեշտ նկատվող մի օրինաչափություն, որը յուրահատուկ է համարյա բոլոր այսօր գոյատևող հին ազգերին. նրանք բոլորը անկում են ապրել, դեգրադացիա: Կարծում եմ, դա որոշակիորեն քողարկվելու հնարավորություն է տալիս ազգին: Որպեսզի ուրիշների ուշադրությանը քիչ արժանանա ազգը և նման բաներ. կարծում եմ, հասկանում ես: Համաձա՞յն ես, որ մենք հեշտորեն մտնում ենք այդ կատեգորիայի մեջ…

    Հետո գալիս է ժամանակ, երբ գաղտնիքները պետք է ի հայտ գան: Պատկերացրու, որ այդ ժամանակը եկել է: Չզարմանաս, երբ լսես, որ Փոքր Մհերն էլ է լույս աշխարհ դուրս եկել:
    Խոսքերս քիչ ալեգորիկ են հնչում երևի, քանի որ քիչ են նման մինչև այսօր մեր հասկացած ճշմարտությանը: Բայց, եթե, ասենք, դու լողալ չգիտես, մի՞թե դա պատճառ է, որ դու հերքես օվկիանոսի գոյությունը:

    Կներես համարձակությանս, Լիոն ջան, բայց ես որոշեցի զգուշացնել քեզ: Որովհետև համոզված եմ, որ շուտով ինքդ այդ ամենը քո մաշկի վրա կզգաս: Դու կանգնել ես մի ճանապարհի վրա, որը մենակ քոնը չի. այն բոլորի համար է: "Անմահության դատապարտվածը" շատ հայտնություններ կարող է բերել ընթերցողին, բայց նրանք սկզբում պետք է քեզ գան:

    Առայժմ "…դատապարտվածդ" լիովին համապատասխանում է քո ստորագրությանը՝ Հայ ժողովրդի ռազմական Տարեգիրք: Ցանկանում եմ քեզ հիշեցնել. հնդկական փիլիսոփայության մեջ կարևորագույն գրքերից մեկը համարվում է "Արտխաշաստրան", որի երկրորդ անունն է. "Քաղաքականության գիտություն", որտեղ մեծ տեղ է դասվում պատերազմի գիտությանը: Ստացվում է մի հետաքրքիր շղթա. ռազմագիտությունը՝ փիլիսոփայություն է, փիլիսոփայությունը՝ իմաստություն է, իմաստությունը՝ աստվածային հոգու մարմնավորված վիճակն է:

    Չերկարացնեմ, այս մասին կարելի է անվերջ խոսել: Շուտով ինքդ ամեն ինչ կզգաս: Որովհետև "…դատապարտվածդ" շատ ավելի կարևոր բան է, քան կարծում ես:
    Միայն թե, խնդրում եմ, ուշադիր եղիր: Առաջինը, քո սրտի նկատմամբ: Լսիր սրտիդ խոսքերը, բացիր սրտիդ աչքերը: Երկրորդ. ուշադիր եղիր արտաքին աշխարհի նկատմամբ: Հիմա արդեն մի մեծ հուշարար ես ձեռք բերել քեզ համար, մեծ օգնական. Տիեզերքը: Նա քեզ հուշելու է ամենուր, ամեն ինչում: Միայն թե կարողանաս լսել ու տեսնել…

    …Ու գաղտնիքները կբացվեն:

    ՀՀԳԳ. Ժողովուրդը հիշեց Մարկ Տվենի գրքի մասին, "Լեռնեցու" մասին: Ինչու՞ ոչ, դրանում ոչ մի վատ բան չկա: Բայց ես շատ ուրախ կլինեի, եթե ավելի ուշ, կարդալով քո գրքի էջէրը, հիշեինք, ասենք, Անխել Կուատյեի գրքերը: http://rutracker.org/forum/viewtopic.php?t=868892

  26. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    armen9494 (27.08.2011), Claudia Mori (05.09.2011), Lem (19.08.2011), Lion (19.08.2011), Malxas (19.08.2011), Արմինե (27.08.2011)

  27. #14
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    06.05.2010
    Գրառումներ
    2,711
    Mentioned
    13 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Էս ինչ լավ մտահղացում ա:

    Անհամբեր սպասում եմ շարունակությանը: Համոզված եմ, բավականին հետաքրքիր էքսկուրսիա ա սպասվում հայոց պատմության էջերով, իսկ որ Lion-ը դա կիրականացնի անթերի` կասկածներ չունեմ:

    Արիներին հիշատակելու համար հատուկ շնորհակալություն

    Հուսով եմ Հայկը բոլոր քիչ թե շատ նշանակալից իրադարձություններին մասնակցել է, չէ՞

  28. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Lion (19.08.2011), Malxas (19.08.2011)

  29. #15
    Պատվավոր անդամ Lion-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    20.03.2007
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    9,406
    Mentioned
    36 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Sambitbaba

    Սկզբում մտածում էի կարծիքս անհատական նամակով հայտնել, մտածելով, որ իրար չենք ճանաչում, որ միգուցե դու կգերադասեիր այդպես և այլ նման բաներ: Չնայած ինքս, օրինակ, այնքան էլ չեմ սիրում այդ անհատական նամակները, համարում եմ, որ ֆորումը հենց նրանով է գերադասելի, որ մտքերդ կարող ես կիսել բոլորի հետ, նույնիսկ այն դեպքում էլ, եթե ներքուստ մենակյաց ես կամ ամաչկոտ: Հետո տեսա քո արձագանքը՝ իմ "Մատեանին…" և առանց երկմտանքի գրում եմ հենց այստեղ: Եթե սխալ է համոզմունքս, ներող եղիր և զգուշացրու. հաջորդ անգամ նամակով կխոսենք:
    Միանգամայն ճիշտ էս արել, որ այստեղ ես գրել: Լրիվ համաձայն եմ քեզ հետ և ինքս էլ եմ այն կարծիքին, որ ֆորումները հենց նման բաների, այսինքն ստեղծագործության հրապարակային քննարկման համար են: Շատ հաճելի է, որ ինձ ճիշտ ես հասկացել, ընդ որում ոչ միայն այստեղ, այլ նաև շատ ու շատ բաներում...

    Շատ դուրս գալիս է "…դատապարտվածդ", Լիոն ջան: Շարադրում ես գեղեցիկ, և կառուցում էլ ես գեղեցիկ: Արտաքին կառուցվածքի մասին խոսելն ավելորդ եմ համարում: Մի շատ լավ բան էլ կա. սկսել ես Ամենասկզբից: Բայց այս հանգամանքը, գեղեցիկ և հետաքրքիր լինելուց բացի, պարտավորություններ էլ է դնում քեզ վրա: Դրանց մասին եմ ցանկանում խոսել:
    Ճիշտ ես զգացել պատմվածքի մեխը: Ավելին ասեմ, Հավերժության դատապարտվածի կյանքի որոշ դրվագների ու նրա վերջնական ճակատագրի մասին տեղեկությունների ոչ այնքան հստակ լինել էր, որ արդեն ավելի քան մեկ տարի խանգարում էր ինձ հրապարակել այս փաստաթղթերը: Մեծ հաշվով մութ է մնում մեր հերոսի կյանքի գրեթե երեքհազարամյա ժամանակաշրջան և, եթե մ.թ.ա. 2500-1100 թվականների նկատմամբ նոթերում բավականին սպառիչ տեղեկատվություն կա, ապա մնացած ժամանակների մասին տեղեկատվությունը կրում է հատվածային ու թռուցիկ բնույթ: Միաժամանակ, սակայն, ես հույսս չեմ կորցնում, որ, ինչպես իր կյանքի արդեն իսկ ինձ հայտնի մասի դեպքում արվեց, մնացած մասի դեպքում էլ Հավերժության դատապարտվածը այս կամ այն ձևով ինձ տեղեկատվություն կփոխանցի: Սպասենք և հուսանք

    Հին ազգերը հիմնականում վերանում են: Շատերին կարող ենք թվել, որոնք այսօր գոյություն չունեն: Իսկ որքան շատերի մասին նույնիսկ տեղեկություններ էլ չեն մնացել:

    Քչերը մնացել են: Եվ այդ թվում՝ մենք: Կարծում եմ, մնացել են նրանք, ովքեր ինչ-որ կարևոր բան ունեին պահած, ինչը որ պարտավոր էին հասցնել մինչև մեր օրերը: Ու կա բավականին հեշտ նկատվող մի օրինաչափություն, որը յուրահատուկ է համարյա բոլոր այսօր գոյատևող հին ազգերին. նրանք բոլորը անկում են ապրել, դեգրադացիա: Կարծում եմ, դա որոշակիորեն քողարկվելու հնարավորություն է տալիս ազգին: Որպեսզի ուրիշների ուշադրությանը քիչ արժանանա ազգը և նման բաներ. կարծում եմ, հասկանում ես: Համաձա՞յն ես, որ մենք հեշտորեն մտնում ենք այդ կատեգորիայի մեջ…
    Պատկերացրու որ համաձայն եմ, ընդ որում… ոչ միայն ես: Հայկազունի Հայկի կյանքի ընթացքի վերլուծություն ևս այդ հետևությանն է բերում: Իհարկե, դեռևս շատ բաներ մութ են մնում, բայց որ դա այդպես է, փաստ է:

    Հետո գալիս է ժամանակ, երբ գաղտնիքները պետք է ի հայտ գան: Պատկերացրու, որ այդ ժամանակը եկել է: Չզարմանաս, երբ լսես, որ Փոքր Մհերն էլ է լույս աշխարհ դուրս եկել:
    Խոսքերս քիչ ալեգորիկ են հնչում երևի, քանի որ քիչ են նման մինչև այսօր մեր հասկացած ճշմարտությանը: Բայց, եթե, ասենք, դու լողալ չգիտես, մի՞թե դա պատճառ է, որ դու հերքես օվկիանոսի գոյությունը:
    Այդ թվում նաև ասածդ առումով առւջևում դեռևս մեծ անակնկալներ կան

    Կներես համարձակությանս, Լիոն ջան, բայց ես որոշեցի զգուշացնել քեզ: Որովհետև համոզված եմ, որ շուտով ինքդ այդ ամենը քո մաշկի վրա կզգաս: Դու կանգնել ես մի ճանապարհի վրա, որը մենակ քոնը չի. այն բոլորի համար է: "Անմահության դատապարտվածը" շատ հայտնություններ կարող է բերել ընթերցողին, բայց նրանք սկզբում պետք է քեզ գան:
    Ապրես, գիտեմ, թեև մեծ շնորհակալություն քեզ, որ ասացիր: Հայտնություններից որոշների մասին ինչ-որ առումով արդեն իսկ խոսվել է, մյուսները կերևան ընթացքում: Ինչ արած, կարծես թե Հայկը մի մարդ է, որին վիճակված չէ սովորական մարդու կյանքով ապրել, ինչքան էլ որ նա դրան ձգտում է, և այս մարդը անընդհատ ստիպված է ինչ-որ հոգևոր առաքելություն իրագործել…

    Առայժմ "…դատապարտվածդ" լիովին համապատասխանում է քո ստորագրությանը՝ Հայ ժողովրդի ռազմական Տարեգիրք: Ցանկանում եմ քեզ հիշեցնել. հնդկական փիլիսոփայության մեջ կարևորագույն գրքերից մեկը համարվում է "Արտխաշաստրան", որի երկրորդ անունն է. "Քաղաքականության գիտություն", որտեղ մեծ տեղ է դասվում պատերազմի գիտությանը: Ստացվում է մի հետաքրքիր շղթա. ռազմագիտությունը՝ փիլիսոփայություն է, փիլիսոփայությունը՝ իմաստություն է, իմաստությունը՝ աստվածային հոգու մարմնավորված վիճակն է:
    Եվ կրկին շատ դիպուկ էր ասված և ես իհարկե համաձայն եմ: Մնում է հուսալ, որ նման դիպուկ և արժեքավոր խոսքերով դու հաճախ կարտահայտվես այս թեմայում
    Համեցեք իմ ֆորում
    Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:

  30. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Sambitbaba (19.08.2011)

Էջ 1 53-ից 123451151 ... ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Թեմայի պիտակներ

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •